Την εποχή του μπάσκετ των κοντών, ή αν προτιμάτε των πολλών γκαρντ, όπως το έχει περιγράψει με απόλυτη σαφήνεια ο Στέφανος Τριαντάφυλλος έρχεται ο Τσάβι Πασκουάλ να βάλει τη δική του διαφορετική σφραγίδα. Ο προπονητής της Μπαρτσελόνα, σε πείσμα των καιρών και των ... συναδέλφων του σε ολόκληρη την Ευρωλίγκα, αποφάσισε να πρωτοτυπήσει.

Η Μπαρτσελόνα της νέας περιόδου θα έχει όχι έναν αλλά δυο ... seven footers, σέντερ δηλαδή, που βλέπουν τον κόσμο πάνω από τα 2.13! Και δε μιλάμε για "ψεύτικους" σέντερ, δηλαδή ψηλούς που έχουν την ικανότητα να παίξουν και μακριά από το καλάθι, είναι ευέλικτοι, κατεβάζουν την μπάλα, σουτάρουν από μακριά κλπ. Μιλάμε για σέντερ-σέντερ.

Παρότι η απώλεια του Παπανικολάου, που μετακόμισε στο ΝΒΑ και στους Χιούστον Ρόκετς, θεωρητικά έπρεπε να αλλάξει τις προτεραιότητες των "μπλαουγκράνα" ώστε να κινηθούν για ένα τριάρι, αυτοί επέμειναν. Δίνοντας 550.000 δολάρια στον Χοσεάν Κερεχέτα και την Λαμποράλ, πραγματοποίησαν τη μεταγραφή και ο Πλάις έγινε κάτοικος Βαρκελώνης για τα επόμενα δύο χρόνια.

Οι σπουδαίες μεταγραφές

Ο Πλάις ήταν η τρίτη μεταγραφή της Μπαρτσελόνα, μετά τον Τόμας Σατοράνσκι (για πολλούς ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα που κυκλοφορούν αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη, έτοιμος για μεγάλο μπάσκετ) τον δίμετρο γκαρντ της Καχασόλ και τον MVP της Βαλένθια, Τζάστιν Ντόελμαν (2.07) κορυφαίο τεσσάρι στη χρονιά που πέρασε στην Ισπανία. Δεν ξέρουμε τι ψάρια θα πιάσουν φέτος η Εφές, ή η Φενέρ, που επίσης έχουν κάνει μεγάλες κινήσεις, οι μεταγραφές της Μπάρτσα πάντως ήταν η μία καλύτερη από την άλλη.

Οι πρωταθλητές Ισπανίας έχουν θωρακίσει στο έπακρο την φροντ-λάιν τους, καθώς εκτός των δυο "γιγάντων" μέσα στη ρακέτα και τον "μακρύ" Ντόελμαν και τον έμπειρο Λόρμπεκ (2.08) κράτησαν και τον Πολωμό Μασιέι Λάμπε (2.10) που πέρσι πέρασε σχεδόν όλη τη χρονιά στον πάγκο μέχρι να εμφανιστεί δριμύτερος στους τελικούς και χαρίσει με δικό του σουτ τη νίκη (και τον τίτλο) στον τελευταίο τελικό της λίγκας endesca, κόντρα στη Ρεάλ Μαδρίτης.

Την ώρα, λοιπόν, που όλοι οι προπονητές στην Ευρώπη μαζεύουν κοντούς, ενώ είναι της μόδας οι ... σέντερ-τσέπης, στυλ Κάιλ Χάινς, ο Πασκουάλ μας επαναφέρει στην τάξη. Ή αν προτιμάτε στην εποχή των δίδυμων πύργων.

Ρόκετς και Σπερς

Οι twin towers που έγραψαν ιστορία ήταν τέσσερις. Δυο ζευγάρια δηλαδή. Το πρώτο το αποτελούσαν ο Ραλφ Σάμπσον και ο Χακίμ (the dream) Ολάζουγιον, στους Χιούστον Ρόκετς των πρώτων χρόνων της δεκαετίας του 80 (1983-87).

Δεκατρία χρόνια αργότερα, το 1996, ο Γκρεγκ Πόποβιτς, αναλαμβάνοντας χεντ κοουτς των Σαν Αντόνιο Σπερς, αποφάσισε να φέρει δίπλα στον ναύαρχο Ντέιβιντ Ρόμπισον, τον Τιμ Ντάνκαν. Το σούπερ-δίδυμο ψηλών κέρδισε δυο πρωταθλήματα με τους Σπερς.

Στο ευρωπαϊκό μπάσκετ "δίδυμους πύργους" δεν έχουμε δει πολλές φορές. Προσωπικά δεν θυμάμαι κάποια ομάδα που είχε δυο σέντερ πάνω από τα 2.13 στο παρελθόν. Δυσεύρετα τέτοια ύψη, θα πρέπει να ανατρέξουμε στην εποχή Τκατσένκο-Μπελοστένι, ή Τκατσένκο-Σαμπόνις, για να βρούμε twin towers Σίγουρα τα αδέρφια Γκασόλ είναι ένα τέτοιο ζευγάρι. Ο Πάου των 2.13 και ο Μαρκ των 2.16, συνυπάρχουν στην Εθνική Ισπανίας.

Υπέρ και κατά

Λέτε να εμπνεύστηκε από εκεί ο Πασκουάλ; Δύσκολο. Πλάις και Τόμιτς θα είναι, σχεδόν, απίθανο να συνυπάρξουν στην ίδια πεντάδα, καθώς πρόκειται μεν για διαφορετικούς σέντερ (ο Γερμανός παίζει με πρόσωπο, ο Κροάτης με πλάτη στο καλάθι) αλλά έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Το μεγάλο ύψος και τα αργά πόδια για να αντιμετωπίσουν τα πικ εν ρολ των αντιπάλων, που είναι λογικό να θέλουν να εκμεταλλευτούν το συγκεκριμένο ντεζαβαντάζ.

Πόσο όμως θα ... αντέξουν οι κοντύτεροι σέντερ; Και πόσο θα γλιτώσουν την φθορά, όταν έχουν να κάνουν όχι με έναν, αλλά με δύο τόσο χαρισματικούς σέντερ, ειδικά στην επίθεση. Τόσο ο Τόμιτς, όσο και ο Πλάις, έχουν ιδιαίτερη έφεση στο σκοράρισμα, παίρνουν διαρκώς τη μπάλα στο λόου ποστ και συνήθως τη βάζουν μέσα.

• Ο Τόμιτς είχε στη χρονιά που πέρασε (σε 22 λεπτά συμμετοχής) 11.7π (62.9%δ, 66.7% β) κι ακόμη 6.4 ρ, 2.1ασ, 0.5κλ και 0.6 κοψ.
• Ο Πλάις παίζοντας ένα λεπτό λιγότερο είχε μ.ο 12π (55.7%δμ 86.3%β) 5.4ρ, 0.5ασ, 0.5κλ και 1 κοψ.

Θεωρητικά, αν τα προσθέσουμε βγάζουμε ένα σαραντάλεπτο γεμάτο πόντους και ριμπάουντ. Καθώς, μάλιστα, ο ένας θα ξέρει ότι πίσω του βρίσκεται ο ... άλλος, ενδεχομένως να είναι ακόμη πιο ενεργητικοί στην άμυνα, παίζοντας με τα μακριά τους χέρια όσο καλύτερα μπορούν. Δεν θα έχουν, δηλαδή, τον φόβο των φάουλ.

Άλλο, όμως, η θεωρία κι άλλο η πράξη. Υπάρχει πολύ μεγάλη απόσταση, ενώ συνήθως δεν αθροίζουμε τα στατιστικά δυο παικτών. Είναι ιδανικό να έχεις όχι έναν αλλά δυο καλούς παίκτες στην ίδια θέση, είναι όμως πιο ιδανικό ο ένας να συμπληρώνει τις αδυναμίες του άλλου. Κι αν η Μπαρτσελόνα χρειαστεί, κάποια στιγμή να παίξει ...διαφορετικά; Να χαμηλώσει το σχήμα για να αλλάξει τον ρυθμό του αγώνα;

Όλα αυτά πρέπει να τα απαντήσει πρώτος απ' όλους ο Πασκουάλ, που πήρε το ρίσκο και του χρόνου θα μας παρουσιάσει ένα -αν μη τι άλλο- πολύ ενδιαφέρον εγχείρημα...