Η αποθέωση που γνώρισε ο Ολυμπιακός στο τέλος του 3-1 εναντίον της Άρσεναλ ήταν η αναγνώριση από το κοινό για την εμφάνιση, τη νίκη και τη συνολική πορεία στο Τσάμπιονς Λιγκ. Μπορεί οι "ερυθρόλευκοι" ποδοσφαιριστές να έχασαν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους, μαθαίνοντας ότι ο ...γαλλογερμανικός άξονας έκανε και πάλι ζημιά στους Έλληνες, η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν μπορεί να είναι δυσαρεστημένος για ό,τι έκανε, φέτος, ο Ολυμπιακός στη κορυφαία διοργάνωση.

Κι αν εξαιρέσει άλλωστε κανείς την απώλεια ενός σημαντικού ποσού που θα έμπαινε στα ταμεία της ΠΑΕ εν όψει της 16άδας του Τσάμπιονς Λιγκ, μπορεί να συμφωνήσει ότι το Europa League προσφέρεται περισσότερο για διάκριση σε νοκ-άουτ αγώνες από τον Φεβρουάριο και μετά.

Το χειροκρότημα, λοιπόν, στο τέλος ήταν απαραίτητο. Και η επιβράβευση επίσης. Μπορεί ο Ολυμπιακός να αποκλείστηκε έχοντας μαζέψει 9β, που θεωρητικά δίνει το εισιτήριο για την επόμενη φάση του Τσάμπιονς Λιγκ. Αλλά για μια ακόμη φορά, οι "ερυθρόλευκοι" στάθηκαν άτυχοι. Μη ξεχνάτε ότι έχουν μείνει εκτός "16" και με ...10β, το 2005 όταν τους πέρασε (μετά την ήττα τους από τη Λίβερπουλ) η Μονακό.

Παρόλα αυτά η ουσία, εν τέλει, δεν αλλάζει. Ο Ολυμπιακός σε αυτά τα έξι παιχνίδια και με εξαίρεση τον πρώτο αγώνα στο Καραϊσκάκη, όπου αντιμετώπισε την Μαρσέιγ χωρίς ματς στα πόδια, είχε σημαντική πρόοδο στην απόδοσή του, παίζοντας ποδόσφαιρο με συγκεκριμένη φιλοσοφία και νικώντας απώλειες πάρα πολύ σημαντικές, καθώς οι Πειραιώτες μπήκαν στον τελευταίο τους αγώνα χωρίς κανέναν από τους τρεις πιο "εγκεφαλικούς" ποδοσφαιριστές που διαθέτει το ρόστερ τους (Ιμπαγάσα, Μακούν, Γέστε).

Έπαιξαν καλή μπάλα, δεν φοβήθηκαν, δεν πήγαν πίσω από τη σέντρα κυνηγώντας την αντεπίθεση και μετά το κλειδαμπάρωμα στην περιοχή τους, είχαν καλές ιδέες, έβαλαν ωραία γκολ και πήραν τα μπράβο, όχι άδικα. Έκαναν τρεις νίκες, θα μπορούσαν να έχουν έστω μια ισοπαλία (στο Λονδίνο, σίγουρα) αλλά δεν προκρίθηκαν. Αυτό δεν μειώνει τη συνολική τους προσπάθεια, όπως και η μπάλα που έπαιξε συνολικά στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ.

Αυτό είναι που πρέπει να κρατήσει ο Ολυμπιακός μόλις συνέλθει από το σοκ και ξαναμπεί σε ευρωπαϊκή τροχιά, από τον Φεβρουάριο. Γιατί, φέτος ο Ολυμπιακός δεν έριξε μόνο δυο τριάρες στο Καραϊσκάκη, μία στη Ντόρτμουντ και μία στην Άρσεναλ. Πήγαν στο Λονδίνο, έπαιξαν σπουδαία κόντρα στην Άρσεναλ, νίκησαν μέσα στη Μασσαλία, έχασαν στις λεπτομέρειες στη Γερμανία όπου ο διαιτητής τους αρνήθηκε ένα πέναλτι.

Το "έστησε" ο γαλλογερμανικός άξονας;

Η ερώτηση είναι ρητορική. Γιατί το Ντόρτμουντ-Μαρσέιγ που τελείωσε 2-3, μπορεί να προκαλέσει υποψίες, με τον τρόπο που διαμορφώθηκε επί της ουσίας όμως πέραν της εναλλαγής των συναισθημάτων δεν στοιχειοθετείται πουθενά. Στο κάτω-κάτω, ας έπαιρνε ο Ολυμπιακός μια ισοπαλία στην πρεμιέρα για να μη περιμένει το αποτέλεσμα στο Ντόρτμουντ. Να απέφευγε, δηλαδή το γκολ του Λούτσο.

Αφήστε που αν δεχθούμε ότι Γερμανοί και Γάλλοι έκαναν την "μπαμπεσιά" τους (κυρίως γιατί υπήρχε χρονική διαφορά στην έναρξη του β΄ημιχρόνου, όπως παρατήρησε και ο Βασίλης Τοροσίδης) θα πρέπει να συμφωνήσουμε ότι η Άρσεναλ που αντιμετώπισε ο Ολυμπιακός δεν είναι η κανονική ομάδα που έχει στα χέρια του ο Βενγκέρ ο οποίος άφησε τον Φαν Πέρσι και άλλους εφτά βασικούς στο Λονδίνο.

Κι αυτό όμως είναι λίγο πολύ μια υπερβατική διατύπωση. Γιατί κάποιοι από την "δεύτερη ομάδα" της Άρσεναλ μπορεί να είναι βασικοί σε πολλές ομάδες αναλόγου επιπέδου.

Το Europa League και ο καταπληκτικός Μοντεστό

Ο Ολυμπιακός, όμως, θα συνεχίσει στο Europa League. Κατά τα φαινόμενα θα είναι ισχυρός στην κλήρωση, άρα θεωρητικά θα έχει ελπίδες να μπει στον επόμενο γύρο, σε διπλά παιχνίδια, και να κάνει ακόμη πιο θελκτική την ευρωπαϊκή του πορεία. Είναι δεδομένο ότι αυτή η διοργάνωση "βολεύει" περισσότερο μια ελληνική ομάδα, γιατί οι αντίπαλοι είναι πιο "βατοί". Από την άλλη, στους "16" του Τσάμπιονς Λιγκ μπορεί να προέκυπτε μια αντίπαλος που να πρόσφερε ...άλλου είδους (οδυνηρές) εμπειρίες.

Τι κρατάμε από τον τελευταίο αγώνα του Ολυμπιακού στο Champions League. Σίγουρα το καταπληκτικό ξεκίνημα. Σίγουρα, την επέμβαση του Μέγκιερι στο ξεκίνημα του αγώνα. Σίγουρα στην κίνηση ματ του Βαλβέρδε να ρίξει στην ενδεκάδα τον Φουστέρ, πρωταγωνιστή των δυο πρώτων γκολ, σίγουρα το ατελείωτο τρέξιμο των ποδοσφαιριστών του, με πρώτο και καλύτερο τον ακούραστο Γιάννη Μανιάτη.

Πάνω απ' όλα όμως ο αγώνας ήταν μια αποθέωση του Φρανσουά Μοντεστό, του ακαταμάχητου Κορσικανού, που δεν υπήρξε γωνιά του γηπέδου στην οποία να μη βρέθηκε. Το γκολ που πέτυχε στο τέλος ήταν το κερασάκι σε μια τούρτα, που είχε και λίγο πίκρα μέσα της, δεν παύει όμως να παραμένει και ...τούρτα!