Αν μπορούσε ο Ολυμπιακός να εξηγήσει τι… ακριβώς παίζει τον τελευταίο καιρό (δηλαδή από την αρχή του 2019, άρα εδώ κι ένα τρίμηνο) θα είχε λύσει τα προβλήματά του. Χαμένος στη μετάφραση, μπλεγμένος, μοιάζει - όσο περνάει ο καιρός- όχι μόνο να μη βελτιώνεται, αλλά να πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο.

Όλες οι ομάδες παρουσιάζουν μια κάμψη, μέσα σε μια τόσο κοπιαστική χρονιά. Κάποια στιγμή, όμως, δείχνουν ότι έχουν σφυγμό και ξαναβρίσκουν τον εαυτό τους. Ο Ολυμπιακός κάνει το αντίθετο.

Ακόμη, βέβαια, δεν έχει χάσει το τρένο της πρόκρισης στα πλέι-οφ. Με 13 νίκες σε 26 αγώνες έχει τρία παιχνίδια στο γήπεδό του (Μπάγερν, Ζαλγκίρις, Νταρουσάφακα) ενώ έξω από το ΣΕΦ θα βρεθεί μόνο για το ματς με την Γκραν Κανάρια. Υπό φυσιολογικές συνθήκες, θα μίλαγε κανείς για μια τετράδα νίκης, άρα διασφάλιση της πρόκρισης στους «8» και εισόδου στα πλέι-οφ.

Είναι, όμως, φυσιολογικές οι συνθήκες για τον Ολυμπιακό;

Μια ομάδα που σκόραρε μετά βίας 57 πόντους (με το τραγικό 26/64 σουτ) στο Μιλάνο , νίκησε μετά βίας πριν από λίγες μέρες στο Λαύριο, δεν έχει αρχή, μέση και τέλος και μοιάζει με σινεφίλ ταινία. Λίγο φλου, περισσότερο ασυνάρτητη, χωρίς κανείς να καταλαβαίνει τι θέλει να πει ο σκηνοθέτης. Μπορεί αυτή η ομάδα να κάνει τέσσερις σερί νίκες στην Ευρωλίγκα; Και σημειώστε ότι εκτός του Στρέλνιεκς, βγήκε προσωρινά νοκ-άουτ και ο Σπανούλης .

ΤΟ ΡΟΤΕΪΣΟΝ ΚΑΙ Η ΑΠΟΔΟΣΗ

Μια ομάδα που είχε τρία τριάρια και κατέληξε να έχει τρία … τεσσάρια. Υποτίθεται ότι η αποχώρηση του Τίμα θα έλυνε τους αγωνιστικούς γρίφους και τα μπερδέματα του προπονητή. Κάπως έτσι, ο (σε κακή κατάσταση) Κώστας Παπανικολάου έμεινε στο παρκέ 38 λεπτά, να βολοδέρνει. Για λόγους τακτικής στην άμυνα, ο Τουπάν ξεκίνησε στο «2», παίζοντας εν τέλει ένα πεντάλεπτο όλο κι όλο. Υποτίθεται ότι μετά τον Σπανούλη, ο πιο έμπειρος περιφερειακός του Ολυμπιακού είναι ο Μάντζαρης. Έπαιξε δέκα λεπτά, με Γουέμπερ και Γκος να παίρνουν τη μερίδα του λέοντος προσπαθώντας να σταματήσουν τον Μάικ Τζέιμς. Το μόνο που κατάφεραν ήταν να … τρέχουν πίσω από τον Αμερικανό της Αρμάνι. Το τρομερό πρώτο βήμα εξάρθρωσε κάθε διάθεση για ατομικό μαρκάρισμα, ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο, όταν δηλαδή και ο Πιανιτζιάνι κατάλαβε ότι έπρεπε να αφήσει τον «Natural» να δράσει αυτοβούλως .

Αλλά δεν είναι αποκλειστικά θέμα ροτέισον. Είναι το αποκρουστικό μπάσκετ που παίζει ο Ολυμπιακός. Χάνει την μπάλα χωρίς πίεση, σπάει τα καλάθια, έχει λάθος στρατηγική. Αντί να εκμεταλλευτεί τον Μιλουτίνοβ, που κάνει την καλύτερη σεζόν της καριέρας του, παίζει γύρω-γύρω όλοι. Η μπάλα πήγε στον ψηλό, όταν όλα είχαν κριθεί. Να την κάνει τι; Να … ροκανίσει τη διαφορά;

Πάνω απ’ όλα, απέναντι σε ομάδες που παίζουν δυνατά, η ομάδα του Μπλατ παραπαίει, δεν μοιάζει να έχει καθαρές ιδέες και ουσιαστικά δεν απειλεί κανέναν.

Ακόμη, άλλωστε, κι αν προκριθεί στα πλέι-οφ, ποια είναι η τύχη της ομάδας παίζοντας αυτού το είδος το μπάσκετ, απέναντι στα μεγαθήρια της διοργάνωσης που καταλαμβάνουν τις τρεις πρώτες θέσεις;

Η διαδρομή του Ολυμπιακού μέσα στη χρονιά είναι πράγματι άξια προσοχής. Από φαβορί για την τετράδα (ή εν πάση περιπτώσει διεκδικητής επί ίσοις όροις με την Εφές) έχει υποχωρήσει τόσο πολύ, που να τίθεται εν αμφιβόλω η πρόκρισή τους στους 8 . Λογικό είναι όταν στα τελευταία 9 ματς ο απολογισμός είναι 2-7!

ΛΕΙΠΕΙ Η ΣΠΙΘΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΠΑΣΚΕΤ

Δεν ξέρουμε αν όλα αυτά οφείλονται και στην «ανακατωσούρα» που υπάρχει μετά τις πρόσφατες εξελίξεις, λόγω της αποχώρησης από το ντέρμπι του ΟΑΚΑ. Ο Μπλατ έδειξε να αγνοεί τι συμβαίνει γύρω του, όταν μετά το ματς είπε ότι μαθαίνει την ανακοίνωση της διοίκησης από τους δημοσιογράφους .

Σίγουρα δεν δείχνει οργανωμένο κλαμπ μια τέτοια δήλωση εκ μέρους του προπονητή. Αν βέβαια η ομάδα έδειχνε πως δεν «καταλαβαίνει τίποτε» πάνω στο παρκέ, σαρώνει τους αντιπάλους της κλπ, κλπ, θα μπορούσε κανείς να πει «καλώς έγινε, η ομάδα πρέπει να παίζει μπάσκετ».

Μόνο που η ομάδα … δεν παίζει. Μοιάζει να έχει χάσει το νεύρο, τη φρεσκάδα της, την «σπίθα» της για το παιχνίδι.

Γενικά μας δίνει την εντύπωση αυτή ο οργανισμός του Ολυμπιακού. Να έχει κοπεί η διάθεση και η όρεξη για το μπάσκετ. Θα πούμε κάτι. Όταν λαμβάνονται τέτοιες αποφάσεις, καλώς η κακώς, πολύ σημαντικές για το μέλλον του συλλόγου, χρειάζεται συσπείρωση, αποφασιστικότητα και μια ομάδα η οποία «μασάει σίδερα» μέσα στο γήπεδο.

Χρειάζεται ενημέρωση του προπονητικού τιμ και των παικτών, ειδικά των ξένων, που είναι λογικό να μην «καταλαβαίνουν» τι σημαίνει ΚΕΔ, Βασιλακόπουλος, γιατί «αποχωρεί ο Ολυμπιακός από το πρωτάθλημα» τι θα πάει να κάνει στην Αδριατική Λίγκα του χρόνου κλπ, κλπ. Δεν είναι εύκολα όλα αυτά, γιατί ο ξένος προπονητής, ή ο ξένος παίκτης έχει κάνει ένα συμβόλαιο, λογικό είναι να ανησυχεί, ακόμη κι του υποσχεθούν ότι δεν πρόκειται να χάσει σεντ. Για σκεφτείτε το ενδεχόμενο (λόγω τιμωριών στο πρωτάθλημα κι ενός πιθανού αποκλεισμού στην Ευρώπη) η χρονιά να τελειώσει άδοξα στο τέλος Απρίλη, η και νωρίτερα ακόμα.

Η δική μας εντύπωση είναι ότι ενώ παίρνονται οι αποφάσεις, η ομάδα μένει στο … ημίφως και η αγωνιστική της αβεβαιότητα γίνεται ακόμη μεγαλύτερη. Όταν ένα κλαμπ, συνολικά, κάνει τέτοιες κινήσεις και λαμβάνει αυτές τις αποφάσεις, θέλοντας να ρίξει γροθιά στο μαχαίρι πρέπει να είναι προετοιμασμένο για όλα. Περισσότερο πρέπει να έχει θωρακιστεί αγωνιστικά, ώστε να μην απογοητεύει τον κόσμο που θέλει να το στηρίξει.

Κάτι τέτοιο δεν έχει γίνει. Και τα σημάδια είναι εμφανή, πλέον, δια γυμνού οφθαλμού.