Ο άνθρωπος που «νίκησε» τον Νίκο Γκάλη και μπήκε αυτός στο Hall Of Fame του Σπρίνγκφιλντ δεν είναι κανένας τυχαίος. Αντίθετα, πρόκειται για τον πρώτο σκόρερ όλων των εποχών στο παγκόσμιο μπάσκετ. Ο Όσκαρ Σμιντ, δηλαδή. Ή απλά O “Mao Santa”, αγγλιστί “the holy hand”. Το ιερό χέρι των καλαθιών. Ένας μπασκετμπολίστας για όσκαρ!

Ένα χρόνο μεγαλύτερος από τον Γκάλη, ο μεγάλος Βραζιλιάνος, σαν μια σύμπτωση βγαλμένη από θεϊκό χέρι, το 1987 έκανε το άλλο μισό ημισφαίριο να ριγήσει για ένα μπασκετικό θαύμα. Τον Ιούνιο της ίδιας χρονιάς, ο Γκάλης γινόταν ο άνθρωπος που οδηγούσε την Εθνική Ομάδα στη γη της επαγγελίας, υπογράφοντας την (μέχρι τότε) μεγαλύτερη έκπληξη του ευρωπαϊκού μπάσκετ, με τη νίκη επί της (σχεδόν ανίκητης) ΕΣΣΔ με 103-101

"Σκοτώνοντας" τους Αμερικανούς στην Ιντιανάπολις"

Δυο μήνες αργότερα, στις 24 Αυγούστου 1987, ο Όσκαρ Σμιντ έκανε κάτι ακόμη πιο …παράτολμο. Σκόραρε 46π στον τελικό του παναμερικανικού πρωταθλήματος, παίρνοντας το χέρι από την Βραζιλία, στέλνοντάς την στον Παράδεισο, με ένα απίστευτο 120-115 επί των Ηνωμένων Πολιτειών.

Μέσα στην Ιντιανάπολις, στην Μάρκετ Σκουέαρ Αρένα και μπροστά σε 16.408 η «Σελεσάο» αν και έχανε στο ημίχρονο 62-45 και στις αρχές της επανάληψης 77-62, όχι μόνο ανέτρεψε τα δεδομένα, αλλά μπόρεσε να επικρατήσει απέναντι σε μια ομάδα που είχε στο ρόστερ της παίκτες όπως ο Ντέιβιντ Ρόμπινσον, ο Ντάνι Μάνινγκ, ο Γουίλι Άντερσον (που αργότερα ήρθε στην Ελλάδα για να παίξει στην ΑΕΚ και στον Ολυμπιακό), ο Ρεξ Τσάπμαν και ο Πέρβις Έλισον.

Από το 1971 μέχρι το 1987 οι ΗΠΑ μετρούσαν 34 σερί νίκες στο παναμερικανικό πρωτάθλημα. Μια ήττα σε αυτή τη διοργάνωση, έμοιαζε με ανέκδοτο. Η Βραζιλία, όμως, δεν ήταν ανέκδοτο, πόσο μάλλον η εμφάνιση του τρομερού Όσκαρ, που με 7/15 τρίποντα (!) και 13/15 βολές, σμπαράλιασε κάθε αμυντικό σύστημα του προπονητή των ΗΠΑ, Ντένι Κρουμ, που μετά το ματς άρχισε να μονολογεί: «Με επαγγελματίες παίκτες από το ΝΒΑ, δεν χάνουμε ποτέ…»

Εκείνη την εποχή, οι αντιπροσωπευτικές ομάδες των Αμερικανών δεν είχαν την λάμψη του ΝΒΑ, αλλά παίκτες κατευθείαν από τα κολέγια. Οι επαγγελματίες του ΝΒΑ δεν είχαν δικαίωμα συμμετοχής στις διεθνείς διοργανώσεις.

Αυτόν ακριβώς τον κανονισμό θυμήθηκε ο ίδιος ο Όσκαρ Σμιντ, που μετά τα όργια και τους 46π, πολιορκήθηκε από τους Αμερικανούς δημοσιογράφους. Τον ρωτούσαν επίμονα γιατί δεν μετακομίζει στο ΝΒΑ και προτιμά να αγωνίζεται στην «άσημη» ιταλική Καζέρτα, ενώ οι Νιου Τζέρσεϊ Νετς τον είχαν βάλει (από το 1984) στο μάτι. Ο Βραζιλιάνος χαμογέλασε και απεφάνθη: «Μου αρέσει να παίζω μπάσκετ με τους φίλους μου. Αν πάω στο ΝΒΑ δεν πρόκειται να ξαναπαίξω στην Εθνική Ομάδα. Για μένα είναι απόλαυση να φοράω τη φανέλα με το εθνόσημο της πατρίδας μου».

Οι Αμερικανοί ρωτούσαν να μάθουν, ποιος είναι ο παίκτης που τους «σκότωσε» μέσα στο παρκέ: «Είμαι ο Όσκαρ Σμίντ. Γεννήθηκα για να σουτάρω. Να φανταστείτε ότι παντρεύτηκα τη γυναίκα μου, επειδή με συνοδεύει κάθε μέρα στην προπόνηση και μου δίνει τη μπάλα για να κάνω 500 σουτ»!

Κοινό αντίο με τον Γιαννάκη…

Εννιά χρόνια αργότερα, ο Όσκαρ γινόταν άθελά του συνοδοιπόρος του Παναγιώτη Γιαννάκη. Στο τελευταίο ματς του ολυμπιακού τουρνουά της Ατλάντα, ο «δράκος» έβαζε τέλος στην δοξασμένη του καριέρα με την Εθνική Ελλάδος και το κοντέρ να γράφει 351 διεθνείς συμμετοχές. Στον αγώνα που δεν πρόκειται να ξεχάσει ποτέ ο Γιώργος Σιγάλας (35π με 8/10τρ), ο Γιαννάκης σημείωνε 3π, η Ελλάδα νικούσε 91-72 και κατακτούσε την 5 θέση στην παρθενική της συμμετοχή σε Ολυμπιακούς Αγώνες.

Ο αγώνας ήταν και ο τελευταίος του Όσκαρ με την Εθνική Βραζιλίας. Νούμερο 326, στην 5 συμμετοχή του σε Ολυμπιακούς Αγώνες! Μόνο, δυο μπασκετμπολίστες έχουν καταφέρει κάτι παρόμοιο. Ο Αυστραλός Άντριου Γκέιτζ (πέρασε κι αυτός από τα μέρη μας φορώντας τη φανέλα του Απόλλωνα Πατρών) και ο Πορτορικάνος Τεόφιλο Κρουζ.

Πριν στα αποδυτήρια της Εθνικής ξεσπάσουν άπαντες σε κλάματα, όταν ο Γιαννάκης ανακοίνωσε την αποχώρησή του από την Εθνική Ομάδα, είχε πέσει ο ίδιος στην αγκαλιά του Όσκαρ, ξεσπώντας σε λυγμούς, όταν οι δυο ομάδες χαιρετήθηκαν στο κέντρο του γηπέδου. Ο Βραζιλιάνος είχε προλάβει να σκοράρει 21π.

Η ατμόσφαιρα δεν ήταν τόσο…φιλική στον αγώνα Ελλάδας-Βραζιλίας στον πρώτο γύρο, όταν η Εθνική Ομάδα είχε νικήσει εκ νέου με 89-87 (με τον Νίκο Οικονόμου να κάνει ρεκόρ καριέρας σημειώνοντας 36π) και τους ηττημένους να διαμαρτύρονται για την διαιτησία. Ο Όσκαρ ήταν εντυπωσιακός στο πρώτο ημίχρονο, όταν τον μάρκαρε ο Φάνης Χριστοδούλου και «εξαφανισμένος» στο δεύτερο, ασφυκτικά πιεσμένος από το πρέσινγκ του (του μόλίς 19 ετών τότε) Δημήτρη Παπανικολάου.

«Δεν θέλω να μιλήσω για τους διαιτητές, γιατί αν το κάνω δεν θα ξέρουν πού να κρυφτούν» είπε …μιλώντας για τους διαιτητές: «Παρότι βρίσκομαι 20 χρόνια στα παρκέ, οι διαιτητές δεν με σέβονται».

Λίγο αργότερα εξηγούσε στους δημοσιογράφους ότι παρότι εγκαταλείπει την Εθνική Ομάδα θα συνεχίζει να παίζει μπάσκετ: ««Έχω χάσει εκρηκτικότητα , άλμα , ταχύτητα. Είμαι όμως καλύτερος σουτέρ από ποτέ. Εκτελώ 1000 σουτ κάθε μέρα. Είμαι ευτυχισμένος που παίζω σε αυτή την ηλικία. Θέλω να βοηθάω τους νεότερους να ανακαλύπτουν την μπασκετική τους ψυχή. Δεν πίνω , δεν καπνίζω και προπονούμαι πολύ, πολύ , πολύ. Η φυσική ευχέρεια , η αυτοπεποίθηση και η καλή τεχνική είναι τα μυστικά του σουτ μου. Αν το μπάσκετ ήταν μόνο σουτ θα έπαιζα μέχρι τα 55 μου». Δεν έπεσε πολύ έξω, καθώς σταμάτησε την ενεργό δράση στα σαράντα πέντε…

Από το Ρίο στην Καζέρτα

O Οσκαρ γεννήθηκε στην πόλη Νατάλ της Βραζιλίας στις 16/2/1958 και στα 13 του ξεκίνησε να παίζει μπάσκετ. Έξι χρόνια αργότερα ήταν ήδη μέλος της Εθνικής Ανδρών της Βραζιλίας, με την οποία μάλιστα το 1977 έπαιξε (και κέρδισε) δυο τίτλους σε πρωταθλήματα της Ν.Αμερικής. Ένα νέων και ένα ανδρών. Ο πρώτος του προπονητής ονομαζόταν Λαουρίντο Μιούρα, ο οποίος διέγνωσε το έμφυτο ταλέντο του στο μπάσκετ και κάθισε μαζί του ατέλειωτες ώρες, δουλεύοντας τις λεπτομέρειες που θα έφτιαχναν μια σπουδαία καριέρα.

Ξεκίνησε να παίζει στην Παλμέιρας (1974-78), αγωνίστηκε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Μανίλα κατακτώντας το χάλκινο μετάλλιο, μετακόμισε στην Σίριο με την οποία στέφθηκε πρωταθλητής Ν.Αμερικής (το 1979), πρόλαβε να αγωνιστεί στην Ολυμπιάδα της Μόσχας (1980, όπου αναδείχθηκε 5 σκόρερ με μ.ο 24.1π) ξανάπαιξε στο Μουντομπάσκετ του Κάλι της Κολομβίας (21.1π) και πήρε τον δρόμο για την Ευρώπη, έχοντας την φήμη ενός πολύ μεγάλου σκόρερ.

Προσγειώθηκε στον ιταλικό νότο, σε μια σχεδόν άγνωστη ομάδα, την Καζέρτα. Ο Μπόγκνταν Τάνιεβιτς, επιμένει στην απόκτησή του κάνοντας μια προφητική δήλωση: «Αυτός ο Βραζιλιάνος είναι ο κατάλληλος παίκτης για την ομάδα. Είμαι σίγουρος πως θα μας πάει πολύ μακριά». Με συμπαίκτες τον βετεράνο Μόκα Σλάβνιτς και τον …15χρονο Νάντο Τζεντίλε, ο Οσκαρ γίνεται αμέσως ο ηγέτης της Καζέρτα, που ανεβαίνει στην πρώτη κατηγορία και αρχίζει να πρωταγωνιστεί.

Η Σναϊντέρο Καζέρτα ενισχύεται σταδιακά με παίκτες όπως ο Ντελανιέλο, ο τρελός σκόρερ Βιτσέντζο Εσπόζιτο (στα …15 του), αλλά και ο πρώτος Βούλγαρος ΝΒΑερ, Γκιόργκι Γκλούτσκοφ. Ο Όσκαρ κάνει όργια, βάζει τριαντάρες και σαραντάρες, έχει πάνω από 50% σε τρίποντα και δίποντα, δεν χάνει βολές, και η ομάδα του, πρώτα με τον Τάνιεβιτς και μετά με τον Φράνκο Μαρτσελέτι, φτάνει σε δυο συνεχόμενους τελικούς του καμπιονάτο, αλλά το Μιλάνο των Μενεγκίν, Ντ΄Αντόνι, Μενεγκίν, Πρέμιερ, Πίτις και μπαμπά Γκαλινάρι, παίρνει τον τίτλο.

Με οπαδό τον Μαραντόνα!

Το 1988 ο Όσκαρ είναι πλέον 30 ετών και στα ντουζένια του! Στην Ιταλία που τότε είχε το πιο λαμπερό και δύσκολο πρωτάθλημα της Ευρώπης, ο Όσκαρ είναι ασταμάτητος. Σκοράρει κατά μέσο όρο 37.2π, αλλά ο τραυματισμός του Γκλούτσκοφ, στερεί από την Καζέρτα τον βασικό της σέντερ. Η Σκαβολίνι του Πέζαρο των Αμερικανών Ντέι και Κουκ, αλλά και του αχώριστου δίδυμου ψηλων Άριο Κόστα και Βάλτερ Μανίφικο (σ.σ πολύ νόμιζαν ότι πρόκειται για ένα παίκτη τον … Κόστα Μανίφικο) την αποκλείει από τον τελικό με 2-0 νίκες. Στον πρώτο αγώνα, ο Όσκαρ σημειώνει …42π (με 7/12τρ) αλλά δεν φτάνουν (ήττα με 109-108). Η Καζέρτα και ο Όσκαρ θα αρκεστούν στο Κύπελλο Ιταλίας. Στον τελικό με τη Βαρέζε, η Σναϊντέρ νικάει 113-100 και ο Βραζιλιάνος σταματάει στους 39π.

Σε κάθε εμφάνισή του το γήπεδο παραληρεί. Ο Ντιέγκο Μαραντόνα που την ίδια εποχή έχει μετακομίσει στη γειτονική Νάπολι και οργιάζει, δηλώνει φανατικός θαυμαστής του.

Παρόλα αυτά, η Καζέρτα δεν θα κατακτήσει τον τίτλο, ούτε την σεζόν 1988-89. Αυτή τη φορά πέφτει πάνω σε μια ακόμη μεγάλη ομάδα, την Κνορ Μπολόνια του Μάικλ Ρέι Ρίτσαρντσον και του Ρομπέρτο Μπρουναμόντι.

Ο τελικός ραψωδία εναντίον του Ντράζεν

Την ίδια χρονιά οι Έλληνες φίλαθλοι, είχαν την τύχη να δουν τον Όσκαρ από κοντά σε ένα τελικό-ραψωδία του μπάσκετ. Αυτόν του Κυπέλλου Κυπελλούχων, στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Η Ρεάλ νίκησε την Καζέρτα 117-113 στην παράταση (102-102 κανονικό παιχνίδι, 60-57 το ημίχρονο). Ο Όσκαρ έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του, σκοράροντας … 44π, αλλά ατύχησε. Απέναντί του βρήκε τον Ντράζεν Πέτροβιτς σε μια από τις κορυφαίες βραδιές της καριέρας του, σημειώνοντας 62π.

Ο Βραζιλιάνος με ένα τρελό τρίποντο ήταν αυτός που ισοφάρισε, αλλά στη παράταση αποβλήθηκε με 5 φάουλ και δεν ..πρόλαβε τον Ντράζεν.

Οι δυο μεγάλοι σκόρερ, έμοιαζαν πολλές φορές σα να παίζουν …μονό, με έπαθλο ένα ευρωπαϊκό Κύπελλο. Δείτε το βίντεο και θα καταλάβετε για τι τελικό και μονομαχία ομιλούμε!

Διαδήλωση στην Καζέρτα…

Ο Όσκαρ μένει στην Καζέρτα ένα χρόνο ακόμη, όπου και πάλι πέφτει πάνω στο εμπόδιο της Σκαβολίνι. Η ομάδα του Πέζαρο την αποκλείει ξανά από τους τελικούς και η είδηση πέφτει σαν βόμβα. Η διοίκηση της Καζέρτα σκέφτεται να μην ανανεώσει το συμβόλαιο του Όσκαρ. Ο ίδιος δεν δείχνει να έχει στο μυαλό του κάτι τέτοιο: «Νιώθω πραγματικά ευτυχισμένος που ζω σε μία πόλη όπως η Καζέρτα , που χάνεις και την επόμενη ημέρα μπορείς να κυκλοφορήσεις.

Σε άλλες πόλεις της Ιταλίας απ’ ότι μαθαίνω δεν συμβαίνει το ίδιο. Αγαπάω πολύ την πόλη και την ομάδα και δεν σκέφτομαι καν την πιθανότητα να φύγω» δηλώνει και μετά από λίγο καιρό επαναλαμβάνει: ««Δεν υπάρχει περίπτωση να φύγω , γιατί το λέτε αυτό; Βάζω το χέρι μου στη φωτιά ότι η διοίκηση δεν σκέφτεται κάτι τέτοιο». Αυτός έβαζε το χέρι του στην φωτιά, η διοίκηση της Καζέρτα το είχε κρυφό καμάρι και του το ανακοίνωσε το καλοκαίρι του 1990.

Οι οπαδοί της ομάδας αναστατώθηκαν, καθώς ο Όσκαρ ήταν «λατρεμένος», έκαναν αποχή από τα παιχνίδια και διαδήλωση στο κέντρο της πόλης. Όταν όμως η χρονιά ξεκίνησε, ο Τσαρλς Σάκλεφορντ που αργότερα έπαιξε πρώτα στον Άρη και μετά στον ΠΑΟΚ, τους έκανε να ξεχάσουν γρήγορα τον μεγάλο Βραζιλιάνο. Η Καζέρτα έπαιρνε το πρωτάθλημα!

Ο Όσκαρ έμεινε ελεύθερος και ομάδες όπως η Ρεάλ Μαδρίτης και η Μακάμπι τον έβαλαν στο μάτι. Και το ΝΒΑ επίσης, με τους Νιου Τζέρσεϊ Νετς να τον θυμούνται ξανά. Αλλά ο ίδιος προτιμάει να πάει από τον νότο, στον Βορρά της Ιταλίας. Συμφωνεί με την Πάβια, που έπαιζε …στην lega due, σκοράρει κατά βούληση (στην πρώτη σεζόν είχε μέσο όρο …44π) και μένει 4 χρόνια, παίζοντας ξανά στην Serie Α!

Στην Ισπανία και πίσω στην πατρίδα

Το 1993, σε ηλικία 35 ετών, ο Όσκαρ συνεχίζει να βομβαρδίζει τα αντίπαλα καλάθια και ο τρελός πρόεδρος της Φόρουμ Βαγιαδολίδ Γκονζαλό Γκονζαλό, που τέσσερα χρόνια πριν είχε φέρει στην ομάδα του τον Άρβιντας Σαμπόνις, του κάνει μια δελεαστική πρόταση. Ο Βραζιλιάνος λέει ναι και μετά από 11 χρόνια φεύγει από την Ιταλία.

Στην Βαγιαδολίδ, μένει δυο χρόνια, κάνει τα ...γνωστά (ειδικά την πρώτη σεζόν, όταν είχε μ.ο 33.2) "κέρδισε" και τους Ισπανούς οπαδούς. Στη λήξη του συμβολαίου του, είχε μια καλή πρόταση από τη Λεόν, αλλά ήταν πια 37 ετών. Κάποια στιγμή έπρεπε να επιστρέψει στην Βραζιλία.

Ο "λύκος κι αν εγέρασε" συνεχίζει να βομβαρδίζει τους πάντες. Πηγαίνει στη Σάο Πάολο, με την οποία γεύεται ξανά τη χαρά της κατάκτησης του πρωταθλήματος. Συνεχίζει απτόητος και στα 39 του, όταν σε ένα ματς βάζει ...73 πόντους!

Δυο χρόνια αργότερα, έχοντας πατήσει τα 41 του κάνει ... ξανά μεταγραφή! Πηγαίνει στη Φλαμένγκο, στην οποία θα παίξει μέχρι τα 45 του. Φορώντας τη φανέλα του μεγάλου κλαμπ και σε ένα ντέρμπι με την Φλουμινένσε (το περίφημο Fla-Flou, υφίσταται και στο μπάσκετ) θα γίνει και ο πρώτος σκόρερ όλων των εποχών, καθώς καταμετρώνται ούτε λίγο ούτε πολύ 49.737 πόντοι. Στις 26 Μαρτίου του 2003, έχοντας προλάβει να αγωνιστεί και με τον 16χρονο γιο του Φελίπε, λέει αυτό που δεν ήθελε να πει ποτέ στη ζωή του: "Ηρθε η στιγμή που πρέπει να πω αντίο σε αυτό που αγάπησα περισσότερο απ΄όλα στη ζωή μου. Το μπάσκετ". Ήταν 45 ετών...

Στην Εθνική Ομάδα έδωσε τα πάντα...

Οι αριθμοί του Όσκαρ προκαλούν τρόμο. Όπως προκαλούσε τρόμο σε κάθε αντίπαλο, που προσπαθούσε να τον μαρκάρει.

Τα επιτεύγματά του είναι μοναδικά. Αλλά και η προσφορά του στην Εθνική Ομάδα της Βραζιλίας ανεκτίμητη. Προφανώς είχε καλούς συμπαίκτες, όπως οι περίφημοι Μαρσέλ και ο Μαουρί Ντε Σόουζα, ο Ζέρσον Βιταλίνο, ο Ζοάο Πιπόκα, ο Ίσραελ Αντράντε και οι υπόλοιποι "μεγάλοι" της "Σελεσάο" η επιρροή του όμως στο βραζιλιάνικο μπάσκετ ήταν τεράστια.

Ο Όσκαρ είναι πρώτος σκόρερ των Ολυμπιακών Αγώνων, καθώς στις 5 συμμετοχές που είχε πρόλαβε να σημειώσει 1093π, τους περισσότερους από κάθε άλλο μπασκετμπολίστα. Η κορυφαία εμφάνισή του ήταν στην Σεούλ το 1988, όταν είχε μ.ο 42.2π (!), 7.8ρ και 1.6 ασίστ. Εκεί έκανε και το ρεκόρ του με την Εθνική Βραζιλίας, όταν εναντίον της Ισπανίας σημείωσε 55π με 11/17δ, 6/11τρ, 15/16β έχοντας ακόμη 5ρ, 4 ασίστ, 3κλεψίματα, 1 κόψιμο και 3 λάθη!

Ιδού τα συνολικά επιτεύγματα του Όσκαρ. Ας τα πάρουμε από την αρχή. Σαν …δελτίο ταυτότητας:

Γεννήθηκε: 16 Φεβρουαρίου 1958, Νατάλ, Βραζιλία

Υψος: 2.05

Θέση: Φόργουορντ

Ομάδες:

Παλμέιρας (1974-78)

Σίριο (1978-82)

Καζέρτα (1982-90)

Πάβια (1990-93)

Βαγιαδολίδ (1993-95)

Κορίνθιας (1995-97)

Μπεντεϊράντες (1997-99)

Φλαμένγκο (1999-2003)

Με τους συλλόγους

Διηπειρωτικό Κύπελλο το 1979

Πρωταθλητής Ν.Αμερικής το 1979

Τρεις φορές πρωταθλητής Βραζιλίας (1977, 1979, 1996)

Κυπελλούχος Ιταλίας (1988)

Με την Εθνική Ομάδα

326 διεθνείς συμμετοχές και 7.693π (μ.ο 23.5) στην Εθνική Βραζιλίας, από το 1977 ως το 1996. Συμμετείχε 5 φορές σε Ολυμπιακούς Αγώνες (1980, 1984, 1988, 1992, 1996) και σε 4 Παγκόσμια Πρωταθλήματα (1978, 1982, 1986, 1990).

Χάλκινο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 1978 στη Μανίλα

Χρυσό μετάλλο στο παναμερικανικό πρωτάθλημα του 1987 στην Ιντιανάπολις

3 χρυσά μετάλλια στο πρωτάθλημα Ν.Αμερικής (Χιλή 1977, Βραζιλία 1983, Κολομβία 1985)

Σε ατομικό επίπεδο

Μαζί με τον Άντριου Γκέιτζ και τον Τεόφιλο Κρουζ έχουν παίξει 5 φορές σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Με τον Γκέιτζ έχουν τις ίδιες συμμετοχές και σε παγκόσμια πρωταθλήματα.

Σκόραρε 49.737π στην καριέρα του.

Πρώτος σκόρερ των Ολυμπιακών Αγώνων με 1093π.

Τρεις φορές πρώτος σκόρερ του ολυμπιακού τουρνουά. Το 1988 (Σεούλ) με μ.ο 42.2π (!), το 1992 στη Βαρκελώνη με μ.ο 24.8π και το 1996 στην Ατλάντα με μ.ο 27.4π

Πρώτος σκόρερ στο Μουντομπάσκετ του 1990 (34.6π)

Ρεκόρ 55π στους Ολυμπιακούς Αγώνες (Βραζιλία-Ισπανία το 1988) και 52π στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα (Βραζιλία-Αυστραλία, 1990). Πρώτος σκόρερ σε Βραζιλία, Ισπανία, Ιταλία και διάφορους διαγωνισμούς τριπόντων.

Μετάλλιο αθλητικής προσφοράς από τον πρόεδρο της Βραζιλίας το 1990

Ολυμπιακό μετάλλιο τιμής από τον Χ.Α.Σάμαρανκ το 1997

Η φανέλα του έχει αποσυρθεί 4 φορές: Στην Καζέρτα (νο 18) το 1990, στην Πάβια (νο 11) το 1993, στην Φλαμένγκο (νο 14) το 2003 και στην Ουνινδάδε Βιντζιχάνκα (την πρώτη του ομάδα όταν ήταν 13 ετών, νο 14) το 2004.

Και τα μεγάλα-μικρά μυστικά του…

Αυτά ενδεχομένως να είναι χιλιάδες. Όπως οι πόντοι που σημείωσε στην πολύχρονη καριέρα του. Εμείς επιλέξαμε 45. Σταματήσαμε εκεί. Όπως σταμάτησε κι αυτός να παίζει μπάσκετ, σε ηλικία …45 ετών

1. Όταν πήγε στη Φλαμέγκο, σε μια …καθημερινή προπόνηση, είχε 90 συνεχόμενα εύστοχα σουτ τριών πόντων.

2. Σε μια άλλη σούταρε 196 συνεχόμενες ελεύθερες βολές.

3. Στα 44 του χρόνια υποχρέωσε τους συμπαίκτες του στη Φλαμένγκο να προπονηθούν για …10 ώρες. Από τις το πρωί, ως τις 8 το βράδυ. Θρυλείται ότι δεν υπήρχε διάλειμμα.

4. Με τη φανέλα της Φλαμένγκο είχε 90 συνεχόμενες εύστοχες ελεύθερες βολές σε ένα σύνολο 10 αγώνων.

5. Το 1979 με στο παναμερικανικό πρωτάθλημα του Π. Ρίκο είχε 34/34 από τη γραμμή του φάουλ. Δεν έχασε ούτε μία!

6. Του έχουν γράψει τη βιογραφία τρεις φορές. Μία στη Βραζιλία, μία στην Ιταλία και μια στην Ισπανία.

7. Ήταν ανάμεσα στους 5 μη Αμερικανούς μπασκετμπολίστες, στην έκδοση του Naismith Hall of fame, για τους 100 καλύτερους παίκτες όλων των εποχών (από το 1940 ως το 1997)

8. Όταν έπαιζε στην Ιταλία προσκλήθηκε δυο φορές να παίξει στον διαγωνισμό τριπόντων του all star game του ΝΒΑ

9. Το ρεκόρ του στο ιταλικό all star ήταν 22/25 (στον διαγωνισμό τριπόντων)

10. Ενάμισι χρόνο μετά την αποχώρησή του από τα γήπεδα, πήρε μέρος στον διαγωνισμό τριπόντων του ιταλικού all star game και πήρε την πρώτη θέση.

11. Έπαιξε 271 συνεχόμενους αγώνες στην Ιταλία. Για εφτά χρόνια δεν έχασε παιχνίδι!

12. Με την Πάβια την περίοδο 1990-91 είχε 1760π σε 40 αγώνες. Δηλαδή μέσο όρο 44π ανά παιχνίδι.

13. Μικρός ήθελε να γίνει ηλεκτρολόγος-μηχανολόγος

14. Έχει ατομικό ρεκόρ 74π εναντίον της Κορίνθιανς

15. Ο πατέρας του ετοίμαζε, κάθε εβδομάδα, 150 μπανάνες και 300 πορτοκάλια!

16. Όταν έκανε την πρώτη παραγγελία, ο Οσβάλντο Σμιντ ρωτήθηκε αν έχει στο σπίτι του … μαϊμούδες!

17. Σε κάθε ομάδα που αγωνιζόταν, η καθημερινή του προπόνηση περιλάμβανε τουλάχιστον 1.000 σουτ.

18. Όταν είχε προπόνηση στην Εθνική Βραζιλίας πήγαινε πρώτος και έφευγε τελευταίος

19. Έμπαινε πάντοτε με το δεξί πόδι στο γήπεδο.

20. Πριν από τους αγώνες έκανε την προσευχή του.

21. Πριν από τα μεγάλα ματς δυσκολευόταν να κοιμηθεί.

22. Στην Ιταλία, πριν φύγει για το γήπεδο η σύζυγός του Κριστίνα του έδινε πάντα μια σοκολάτα.

23. Στην Ιταλία έτρωγε και κρέας αλόγου, γιατί μια φορά η μητέρα του ντόνα Σίρλεϊ Σμιντ, άκουσε ότι «περιέχει το αίμα του Θεού».

24. Δεν έδινε ποτέ συνεντεύξεις πριν από τους αγώνες. Θεωρούσε ότι έχανε ενέργεια

25. Μικρός αγόραζε τσίχλες και τις πουλούσε στους συμμαθητές του στο σχολείο

26. Πριν ασχοληθεί επαγγελματικά με το μπάσκετ δούλευε σαν πωλητής στην Honda

27. Η σύζυγός του Κριστίνα τον ακολούθησε στην Ιταλία, αφήνοντας τις σπουδές της στην Ψυχολογία κι ενώ ήθελε τρεις μήνες για να πάρει το πτυχίο της.

28. Σε ένα ματς Καζέρτα-Μοντεκατίνι, σημείωσε 34π. Μετά πήγε στο νοσοκομείο γιατί πονούσε στο χέρι του, το οποίο όπως διαπιστώθηκε ήταν σπασμένο!

29. Παρότι φόρεσε νάρθηκα δεν έλειψε σε καμιά από τις προπονήσεις των επόμενων 25 ημερών

30. Οι Νιου Τζέρσεϊ Νετς του έκαναν πρόταση τρεις φορές.

31. Στην Ιταλία, οι οπαδοί της Καζέρτα του έστελναν γλυκά στο σπίτι. Τόσα πολλά, που τα περισσότερα τα έδινε στους γείτονές του.

32. Εκτός από το μπάσκετ του άρεσε να ψαρεύει και (σαν γνήσιος Βραζιλιάνος) να παίζει ποδόσφαιρο.

33. Πήγε καλοκαιρινές διακοπές για πρώτη φορά στη ζωή του σε ηλικία 35 ετών, όταν δηλαδή δεν έπαιζε στην Εθνική Ομάδα.

34. Το πριμ για τον θρίαμβο στους παναμερικανικούς αγώνες του 1987 ήταν μόλις 500 δολάρια. Αυτός, ο Μαρσέλ Ντε Σόουζα και ο Ίσραελ αρνήθηκαν να τα πάρουν.

35. Ήταν μανιώδης συλλέκτης αναμνηστικών “pins”. Έχει πάνω από 2.000 σηματάκια στην κατοχή του.

36. Ρεκόρ τριπόντων σε ένα αγώνα, 14.

37. Ρεκόρ διπόντων σε ένα αγώνα, 25

38. Ρεκόρ βολών σε ένα αγώνα, 22

39. Ρεκόρ ριμπάουντ σε ένα αγώνα, 20

40. Ρεκόρ ασίστ σε ένα αγώνα, 11

41. Με την Μπαντεϊράντες είχε τέσσερις συνεχόμενες φορές πάνω από 50π!

42. Το 1984 αγωνίστηκε στο ρούκι καμπ των Νετς και έπαιξε δυο ματς εναντίον των Σίξερς που είχαν τότε ως ρούκι τον …Τσαρλς Μπάρκλεϊ.

43. Σε αυτούς τους αγώνες σημείωσε 27 και 22π αντίστοιχα. Ο Μπάρκλεϊ τον μάρκαρε χωρίς επιτυχία. Οι Νετς του πρότειναν συμβόλαιο, αλλά αρνήθηκε.

44. Το 2008 συναντήθηκε με τον Κόμπι Μπράιαντ (και τον Μάικ Σιζέφσκι) που αποκάλυψε ότι όταν μικρός τον είχε σαν ίνδαλμα και πρότυπο στο σουτ!

45. Ο Γιώργος Σιγάλας που τον αντιμετώπισε το 1996 είχε ερωτηθεί ποιον αντίπαλο φοβήθηκε περισσότερο βλέποντάς τον στο γήπεδο. Ο καλύτερος Έλληνας αμυντικός παραδέχθηκε: «Δεν είναι ο Ντανίλοβιτς, ούτε ο Ρέτζι Μίλερ, ούτε κάποιος άλλος. Φοβάμαι μόνο τον Όσκαρ. Τον τρέμω. Ο άνθρωπος μιλάει με τη μπάλα στο καλάθι. Έχει κάτι, που εκτός ΝΒΑ, το είχαν μόνο ο Νίκος Γκάλης και ο Ντράζεν Πέτροβιτς. Τουλάχιστον από τους παίκτες που έχω δεί».

Πηγές:

Περιοδικό Τρίποντο

Επίσημη ιστοσελίδα του Οσκαρ Σμιντ

3-ponto.blogspot.com