Επιστρέφοντας στο ΣΕΦ, η Εθνική Ομάδα πάνω απ' όλα θα έπρεπε να έχει ξανά το "μάτι του τίγρη", όπως είναι ο τίτλος ενός από τα χιτ που συντρόφευαν το μακρινό όσο και μυθικό 1987. Κι η αλήθεια είναι ότι όσο το χέρι δεν λειτουργούσε καλά, τόσο πολύ γυάλιζε το μάτι των διεθνών, που ασπάστηκαν εξ αρχής το δόγμα του νέου τους προπονητή Βασίλη Σπανούλη: πάνω απ' όλα να είστε υπερήφανοι που φοράτε αυτή τη φανέλα.

Δεν έθελξε με την εμφάνιση του το ελληνικό συγκρότημα. Πιέστηκε πολύ από τους Τσέχους, αγχώθηκε γρήγορα, πολλές φορές παρασύρθηκε σε ένα παιχνίδι ατομικών πρωτοβουλιών, σούταρε άσχημα (27/69 σουτ, 14/21 βολές) ειδικά από μακριά (4/25 τρίποντα) και ταλαιπώρησε αρκετά την μπάλα, κυρίως στο πρώτο μέρος.

Είχε όμως πολλή βενζίνη σε ψυχικό απόθεμα και κυρίως αμυντική διάθεση να αφήσει μια καλή ομάδα όπως η Τσεχία στους 64 πόντους. Κάθε φορά που οι αντίπαλοί της, παγίδευαν την ομάδα μας σε άστοχα (και κάποιες φορές βιαστικά) σουτ ξεφεύγοντας με πέντε και εφτά πόντους, η απάντηση ερχόταν μέσω της άμυνας. Στο τρίτο δεκάλεπτο αυτό έγινε με μεγαλύτερη συνέπεια, η Ελλάδα πήρε αυτή τη διαφορά και ουσιαστικά εξασφάλιζε τη νίκη με πολλά επιθετικά ριμπάουντ αλλά και συνεχόμενους αιφνιδιασμούς.

Συνολικά 12 κλεψίματα έκαναν οι Έλληνες διεθνείς, που σημείωσαν 26 πόντους στο τρανζίσιον. Η στατιστική σημείωσε ακόμα 26π από τα λάθη των αντιπάλων (18) και 15π από επιθετικά ριμπάουντ. Σε αυτές τις κατηγορίες, η Εθνική σάρωσε. Και στήριξε την τελική της νίκη στο μοντέλο "πιέζουμε, κλέβουμε την μπάλα και πετυχαίνουμε το εύκολο καλάθι". Είναι ίσως το πιο βασικό κομμάτι που πρέπει να ενσωματώσει στο παιχνίδι της η Εθνική με τον Σπανούλη στον πάγκο. Όλα τα υπόλοιπα, ακόμα και τα σουτ που κάποια στιγμή θα μπουν, θα έρθουν με τη ροή των αγώνων αλλά και την απελευθέρωση των παικτών από το πρώτο ματς μιας νέας διαδρομής, μπροστά σε 12.000 κόσμο και αρκετή πίεση στις πλάτες τους.

Οι τρεις που έκαναν τη διαφορά

Ο Σπανούλης θέλησε να μοιράσει το χρόνο, όμως άφησε τρεις παίκτες περισσότερο από κάθε άλλον πάνω στο παρκέ. Όχι άδικα, αφού και οι τρεις ήταν ο ένας καλύτερος από τον άλλον.

• Ο Ντίνος Μήτογλου που έχασε ολόκληρο το Παγκόσμιο της Ασίας λόγω του τραυματισμού παραμονές του αγώνα, μας θύμισε πόσο σημαντική ήταν η απώλεια του. Παίζοντας και στις δυο θέσεις της ρακέτας, έδωσε το γνωστό ρεσιτάλ και στα δυο κομμάτια του γηπέδου με 22 πόντους (7/12σουτ) και 7 ριμπάουντ. Πάντα έτοιμος να απειλήσει, αλλά και να πάρει ένα ριμπάουντ, ή να κλέψει μια μπάλα για να βγει στον αιφνιδιασμό είναι κεντρικό σημείο αναφοράς όλης της ομάδας.
• Ο Κώστας Παπανικολάου, αν και έχοντας ένα μικρό πρόβλημα πριν από το τζάμπολ, αλώνισε το γήπεδο. Ο αρχηγός έπαιξε περισσότερο από ποτέ σε μια ολ-αράουντ εμφάνιση με 16π (7/15 σουτ) 8 ριμπάουντ, κυνηγητό στην άμυνα και ένα σωρό επιτυχημένους αιφνιδιασμούς στα εξαιρετικά τελειώματα του. Σπουδαίος...
• Κι ο Τόμας Γουόκαπ, ο "Θωμάς" που κάθε φορά θέλει να δικαιώσει την επιλογή να γίνει νατουραλιζέ και να φορέσει τη φανέλα με το ελληνικό εθνόσημο. Ο Τεξανός άγγιξε το τριπλ-νταμπλ με 16 πόντους, 8 ριμπάουντ και 8 ασίστ, είχε και 5 κλεψίματα, σούταρε με 7/14 και ήταν από την αρχή ο στενός κορσές του Τόμας Σατοράνσκι.

Μια τριπλέτα για όσκαρ, που έκανε σχεδόν τα πάντα και έδειξε ... ακούραστη. Σκόραρε 54 από τους 72 πόντους της ομάδας (το 70%), μάζεψε 23 από τα 40 ριμπάουντ (το 57.5%), έδωσε τις 11 από τις 20 ασίστ (55%) και έκανε τα 7 από τα 12 κλεψίματα (58.3%). Οι μπαταρίες της Εθνικής φόρτιζαν κάθε φορά που κρατούσαν την μπάλα στα χέρια τους. Προφανώς στα επόμενα ματς θα χρειαστούν και τη βοήθεια των υπολοίπων, ωστόσο, είναι φανερό πόσο έντονη είναι η παρουσία και η επιρροή τους σε όλο το παιχνίδι της Ελλάδας...

Εύφημος μνεία στον Βασίλη

Οι τρεις καμπαλέρος παίρνουν τα εύσημα, ωστόσο, αν πρέπει να απονεμηθεί και εύφημος μνεία σε κάποιον άλλον, σίγουρα είναι ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος. Το σχετικά μέτριο πρώτο ημίχρονο, διαδέχθηκε μια πολύ μεστή εμφάνιση στο τρίτο δεκάλεπτο με τον "Ιταλό" της ομάδας να έχει σπουδαίο ρόλο στην απόκτηση της διαφοράς, έχοντας 5 πόντους και 7 ριμπάουντ (τα τέσσερα επιθετικά).

Είναι από τα παιδιά, που πέρασαν πάρα πολλά ο 27χρονος άσος. Κάποτε ολόκληρο το ελληνικό μπάσκετ είχε πέσει πάνω στις πλάτες του. Τώρα, στην Ιταλία ξαναβρίσκει τη φόρμα και το μπασκετικό χαμόγελο του, θυμίζοντας μας πόσο ποιοτικό εξακολουθεί να παραμένει το ταλέντο του.

Σε αυτό το δεύτερο ημίχρονο, βοήθησε και ο Δημήτρης Μωραΐτης, φέρνοντας ηρεμία στο κατέβασμα της μπάλας αλλά και καλή κυκλοφορία που αναζητά πάντα ο Σπανούλης από τον πάγκο.

Η Εθνική βρίσκοντας το δρόμο προς το εύκολο καλάθι, άφησε και το άγχος πίσω της, εξαναγκάζοντας την Τσεχία σε ένα σωρό λάθη, που εν τέλει έφεραν τη νίκη. Θα μπορούσε να ήταν με μεγαλύτερο σκορ, αν προσέχαμε στο τέλος, όμως και πάλι το πρόσημο σε αυτό το πρώτο παιχνίδι είναι θετικό.

Θα μπουν οι βάσεις

Φυσικά από ένα παιχνίδι, το πρώτο για τον Βασίλη Σπανούλη με την ιδιότητα του ομοσπονδιακού, δεν μπορούμε να βγάλουμε οριστικά συμπεράσματα. Έτσι κι αλλιώς τα προκριματικά του Ευρωμπάσκετ 25 δεν έχουν και τόσο αγωνιστική σημασία δεδομένου ότι από τον όμιλο των τεσσάρων ομάδων, προκρίνονται οι τρεις πρώτοι. Είναι όμως σημαντικά ματς γιατί ο νέος κόουτς έχει το χρόνο να βάλει τις βάσεις για το μπάσκετ που θα θέλει να δει το καλοακαίρι, να δοκιμάσει παίκτες και σχήματα, τα οποία θα του χρησιμεύσουν, εν όψει της μεγάλης πρόκλησης του προολυμπιακού τουρνουά και εν συνεχεία, σε περίπτωση πρόκρισης, στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Το ευτύχημα, αυτή τη φορά, μετά την συμφωνία FIBA-EuroLeague είναι πως δεν έχουμε δυο διαφορετικές ομάδες. Μία των παραθύρων και μία της μεγάλης διοργάνωσης. Επιτέλους, η ομάδα μπορεί να λειτουργήσει ενιαία και μέσα στο χειμώνα, προετοιμαζόμενη για το θερμό καλοκαίρι και την πολύ δύσκολη διοργάνωση του προολυμπιακού. Εκεί, όπου μέσα σε λίγες μέρες θα πρέπει να τα κάνεις όλα στην εντέλεια.

Η Εθνική δεν θα πάει σε αυτό το ραντεβού, χωρίς να έχει μια εικόνα για το ποιοί και πως θα την οδηγήσουν στο Παρίσι.

Ο Σπανούλης θα ξέρει πολλά και το μόνο που θα απομένει -καλώς εχόντων των πραγμάτων και ΝΒΑ επιτρέποντος- θα΄ ναι να βάλει στο παιχνίδι της Εθνικής την πινελιά του Γιάννη.