Τέτοιες μέρες αρχίζουμε και διηγούμαστε ωραίες ιστορίες. Αρχίζει η Ευρωλίγκα κι όπως καταλαβαίνει κανείς, πας το χρόνο πίσω. Δεν είναι τόσο ωραίο να καταλαβαίνεις ότι έχει περάσει ο χρόνος αλλά από το 2000 πέρασε ήδη μια 16ετία. Και η EuroLeague αλλάζει, για μια ακόμη φορά. Πριν από 16 χρόνια, έκανε τα πρώτα της βήματα. Σε ένα καλοκαίρι γεμάτο ένταση, ανατροπές και για τον υπογράφοντα ... ένα ατύχημα, που τον έστειλε αντί για τη Μαδρίτη στο νοσοκομείο.

Η ΕuroLeague δεν διάλεξε τυχαία το Ρεάλ-Ολυμπιακός, σαν εναρκτήριο παιχνίδι της νέας εποχής. Της μετεξέλιξής της σε ένα ενιαίο πρωτάθλημα, όπου για πρώτη φορά θα παίξουν όλοι με όλους. Και τότε, στις 16 Οκτωβρίου του 2000, μια καινούργια ημέρα ξημέρωνε, για το ευρωπαϊκό μπάσκετ.

Οι "επαναστάτες" της Ευρώπης, είχαν καταφέρει κάτι που έμοιαζε αδιανόητο λίγους μήνες πριν, όταν στην Θεσσαλονίκη και στην ημέρα μεταξύ των ημιτελικών και του τελικού Παναθηναϊκού-Μακάμπι, ο Μπόρισλαβ Στάνκοβιτς και ο Πάτρικ Μπάουμαν, πόζαραν με τα καπελάκια μιας άλλης διοργάνωσης, που είχε στα σκαριά η FIBA και ονομαζόταν Suproleague. Στα "ελληνικά" Σουπρολίγκα.

Αυτός ήταν και ο βασικός λόγος, που η διεθνής ομοσπονδία δεν είχε κάνει καμιά κίνηση για να κατοχυρώσει την ονομασία Euroleague. Από τη σεζόν 2000-01 είχε προγραμματίσει τη μετονομασία της διοργάνωσης και την εξέλιξης της σε "Σούπρο". Άφησε τον τίτλο "ανοχύρωτο" και την πάτησε!

Όπως έχουμε ξαναγράψει στο euroleague.greece στο τέλος της δεκαετίας του 90 η συζήτηση για το μέλλον του ευρωπαϊκού μπάσκετ είχαν φτάσει στο φόρτε τους. Τα μεγαλύτερα κλαμπ πίεζαν την διεθνή ομοσπονδία, που διοικούσε ακόμη ο γηραιός Μπόρισλαβ Στάνκοβιτς (91 ετών τώρα, στα 75 του τότε) για μεγαλύτερα έσοδα από την κορυφαία συλλογική διοργάνωση.

Η FIBA σε ένα διάστημα 12 ετών (από το 1988 ως το 2000) είχε καταφέρει τα πάντα, εκτός από το ...οικονομικό. Άνοιξε τη διοργάνωση σε ένα εύρος 24 ομάδων (από 8 που συμμετείχαν στην αρχή της δωδεκαετίας) έκανε το φάιναλ-φορ αυτό που ονειρευόταν (την κορυφαία στιγμή κάθε σεζόν) αδυνατούσε όμως να ικανοποιήσει τις συνεχείς ενοχλήσεις από τους μεγάλους για μεγαλύτερα κέρδη από μια διοργάνωση που ο κόσμος την αγκάλιαζε χρόνο, με το χρόνο, ολοένα και περισσότερο.

Το ιστορικό πρώτο τζάμπολ της Euroleague του 2000-01, ανάμεσα στον Ντίνο Ράτζα και τον Έρικ Μικ!

Ο Στάνκοβιτς κατά την προσφιλή του τακτική άφηνε τις ομάδες να φωνάζουν, να διαμαρτύρονται, να απαιτούν, ξέροντας ότι στο τέλος δεν θα είχαν άλλη επιλογή από το να συμμετέχουν στην κορυφαία διοργάνωση. Δεν ήξερε, ή και να ξερε δεν φανταζόταν ποτέ ότι θα προχωρούσαν σε απόσχιση, ότι από το 1998 και μετά οι επαφές των μεγάλων συλλόγων ήταν συχνές και είχαν θέμα το τι "θα κάνουμε με την Ευρωλίγκα".

Ο Σωκράτης Κόκκαλης ήταν ένας απ' αυτούς που πρωταγωνιστούσαν στις αναζητήσεις των ευρωπαϊκών ομάδων. Μετρούσε σχεδόν μια δεκαετία στο μπάσκετ, καθώς το καλοκαίρι του 1991 ο ερασιτέχνης Ολυμπιακός δεν μπορούσε να αρνηθεί την πρότασή του να αναλάβει το ΤΑΚ Ολυμπιακός. Το Τμήμα Αμειβομένων Καλαθοσφαιριστών.

Πρώτο θέμα παντού το μπάσκετ

Ο Ολυμπιακός αγκομαχούσε και βρισκόταν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας (στη σεζόν 1990-91 είχε τερματίσει στην 8η θέση της βαθμολογίας της Α1). Με τον Κόκκαλη στη διοίκηση και τον Ιωαννίδη προπονητή, έγινε η πιο hot ομάδα των 90'ς αλλάζοντας (μαζί φυσικά με τον Παναθηναϊκό των Γιαννακόπουλων) τον χάρτη του ελληνικού (και ευρωπαϊκού όπως αποδείχθηκε) μπάσκετ. Στο σπορ, έπεσε πολύ χρήμα (τα δικαιώματα του πρωταθλήματος έγιναν το πιο ακριβό προϊόν στην ελληνική τηλεόραση). Όταν το καλοκαίρι του ΄96, έφυγε ο Ιωαννίδης από τον Ολυμπιακό, έγινε της κακομοίρας. Ο Ολυμπιακός, σχεδόν, διχάστηκε και χρειάστηκε την επόμενη σεζόν, ο Ντούσαν Ίβκοβιτς που διαδέχθηκε τον "ξανθό" να οδηγήσει την ομάδα στην κατάκτηση και των τριών τίτλων που διεκδίκησε η ομάδα, για να σταματήσει ο θόρυβος.

Την ίδια ώρα ο Παναθηναϊκός είχε κερδίσει πρώτος το ιερό δισκοπότηρο, δηλαδή το Κύπελλο Πρωταθλητριών του 1996, οι Γιαννακόπουλοι δεν είχαν διστάσει να φέρουν κι αυτόν ακόμη τον Ντομινίκ Ουίλκινς και ετοιμαζόταν για την ... αντεπίθεσή του και εντός συνόρων. Μπορεί η ομάδα του 96, έστω και πρωταθλήτρια Ευρώπης να "ντροπιάστηκε" στο ΣΕΦ (73-38), μπορεί την επόμενη σεζόν να μην έπαιξε καν στην Ευρωλίγκα (αλλά στο Eurocup) η αναμονή, όμως, δεκαπέντε ετών πήρε τέλος το 1998 όταν οι "πράσινοι" έπαιρναν τον πολυπόθητο τίτλο του πρωταθλητή, απέναντι στον ΠΑΟΚ που είχε καταφέρει να πετάξει εκτός τελικού τον Ολυμπιακό (με το τρίποντο του Στογιάκοβιτς) Κάτι, που θα επαναλάμβαναν ένα χρόνο αργότερα, σε μια θριαμβευτική ρεβάνς για τις ήττες μιας πενταετίας. Το τελικό 3-2 μέσα στο Φάληρο, μέθυσε ολόκληρο το στρατόπεδο του ΠΑΟ, την ώρα που ο Ντούσαν Ίβκοβιτς έπαιρνε την απόφασή του να παραιτηθεί. Ο ίδιος τα διηγήθηκε πριν από λίγες μέρες στην ΕΡΤ.

Ιωαννίδης και Κόκκαλης στις 2 Ιουνίου του 1999 ξαναδίνουν τα χέρια

Καθώς ο Κόκκαλης τον ξεπροβόδιζε στο ασανσέρ της Ιντρασόφτ, ο Ίβκοβιτς του πρότεινε το διάδοχό του: "Πρόεδρε, αν θες να πάρεις ξανά τα πρωτεία, πάρε τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς...." Δεν πήρε απάντηση. Η αλήθεια είναι ότι ο Σ. Κόκκαλης σκέφτηκε τον "Ζοτς" αλλά ο αντιπρόεδρος Γιώργος Σαλονίκης, είχε ήδη κάνει κινήσεις προς την πλευρά του Ιωαννίδη και εν τέλει έπεισε και τον "μεγάλο" να πει ξανά ναι στον "ξανθό". Το περίφημο τηλεφώνημα τον Ιούνιο του 1999 τελείωσε με τη φράση "έλα ρε Γιάνναρε να ξαναφτιάξουμε την ομαδάρα".

Την ίδια ώρα, ο Παναθηναϊκός που λίγους μήνες πριν ήθελε τον ...Ιωαννίδη (ο Θανάσης Γιαννακόπουλος με τον Τάκη Μπαλτάκο είχαν συναντηθεί μαζί του), κατέληξε στον Ομπράντοβιτς, ανυποψίαστος ότι ξεκινούσε η εποχή της πλήρους παντοδυναμίας του. Ακόμη και όταν ο ΠΑΟ στο τέλος της χρονιάς, έπαιρνε το πρωτάθλημα και την Ευρωλίγκα στο φάιναλ-φορ της Θεσσαλονίκης, παρά τη γενική ευδαιμονίας, ουδείς είχε υπόψη του τι θα επακολουθούσε.

Η επιστροφή του Ιωαννίδη αποδείχθηκε σχεδόν καταστροφική και για τον ίδιο και για τον Ολυμπιακό. Η λύση τη συνεργασίας ένα χρόνο μετά, έφερε το οριστικό τέλος και τον προπονητή να διεκδικεί τα χρήματά του μέσω δικαστηρίων (του τα έδωσαν, τελικά οι Αγγελόπουλοι)!

Ράτζα, Οικονόμου, Ρίβερς και παραλίγο Τζινόμπιλι (ή Κούκοτς);

Ο Σωκράτης Κόκκαλης, το καλοκαίρι του 2000, απαλλαγμένος από το φάντασμα του Ιωαννίδη, αποφασίζει να κάνει τα αδύνατα-δυνατά για να επιστρέψει ο Ολυμπιακός στην κορυφή. Πρώτα απ' όλα αποφάσισε να βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη. Το μπάτζετ του Ολυμπιακού, εκείνη τη χρονιά, άγγιξε τα 15 και πλέον εκατομμύρια δολάρια, ποσό εξωφρενικό για την εποχή.

Το πρώτο μπαμ ήρθε στην ανακοίνωση του νέου προπονητή. Η επιλογή δεν ήταν κάποιος προπονητής με όνομα και ιστορία, αλλά ο παντελώς άγνωστος στο ευρύ κοινό, καθώς τον ήξεραν μόνο οι ακραιφνείς μπασκετικοί ο μόλις 35 ετών, Ηλίας Ζούρος. Τρίτος βοηθός του Ιωαννίδη, την προηγούμενη χρονιά. Υπάρχουν διάφορες, ωραίες δημοσιογραφικές ιστορίες, για την είδηση και πως δημοσιεύτηκε, ποιος την πίστευε και ποιος όχι. Ο Παντελής Διαμαντόπουλος έχει περισσότερες λεπτομέρειες. Έτσι κι αλλιώς η είδηση, πάντως, έκανε πάταγο!

Ένα τηλεφώνημα του Σ. Κόκκαλη σε μέλος της ΚΑΕ, έχει ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον: "Σημειώστε αυτό το νούμερο, παρακαλώ. Θα με παίρνετε για να ενημερώνεστε για τις μεταγραφές! Θα τις κάνω εγώ, φέτος..." είπε και έβαλε τα γέλια. Πράγματι, ο πρόεδρος των "ερυθρολεύκων" είχε πάρει το παιχνίδι στα χέρια του. Ο Ολυμπιακός πήρε παίκτες όπως ο Ντίνο Ράτζα και ο Νίκος Οικονόμου, που είχαν γράψει ιστορία φορώντας τα "πράσινα" με αμύθητα συμβόλαια. Ο αστικός μύθος λέει ότι ο Οικονόμου είχε πολλές αμφιβολίες για το αν θα έβαζε την υπογραφή του στην "ερυθρόλευκη" πρόταση. Μόλις είδε το ποσό (400 εκατομμύρια δραχμές) στην επιταγή, δεν το ξανασκέφτηκε. Βγήκε από το γραφείο του Κόκκαλη, σχεδόν πετώντας!

Ράτζα και Οικονόμου με τα "ερυθρόλευκα"

Η φήμη ότι ο Κόκκαλης είχε έρθει σε επαφή με τον Τόνι Κούκοτς, με τον οποίο μάλιστα είχαν συμφωνήσει στα χρήματα (3 εκατομμύρια δολάρια) αλλά όχι και στον χρόνο διάρκειας του συμβολαίου του (ο 32χρονος Κροάτης ήθελε τριετές συμβόλαιο) δεν επιβεβαιώθηκε ποτέ.

Αυτό που ξέρουμε σίγουρα είναι ότι ο Ζούρος είχε βάλει στο μάτι έναν άλλο παίκτη. Τον έλεγαν Μανού Τζινόμπιλι, ήταν μόλις 22 ετών και τη σεζόν 1999-00 είχε κάνει θραύση στο ιταλικό πρωτάθλημα, με τη φανέλα της Ρέτζιο Καλάμπρια, έχοντας 17.2π και 2.4 ασίστ. Ο Ολυμπιακός είχε συμφωνήσει μαζί του, με μπάι άουτ 750.000 δολαρίων για το ΝΒΑ κι ενώ ετοιμαζόταν να τον υποδεχθεί, πήρε την κρυάδα. Η Κίντερ Μπολόνια, έχοντας χάσει τον Αντρέα Μενεγκίν, πήγε κατευθείαν στον Αργεντίνο και τον έπεισε να μείνει στην Ιταλία. Σα δέλεαρ του κατέβασε το μπάι-άουτ. Αν το έκανε και ο Ολυμπιακός, ο Τζινόμπιλι θα ερχόταν στον Πειραιά, ωστόσο ο Σ.Κόκκαλης δεν ήθελε να δώσει χρήματα σε ένα παίκτη και να τον έχανε μέσα από τα χέρια του.

Ο Μανού πήγε στην Κίντερ Μπολόνια του Μεσίνα, ενώ ο Ζούρος πρότεινε τον Αντουάν Ριγκοτό. Ο Γάλλος ήταν τότε στα ντουζένια του, συζητούσε να φύγει από τη Μπολόνια (για να κάνει και τη σχετική "ρελάνς" ο Ολυμπιακός) όμως ο πρόεδρος είχε αλλού το νου του. Στην τελευταία επικοινωνία, που είχε με τον προπονητή ήταν κάθετος: "Κύριε Ζούρο, θα πάρουμε τον Ρίβερς"!

Αυτή ήταν η τελική επιλογή. Ο 35χρονος, πλέον, Ντέιβιντ που δεν ανανέωσε το καλοκαίρι του 97 και επέστρεφε τρία χρόνια αργότερα. Δεν ήταν ποτέ ο Ρίβερς που ξέραμε...

Ισχυρός σύμμαχος ο Ολυμπιακός

Την ίδια εποχή ο Σωκράτης Κόκκαλης πρωταγωνιστούσε στις εξελίξεις του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Ο Ολυμπιακός ήταν ο πιο ισχυρός σύμμαχος των μεγάλων ισπανικών (Ρεάλ, Μπαρτσελόνα) και ιταλικών (οι δυο Μπολόνιες) ομάδων που πρωταγωνιστούσαν στην απόσχιση από τη FIBA. Σε αντίθεση με τον Παναθηναϊκό, που στην πρώτη σεζόν τουλάχιστον διάλεξε τη Σουπρολίγκα, οι "ερυθρόλευκοι" έμειναν πιστοί στο σχέδιο της ULEB και της εταιρείας Telefοnica, που έβαζε τα χρήματα. Δεν το μετάνιωσε, γιατί μόνο από τα τηλεοπτικά της πρώτης σεζόν, ο Ολυμπιακός εισέπραξε 5 εκατομμύρια ευρώ.

Οι "ερυθρόλευκοι" ήταν παρόντες στην ιστορική σύσκεψη του ξενοδοχείου Stitges, λίγο έξω από τη Βαρκελώνη, όπου αποφασίστηκε η οριστική διεξαγωγή της πρώτης Euroleague. Θα έπαιρναν μέρος 24 ομάδες (από ελληνικής πλευράς, συμμετείχαν ακόμη ο ΠΑΟΚ, η ΑΕΚ και το Περιστέρι). Το εναρκτήριο παιχνίδι που επιλέχθηκε ήταν αυτό της 16ης Οκτωβρίου (ημέρα Δευτέρα) του 2000, σε ένα γήπεδο που δεν υπάρχει. Το "Ραϊμούντο Σαπόρτα", ιστορική έδρα της Ρεάλ για αρκετά χρόνια, το οποίο κάποια χρόνια αργότερα γκρεμίστηκε. Οι διαιτητές (Ράντις, Κοέλιο και ο Ρίτσαρντ Στόουκς, τωρινός επικεφαλής του τμήματος διαιτησίας της Euroleague) έγιναν γνωστοί λίγες ώρες πριν το τζάμπολ, για τον φόβο της τιμωρίας. Μια νέα εποχή ξεκινούσε με τη Ρεάλ να νικά στο τέλος 75-73

Όσο για μένα; Δεν ήταν γραφτό ποτέ να ταξιδέψω στη Μαδρίτη. Παραμονές του αγώνα, η τούμπα που έκανε το αυτοκίνητο, στον δρόμο από την Αγόριανη προς τη Λειβαδιά, ευτυχώς δεν στοίχισε ακριβά. Βγήκαμε όλοι σώοι. Τα μικρά κατάγματα σε δυο σπονδύλους ήταν πταίσματα, μπροστά σε αυτά που θα μπορούσαμε να πάθουμε. Προφανώς έχω τους λόγους να μη ξεχνάω ποτέ εκείνο το παιχνίδι. Έστω κι αν δεν το είδα!