Ο άνθρωπος που θα τιμηθεί στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας το βράδυ της Τετάρτης, βρέθηκε για τέσσερις δεκαετίες στην ελίτ του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Είχε την ευτυχία να κοουτσάρει (σχεδόν όλους) τους κορυφαίους μπασκετμπολίστες που αγωνίστηκαν στα παρκέ όλα αυτά τα χρόνια. Έχει κατακτήσει όλους τους τίτλους, που υπάρχουν, εκτός από το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο και το... χρυσό δαχτυλίδι του ΝΒΑ. Ο Ντούσαν Ίβκβοβιτς είναι η ίδια η ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ!

Μιας και είπαμε ΝΒΑ, το 2002 ο Ντούντα βρέθηκε πολύ κοντά στο να κάνει το μεγάλο άλμα και να βρεθεί στις ΗΠΑ.

Οι συζητήσεις του με τους Ντένβερ Νάγκετς είχαν φτάσει σε πολύ προχωρημένο σημείο, αλλά όταν οι Αμερικανοί του τηλεφώνησαν (δυο-τρεις μέρες μετά τη διορία που είχε θέσει) ο Σέρβος “σοφός” είχε δώσει το λόγο του στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Η συνάντησή του με τον Σεργκέι Κουσένκο, είχε στεφθεί με επιτυχία και ο Ίβκοβιτς μετακόμιζε στην παγωμένη Μόσχα.

Κάτι τέτοιες μικρές λεπτομέρειες “χρωμάτισαν” την καριέρα ενός ανθρώπου που αφιερώθηκε από μικρός στο μπάσκετ. Ο Ντούντα, που από την πλευρά της μητέρας του έχει συγγένεια με τον ιδιοφυή Νίκολα Τέσλα, έναν από τους μεγαλύτερους φυσικούς όλων των εποχών, μεγάλωσε σε μια γειτονιά του Βελιγραδίου που επιβίωναν οι σκληροί μάγκες.

Στην οικογένειά Ίβκοβιτς, ο “σοφός” του μπάσκετ δεν ήταν ο Ντούντα, αλλά ο μεγαλύτερος αδερφός του, Σλόμπονταν “Πίβα” Ίβκοβιτς. Πρωταθλητής στην ενιαία Γιουγκοσλαβία με την Ραντνίσκι, ήταν ο μέντορας του Ντούντα. Έφυγε πρόωρα από τη ζωή (το 1995, σε ηλικία 58 ετών) χτυπημένος από τον καρκίνο. Είχε προλάβει, ωστόσο, να μεταδώσει στο νεαρότερο Ντούντα την αγάπη για το μπάσκετ και τα περιστέρια.

Το 1979, ο Ντούσαν Ίβκοβιτς, ήταν 36 ετών. Κοουτσάροντας την Παρτιζάν, στην οποία μεσουρανούσε το αξεπέραστο δίδυμο Ντράζεν Νταλιμπάγκιτς και Ντράγκαν Κιτσάνοβιτς, έκανε το πρώτο τριπλ-κράουν της καριέρας του. Πρωτάθλημα και Κύπελλο στην ενιαία Γιουγκοσλαβία και το Κύπελλο Κόρατς. Ένα χρόνο αργότερα, ο Ντούντα βρισκόταν στη Θεσσαλονίκη, για να αναλάβει την τεχνική ηγεσία του Άρη.

Η πρώτη του επαφή με την Ελλάδα ήταν στη σεζόν 1979-80, όταν με την Παρτιζάν διανυκτέρευσε στην Αθήνα σε ένα ενδιάμεσο σταθμό από κάποιο ταξίδι, αν δεν κάνουμε λάθος, στο Τελ Αβίβ. "Ελα να πάμε στα μπουζούκια..." είπαν στον Ίβκοβιτς. Η πρώτη ιδέα ήταν να μεταβεί η παρέα στην Πλάκα, όπου υπήρχε (ακόμη) η συνήθεια των πιάτων. Αντί όμως να πάνε να σπάσουν πιάτα, οι Σέρβοι βρέθηκαν στην Φαντασία να ακουνε τον Στράτο Διονυσίου! Ο Ντούντα, μαγεύτηκε αμέσως. Δεν περίμενε μια τέτοια φωνή, εκείνο το βράδυ.

Μιχάλη παίξε μπάσκετ

Με τον Άρη συμφώνησε στη διάρκεια του βαλκανικού πρωταθλήματος. Στην αρχή δεν ήθελε, αλλά όταν ο γιος του Πέτρος, αντιμετώπιζε ένα πρόβλημα υγείας: "Πρέπει να πάτε σε πιο εύκρατο κλίμα" ήταν η συμβουλή των γιατρών και ο Ντούντα ξανασκέφτηκε την πρόταση από την ομάδα της Θεσσαλονίκης. Εκεί βρήκε μια ομάδα με πολλά προβλήματα. Ο Φρανκ Ντέβελι, ο Αμερικανός προπονητής, είχε αποχωρήσει ενώ υπήρχε κόντρα διοίκησης παικτών για τα "οδοιπορικά", όπως λέγονταν τότε οι αμοιβές των μπασκετμπολιστών.

Ο Γκάλης, μόλις είχε έρθει και προσπαθούσε να προσαρμοστεί στις απαιτήσεις της πατρίδας των γονιών του. Ο Ίβκοβιτς με το που πήγε στον Άρη, ζήτησε να δει όλους τους παίκτες. Ακόμη και του εφηβικού. Το μάτι του έπεσε πάνω σε ένα ψηλό παιδί, που είχε δεν είχε συμπληρώσει τα δεκαπέντε του χρόνια. Ο Μιχάλης Ρωμανίδης, πήρε αμέσως το βάπτισμα του πυρός κι ενώ ένα χρόνο πριν έβλεπε τον Άρη με τους φίλους του θαυμάζοντας τον Γκάλη, έγινε συμπαίκτης του Νικ (και συγκάτοικός του) και μέλος της ανδρικής ομάδας.

Λένε ότι ο Ίβκοβιτς είχε κόντρες με πολλούς παίκτες. Αλήθεια είναι. Και με τον Γκάλη συγκρούστηκε και με τον Φασούλα αργότερα είχε κόντρες. Υπήρξαν, ωστόσο, και παίκτες που έπιναν νερό στο όνομά του. Ο Βασίλης Παραμανίδης ήταν ο πρώτος που τον "λάτρεψε" λέγοντας ότι οι προπονήσεις του -για την εποχή και τη δεκαετία του 80- ήταν πολύ μπροστά από την εποχή του, ο Βαγγέλης Αγγέλου έκανε το ίδιο όταν τον συνάντησε στον Πανιώνιο. Κι αν δεν υπήρχε ο Ίβκοβιτς, ο Θοδωρής Παπαλουκάς, δύσκολα θα είχε όλη αυτή την καριέρα που έκανε στη Ρωσία.

Το καλοκαίρι του 2002 ο Ίβκοβιτς είχε πάει στη Μόσχα και την ΤΣΣΚΑ. Ήθελε σιγά-σιγά να δημιουργήσει μια νέα μεγάλη ομάδα, μια νέα δύναμη στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Αν το ρωσικό κλαμπ έγινε κυρίαρχο, το οφείλει σίγουρα στον πακτωλό των εκατομμυρίων που ξόδεψαν οι ιδιοκτήτες του και βέβαια στα θεμέλια τα οποία έθεσε ο Ντούσαν Ίβκοβιτς. Ο Παπαλουκάς μόλις είχε μείνει ελεύθερος από τον Ολυμπιακό (ενώ οι "ερυθρόλευκοι" πλήρωναν ακόμη τις δόσεις της μεταγραφής του από τον Πανιώνιο!) και εψαχνε απεγωνσμένα για ομάδα.

Ο Ντούντα του δίνει την ευκαιρία και μέσα σε δυο χρόνια ο "Τεό" γίνεται... τσάρος του ρωσικού μπάσκετ και για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα ο κορυφαίος πόιντ-γκαρντ της Ευρώπης.

Αυτά τα μικρά ή μεγάλα θαύματα έκανε στην ζωή του ο Ίβκοβιτς. Είτε έπαιρνε την Ευρωλίγκα, δυο φορές με τον Ολυμπιακό, είτε κοουτσάροντας την καλύτερη Εθνική Γιουγκοσλαβίας όλων των εποχών (89-90, "αν μας αφήνανε θα γινόμαστε κυρίαρχοι για δέκα χρόνια" είχε πει), είτε φτιαχοντας σπουδαίες ομάδες όπως ο Πανιώνιος, ή η Ντιναμό Μόσχας. Ένας καθηγητής, μια μεγάλη μορφή, που το ευρωπαϊκό μπάσκετ του λέει σήμερα ένα αντίο, όπως του πρέπει και του αξίζει...