Παγκόσμιος απολογισμός

Ο Μάνος Μίχαλος με ρώτησε στη διάρκεια της τελευταίας Superbasketball εκπομπής για το Παγκόσμιο Κύπελλο, για τις τελικές αναμνήσεις αυτού του Παγκοσμίου Κυπέλλου, που ολοκληρώθηκε την Κυριακή με το “σόου” των Αμερικανών και το χρυσό μετάλλιο που κατέκτησαν με χαρακτηριστική άνεση. Σκόραραν 129 πόντους, έδωσαν μια μοναδική παράσταση και πήραν το τρόπαιο απέναντι σε ένα αντίπαλο, που έμοιαζε πανευτυχής ακόμη κι αν οι ΗΠΑ του... έβαζαν 150. Το ασημένιο μετάλλιο ήταν για τους Σέρβους σαν χρυσό.

Τι μένει, λοιπόν, μετά από 15 μέρες μπάσκετ στην Ισπανία; Γίναμε σοφότεροι, ή μήπως δεν άλλαξαν και πολλά πράγματα στον κόσμο του μπάσκετ; Είδαμε ή όχι καινούργιους παίκτες που θα μας απασχολήσουν στο μέλλον; Εμφανίστηκαν καινούργια πρόσωπα που δεν τα περιμέναμε, ομάδες που δεν τις ξέραμε, προπονητές που θα κάνουν μεγάλη καριέρα;

Και ναι και όχι, είναι η πρώτη απάντηση. Σίγουρα, η διοργάνωση θα μπορούσε να είναι καλύτερη αν έρχονταν όσοι απουσίαζαν και ενδεχομένως να βλέπαμε ποιοτικότερους αγώνες, πιο δυνατές ομάδες και μεγαλύτερο συναγωνισμό.

Η διασταύρωση των ομίλων ανά δυο (όχι μόνο στους “16” αλλά και στη συνέχεια) εκτός των άλλων έφερε ζευγάρια που είχαμε ξαναδεί στην πρώτη φάση, άσχετα αν οι συγκεκριμένοι αγώνες που επαναλήφθηκαν (Γαλλία-Ισπανία και Σερβία-Γαλλία) ήταν οι ... μεγάλες ματσάρες του τουρνουά. Το σύστημα επίσης, απαγόρευσε σε ένα μεγάλο κομμάτι του τουρνουά, σε φιλάθους και ΜΜΕ που βρέθηκαν στη Μαδρίτη, να έχουν μια πλήρη εικόνα των ομάδων, καθώς δυο δεν τις είδαν καν (Σλοβενία, Τουρκία) γιατί αποκλείστηκαν από τα ημιτελικά, ενώ τις άλλες δυο (ΗΠΑ, Λιθουανία) τις παρακολούθησαν μόλις σε ένα αγώνα. Αν είναι λογικό να βλέπεις μόλις μια φορά την πρωταθλήτρια κόσμου, τότε δικαίως στη Μαδρίτη την ημέρα του τελικού, άρχισε και το παγκόσμιο ψυχιατρικό συνέδριο!

Ας μη γκρινιάζουμε, όμως. Πάμε σε μια προς μία τις απαντήσεις, γιατί στον Μίχαλο τα είπα εν συντομία. Γραπτώς έχω μεγαλύτερη άνεση (χώρου, χρόνου, κλπ)

ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ: Ο αποκλεισμός της Ισπανίας

Δεν χωράει αμφιβολία. Η ήττα της “ρόχα” από την Γαλλία στον κρίσιμο προημιτελικό ήταν το αποτέλεσμα που σημάδεψε το τουρνουά. Η αποτυχία της Ισπανίας, ενδεχομένως να επισκίασε την φανερή ανωτερότητα των Αμερικανών και την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου. Όλο το τουρνουά είχε φτιαχτεί έτσι ώστε να δούμε τον τελικό Ισπανίας-ΗΠΑ, με τους διοργανωτές να ετοιμάζονται (αλλά και να το έχουν πιστέψει ότι μπορούν) για μια μεγάλη νίκη επί των ΝΒΑερς.

Με 52 πόντους, όμως, σε σαράντα λεπτά όπως θα' λεγε και ο Στιβ Γιατζόγλου δεν κερδίζεις ούτε σε γυναικείο πρωτάθλημα. Τόσους έβαλε η πολυδιαφημισμένη ομάδα των Ισπανών, απέναντι σε μια καταπληκτικά στημένη Γαλλία, που ανέδειξε μέσα σε μια νύχτα όλες τις αδυναμίες της θεωρητικά πιο ισχυρής ευρωπαϊκής εθνικής ομάδας.

Το σύνθημα “Ορένγκα παραιτήσου” δόνησε το Παλάθιο Ντε Ντεπόρτες, ο πρόεδρος της ισπανικής ομοσπονδίας Χοσέ Λουίς Σάεθ, δεν ήξερε που να κρυφτεί και αυτοί που τη γλίτωσαν ήταν οι ... παίκτες. Κι όμως οι πρώτοι που το είχαν ρίξει στο σορολόπ ήταν αυτοί. Η επίσκεψη των Γκασόλ στην Βαρκελώνη για τη νεογέννητη κόρη του Μαρκ, η παρουσίαση ενός video game από τον Ρούμπιο κι άλλα που δεν ξέρουμε, έκαναν την τελευταία προπόνηση της Ισπανίας (πριν τον αγώνα με τη Γαλλία) να έχει μόνο σουτάκια.

Έτσι δεν κερδίζεις το Κουκάκι, που λέει και ο Στέφανος Τριαντάφυλλος...

Ο ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗΣ: Ναι, ο Μίλος Τεόντοστις

Φυσικά και δεν χρειαζόταν το Παγκόσμιο Κύπελλο για να γνωρίσουμε από κοντά το ταλέντο του 27χρονου Σέρβου. Να το ανακαλύψουμε ξανά, ίσως. Ο Μίλος μπήκε δικαίως στην καλύτερη πεντάδα του τουρνουά και για πολλούς ήταν και ο MVP (αν δεχθούμε ότι οι Αμερικανοί ήταν εκτός συναγωνισμού). Και πριν από τέσσερα χρόνια, το ίδιο συνέβη. Ήταν μέλος της κορυφαίας πεντάδας και στην Κωνσταντινούπολη. Η διαδρομή του, όμως, από τότε μέχρι φέτος, δεν ήταν ανάλογη όχι στο ύψος των συμβολαίων του, κάθε άλλο, όσο σε σχέση με την “επιρροή” του στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Ο Τεόντοσιτς παρέμενε ένας χαρισματικός παίκτης, περισσότερο όμως για τον εαυτό του και λιγότερο για την ομάδα.

Και ξαφνικά, εμφανίζεται ένας άλλος Μίλος. Ώριμος, έξυπνος, συνετός. Με πρώτο μέλημα την πάσα και μετά το σουτ, με όσο το δυνατόν λιγότερα λάθη, με ηγετικές ικανότητες ακόμη και με ... βελτιωμένα αγγλικά, που τον έκαναν προσηνή στον Τύπο. Ένας πραγματικά μεγάλος γκαρντ, που για πολλούς με τις εμφανίσεις του στο Παγκόσμιο Κύπελλο, άνοιξε ήδη την πόρτα του ΝΒΑ.

Η ΟΜΑΔΑ: Κι όμως, οι Αμερικανοί!

Κάθε βράδυ είχαν και ένα διαφορετικό σταρ. Πρώτα οι ψηλοί (Ντέιβις, Φαρίντ), μετά οι πλάγιοι (Τόμπσον) στο τέλος οι κοντοί (Ίρβινγκ, Χάρντεν). Είχαν ένα προπονητή, που είναι πλέον βετεράνος των διεθνών διοργανώσεων (τέσσερα χρυσά μετάλλια με τις επαγγελματικές ομάδες των ΗΠΑ) τον αγέραστο κόουτς Σιζέφσκι. Έβαζαν κατά μέσο όρο 104.6 πόντους σε κάθε αγώνα τους, κερδίζοντας με διαφορά +32.5π.

Έτρεχαν, έπαιζαν άμυνα, πηδούσαν, έπαιρναν ριμπάουντ, έμοιαζαν αποφασισμένοι αλλά και εξαιρετικά συγκροτημένοι.

Ο Κάρι Ίρβινγκ μετά τα “όργιά” του στον τελικό και την ανάδειξη του σε MVP της διοργάνωσης σχολίασε: “Νιώθω υπέροχα που είμαι μέλος αυτής της ομάδας. Δεν ήξερα κανέναν πριν, αλλά τώρα όλα αυτά τα παιδιά είμαι σαν αδερφός τους. Απολαύσαμε κάθε στιγμή, από την αρχή ως το τέλος, γίναμε μια φοβερή ομάδα. Ναι, δεν έχω ξανανιώσει έτσι. Θα το θυμάμαι για πάντα. Σε όλη μου τη ζωή”.

Και κάπως έτσι καταλαβαίνουμε και το μυστικό της φετινής ομάδας των ΗΠΑ. Δεν ήταν απλά δώδεκα καλοί παίκτες από το ΝΒΑ. Ήταν μια πολύ καλή ομάδα με παίκτες από το ΝΒΑ. Υπάρχει διαφορά...

Ο ΚΟΟΥΤΣ: Θυμάστε τον Σάσα Τζόρτζεβιτς;

Θα μπορούσε να είναι μια ερώτηση για μπασκετικούς, πριν από το τουρνουά: “Θυμάστε τον Σάσα Τζόρτζεβιτς;” Οι περισσότεροι θα απαντούσαν πολύ εύκολα για τον μεγάλο σκόρερ της Εθνικής Γιουγκοσλαβίας, το “10” το καλό, που στον τελικό του 95 στην Αθήνα κόντρα στη Λιθουανία είχε σκοράρει 9/10 τρίποντα. Αυτός ο χαρισματικός σκόρερ είχε χαρίσει στον Ζέλικο Ομπράντοβιτς το πρώτο του τρόπαιο Ευρωλίγκας, το 1992, όταν με εκείνο το απίθανο τρίποντο σχεδόν από το κέντρο του γηπέδου και από πλάγια είχε χαρίσει τη νίκη στην Παρτίζαν.

Τότε το 92 είχε ακόμη μαλλιά, μετά τα έχανε σταδιακά, μέχρι που άρχισε να κουρεύεται γουλί, από τους πρώτους παίκτες (αν όχι ο πρώτος) που εμφανίστηκε ... γλόμπος στα γήπεδα. Όλα αυτά τα ξέραμε. Αλλά προπονητής Τζόρτζεβιτς δεν υπήρξε ποτέ, επί της ουσίας. Πέντε μήνες στην Αρμάνι ταυτόχρονα, μάλιστα, σαν παίκτης, άλλο τόσο στο Τρεβίζο κι αυτό ήταν. Δεν φαινόταν να ψήνεται για κόουτς, πολύ περισσότερο για ομοσπονδιακός προπονητής της Σερβίας, από τη στιγμή μάλιστα που μένει μόνιμα στο Μιλάνο!

Ο Ντέγιαν Μποντιρόγκα, ωστόσο, δεν είχε κάνει λάθος όταν μετά την αποχώρηση του Ντούσαν Ίβκοβιτς οι Σέρβοι έπρεπε να βρουν προπονητή. Ο “Σάλε” είχε και την όρεξη να δουλέψει και την προσωπικότητα να πετύχει και τις ιδέες να εφαρμόσει και να οδηγήσει τους Σέρβους στη μεγαλύτερη διάκρισή τους τα τελευταία 12 χρόνια.

Συγγνώμη μίστερ Σιζέφσκι, που δώσατε και φέτος ρεσιτάλ, με συγχωρείτε και εσείς μεσιέ Κολέ που οδηγήσατε την Γαλλία σε δεύτερο συνεχόμενο μετάλλιο, αλλά ο κόουτς του Παγκοσμίου Κυπέλλου είναι ο Σάσα Τζόρτζεβιτς. Ρούκι ... στα 47 του χρόνια

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ: Αυτός που θα κάνει μεταγραφή

Δεν είδαμε νέα πρόσωπα στο Παγκόσμιο Κύπελλο, αν και εδώ σημειώνουμε το όνομα του Γιάννη Αντετοκούμπο, στην πρώτη του μεγάλη διοργάνωση. Με 6.3π και 4.3 ρ, για ορεκτικό όλων των επόμενων χρόνων που έρχονται ο Γιάννης τα πήγε μια χαρά. Και ήταν σίγουρα ένα από τα νέα πρόσωπα που εμφανίστηκαν στη διοργάνωση.

Εξαιρετικές εμφανίσεις έκανε και ο Μπόγκνταν Μπογκντάνοβιτς, αλλά και τον Σέρβο γκαρντ δεν τον μάθαμε φέτος, καθώς εμφανίστηκε για πρώτη φορά πέρσι στη Σλοβενία. Έδειξε ωστόσο ότι σύντομα θα είναι ένας από τους κορυφαίους παίκτες της Ευρωλίγκας, όπου ήδη φέτος τον περιμένει ο Ομπράντοβιτς στην Φενερμπαχτσέ. Ξέραμε, επίσης, κι άλλον ένα αλλά αυτός ήταν πράγματι μια αποκάλυψη. Ο Γκουστάβο Αγιόν, είναι ο πιο γνωστός Μεξικανός μπασκετμπολίστας.

Αυτά που έκανε, όμως, φέτος στο Παγκόσμιο της Ισπανίας ήταν χορταστικά (17.6π, 7.6ρ, 1.4ασ) που δεν μπορούσαν να περάσουν απαρατήρητα. Επόμενο είναι να κάνει μεταγραφή μετά από ένα τέτοιο τουρνουά κι αν πράγματι τον πάρει η Ρεάλ Μαδρίτης, η ενίσχυσή της θα είναι τεράστια.

ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΩ: Τον ημιτελικό Γαλλίας-Σερβίας

Ένα παιχνίδι σου μένει, κάθε φορά στη διοργάνωση. Θα έλεγα τον τελικό, αλλά τα ματς των Αμερικανών λίγο πολύ έτσι ήταν. Με μεγάλα σκορ, με μεγάλες διαφορές με καρφώματα, άντε με λιγότερα τρίποντα. Όχι δεν θα' ναι κάποιο αμερικάνικο ματς.

Ούτε το Ισπανία-Γαλλία θα μπορούσα να πω, γιατί το θέαμα ήταν ιδιαίτερα χαμηλό, κυρίως από την πλευρά των γηπεδούχων.

Τότε ποιο; Ναι, ο ημιτελικός Γαλλίας-Ισπανίας ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσαμε να δούμε στο τουρνουά. Καταπληκτικό ματς, μεγάλοι παίκτες, ανατροπές, κανείς δεν ήθελε να χάσει, κάποιος έπρεπε να κερδίσει.

Η μπίλια έκατσε στους Σέρβους, που μάλλον το άξιζαν και περισσότερο, γιατί οι Γάλλοι ναι μεν έκαναν μια τεράστια ανατροπή, αλλά εμφανίστηκαν στο παρκέ μετά την έναρξη του δεύτερου ημιχρόνου

ΔΥΣΚΟΛΑ ΘΑ ΘΥΜΑΜΑΙ: Το 5-0 της Ελλάδας, άδικο ε;

Να έχει κάνει η Ελλάδα 5-0 στην πρώτη φάση και να το παραγράφουμε έτσι εύκολα; Τι να κάνουμε όμως; Εμείς πρώτοι, το λέγαμε, ότι αν ηττηθούμε στο νοκ-άουτ ματς δεν έχει καμιά σημασία το ρεκόρ που κάναμε. Η μήπως θυμάται κανείς ότι οι Σέρβοι είχαν 2-3 στον πρώτο γύρο; Όταν χρειάστηκε να παίξουν καλύτερα, το έκαναν.

Παρόλα αυτά από τις πέντε νίκες του πρώτου γύρου, μπορούμε να κρατήσουμε πράγματα.Το καλό μπάσκετ, που έπαιξε η ομάδα, τις καλές ιδέες που έβγαλε στο παρκέ, το καλό κλίμα που είχε και τη νοοτροπία του νικητή που ξέχασε στο κρίσιμο χιαστί αγώνα. Ήταν το φετινό μάθημα για του χρόνου, αρκεί βέβαια να μη ... ξαναλέμε τα ίδια πράγματα

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Η ψαλίδα και το Ευρωμπάσκετ

Για κάποιος ο θρίαμβος των ΗΠΑ αναδεικνύει και την ανωτερότητα του ΝΒΑ απέναντι στον υπόλοιπο κόσμο του μπάσκετ. Ένα πόντο, τον έχουν, αν και επιφυλασσόμαστε για το μέλλον. Δεν ξέρει κανείς τι ξημερώνει. Τα ίδια λέγαμε το 1992 με την ορίτζιναλ ντριμ-τιμ, αλλά σε δέκα χρόνια, οι επαγγελματίες άρχισαν να χάνουν και μάλιστα εντός έδρας.

Σίγουρα το ΝΒΑ που παίρνει, πλέον, ό,τι καλύτερο υπάρχει στον κόσμο του μπάσκετ θα συνεχίσει να υπερέχει. Οι Αμερικανοί δεν έπαψαν ποτέ και δεν θα πάψουν ποτέ να είναι οι καλύτεροι. Το θέμα είναι να μη φτάσουμε στο σημείο σε ... δέκα χρόνια, να μνημονεύουμε πάλι τη νίκη της Ελλάδας το 2006, ως την τελευταία επί των Αμερικανών.

Όσο για το άμεσο μέλλον; Προβλέπεται εντυπωσιακό μπάσκετ, με επιστροφή Πάρκερ, Νοβίτσκι, Κιριλένκο, Σπανούλη, στην προσπάθεια των ευρωπαϊκών ομάδων για απευθείας πρόκριση στο Ρίο, ή συμμετοχή στο προολυμπιακό τουρνουά. Δύο συν τέσσερις δηλαδή, και ραντεβού το ερχόμενο καλοκαίρι...