Ο Παναθηναϊκός ισοφάρισε τη σειρά των τελικών, έσπασε γενικώς το αήττητο σερί του Ολυμπιακού, πανηγύρισε - μετά από μήνες - τόσο πολύ μια νίκη στο ΟΑΚΑ και πάει πλέον πιο "ανάλαφρος" και σίγουρα χωρίς το άγχος μιας ήττας, που σε διαφορετική περίπτωση θα σήμαινε τίτλος για τον αντίπαλο, στο Game 3.

Πιο πολύ απ' όλα ο ΠΑΟ, αντικειμενικά χειρότερη σε ποιότητα ομάδα, μετέτρεψε τους τελικούς σε μέρες ηρώων. Στο μπάσκετ, δηλαδή, που μπορεί να ανταγωνιστεί τον Ολυμπιακό. Ή, αν προτιμάτε, τον... μισό Ολυμπιακό.

Φανερός ήρωας της βραδιάς ο Ματέους Πονίτκα και κρυφοί οι Καλαϊτζάκης-Μαντζούκας.

Ο Πολωνός, 17:4'' πριν λήξει το ματς, έψαξε το τρίποντο και μπροστά από τον Φάλ ευστόχησε στο δεύτερο του σουτ από τα 6.75 μέτρα. Ο Πολωνός δεν είναι ένας κλασικός σουτέρ, βάζει δεν βάζει ένα τρίποντο κατά μέσο όρο, πήρε όμως την απόφαση και σήκωσε το ΟΑΚΑ στο πόδι.

Οι δυο νεαροί εμφανίστηκαν από το πουθενά για να κρατήσουν όρθια την ομάδα τους, την ώρα που ο Ολυμπιακός προσπαθούσε να ξεφύγει. Ο Καλαϊτζάκης βγήκε από τα σκριν και με περισσό θράσος ευστόχησε σε τρίποντο από την κορυφή, μειώνοντας τη διαφορά στον ένα πόντο κι ενώ ο Φαλ με δυο συνεχόμενα χουκ μπροστά από τον Παπαγιάννη είχε παγώσει τη φλεγόμενη (από το πάθος των οπαδών και ενίοτε τα πολλά καπνογόνα τους) "πράσινη" εξέδρα.

Κι ο Μαντζούκας (2:23 πριν τη λήξη) πήρε ένα κρίσιμο επιθετικό ριμπάουντ, καρφώνοντας την μπάλα και δίνοντας αβάντζο τεσσάρων πόντων στον ΠΑΟ. Νωρίτερα κι ενώ η διαφορά είχε πάει στο +5 από γκολ-φάουλ του Παπανικολάου, πήρε την ασίστ του Πονίτκα κι από τη γωνία ευστόχησε για τρεις, ρίχνοντας το χάντικαπ στο ένα καλάθι.

Κάπως έτσι ο Παναθηναϊκός μετά από 18 μήνες που έχανε διαρκώς από τον Ολυμπιακό βρήκε ξανά τη χαρά της νίκης σε ένα αιώνιο ντέρμπι. Εκτός του 14-0, όμως, έσπασε κι άλλο ένα σερί, καθώς οι "ερυθρόλευκοι" νικούσαν διαρκώς στο Μαρούσι από τις 6 Δεκεμβρίου 2019, όταν ο Παναθηναϊκός είχε επικρατήσει στην παράταση 94-91 με τους 41 πόντους του Ράις. Ο Ολυμπιακός μετρούσε έξι συνεχόμενες νίκες στην έδρα του ΠΑΟ.

Οι κόκκινοι (παραλίγο) ήρωες

Ο Ολυμπιακός με τις απώλειες που του προέκυψαν είτε από την αρχή (Σλούκας με γαστρεντερίτιδα, Μπλακ ωσει παρών αφού είναι τραυματίας), είτε στην εξέλιξη του ματς (αποβολή Γουόκαπ και τραυματισμός Βεζένκοβ) ξέμεινε από λύσεις και έψαξε τους δικούς του ήρωες.

Τους βρήκε στο πρόσωπο του Κώστα Παπανικολάου, ο οποίος δεν βγήκε ποτέ από το παρκέ, σκόραρε 15 πόντους, έδωσε 7 ασίστ, έβαλε τον Ολυμπιακό μπροστά με τρίποντο ένα λεπτό πριν από το τέλος ενώ για σαράντα λεπτά κυνηγούσε είτε τον Λί, είτε τον Γκρικγόνις και τον Πονίτκα στην άμυνα.

Ο ΜακΚίσικ υποδύθηκε τον πλέι-μέικερ, δεν τα πήγε άσχημα, έβαλε ένα μεγάλο σουτ, έχασε όμως όλα τα υπόλοιπα που επιχείρησε και κυρίως αυτό στο τέλος, όταν προσπάθησε να νικήσει όλη την άμυνα του Παναθηναϊκού με πρώτον τον Πονίτκα που είχε αναλάβει το μαρκάρισμα του.

Θα μπορούσε (ήρωας) να είναι και ο Φαλ, που έκανε μια σπουδαία εμφάνιση στο δεύτερο ημίχρονο, παίρνοντας αμπάριζα και τον Γκουντάιτιτς και τον Παπαγιάννη, όμως στην τελευταία φάση δεν μπόρεσε να εμποδίσει τον Πονίτκα όσο έπρεπε για να αστοχήσει στο τρίποντο.

Υπάρχει και το "πνεύμα" των τελικών

Όλα αυτά κι ενώ ο πραγματικός ήρωας του Ολυμπιακού είχε αποβληθεί με δεύτερη τεχνική ποινή (φλόπινγκ, η πρώτη ήταν για αντιαθλητικό φάουλ) στο ξεκίνημα του δεύτερου ημιχρόνου. Ο Τόμας Γουόκαπ έκανε ό,τι ήθελε στο πρώτο μέρος, όταν συμμάζεψε την ομάδα που στα πρώτα δέκα λεπτά είχε παραδοθεί, σχεδόν άνευ όρων, στον ορμητικό ΠΑΟ.

Είχε σκοράρει 14 πόντους, σμπαραλιάζοντας την άμυνα των γηπεδούχων είτε ευστοχώντας στα τρίποντα που του έδιναν, είτε περνώντας με χαρακτηριστική ευκολία όποιον έβρισκε μπροστά του φτάνοντας σε εύκολα λέι-απ.

Η απώλεια του ήταν διπλή, αν σκεφτούμε ότι έλειπε και ο Σλούκας, άρα ο Ολυμπιακός ξέμενε από καθαρόαιμο άσο. Ο Μιχάλης Λούντζης που κλήθηκε να αναπληρώσει τον Αμερικανό, μπήκε αγχωμένος μη αντέχοντας να σηκώσει το βάρος κι ο Μπαρτζώκας πήγε σε κατ' ανάγκη λύσεις (Λαρεντζάκης, Μακ Κίσικ).

Αν δει κανείς τη φάση θα συμφωνήσει ότι:

• Ο Γουόκαπ πράγματι κάνει δυο βήματα για να πέσει στο παρκέ, ενώ θα μπορούσε να παραμείνει όρθιος, ωστόσο υπάρχει σπρώξιμο του Παπαγιάννη που πήγε εντελώς άτσαλα να πάρει θέση, πέφτοντας πάνω στον Αμερικανό του Ολυμπιακού.
• Ο ρέφερι δείχνει φλόπινγκ, ενώ έχει προηγηθεί κανονικό φάουλ, εκλαμβάνοντας την πτώση του παίκτη του Ολυμπιακού σαν πρόθεση να τον ξεγελάσει.

Ας δεχθούμε όμως ότι πράγματι υπήρξε φλόπινγκ. Παίζοντας, σε ένα τελικό ο Τηγάνης θα έπρεπε να έχει μπει και στο "πνεύμα" του αγώνα, που πολλές φορές "οδηγεί" τις αποφάσεις των διαιτητών. Ακόμα κι αν είχε απόλυτα δίκιο θα' ταν προτιμότερο να πει στον Γουόκαπ ένα "σήκω και παίξε" προειδοποιώντας τον για την επόμενη φάση, από το να στείλει τον παίκτη στα αποδυτήρια, αφού ήδη είχε χρεωθεί με μια τεχνική ποινή...

Η απουσία του Βεζένκοβ

Ο τραυματισμός του Βεζένκοβ ήρθε για να "δέσει" μια σειρά από απουσίες που έφεραν τον Ολυμπιακό σε δύσκολη θέση. Αν, βέβαια, ο Μπαρτζώκας τα ήξερε όλα αυτά πριν από την έναρξη των playoffs δεν θα άφηνε τον Κάναν εκτός ροτέισον. Αλλά τότε έπαιζαν καλά ΜακΚίσικ και Λαρεντζάκης και ο Μπλακ στο 100% των δυνατοτήτων του.

Ο τραυματισμός του Βούλγαρου διεθνή είναι σίγουρα ένα σημείο-κλειδί από δω και πέρα. Εξαρτάται και πόσο θα λείψει ο Βεζένκοβ, γιατί σίγουρα θα υπάρξει και τέταρτο ματς την επόμενη Πέμπτη. Το οστικό οίδημα με βάση την εμπειρία χρειάζεται ξεκούραση και αποφυγή της καταπόνησης.

Προφανώς η επιστροφή Σλούκα και Γουόκαπ δυναμώνει τον Ολυμπιακό, που πολέμησε όπως είπαμε ηρωϊκά να κάνει το 2-0, όμως ο Παναθηναϊκός έχοντας πια ισοφαρίσει θα βρεθεί στο Ειρήνης και Φιλίας με την αίσθηση ότι δεν χάνεται ολότελα σε ένα ένα πιθανό 2-1 και θα παίξει για πρώτη φορά χωρίς το άγχος να βαραίνει κάθε κίνηση του μέσα στο γήπεδο.

ΥΓ: Θα διαφωνήσω εν μέρει με την άποψη ότι οι τελικοί ξαναβρήκαν την "ατμόσφαιρά τους". Ναι την ξαναβρήκαν, όχι όμως όπως θα' πρεπε, αλλά όπως έχουμε συνηθίσει τόσα χρόνια με αποτέλεσμα τη γενική αναισθησία. Με οπαδισμό, φανατισμό, αντικείμενα, προπηλακισμούς, βρισιές και καπνογόνα, ναι η... ατμόσφαιρα επέστρεψε...

Κι επειδή όσο περνάνε τα ματς η ένταση θα ανεβαίνει δεν χρειάζεται να φτάσουμε σε ακραίες καταστάσεις που είχαμε, σχεδόν, ξεχάσει. Εκτός αν τελικά οτιδήποτε αφορά τους αιώνιους αντιπάλους σε αυτή τη χώρα είναι συνυφασμένο με τη χυδαιότητα...