Υπάρχουν μερικά ζευγάρια στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, που είτε μέσα στη διαδρομή του χρόνου, είτε στο διηνεκές έχουν γράψει τη δική τους, ξεχωριστή ιστορία. Ένα Μακάμπι-Παναθηναϊκός είναι all time classic. Όπως τέτοιο ήταν και το Παναθηναϊκός-ΤΣΣΚΑ, μέχρι τη θέση των “πρασίνων” να πάρει ο Ολυμπιακός. Ένας αιώνιος αντίπαλος των “ερυθρολεύκων” είναι η Λαμποράλ. Με την ομάδα της Βιτόρια, ο Ολυμπιακός παίζει σχεδόν ανελλιπώς την τελευταία 15ετία

'Ένα τέτοιο ματς στη δεκαετία του 90 ήταν το Ολυμπιακός-Λιμόζ. Οι “ερυθρόλευκοι” και οι λιμουζό, έπαιξαν για πρώτη φορά τη σεζόν 1992-93 στα περίφημα προημιτελικά πλέι-οφ. Για μια εξαετία έπαιζαν συνέχεια. Και ο Ολυμπιακός, ίδρωνε, ξεΐδρωνε, αλλά στο τέλος έφευγε ηττημένος.

Ναι, κατά ένα περίεργο τρόπο, στη δεκαετία που ο Ολυμπιακός νίκησε όλες τις υπερδυνάμεις του ευρωπαϊκού μπάσκετ και σύμφωνα με την FIBA ήταν η καλύτερη ομάδα των 90's, όταν έβρισκε μπροστά του τη Λιμόζ, πέταγε λευκή πετσέτα. Στους εννιά αγώνες, που έπαιξαν οι δυο ομάδες, ο Ολυμπιακός νίκησε μόλις τα δύο! Ένα στην Πάτρα και ένα στο ΣΕΦ. Σε όλα τα άλλα γνώρισε την ήττα. Κι αν σας ρωτήσουν πόσο τελείωναν εκείνα τα παιχνίδια, μπορείτε να απαντήσετε: 68-59. Δεν θα πέσετε και πολύ έξω. Λίγο πολύ, κάπως έτσι τελείωναν οι αγώνες. Σχεδόν είκοσι χρόνια μετά, κι αφού η Λιμόζ πρωταθλήτρια Ευρώπης στον ιστορικό θρίαμβο της Αθήνας το 1993, εξαφανίστηκε και έφτασε να παίζει μέχρι και την Β Εθνική της Γαλλίας, οι δυο ομάδες ξαναβρίσκονται αντίπαλοι σε ένα αγώνα Ευρωλίγκας.

Η αλήθεια, βέβαια, είναι ότι αμφότεροι πρόλαβαν να δώσουν ένα φιλικό ματς μεταξύ τους, το καλοκαίρι, αλλά την Πέμπτη το βράδυ τα ξαναλένε επισήμως. Για την ακρίβεια 18 χρόνια μετά από το τελευταίο τους ραντεβού, το 1998 στο ιστορικό Μπομπλάν. Η Λιμόζ (ως συνήθως) είχε νικήσει με 66-60.

Τη μάθαμε με τα "πράσινα"

Όταν λέμε Λιμόζ στο μυαλό όλων έρχεται η πόλη της πορσελάνης, την οποία οι Έλληνες μπασκετόφιλοι γνώρισαν επί εποχής Άρη. Στις αρχές της δεκαετίας του 80, η Λιμόζ φορώντας πράσινα, με αστέρες τον περίφημο Εντ Μέρφι, τον Ζαν Μισέλ Σενεγκάλ αλλά και το Ρισάρ Ντακουρί στα νιάτα του, κατέκτησε δυο φορές το Κύπελλο Κόρατς νικώντας σε δυο διαδοχικούς τελικούς (82 και 83) την Σιμπένκα από το Σίμπενικ. Το νο 4 της κροατικής ομάδας φορούσε ο νεοσσός Ντράζεν Πέτροβιτς, που στον τελικό του 1983 (στα 19 του χρόνια) είχε σημειώσει 12π, παίζοντας υπό τις οδηγίες του Βλάντο Τζούροβιτς.

Η Λιμόζ έγινε σιγά-σιγά η καλύτερη γαλλική ομάδα, ο Στεφάν Οστρόφσκι έγινε ο ηγέτης της, ο Ντακουρί το ... ιερό τοτέμ της και το 1990 εμφανίστηκε στο φάιναλ-φορ της Σαραγόσα, όταν νίκησε τον Άρη στο μικρό τελικό 103-91 και κατέκτησε την τρίτη θέση. Σε αυτή τη δεκαετία (του 80) η Λιμόζ είχε πάρει έξι τίτλους στη Γαλλία και τρία ευρωπαϊκά Κύπελλα (2 Κόρατς, 1 Σαπόρτα) αναζητώντας με μανία ό,τι για το γαλλικό μπάσκετ έμοιαζε με απαγορευμένο καρπό. Το Κύπελλο Πρωταθλητριών.

Ο Μάλκοβιτς με τα "κίτρινα"

Το καλοκαίρι του 1992 η Λιμόζ αποφάσιζε να αναθέσει τις τύχες της ομάδας στον Μπόζινταρ Μάλκοβιτς, πρωταθλητή Ευρώπης με τη Γιουγκοπλάστικα, που πήρε μαζί του το Γιούρι Ζντοβτς, άλλαξε το χρώμα του κλαμπ σε ... κίτρινο, ζήτησε άμυνα στα όρια του φάουλ (ή φάουλ στα όρια της άμυνας αν προτιμάτε) και σύμφωνα με τον Πέταρ Σκάνσι (προπονητή της Μπενετόν Τρεβίζο στον τελικό της Αθήνας, το 1993) σκότωσε το μπάσκετ. Δεν ξέρουμε αν το σκότωσε ή όχι, πάντως, με τον Μάλκοβιτς στον πάγκο και τον Μάικλ Γιανγκ (μέλος των τρομερών phi slama jama, όπως ονομάστηκε η ομάδα του κολεγίου του Χιούστον στην τριετία 1982-84 συμπαίκτης του Χακίμ Ολάζουγιον και του Κλάιντ Ντρέξλερ) η Λιμόζ “σκότωσε” τον Ολυμπιακό.

Τα δυο περίφημα παιχνίδια στο Μπομπλαν, το 1993 έγραψαν ιστορία. Πηγαίνοντας 22χρόνια πίσω, θα πρέπει να ... θυμηθούμε τι ακριβώς είχε γίνει εκείνη τη χρονιά. Ο Ολυμπιακός είχε επιστρέψει στην κορυφαία διοργάνωση της Ευρώπης μετά από 15 χρόνια. Έχοντας προλάβει νωρίς-νωρίς να αλλάξει τον Ροντ Χίγκινς με τον Ουόλτερ Μπέρι, ο Ολυμπιακός έπαιζε στην Ευρωλίγκα (και από τότε δεν έλειψε ποτέ) μπαίνοντας στον β΄όμιλο της τελικής φάσης (απέκλεισε την Ολύμπια) κατακτώντας την 3η θέση, πίσω από τη Ρεάλ Μαδρίτης και την Μπενετόν Τρεβίζο.

Το ξεκίνημα με 4 ήττες στις πέντε πρώτες αγωνιστικές σε συνδυασμό με την απειρία μιας νεανικής ομάδας που είχε μεν τους Πάσπαλι-Μπέρι αλλά οι υπόλοιποι ήταν εννιά αμούστακα παιδιά και τον τίμιο γίγαντα Αργύρη Καμπούρη, δεν προμήνυαν με τίποτε τη συναρπαστική συνέχεια. Στα τελευταία 9 ματς, ο Ολυμπιακός έκανε ρεκόρ 7-2, ολοκλήρωσε με 8 νίκες και 6 ήττες, όσο δηλαδή και η Ορτέζ με τη Λεβερκούζεν τις οποίες ωστόσο ξεπέρασε στο γκολ-αβερέιτζ της τριπλής ισοβαθμίας.

“Μόνο εγώ το πίστευα” δήλωνε με καμάρι ο Ιωαννίδης στο τελευταίο παιχνίδι της ομάδας του στην Αμβέρσα κόντρα στη Μάες Πιλς, κάνοντας πλέον σχέδια για τα πλέι-οφ κόντρα στη Λιμόζ.

Η ομάδα του Μάλκοβιτς ήταν 2η στον πρώτο όμιλο (με 7-5) πίσω από τον ΠΑΟΚ των Πρέλεβιτς, Κόρφα, Λέβινγκστον, Μπάρλοου, Φασούλα, Φιλίππου, Μπουντούρη και του κόουτς Ίβκοβιτς.

"Μου λείπει ο Γκρεγκ Πόποβιτς"

Μιλώντας στο “Τρίποντο” λίγο πριν από τα παιχνίδια με τη Λιμόζ, ο Ζάρκο Πάσπαλι δήλωνε ... κατάκοπος αλλά και έτοιμος για ακόμη καλύτερες βραδιές. Το φάιναλ-φορ (μέσα στο Φάληρο) στην πρώτη κιόλας παρουσία της “ερυθρόλευκης” ομάδας στην Ευρωλίγκα, έμοιαζε με ιδανικό σενάριο. Με 23.8π, 4.8ρ και 1.4 ασίστ, ο Μαυροβούνιος σούπερ-σταρ έκανε όργια κάθε βράδυ. Και σε εκείνη τη συνέντευξη, μας ... σύστηνε ακόμη και τον Γκρεγκ Πόποβιτς: “Δεν τον ξέρετε ε; Είναι ο καλύτερος Σέρβος προπονητής, αλλά στην Ευρώπη δεν έχει μεγάλο όνομα γιατί μένει μόνιμα στην Αμερική. Αυτός με πήρε στο Σαν Αντόνιο, όπου δούλευε σαν ασίσταντ.

Αυτός ο ανόητος ο Μακ Καμπς, ο ιδιοκτήτης των Σπερς στον Πόποβιτς έπρεπε να δώσει τη δουλειά του προπονητή το προηγούμενο καλοκαίρι. Εκείνος προτίμησε να φέρει τον Ταρκάνιαν. Ευτυχώς που πούλησε την ομάδα και θα σωθούν οι Σπερς”

Μέσα στο γήπεδο ο Ζάρκο ήταν ασταμάτητος. Και στον πρώτο αγώνα των δυο ομάδων, που έγινε στην Πάτρα, λόγω της τιμωρίας του Ολυμπιακού, οι “ερυθρόλευκοι” έπαιρναν μια μεγάλη νίκη με 70-67. Ο Πάσπαλι σκόραρε 6 πόντους στο ... τελευταίο λεπτό.

Ένα απίθανο γκολ-φάουλ για το 67-64 (με τον Ζντοβτς κρεμασμένο πάνω του και τον Γιανγκ σε βοήθεια) και ένα κανονικά τρίποντο 3'' πριν από το τέλος. Ο Ολυμπιακός πήγαινε στη Γαλλία για να διεκδικήσει μια νίκη σε δυο αγώνες, έτσι ώστε να πάρει την πρόκριση για το φάιναλ-φορ.

Ο Πανένκα και ο Λαμπίρης

Ο Ιωαννίδης θέλει να πάρει ... όλα τα μέτρα του, για να πάρει αυτή τη νίκη. Μεταξύ σοβαρού κι αστείου προτείνει στο Γιάννη Λαμπίρη να πάει στο Τορίνο (!) όπου έπαιζε ο Άρης στον τελικό του Ευρ.Κυπέλλου, για να πάει στο Λιμόζ ο πιο “γούρικος” Βασίλης Σκουντής. Ο Πάσπαλι ετοιμάζεται για μια ακόμη μεγάλη παράσταση, βάζει 27 πόντους στον πρώτο αγώνα (όλος ο Ολυμπιακός έβαλε 53) κι ενώ παίρνει το ριμπάουντ για να φύγει στην τελευταία επίθεση του δεύτερου αγώνα, με το σκορ 52-51 υπέρ της Λιμόζ, χάνει την μπάλα από την παρέμβαση του Τζιμ Μπιλμπά. Ο Γιανγκ κάνει το 54-51 και οι Γάλλοι με 59-53 ισοφαρίζουν τη σειρά σε 1-1.

Πιο δύσκολη είναι η τελευταία φάση του τρίτου ματς. Το σκορ είναι 58-58, ο Τάρλατς που έχει ισοφαρίσει, μαζεύει το ριμπάουντ από το άστοχο σουτ του Φορτέ κι ενώ μένουν 30''. Ο Τόμιτς που παίρνει την πρώτη πάσα, δίνει στον Πάσπαλι . “Τη γραμμή...” φωνάζουν οι δημοσιογράφοι. Ο Πάσπαλι βάζει το πόδι μέσα, αλλά ο Ιταλός Ζανόν λέει “πάτησε”. Ακόμη και τώρα, 22 χρόνια μετά ένα ριπλέι δεν έχει ξεκαθαρίσει οριστικά τη φάση. Ο Ιωαννίδης, όπως είπε πρόσφατα στο Sport24.gr, ακόμη έχει τις αμφιβολίες του. Η Λιμόζ, πάντως, παίρνει την τελευταία επίθεση, ο Ζντοβτς ευστοχεί 2.8'' πριν το τέλος και το 60-58 παραμένει, παρά το (εμπρόθεσμο) τρίποντο που επιχειρεί ο Πάσπαλι, χωρίς να βρει τον στόχο...

Και πάρε τα αρχ.... μου Μάγερ

Στο ξενοδοχείο Νοβοτέλ, ο Ιωαννίδης μένει άγρυπνος όλο το βράδυ. Κανείς δεν μπορεί να χωνέψει την ήττα και τη μεγάλη ευκαιρία που χάθηκε για το φάιναλ-φορ, μέσα στο Ειρήνης και Φιλίας. Γύρω στις τέσσερις τα ξημερώματα, όπως έρχεται η κουβέντα, ο ξανθός αναπολεί το ... ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου του 1976!

Όταν στον τελικό βρέθηκαν αντίπαλοι Τσεχολοσβακία και Γερμανία και νίκησαν οι Τσεχοσλοβάκοι στα πέναλτι. Όρθιος ο Γιάννης, αναπαριστά το τελευταίο πέναλτι του Πανένκα και λέει το αμίμητο “και σουτάρει ο Πανένκα και πάρτα αρχ... μου Μάγερ”!Η μπάλα (του μπάσκετ) στην αναπαράσταση βρίσκει ένα βάζο και το κάνει θρύψαλα.

Την ίδια ώρα ο (αδερφός μου) Γιάννης Λαμπίρης λίγο έλειψε να στείλει στο νοσοκομείο την σερβιτόρα του ξενοδοχείου του, όταν παρήγγειλε 13 κρεμ-καραμελέ και αμέσως μετά μια μερίδα πατάτες!!

Ο καθένας, όπως ξέρετε, αντιμετωπίζει τις ήττες όπως μπορεί...

Έχουμε τρεις φυλακισμένους

Ένα χρόνο αργότερα ο Ολυμπιακός ξανάχασε από τη Λιμόζ. Όχι, σε ένα τόσο σημαντικό ματς. Στην πορεία του μέχρι το Τελ Αβίβ, βρήκε απέναντί του, τους Λιμουζό από τους οποίους ηττήθηκε δυο φορές. Ο Μπόζινταρ Μάλκοβιτς έδινε συγχαρητήρια στον Ιωαννίδη με το αμίμητο “congratulations Yiannis, you have a very good team” και ο ξανθός την έριχνε στην τρελή.

Στο τσάρτερ της επιστροφής, αντί να μιλήσει για το παιχνίδι, μαζέυγει γύρω του τους δημοσιογράφους και λέει: “ Λοιπόν, έχουμε τρεις φυλακισμένους, που φορούν από ένα καπέλο. Ο καθένας μπορεί να δει τι χρώμα καπέλο φορούν οι άλλοι δυο, δεν μπορεί όμως να δει το δικό του. Συνολικά υπάρχουν τρία κόκκινα και δυο άσπρα καπέλα. 'Όποιος βρει τι καπέλο φοράει ο ίδιος, κερδίζει την ελευθερία του. “Δεν ξέρω” λέει ο πρώτος. “Δεν ξέρω” απαντάει κι ο δεύτερος. “Εγώ όμως ξέρω” λέει ο τρίτος που δίνει τη σωστή απάντηση και αφήνεται ελεύθερος! Τι χρώμα φορούσε κάθε ένας από τους φυλακισμένους”;

Η Λιμόζ του Μάλκοβιτς έμεινε, εν τέλει, στην ιστορία. Το 1993 αφού απέκλεισε τον Ολυμπιακό, ήρθε στην Αθήνα και θριάμβευσε. “Η ήττα του μπάσκετ” ήταν ο τίτλος του Τρίποντου, την επαύριο του τελικού με τη Μπενετόν του Τόνι Κούκοτς, όταν οι λιμουζό νίκησαν 59-55 και έγιναν η πρώτη (και η τελευταία, μέχρι στιγμής) γαλλική ομάδα, που κατακτούσε το Κύπελλο Πρωταθλητριών. Νωρίτερα είχε πετάξει έξω και τη Ρεάλ του Άρβιντας Σαμπόνις.

Δεν άρεσε το μπάσκετ της Λιμόζ, είναι αλήθεια. Βλέποντας, όμως, τον 34χρονο Ντακουρί να λάμπει από χαρά στην απονομή και τον μαχητή Ζντοβτς να σκάει, επιτέλους, ένα χαμόγελο δεν μπορούσε κανείς να μη βγάλει το καπέλο στον Μπόζα Μάλκοβιτς, που στην συνέντευξη Τύπου μετά το ματς έδινε το δικό του ρεσιτάλ : “Εγώ κοουτσάρω για το 10% του κόσμου που βωλέπει μπάσκετ, γιατί τόσοι είναι αυτοί που καταλαβαίνουν κιόλας! Οι υπόλοιποι δεν με ενεδιαφέρουν, Στη Γιουγκοπλάστικα παίζαμε πολύ καλά τόσο σε άμυνα όσο και σε επίθεση. Το ίδιο και στη Μπαρτσελόνα. Πολλοί μάλιστα μιμούνται τον τρόπο με τον οποίο έπαιζα στη Μπαρτσελόνα. Ναι, κατά κάποιο τρόπο η δική μου εποχή είναι τώρα. Και θα είναι στο μέλλον” Ναπολέων... κανονικός!