Τρεις νεκροί, μια τεράστια διαδήλωση, η απεργία που κατέληξε σε τρεις θανάτους. Πίσω, στην Αθήνα, η τραγωδία. Κι εδώ στη Γαλλία; Άντε τώρα, να γράψεις για τον Ολυμπιακό, το μπάσκετ και το φάιναλ-φορ.

“Χέστηκε η φοράδα στο αλώνι” θα πείτε, ίσως να΄χετε και δίκιο. Πάλι καλά, πάντως, που οι Ευρωπαίοι αρχίζουν και συνειδητοποιούν ότι το ελληνικό πρόβλημα δεν είναι … μόνο δικό μας.

Το BBC είχε εκτενείς ανταποκρίσεις από την ελληνική πρωτεύουσα, δίνοντας λεπτομέρειες για τα επεισόδια, αλλά και το μέγεθος της μαζικής πορείας και της απεργίας: “Εδώ θα δείτε κανονικούς ανθρώπους. Υπάλληλους, δασκάλους, καθηγητές, εργάτες…” έλεγε ο ανταποκριτής.

Ένας καθηγητής (Άγγλος έτσι;) επιτίθεται κατά του καπιταλισμού, διαβεβαιώνοντας ότι “το μέλλον, εφόσον σε παγκόσμιο επίπεδο, πρώτος στόχος είναι η σωτηρία των τραπεζών θα είναι ακόμη χειρότερο”.

Ήδη καμπάνες ΔΝΤ χτυπάνε στα αυτιά των Ισπανών. Ο Θαπατέρο, έκανε δηλώσεις διαψεύδοντας τα πάντα. Σα να άκουγα τον Γ.Παπανδρέου, πριν από τρεις μήνες.

“Η Ελλάδα δεν είναι η μόνη. Ακόμη κι εδώ στην Βρετανία υπάρχει πρόβλημα στην οικονομία” σημειώνει ένας δημοσιογράφος (κανονικός, όχι σαν κάτι άλλους) του ΒΒC, αναφερόμενος στις βρετανικές εκλογές.

Τα ρεπορτάζ από την προεκλογική εκστρατεία του Μπράουν, του Κάμερον και του άλλου των “Ελεύθερων Δημοκρατών” με βάζουν, για λίγο στο κλίμα: “Είναι κρίσιμη ψήφος για το μέλλον μας, τη δουλειά μας, το σχολείο των παιδιών μας, τα νοσοκομεία μας” λέει ο Μπράουν. “Μην ακούτε την προπαγάνδα των εργατικών. Δεν έχουν να απαντήσουν σε τίποτε, γιατί απλά δεν έχουν κάτι θετικό να πουν” απαντάει ο Κάμερον. Παντού οι πολιτικοί είναι ίδιοι, τελικά.

Και η κρίση, επίσης. Αν σήμερα είναι ο Έλληνας εργαζόμενος που πιέζεται αφόρητα από τα μέτρα, αύριο θα είναι ο Ισπανός, ο Πορτογάλος, ο Ιταλός. Και μετά ο Άγγλος και ο Γερμανός, χωρίς … ΔΝΤ.

“Όλα είναι μια μάχη μεταξύ δολαρίου και ευρώ” λέει το BBC, λες και δεν το ξέραμε (αφήστε που οι Άγγλοι έχουν την στερλίνα).

Τρεις νεκροί, ωστόσο. Από βόμβα μολότοφ. Τρεις εργαζόμενοι. Δεν ξέρω αν ευθύνεται η αστυνομία, ή η υπερεπαναστατική διάθεση ορισμένων που βρίσκουν, κάθε τόσο και λιγάκι, να κάνουν εφόδους στα χειμερινά ανάκτορα-ανεμόμυλους του μυαλού τους.

Θα πρέπει να γράψω, τελικά, για το φάιναλ-φορ; Κάπως θα τα καταφέρω. Όχι δεν θέλω να ξεχαστώ με το μπάσκετ, ούτε να αποπροσανατολίσω κανένα. Αλλά, τουλάχιστον, για σήμερα μού είναι αρκετά δύσκολο να αφιερωθώ στη… δουλειά μου.

Ποιος μπορεί άλλωστε;