Ο μετρ της πρόκλησης, Κριστιάνο Ρονάλντο έδωσε ρεσιτάλ μετά την απονομή της Χρυσής Μπάλας (πέμπτη στην καριέρα του) και ο Θέμης Καίσαρης ... πήρε το όπλο του και τον καταχέριασε, απαγορεύοντάς του επί της ουσίας να θεωρεί τον εαυτό του ακόμη και υποψήφιο για κορυφαίο ποδοσφαιριστή της εποχής του. Πόσο μάλλον, όλων των εποχών.

Ο Θέμης, μάλιστα, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι ο καλύτερος ποδοσφαιριστής που βλέπουμε στην σύγχρονη εποχή στα γήπεδα είναι ο Μέσι. Δεν θα διαφωνήσω, πολύ. Θα πω όμως ότι επί της ουσίας αντικειμενικά κριτήρια για τον κορυφαίο της όποιας εποχής δεν υπάρχουν. Ο καθένας έχει άλλου είδους αντίληψη και υποκειμενική άποψη για το ποιος είναι καλός, καλύτερος κλπ, κλπ.

Σε άλλον μπορεί να αρέσει η ευστροφία του Μέσι, που σε μικρό χώρο μπορεί να ντριπλάρει, να πασάρει και να εκτελέσει με την ίδια ικανότητα και σε άλλον να τον συγκινούν περισσότερο τα ρεπρίζ του Ρονάλντο που τελειώνει τις φάσεις με κάθε δυνατό και αδύνατο ποδοσφαιρικό τρόπο. Εϊναι θέμα αισθητικής και οπτικής.

Θα μου πείτε, δεν μπαίνουν στο ζύγι οι τίτλοι σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο, που έχει κάθε παίκτης; Δεν ξέρω αν ισχύει απόλυτα. Θα ήταν ίδιος ο Μέσι αν δεν έπαιζε στην Μπαρτσελόνα του Γουαρδιόλα, με Τσάβι, Ινιέστα παρτενέρ του; Θα είχε την ίδια εξέλιξη ο Ρονάλντο, αν μετά τη Γιουνάιτεντ πήγαινε στην Παρί Σεν Ζερμέν και όχι στη Ρεάλ; Το ποδόσφαιρο έχει μέσα του το ένστικτο και το ατομικό ταλέντο, πάνω απ' όλα ομως παραμένει ο βασιλιάς των ομαδικών σπορ.

Θα συμφωνήσω με τον Θέμη ότι το να βγαίνει κάποιος και να αυτοανακηρύσσεται κορυφαίος όλων των εποχών ... είναι δεδομένο ότι ενέχει τόνους εγωισμού και προκλητικότητας. Αν δει κανείς τον Ρονάλντο να αγωνίζεται, άλλωστε δεν θα διαφωνήσει ότι πάνω απ' όλα βάζει το τεράστιο εγώ του.

Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι σε κάποιον ή κάποιους μπορεί ο Ρονάλντο να αρέσει περισσότερο από τον Μέσι. Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα, για να μην πω το γνωστό ρητό του Κλιντ Ιστγουντ για τις γνώμες, που ο καθένας έχει από μία.

Από την άλλη, θα διαφωνήσω με την ... απαγόρευση στον Πορτογάλο να θεωρεί τον εαυτό του καλύτερο παίκτη από οποιονδήποτε άλλο. Πρώτον γιατί τα κατορθώματά του δεν είναι λίγα, ούτε αποτέλεσμα συγκυριών, και δεύτερον επειδή ακόμη κι αν όλα αυτά τα βάλουμε στην άκρη (επειδή το ποδόσφαιρο είναι ομαδικό σπορ κλπ, κλπ) μιλάμε για... τον Ρονάλντο, οπότε όλα είναι πιθανά και όλα (του) επιτρέπονται.

Η ΒΛΑΚΕΙΑ ΤΟΥ ΤΟΜΑΣ

Αλλά ας πούμε ότι το Μέσι ή Ρονάλντο είναι ένα κλασικό δίλημμα της εποχής. Αυτό, που δεν καταλαβαίνω είναι πως μπορούν να συγκριθούν δυο αθλητές που έπαιζαν ο ένας τώρα κι ο άλλος πριν από 20 χρόνια. Βγήκε τις προάλλες ο Αϊζέα Τόμας και δήλωσε ότι ο ΛεΜπρον Τζέιμς είναι καλύτερος του Τζόρνταν. Ο άλλοτε ... καλός των κακών παιδιών του Ντιρόιτ, δικαιολόγησε την άποψή του λέγοντας ότι ο "βασιλιάς" είναι πιο ψηλός, πιο δυνατός και μπορεί να κάνει περισσότερα πράγματα μέσα στο γήπεδο.

Ατόπημα. Η εποχή του Τζόρνταν με αυτή του ΛεΜπρον δεν συγκρίνονται. Το μπάσκετ έχει αλλάξει και δεν είναι ίδιο, άρα η σύγκριση είναι αδόκιμη. Οι τωρινοί μπασκετμπολίστες είναι περισσότερο αθλητές, πολύ πιο δυνατοί και αντέχουν σε ακόμη πιο υψηλούς ρυθμούς απ' αυτούς που έπαιζε ο Τζόρνταν (αλλά και ο Αϊζέα) πριν από 20-25 χρόνια.

Δεν μπορείς να διακτινίσεις τον Τζόρνταν στο 2017, ούτε τον ΛεΜπρον στο 1996, για να κάνουμε την σύγκριση. Βεβαίως ο Τζόρνταν (όπως μάλλον και ο ΛεΜπρον) δεν είχαν ανάλογο μέγεθος για να τον συγκρίνουν με παίκτες της εποχής τους. Κάτι ας πούμε που ίσχυε για το Μπέρντ-Μάτζικ ή ακόμη παλιότερα για το Τσάμπερλεϊν-Ράσελ. Ο Τόμας έκανε λάθος, ή θέλησε επίτηδες να "πικάρει" τον μεγάλο του αντίπαλο στη δεκαετία του 90...

Η σύγκριση, κατά τη γνώμη μου, γίνεται διαφορετικά. Όταν σταματήσει ο ΛεΜπρον κι όταν θα μπουν στη ζυγαριά τα κατορθώματά του, με εκείνα του Τζόρνταν. Πολύ περισσότερο θα μπει η επιρροή της προσωπικότητας του καθενός στο άθλημα. Κι εδώ όσο καλός κι αν είναι ο μέγιστος ΛεΜπρον, πολύ δύσκολα μπορεί να φτάσει τον Τζόρνταν. Το μπασκετ άλλαξε και το ΝΒΑ μεταμορφώθηκε σε αυτό, που βλέπουμε σήμερα, επειδή ακριβώς εμφανίστηκε ο ... M.J. Κάτι ανάλογο, δηλαδή, που ισχύει και με το Νικο Γκάλη. Μπορεί σαν αθλητές οι επίγονοι του να ήταν καλύτεροι, ουδείς όμως είχε τόσο μεγάλη επιρροή και απήχηση με την αντίστοιχη του τεράστιου Νικ στο ελληνικό μπάσκετ.

Ο ΛεΜπρον είναι πράγματι ένα φαινόμενο, έχει τη δική του ξεχωριστή σελίδα στο παγκόσμιο μπάσκετ. Δύσκολα, ωστόσο, θα φτάσει στην ξεχωριστή λάμψη του Τζόρνταν, αν και σε 30 χρόνια από τώρα, ο επόμενος .... Γιάννης Φιλέρης μπορεί να γράφει άλλα!