Πολύ καλή η ... ΙσΠΑΟΥνία

Είναι ο καλύτερος Γκασόλ, που βλέπουμε; Ναι είναι! Στα 35 του χρόνια, προερχόμενος από ένα τραυματισμό, παίζει καλύτερα από ποτέ. Σα να ξεκινάει τώρα την καριέρα του, σα να εμφανίστηκε ξαφνικά στα γήπεδα της Ευρώπης και παίζει με νεανική ορμή και ενθουσιασμό.

Αυτά που έκανε στον ημιτελικο, απλά δεν υπάρχουν. Θα συμφωνήσουμε ότι παραμένει ...χαϊδεμένος των διαιτητών και ότι ο Ρούντι Γκομπερ εχει λογους να διαμαρτύρεται για άνιση μεταχείριση. Τα δικα του φάουλ τα έδιναν, του Πάου όχι. Αυτος βγήκε με πεντε φάουλ, ο αντίπαλός του που ναι μεν δεν πάει τοσο φανατικά στο ατομικό μαρκαρισμα, έκανε δυο-τρία φαουλ που δεν δόθηκαν και έμεινε ...ως το τέλος.

Ίσως γιατί και οι διαιτητές δεν ήθελαν να χάσουν από τα μάτια τους αυτόν τον αγέραστο τύπο, με την πλαστικότητα ενός περιφερειακού, ενώ αντικρύζει τον κόσμο από τα 2.15! Η ηλεκτρονική έκδοση της Marca έγραψε "Viva Es-PAU-na" (το μεταφράζουμε σε ΙσΠΑΟΥνία) σε ένα από τα πιο ωραία λογοπαίγνια της ισπανικής εφημερίδας, ενώ οι 200-300 Ισπανοί, που βρέθηκαν στο Πιερ Μορουά, τραγουδούσαν το καθιερωμένο "Gasol, Espanyol, Espanoyol".

Λίγα λεπτά μετά τη λήξη του ματς κι ενώ οι 26.000 Γάλλοι είχαν αποχωρήσει, σχεδόν βουβοί, να αναρωτιούνται τι ακριβώς συμβαίνει, οι Ισπανοί αγκαλιά με τους παίκτες τους, που είχαν παει απο τα αποδυτήρια στην εξέδρα, ξεσπούσαν σε πανηγυρισμούς.

Μετά τον Γκάλη μια 40άρα

Τον Γκασόλ τον βλέπω από πολύ μικρό. Μου έδινε την εντύπωση ενός τεράστιου παίκτη, λίγο μη μου άπτου, λίγο μυγιάγγιχτο. Ήταν και οι δηλώσεις του στυλ "α, τα εσώρουχά μου τα αγοράζει η μαμά μου" που διαμόρφωναν μια εικόνα ενός σέντερ-αριστοκράτη. Με πολύ μπάσκετ μέσα του, όχι όμως τόσο ...φανατικού της άμυνας και της αυταπάρνησης για τους συμπαίκτες του. Μέχρι, που σε μια ανοιχτή προπόνηση της Ισπανίας, τον είδα να κάνει ατομκό πρόγραμμα και έμεινα με ανοιχτό το στόμα. Έκανε ακριβώς ό,τι κι ο Ναβάρο. Το τεράστιο κορμί του δεν είχε κανένα πρόβλημα να μιμηθεί εκείνο του νευρώδη και ταχύτατου συμπαίκτη του.

Στα ματς με την Ελλάδα ο Γκασόλ, λόγω και ιδιοσυγκρασίας, έβγαζε πάντοτε μια υπεροψία. Ήξερε ότι μπορούσε να κάνει ό,τι θέλει με την μπάλα, απέναντι στους Έλληνες ψηλούς. Γι αυτό κι όταν το 2007 έχασε το τελευταίο σουτ στον τελικό με τη Ρωσία, οι περισσότεροι από μας σηκώθηκαν να πανηγυρίσουν.

Οκτώ χρόνια μετά, ο Γκασόλ παίζει πιο φανατισμένος από ποτέ. Εντάξει δεν ξεχνάει να σουτάρει τρίποντα, αλλά συνήθως βυθίζεται μεσα στη ρακέτα των αντιπάλων προσπαθώντας να νικήσει τους αντίπαλους του. Τι να τους νικήσει τους ... κονιορτοποιεί! Οι 40 πόντοι, που πέτυχε εναντίον της Γαλλίας ήταν το δεύτερο καλύτερο ρεκόρ σε ημιτελικό με τους 45 πόντους του Γκάλη το 1989 εναντίον της Σ.Ενωσης (81-80).

Το τρίτο καλύτερο είναι οι 32π του Τόνι Πάρκερ, πριν από δυο χρόνια στη Λιουμπλιάνα όταν σε ένα πανομοιότυπο ματς, οι "τρικολόρ" πήραν την πρόκριση για τον τελικό στην παράταση, πετώντας έξω τη φούρια-ρόχα, με 75-72. Ο Παου δεν ήταν παρών στη Σλοβενία, έπαιζε ο αδερφός του ο Μαρκ. Κι οι δυο ήταν παρόντες στο περσινό κάζο των Ισπανών, τη μεγαλύτερη ίσως αποτυχία τους, μέσα στη Μαδρίτη. Τότε, που η Γαλλία (χωρίς τον Πάρκερ) με ηγέτη τον Ερτέλ, έκανε ένα μεγάλο ματς και πέταξε τους διοργανωτές έξω από τους "8" σε μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις όλων των εποχών.

Η τελευταία παράσταση στο Ρίο

Τότε οι κάμερες της ισπανικής τηλεόρασης τον είχαν ακολουθήσει μεχρι την επιβίβαση του στο πανάκριβο αυτοκίνητό του και να αποχωρεί σιωπηλός για τη Βαρκελώνη. Οι περισσότεροι ήταν σίγουροι ότι ο Πάου θα εγκατέλειπε την Εθνική, αλλά ο ίδιος αποφασισε να δώσει ...παραταση στη διεθνή του καριερα. Σαν έτοιμος από καιρό, πήρε την Ισπανία από το χεράκι, την οδήγησε μέχρι τον τελικό και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο, όπου όλοι μαζί, πλέον, θα αποχαιρετήσουν το διεθνές μπάσκετ σε μια τελευταία παράσταση. Και μόνο γι αυτό, το ισπανικό και το ευρωπαϊκό μπάσκετ χρωστάει στον Παου Γκασόλ ένα μεγάλο ευχαριστώ.

Οι αριθμοί του Γκασόλ ζαλίζουν. Σκοράρει 25.6π, μαζεύει 8.4ρ και δίνει 2.8 ασίστ. Εϊναι οι κορυφαίε επιδόσεις του ever! Ακόμη και στα ντουζένια του, ήταν χειρότερος. Ας δούμε όλες τις εμφανίσεις του με την Εθνική Ισπανίας σε επίπεδο ανδρών:

• Παγκόσμιο Κύπελλο 2014: 20π, 5.9ρ, 1.4ασ
• Ολυμπιακοί Αγώνες 2012: 19.1π, 1.7ρ, 2.9ασ
• Ευρωμπάσκετ 2011: 20.1π, 8.3ρ, 1.7ασ
• Ευρωμπάσκετ 2009: 18.7π, 8.3ρ, 1.2ασ
• Ολυμπιακοί Αγώνες 2008: 19.6π, 7ρ, 1.8ασ
• Ευρωμπάσκετ 2007: 18.8π, 7ρ, 2.2ασ
• Παγκόσμιο Κύπελλο 2006: 21.3π, 9.4ρ, 1.4ασ
• Ολυμπιακοί Αγώνες 2004: 22.4π, 7.3ρ, 1.1ασ
• Ευρωμπάσκετ 2003: 25.8π, 8.7 ρ, 0.8ασ
• Παγκόσμιο Κύπελλο 2002: 19.1π, 7.8ρ, 2.4ασ
• Ευρωμπάσκετ 2001:17.3π, 9.7ρ, 0.9ασ

Βλέπετε ότι οι φετινές επιδόσεις του μπορούν να συγκριθούν μόνο με εκείνες του 2003 όταν ήταν μόλις ... 23 ετών και κατάτι καλύτερος σε πόντους και ριμπάουντ. Παρόλα αυτά φέτος μοιράζει περισσότερες πάσες.

Σύμφωνα με τη Μάρκα, ο Γκασόλ έγινε ο τρίτος μεγάλος Ισπανός αθλητής που αλώνει τη Γαλλία. Τον συγκρίνει με τον Μιγκέλ Ιντουραΐν, που νίκησε στον ποδηλατικό γύρο της Γαλλίας (1991 και 1995) και τον Ράφα Ναδάλ (2005, 2014) που θριάμβευσε στο Ρολάν Γκαρός. Το σίγουρο είναι ο τεράστιος Πάου, δεν θα σταματήσει εδώ, τώρα που έφτασε η ώρα του τελικού. Το τρίτο χρυσό σε ένα Ευρωμπάσκετ (συνολικά, πάντως, θα έχει ήδη έξι μετάλλια σε ισάριθμες διοργανώσεις).

Πολύ σκληρό Τόνι...

Την ίδια ώρα η Εκίπ έχει τίτλο ό,τι ακριβώς ήταν ο αγώνας για τη Γαλλία: Cruel. Σκληρό, δηλαδή. Πολύ σκληρό θα πρόσθετα. Η Γαλλία είχε βάλει στοίχημα με τον εαυτό της να φτάσει στον τρίτο συνεχόμενο τελικό της σε Ευρωμπάσκετ (μετά απ' αυτούς του 2011 και του 2013) και την κατάκτηση του δεύτερου χρυσού, που τόσο πολύ ήθελε να πανηγυρίσει μέσα στο σπίτι της. Μέσα στο Πιερ Μορουά, μπροστά σε 26.000 κόσμο!

Θα ήταν το ιδανικό φινάλε για μια ομάδα, που περίμενε χρόνια να κατακτήσει την κορυφή, έφτασε ως εκεί και τώρα βλέπει τους δαίμονές της να επιστρέφουν. Ναι, η παρέα του Πάρκερ (δηλαδή ο Ντιό και ο Φλ.Πιετρούς) ήταν έτοιμοι μετά τον τελικό να πουν αντίο στην Εθνική Γαλλίας. Το ιδανικό θα ήταν αυτό το αντίο να έρθει με το χρυσό μετάλλο στο στήθος τους.

Δεν θα΄ναι χρυσό. Στην καλύτερη περίπτωση θα είναι χάλκινο. Και εκτός των άλλων, η Γαλλία θα μπει στη διαδικασια του προολυμπιακού τουρνουά. Με τόσους ΝΒΑερ που έχει ο Κολέ στη διάθεσή του, το βλέπουμε δύσκολο να συγκεντρώνει μια ανταγωνιστική ομάδα. Ή εν παση περιπτώσει θα υπάρχουν κάποιες σημαντικές απώλειες.

Όπως και να' χει, το αποτέλεσμα ήταν σκληρό για όλους τους Γάλλους, ειδικά για τον Τόνι Πάρκερ που τελείωσε το ματς με 3/13 σουτ και ένα μοιραίο λάθος στο τέλος της παράτασης, που έδωσε την μπάλα στους Ισπανούς. Και όλοι, πλέον, στη Γαλλία είναι έτοιμοι να ρωτήσουν τον Βενσαν Κολέ "με τόσο κακό Πάρκερ, ο Τομά Ερτέλ δεν είχε θέση στην ομάδα";

ΥΓ: Το μεγάλο ερώτημα βεβαια, που μπαίνει πλέον από δω και πέρα είναι ένα: Τελικα ο Σκαριόλο είναι καλός προπονητής, ή ένας μυρωδιάς-ζελεδάκιας;