Ο Σάχα έβαλε φτερά στα πόδια του και έφτασε πρώτος στη φυσούνα των αποδυτηρίων. Ο Λυμπερόπουλος τράβηξε τον Χαλκιά μέσα, φωνάζοντάς του "μπες κι εσυ μη φαίνεσαι και νομίζουν πως είμαστε εδώ".

Κι ο διαιτητής Μάνταλος, που αν βρισκόταν σε οποιοδήποτε άλλη χώρα του κόσμου θα διέκοπτε το ματς, περίμενε να "ηρεμήσουν τα πνεύματα" να μπουν οι ομάδες για είκοσι δευτερόλεπτα και "ολα καλά κι όλα ωραία".

Στο τέλος-τέλος, αυτό δεν έχει σημασία; Να ολοκληρώνονται τα ματς, όπως λέει και το γνωστό ανέκδοτο: "Σκατά. Ευτυχώς που δεν τα πατήσαμε". Την ίδια ώρα στην απολίτιστη Μαδρίτη, 80.000 "βλάκες Ισπανοί" όπως τους λέμε εμείς οι πανέξυπνοι, παρακολουθούσαν μια "παράσταση" της Ρεάλ, κόντρα στη Λυόν, βλέποντας ποδόσφαιρο

Όπως έλεγε και ο Κρεκούκιας "κοιτούσαν σα χάνοι τη μπάλα, αντί να μπουκάρουν μέσα και να τα κάνουν λαμπόγυαλο, άμα λάχει να ουμ". Και στο τέλος οι παίκτες των δυο ομάδων έβγαλαν τις φανέλες τους, για να φανεί το σύνθημα που είχαν γραμμένο στα μπλουζάκια τους: "Κουράγιο Αμπιντάλ". Ολόκληρο το γήπεδο χειροκρότησε. Όπως και ολόκληρο το γήπεδο σώπασε όταν τηρήθηκε ενός λεπτού σιγή για τα θύματα του σεισμού στην Ιαπωνία.

Αλλά είναι πράγματα αυτά ρε χαχόλοι Ισπανοί; Ελάτε στην Ελλάδα να σας δείξουμε τι σημαίνει πολιτισμός! Την ενός λεπτού σιγή την γράφουμε εκεί που ξέρετε, μέχρι να τελειώσει ο αγώνας έχουμε κακοποιήσει σεξουαλικά τη μητέρα, την κόρη, τη γυναίκα, τα παιδιά και τους συγγενείς των μισητών αντιπάλων, φυσικά τον αλήτη διαιτητή, την Αθήνα, την Θεσσαλονίκη, τον Πειραιά, τον Βόλο, τη Λάρισα και ό,τι άλλο κατεβάσει η μεθυσμένη γκλάβα μας.

Άλλωστε, από παλιά (γιατί ορισμένοι νομίζουν ότι ξαφνικά έγινε παρθενογένεση και εμφανίστηκαν σαν εξωγήινοι οι χουλιγκάνοι στην χώρα) το σύνθημα που δονούσε την ατμόσφαιρα ήταν "θα μπούμε μέσα". Τώρα, θα το παραλλάξουμε λίγο και θα ρωτάμε "πότε θα μπούμε μέσα";

Τι έκαναν, άλλωστε, οι ΠΑΟΚτσήδες, αυτοί που από τη Θύρα 4 άνοιξαν την πόρτα και εισέβαλαν στον αγωνιστικό χώρο; Ό,τι έκαναν οι παναθηναϊκοί, στο ματς με τον Ολυμπιακό Βόλου όταν κυνηγούσαν τους δικούς τους παίκτες, γιατί είχαν χάσει. Ό,τι έκαναν οι ΑΕΚτζήδες στον ημιτελικό με τον Παναθηναϊκό, όταν έφτασαν μέχρι τα γκολπόστ αλλά τελικά επέστρεψαν πίσω στις θέσεις τους. Ό,τι και οι ολυμπιακοί μετά τη λήξη του ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό. Η μήπως δεν έγινε ντου και στο Κλεάνθης Βικελίδης;

Αν νομίζετε ότι η αλητεία, η καφρίλα και η βλακεία έχει χρώμα είστε βαθύτατα γελασμένοι. Κι αν επίσης νομίζετε ότι όλοι όσοι πάνε στο γήπεδο είναι... βλαμμένοι πάλι λάθος κάνετε. Η μισή Τούμπα αποδοκίμαζε εκείνους που μπήκαν μέσα στον αγωνιστικό χώρο και μετά φώναζαν "είναι βαριά του ΠΑΟΚ η φανέλα". Όπως υπήρχαν και ολυμπιακοί στο Καραϊσκάκη, που έφυγαν από το γήπεδο σιχτιρίζοντας για όσα είδαν στο τέλος του περίφημου ντέρμπι. Ή μήπως συμφωνούσαν όλοι ΑΕΚτζήδες με την απειλή που εκτόξευσε η "ορίτζιναλ" στους παίκτες της ΑΕΚ όταν έφευγαν για τη Θεσσαλονίκη: "Εμείς θα είμαστε εδώ και στην επιστροφή". Δηλαδή "Κανονίστε να μη νικήσετε, γιατί θα έχετε άσχημα ξεμπερδέματα".

Αλλά τώρα κι εμείς τι ψάχνουμε να βρούμε; Σε μια ποδοσφαιρική Ελλάδα που ζει και αναπνέει εδώ και μέρες μεταξύ κασετών, μηνύσεων, δηλώσεων, αντιδηλώσεων, εφέσεων και αντεφέσεων σε κανένα δεν πρέπει να προκαλεί έκπληξη ότι κάθε φορά θα βλέπουμε τα ίδια και χειρότερα.

Ο Μπουμοσόνγκ μας έκραζε τις προάλλες, αλλά σιγά μη δώσουμε σημασία στα παράπονα ενός ...χλεχλέ Γάλλου. Εμείς ρε, έτσι γουστάρουμε. Έχουμε το ποδόσφαιρο, τις ομάδες, τους παράγοντες και τη ζούγκλα που μας αρέσει. Και δεν θέλω φωνές, γιατί θα μπούμε μέσα!