Πραγματικά über alles

Ναι νίκησε ο καλύτερος. Μακράν η πιο σταθερή ομάδα σε όλο το Μουντιάλ. Αυτή, που ήξερε πως να φτάσει στον στόχο της, είτε διαλύοντας αφελείς Πορτογάλους και πιο αφελείς Βραζιλιάνους, ή να προσαρμόζεται σε σκληροτράχηλα ματς όπως με την Αλγερία, ή στον τελικό με την Αργεντινή.

Δεν της ήταν εύκολο να υποτάξει την πολύ σκληρή παρέα του Μέσι. Μια ομάδα, που ήξερε πρώτα απ' όλα να αμύνεται, να προσέχει τον αντίπαλο και να ψάχνει την μία σωστή αντεπίθεση. Της Αργεντινής της βγήκαν ... περισσότερες από μια, στον τελικό. Πρώτα, όμως, ο Ιγκουαΐν κι ύστερα ο Παλάσιο της πέταξαν στα σκουπίδια.

Όπως ξέρετε με τους Γερμανούς δεν παίζεις. Κι όταν χάνεις τέτοιες ευκαιρίες, είναι λογικό να έρχεται ο Γκέτσε και με μια ενέργεια που θα ζήλευε ο ... Μέσι, εκτέλεσε άψογα από την άψογη πάσα του Σούρλε.

Η Γερμανία, άλλωστε, είχε κάνει τις δικές της μεγάλες φάσεις. Το δοκάρι του Χέβεντες, το σουτ του Σούρλε στο ξεκίνημα της παράτασης.

Ο τελικός ήταν όπως τον περιμέναμε. Πολύ κλειστός, πολύ σκληρός, με ανελέητο ξύλο. Το περισσότερο το έφαγε ο Σβαϊνστάιγκερ, που από κάποια περίεργη σύμπτωση, η επειδή είχε πολλή ώρα την μπάλα στα πόδια του όντας ο κορυφαίος των Γερμανών. Σε κάποια στιγμή είχαν βαλθεί όλοι να τον κυνηγούν, με πρώτο και καλύτερο τον Μαστσεράνο.

Η Γερμανία ήξερε ότι δεν επρόκειτο να κάνει περίπατο όπως στον ημιτελικό. Οι Αργεντίνοι δεν ήταν διατεθειμένοι να αφήσουν χώρους, ο Μίλερ περιορίστηκε περισσότερο στα δεξιά, κι αν κάποιος άλλαξε τις ισορροπίες, δίνοντας περισσότερο επιθετικό τόνο στη Γερμανία ήταν ... από σπόντα ο Σούρλε. Μπήκε στην θέση του Κράμερ, που τραυματίστηκε και η ομάδα του Λεβ βρήκε ξαφνικά ένα έξτρα παίκτη, σκέτη απειλή από τη δεξιά τους πλευρά.

Είκοσι τέσσερα χρόνια μετά από την εξαιρετική ομάδα του 1990, με Ματέους, Κλίνσμαν, Μπρέμε και σία, η Γερμανία επαναλαμβάνει στην Βραζιλία ό,τι και στην Ιταλία. Παίζει σε όλο το Μουντιάλ καλή μπάλα και στο τέλος κερδίζει τους Αργεντίνους με 1-0. Πραγματικά über alles. Υπεράνω όλων...

Δεν είναι (δεν γίνεται να είναι) Μαραντόνα

Η Αργεντινή το πάλεψε. Ήταν ξανά εντυπωσιακή στον τρόπο που αντιδρούσε ολόκληρη η αμυντική της λειτουργία. Συμπαγής στις γραμμές της, με κανονικά ... αμυντικά χαφ. Ατύχησε γιατί της έλειψε ο Ντι Μαρία, ένας χαφ, που μπορεί να πατήσει περιοχή, έστω κι αν ο Ένσο Πέρες που πέρασε στη θέση του, έκανε σπουδαία δουλειά.

Όσοι είδαν την "αμπισελέστε" από την αρχή του τουρνουά, δεν εξεπλάγησαν από την απόδοση του Μέσι. Ο Λίο έπαιζε έτσι από την αρχή. Περιπατητής στο μεγαλύτερο μέρος του ματς, έτρεχε μόνο όταν έπαιρνε την μπάλα στα πόδια του. Έκανε μερικές "μαγικές" ενέργειες, είτε ντριπλάροντας, είτε πασάροντας στους συμπαίκτες του.

Ναι, δεν ήταν σαν τον Μαραντόνα. Δεν μπορεί, σε καμιά περίπτωση, να είναι σαν αυτόν. Πρώτα απ΄όλα ο Ντιέγκο, το 1986, είχε καλύτερους ... συμπαίκτες. Λένε ότι έπαιζε μόνος του (καμιά φορά το έκανε) αλλά δεν ήταν ακριβώς έτσι. Είχε Χόρχε Βαλντάνο η τωρινή Αργεντινή; Ή Μπουρουτσάγκα;

Από την άλλη, ο Μέσι του 2014 έχει παίξει σχεδόν 60 αγώνες με την Μπαρτσελόνα (έχοντας χάσει αρκετά λόγω του τραυματισμού του) και την Εθνική Ομάδα, ενώ ο Μαραντόνα του 1986 έπαιζε τόσους αγώνες σε ... δυο χρόνια. Το ποδόσφαιρο δεν είναι ίδιο. Το 1986 ο Μαραντόνα μπορούσε να περάσει ολόκληρη την Εθνική Αγγλίας και να σκοράρει με όλη του την άνεση. Σχεδόν τριάντα χρόνια μετά ένα τέτοιο γκολ αποκλείεται να το δούμε, αφού στην δεύτερη ντρίπλα, ο ... επίδοξος Μαραντόνα θα σωριαστεί στο έδαφος από "επαγγελματικό" φάουλ.

Τριάντα χρόνια μετά μπορούμε να δούμε γκολ σαν αυτό που έβαλε ο Γκάρεθ Μπέιλ στον τελικό του Κυπέλλου Ισπανίας, Ρεάλ-Μπαρτσελόνα. Που έτρεξε με χίλια, βγαίνοντας έξω από το γήπεδο. Αν είδατε τα FIFA Films θα έχετε διαπιστώσει και τις μεγάλες διαφορές στην σωματοδομή των ποδοσφαιριστών.

Εντάξει, αν δεν υπάρχουν αυτές οι συγκρίσεις (πρώτα Μαραντόνα-Πελέ, μετά Μαραντόνα-Μέσι, ενίοτε ... ΛεΜπρον-Τζόρνταν) δεν θα έχουμε να φάμε εμείς οι δημοσιογράφοι, δεν θα χει και νόημα κάθε κουβέντα που κάνουμε μεταξύ πρώτου κομματιού πίτσας και τρίτης μπύρας.

Οι Γερμανοί έφτασαν δίκαια στην κατάκτηση του τροπαίου ενός πολύ ωραίου Παγκοσμίου Κυπέλλου. Με πολλές συγκινήσεις, με ευπρόσωπη πορεία της δικής μας Εθνικής, που για ένα χαμένο πέναλτι δεν μπόρεσε να παίξει στα προημιτελικά, με σπουδαίους αγώνες, μεγάλες ποδοσφαιρικές φυσιογνωμίες όπως ο βιονικός Λαμ και ο αγέραστος Κλόζε, ο γίγαντας Νόιερ και ο σκόρερ Μίλερ, ο Μέσι και ο Μαστσεράνο, ο ήρωας του ημιτελικού Ρομέρο αλλά και ο Ρόμπεν, ο Χάμες Ροντρίγκεζ, οι τερματοφύλακες ταχυδακτυλουργοί Νάβας και Οτσόα. Περάσαμε καλά, ένα μήνα. Ήδη μου λείπει το ... σπαστικό "οεά", το ηχητικό σήμα από τους Βραζιλιάνους και το ... get in με "latin" προφορά από Όσκαρ, Κασίγιας και Κακά. Α, και το "μωρό μου ξύπνησες; Μα είναι ακόμη δωδεκάμισι" της Έλενας Παπαβασιλείου...