Την ώρα που ο ατέλειωτος (όσο και συναρπαστικός) τελικός ολοκληρωνόταν οι εφιάλτες μιας πενταετίας βυθίζονταν στο Βόλγα και η ΤΣΣΚΑ Μόσχας, που πρόλαβε να τα δει όλα και σε αυτό τον αγώνα, ανέβαινε επιτέλους στο βάθρο. Δεν ξέρουμε αν θα άντεχαν ... άλλο σοκ, οι φίλτατοι Ρώσοι και ακόμη περισσότερο οι φίλες Ρωσίδες.

Ο Αντρέι Βατούτιν είχε πάθει αυχενικό, παρακολουθώντας την εξέλιξη του αγώνα χωμένος στους αγκώνες του, τρώγοντας τα νύχια του. Η εκτίναξη από τη θέση του, έμοιαζε με εκτόξευση πυραύλου ...σπούτνικ, καθώς ο πρόεδρος της CSKA είχε συνειδητοποιήσει ότι το μαρτύριο έφτασε στο τέλος του. Ότι η ομάδα του ήταν πρωταθλήτρια Ευρώπης, για έβδομη φορά στην ιστορία της, για πρώτη μετά το 2008 και κυρίως μετά τα διαδοχικά σοκ, που υπέστη από το 2012 και εντεύθεν. Από την μεγάλη ανατροπή της Κωνσταντινούπολης, που παραλίγο μάλιστα να επαναληφθεί και φέτος στο Βερολίνο!

Αλλά το μπάσκετ σε γενικές γραμμές είναι δίκαιο άθλημα. Ό,τι σου παίρνει τη μία φορά, στο δίνει την επόμενη και πάει λέγοντας.

Ο Βίκτορ Χριάπα ήταν ο μοιραίος άνθρωπος πριν από δυο χρόνια στο Μιλάνο, όταν είχε γλιστρήσει και χάσει την μπάλα, δίνοντας την ευκαιρία στον Τάιρις Ράις να δώσει τη νίκη στη Μακάμπι και να την στείλει στον τελικό. Κόντεψε να σταματήσει το μπάσκετ το "χταπόδι" όπως τον λένε για τα μακριά του χέρια και την ικανότητά του να ... κόβει τους αντιπάλους του.

Η φάση στο Μιλάνο τον σόκαρε. Μετά ήρθαν οι τραυματισμοί και έφτασε στο σημείο να σκέφτεται ακόμη και την απόσυρση. Ο Ιτούδης, πολύ σωστά τον κράτησε στην ομάδα του. Αν ο Χριάπα είναι υγιής, κανείς προπονητής δεν είναι τρελός να τον αφήσει να σταματήσει. Στην εκπνοή του μεγάλου τελικού, ο Βίκτορ, σηκώθηκε πιο ψηλά απ' όλους, μάζεψε το ριμπάουντ από το άστοχο τρίποντο του Ντε Κολό και έστειλε την μπάλα στο καλάθι της Φενέρ, ισοφαρίζοντας σε 83-83.

Για πρώτη φορά στο συγκεκριμένο γήπεδο, η ομάδα του Ομπράντοβιτς, δεχόταν καλάθι ... στο τελευταίο σουτ του αντιπάλου. Στα τρία προηγούμενα (με Ολυμπιακό, ΤΣΣΚΑ το 2009 και Λαμποράλ στον ημιτελικό της Παρασκευής) κανείς δεν ευστοχούσε. Και κανείς, όμως, δεν μπόρεσε να κάνει δεύτερη προσπάθεια, όπως συνέβη με το επιθετικό ριμπάουν του Χριάπα.

Ο μοιραίος του 2014, ήρωας το 2016

Ό,τι του είχε στερήσει του σπουδαίου Βίκτορ η ιστορία το 2014, του το επέστρεψε φέτος με τον καλύτερο τρόπο. Και το άξιζε ο Χριάπα, γιατί ήταν ο κορυφαίος παίκτης της ΤΣΣΚΑ όταν η μπάλα άρχισε να καίει. Τα δικά του σουτ κράτησαν την ομάδα του όρθια στην μεγάλη αντεπίθεση της Φενέρ στο δεύτερο μέρος, οι άμυνές του επίσης. Άξιζε την τιμή ο "μακρύς" φόργουορντ, που η κανονική του θέση (λόγω της ικανότητάς του στην άμυνα) μπορεί να είναι και ...τερματοφύλακας.

Άξιζε και ο Μίλος Τεόντοσιτς που τόσα και τόσα του έχουν χρεώσει από το 2009 και το πρώτο του χαμένο φαίναλ-φορ (με τον Ολυμπιακό στο ίδιο γήπεδο). Ήταν 22 ετών τότε, έφτασε στα 29 και σχεδόν κάθε χρόνο, έχανε το τρόπαιο με οποιονδήποτε τρόπο μπορεί να φανταστεί κανείς και φυσικά ο ίδιος. Έξι χαμένες ευκαιρίες μετρούσε ο Μίλος, που και χθες ...ψιλοτρελάθηκε στο τέλος, αλλά κράτησε την ψυχραιμία του και με τις εξαιρετικές πάσες του έδωσε έτοιμα καλάθια σε Ντε Κολό και Χάινς...

"Δεν το έχω πιστέψει ακόμη" εξομολογιόταν στα αποδυτήρια ο Μίλος. Ο ... αξύριστος Μίλος, με το βλέμμα του "μόλις ξύπνησα", που νομίζουμε ότι είναι "παρτάκιας", "εγωιστής" και "κλεφτοκοτάς Σέρβος" αλλά δεν ξέρουμε τίποτε γι αυτόν. Ο Τζαμόν Γκόρντον, με το που τελείωσε ο αγώνας, τουίταρε το εξής για τον Τεόντοσιτς, αποκαλύπτοντας με πέντε λέξεις τον χαρακτήρα του Μίλος

Επί της ουσίας αυτός ο τίτλος ήταν ο πρώτος μεγάλος της καριέρας του Μίλος. Πέταξε κι αυτός από πάνω του την ετικέττα του λούζερ, που δεν κέρδιζε ποτέ, μπήκε στο κλαμπ των μεγάλων αθλητών που κάποια στιγμή τα καταφέρνουν. Εντάξει μετράει το ταξίδι, αλλά και οι τίτλοι δεν είναι ... άσχημοι, αλίμονο.

Ο Νάντο Ντε Κολό δεν είχε τέτοια άγχη. Πήγε στην ΤΣΣΚΑ γιατί η ρωσική ομάδα του έδωσε περίπου 2.5 εκατομμύρια δολάρια το χρόνο (και ετοιμάζεται να υπογράψει μαζί του ένα ακόμη μυθικό συμβόλαιο). Ο Γάλλος έγραψε ιστορία. Έγινε ο πρώτος παίκτης που κερδίζει MVP σε κανονική περίοδο και Final 4 και ταυτόχρονα ήταν και πρώτος σκόρερ και πρωταθλητής Ευρώπης: "Αλήθεια εγώ τα έκανα όλα αυτά" αναρωτιόταν γελώντας μετά τη λήξη, αλλά ήταν αλήθεια.

Με τον Χάρη Σταύρου ... κάναμε πλάκα στο twitter, επειδή ο Νάντο έκανε κάποια λάθη στο τέλος και έδινε την μπάλα στη Φενέρ, αλλά ο Γάλλος ήταν απολαυστικός (εντάξει όχι πάντα, στα τελευταία δευτερόλεπτα, έχει ένα πρόβλημα), σκόραρε 52 πόντους και έφυγε θριαμβευτής από τη Mercedes Benz Arena.

Μπράβο κόουτς Ιτούδη

Όπως έφυγε και ο Δημήτρης Ιτούδης. Ο δεύτερος Έλληνας κόουτς (μετά τον Γιώργο Μπαρτζώκα) που κατακτάει την Ευρωλίγκα, σε μια χρονιά, όπου έβαλε την σφραγίδα του. Η ΤΣΣΚΑ ήταν μακράν η πιο σταθερή και η καλύτερη ομάδα σε όλη τη σεζόν. Μη ξεχνάτε ότι της έλειπε σχεδόν όλο το χρόνο, ο βασικός της σέντερ, Τζόελ Φρίλαντ το κενό του οποίου μάλιστα δεν πρόφτασε να το καλύψει, γιατί ... ο Βρετανός επέστρεψε, αλλά ξανατραυματίστηκε!

Σπουδαία δουλειά από τον Έλληνα προπονητή, που κατάφερε να φτιάξει μια πραγματική ομάδα στρατού! Με στρατηγούς (Ντε Κολό, Τεόντοσιτς) με αξιωματικούς επιχειρήσεων (Κριάπα, Βοροντσέβιτς) με πιστούς στρατιώτες (Κουρμπανόφ, Φριτζόν) αλλά και ... Αμερικανούς πεζονάυτες (Χάινς, Χίγγινς, Τζάκσον). Μπράβο κόουτς...

ΥΓ: Με όλο τον σεβασμό αλλά ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς αδίκησε τον εαυτό του, μετά τον τελικό. Οι δηλώσεις του ήταν φάουλ. Φυσικά και κανείς δεν του έκλεψε το τρόπαιο. Δεν μπορεί, άλλωστε, σε ένα ματς που έγινε της ... κακομοίρας να μιλάει για τη διαιτησία, επικεντρώνοντας την επίθεσή του σε μια φάση στο τέλος (βήματα του Ντε Κολό) και στα φάουλ της παράτασης;

Δηλαδή στο τρίτο δεκάλεπτο που η Φενέρ έπαιξε κάτι μεταξύ καράτε, ζίου ζίτσου και κουνγκ-φου, με τα φάουλ να είναι περιέργως 0-5, του άρεσαν τα σφυρίγματα. Ή δεν είδαν όλοι τη διαιτησία του ημιτελικου, με τη Λαμποράλ;

Για την κλάση του, τα οκτώ Kύπελλα που έχει κατακτήσει και φυσικά την προσπάθεια που έκανε η ομάδα του, ο Ζοτς δεν έπρεπε να κάνει τόσο "φτηνές" δηλώσεις. Εντάξει, να δεχθούμε τον εν βρασμώ ψυχής, μετά το ματς, και το δεύτερο χαμένο φάιναλ-φορ που δεν το αντέχει ενδεχομένως ο εγωισμός του. Αλλά οι δηλώσεις του έγιναν σχεδόν μια ώρα μετά τον τελικό. Εν ψυχρώ, δηλαδή. Και αυτό είναι ακόμη χειρότερο...