Ναι, δεν θα κάνουμε ποτέ μια διοργάνωση σαν το Κύπελλο Ισπανίας στο μπάσκετ. Ούτε σαν της Ιταλίας, της Γαλλίας, αλλά και της Τουρκίας. Και γιατί να το κάνουμε; Για να ... ανατινάξουμε μια πόλη ή ένα γήπεδο; Αφήστε καλύτερα, δεν είμαστε εμείς για τέτοια...

Αφορμή, μου έδωσε το post του πρώην συναδέλφου και νυν ατζέντη παικτών, Πάνου Καπάζογλου, που έγραψε στο facebook: " Εντάξει δεν θα γίνουμε ποτέ Ισπανία, Γαλλία, Γερμανία εκεί που είναι "νερόβραστοι" και έχουν άλλη αθλητική κουλτούρα... Αλλά ούτε Τουρκία ;;; Κι αυτοί πιο μπροστά από μας; Έχουν κι αυτοί πιο μεγάλη αθλητική κουλτούρα; Με τα όσα λίγα ξέρω, Φενέρ-Γαλατα είναι ομάδες με εκατομμύρια κόσμο... Οι οπαδοί τους μετακινήθηκαν σε μια ουδέτερη πόλη. Προφανώς συνυπήρχαν και στους δρόμους και μέσα στο γήπεδο. Η μια έχασε με buzzer beater στον προημιτελικό, η άλλη κέρδισε με buzzer beater στον τελικό. Έγιναν ματσάρες που κρίθηκαν στον πόντο και δεν άνοιξε μύτη... Δεν με νοιάζει το blame game... Δεν με νοιάζει ποιος από εμάς φταίει. Προφανώς όλοι όσοι έχουν ασχοληθεί έστω και ένα δευτερολεπτο με το μπάσκετ φταίμε... Γιατί ρε γαμώτο;;;¨"

Ένα ακόμη ξέσπασμα, καθιερωμένου τέτοια εποχή από έναν άνθρωπο που ασχολείται με το μπάσκετ στην Ελλάδα. Τον πιάνει (μας πιανει, σας πιάνει μερικούς από εσάς τουλάχιστον) μια μικρή κατάθλιψη, βλέποντας τους άλλους να γιορτάζουν και μας να βράζουμε στο ζουμί μας.

Το 2004 ήταν η τελευταία φορά, που έγινε φάιναλ-φορ στο Κύπελλο Ελλάδας στο μπάσκετ. Δέκα χρόνια άντεξε ο θεσμός. Το 2004, αρειανοί και ολυμπιακοί λίγο έλειψε να ισοπεδώσουν τη Λαμία, με αποτέλεσμα η έτσι κι αλλιώς ανήμπορη ΕΟΚ να σταματήσει το θεσμό. Στην Ελλάδα, το ' χουμε συνήθειο. Όταν πονάει το χέρι μας, το κόβουμε!

Μια ομοσπονδία, που πάνω στην απόγνωσή της και σε συνεργασία με την Αστυνομια, όταν τα επόμενα χρόνια προέκυπτε τελικός Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού, φιλοξενούσε ένα αγώνα σε γήπεδο χωρητικότητας 10.000 θεατών, με άδεια εισόδου σε 600 φιλάθλους (συνήθως "επίλεκτα" στελέχη των οργανωμένων)! Τη βασική εξέδρα κάλυπτε το περίφημο πανό. Η πρόταση να μπουν ρέπλικες αντί πραγματικών φιλάθλων κρίθηκε... πολύ πρωτοποριακή για να υλοποιηθεί.

Μόνο η δική μας χώρα έχει το προνόμιο τα μεγάλα αθλητικά γεγονότα να διεξάγονται -όχι με τη συμμετοχή- αλλά με την ευθύνη της Αστυνομίας. Αυτή ορίζει πόσοι φίλαθλοι (και πότε θα μπουν στο γήπεδο), τι ώρα θα αρχίσει ο αγώνας, αν μπορεί να γίνει άλλο παιχνίδι την ίδια ώρα. Αν δεν δώσει το οκέι ο αστυνομικός διεθυθυντής δε γίνεται τίποτε. Για να πάει μια ομάδα στο γήπεδο της άλλης και λόγω του φόβου των Ιουδαίων (δηλαδή της επίθεσης χουλιγκαναραίων στο πούλμαν) οργανώνεται ολόκληρη πολεμική επιχείρηση.

Απορούμε γιατί τα κύπελλα δεντα απονέμει στο τέλος ο διευθυνητής της Αστυνομίας, ή των ... ΜΑΤ, αν είαι "δυναμικό" το παιχνίδι...

Και μόνο στη δική μας χώρα, προτεραιότητα στο να πάνε στο γήπεδο έχουν οι σκληροπυρηνικοί οπαδοί κάθε ομάδας. Αν δεν τους δώσουν εισιτήρια οι πρόεδροι, έχουν πρόβλημα.

Σε αυτούς απευθυνόμαστε, όμως. Πρώτα οι ομάδες και μετά εμείς τα media. Αυτό είναι το κοινό μας, αυτούς ταΐζουμε με φανατισμό και οπαδιλίκι κάθε μέρα. Με ρεπορτάζ υπαγορευμένα από τις διοικήσεις, με χολή για τον αντίπαλο και δηλητήριο για τους διαιτητές, που αν δεν κερδίσουμε, είναι σίγουρο ότι μας έχουν αδικήσει.

Ακόμη κι αν ενδόμυχα όλοι μας θέλουμε να γίνουμε Ισπανία, ή Ιταλία, ή Γαλλία, ή έστω Τουρκία, ξέρουμε ότι δεν μπορούμε. Ποια πόλη στην Ελλάδα θα μπορούσε να φιλοξενήσει ένα φάιναλ-έιτ Κυπέλλου Ελλάδας στο μπάσκετ, με οπαδούς Ολυμπιακού, Παναθηναϊκού, ΑΕΚ, Άρη και ΠΑΟΚ; Μόνο στη σκέψη να συγκεντρωθούν όλοι αυτοί σε ένα γήπεδο, σε μια πόλη, προκαλεί "ανατριχίλες"

Για να διεξαχθεί μια τέτοια διοργάνωση, πρέπει να ... μετακινηθούν και καμιά τριανταριά διμοιρίες των ΜΑΤ και λίγες λέμε.

Θα αποδεχθούμε, λοιπόν, με σκυμένο το κεφάλι την ήττα μας. Δεν μπορούμε να πάμε στο γήπεδο, παρέα με ένα φίλο μας, που έτυχε να συμπαθεί μια άλλη ομάδα. Δε γίνεται να κάτσουμε δίπλα-δίπλα, αυτός να πανηγυρίζει για την ομάδα του κι εμείς για τη δική μας. Δεν μπορούμε να πάρουμε τα παιδιά μας, γιατί κινδυνεύουν. Δεν "κάνει" να ενοχλούμαστε από τον οχετό κατά των αντιπάλων, γιατί είτε είμαστε ..."αδερφές", είτε κρυφοοπαδοί της άλλης ομάδας, οπότε κινδυνεύουμε να φάμε και ξύλο. "Στο κάτω-κάτω, ρε φίλε άμα δε γουστάρεις γήπεδο, πήγαινε σε κάνα θέατρο" θα σου πούνε και θα απορήσεις "γιατί να πάω στο θέατρο, αφού μου αρέσει το μπάσκετ".

Όυτε να αντιδράσεις όταν σε περίπτωση ήττας, αρχίζουν τα μπινελίκια κατά των παικτών της ... ομάδας σου, αμφιβάλλοντας στο τέλος αν βρέθηκες στη σωστή θέση. "Μα δε τα είδες τα τσογλάνια. Εμείς φτύσαμε αίμα να φωνάζουμε και αυτοί έχασαν..." η δικαιολογία. Λες και ήθελαν να χάσουν (τα τσογλάνια). Για τον προπονητή δεν το συζητάμε. Τουλάχιστον "μυρωδιάς" είναι ο κόπανος.

Δε γίνεται να μας ενοχλεί ο καπνός από το τσιγάρο του διπλανού μας, επειδή του κάπνισε να ... τραβήξει τις τζούρες του, γιατί του Έλληνος ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει "και σιγά ρε μεγάλε μη μας απαγορέψεις και το κάπνισμα, άντε πήγαινε πιο κάτω να μη σε παίρνει ο καπνός άμα λάχει να ουμ"

Και φυσικά δεν είναι δυνατόν οι διαιτητές να σφυρίζουν μόνο σε "βάρος της ομάδας μου. Δεν τον βλέπεις τον στημένο, τον αλήτη. Ντου ρε και όποιον πάρει ο χάρος"...

Και το προϊόν; Το αθλημα; Η ανάπτυξή του; Τα δικαιώματα που πληρώνει η τηλεόραση; Οι άλλοι φίλαθλοι, που θα ήθελαν να πάνε στο γήπεδο, να φωνάξουν για την ομάδα τους, να αποδοκιμάσουν και τον αντίπαλο, αλλά όχι να τον ταπεινώσουν (πολύ περισσότερο να τον εξαφανίσουν βιολογικά).Φοβισμενοι όλοι. Πολιτεία, σύλλογοι, φορείς, media, υποχωρούν και συνεχίζουν τον θλιβερό εναγκαλισμό τους με τους χουλιγκάνους. Η περίφημη παιδεία δεν εμπεδώνεται ποτέ, γιατί απλά ... δεν διδάσκεται, αφού η εικόνα που δείχνουμε στα παιδιά μας είναι ακριβώς η ίδια σε όλα τα γήπεδα.

Για να απαντήσουμε, λοιπόν, και στο φίλο μας τον Παναγιώτη "ναι δεν θα γίνουμε ποτέ ούτε ... Τουρκία". Απλά κάθε χρόνο, τέτοια εποχή, θα βλέπουμε τους "άλλους" να γιορτάζουν κι εμάς θα επανέρχεται η θλίψη. Μέχρι που θα τη συνηθίσουμε κι αυτή, οπότε δεν θα μας κάνει και καμιά αίσθηση, πλέον...