Στην εποχή του Ντομινίκ

Είκοσι χρόνια πέρασαν κιόλας, από τότε που ο Ντομινίκ Ουίλκινς ξεκίνησε το μπασκετικό του ταξίδι στην Ελλάδα. Ήταν η 1η Οκτωβρίου του 1995, που καλύτερος Αμερικανός μπασκετμπολίστας που είδαμε ποτέ στην Ελλάδα φορούσε επισήμως τη φανέλα του Παναθηναϊκού. Στον πρώτο του αγώνα, για το ελληνικό πρωτάθλημα. Στο ΟΑΚΑ, με τους "πράσινους" να υποδέχονται τον Πανιώνιο και να νικούν δύσκολα 92-86

Ο Ντομινίκ ("Νικ" για τους φίλους του) έμοιαζε βαρύς και δισκίνητος. Καμιά σχέση με τον human highlight film που είχαμε στο μυαλό μας. Είχε βάλει το πρώτο του καλάθι, μόλις στο 16ο λεπτό. Λογικό ήταν. Ωστόσο, το ξεκίνημα της καριέρας του στον ΠΑΟ, έγινε εκτός έδρας, στις 28 Σεπτεμβρίου.Στο Κάουνας της Λιθουανίας, όπου στα προκριματικά της Ευρωλίγκας, ο Ουίλκινς έπαιξε στο 59-56 του ΠΑΟ εναντίον της Ζαλγκίρις. Είχε πσίξει 28 λεπτά, σκοράροντας 9π (2/9δ, 0/3τρ, 5/6β) και παίρνοντας 6 ριμπ.

Ο πρώτος που βγήκε να τον υπερασπιστεί ήταν ο Μπόζα Μάλκοβιτς: "Μην ανησυχείτε. Σύντομα θα τον δείτε να παίζει όπως περιμένετε..." σχολίαζε ο κόουτς του Παναθηναϊκού. Η αλήθεια είναι ότι σύντομα θα άρχισε να τσακώνεται με τον ΝΒΑερ, που ποτέ του δεν κατάλαβε γιατί έπρεπε να προπονείται δυο και δυόμισι ώρες πριν από μεγάλα παιχνίδια. Κι η αλήθεια, επίσης, είναι ότι σε εκείνη την περιπετειώδη και συναρπαστική σεζόν 1995-96, λίγες φορές είδαμε τον ... κανονικό Ουίλκινς.

Ο ... δυσκοίλιος Μάλκοβιτς, που είχε προσληφθεί για να οδηγήσει τον Παναθηναϊκό στην κορυφή, δεν αποδέχθηκε ποτέ το μεγαλειώδες ταλέντο του παίκτη, ο ίδιος ο Ντομινίκ αντιμετώπισε αρχικά την όλη κατάσταση με αρκετή υπεροψία. Όταν, βέβαια, κατάλαβε ότι έπρεπε, κι εδώ στα μέρη μας, να ιδρώσει όπως στο ΝΒΑ το έκανε και με το παραπάνω. Οι εμφανίσεις του στο φάιναλ-φορ του Παρισιού, αν και όλοι θυμούνται το κόψιμο του Βράνκοβιτς στο τέλος και τις φωνές της Μπαρτσελόνα, ήταν αξεπέραστες και η βασική αιτία για να πάρει ο ΠΑΟ το πρώτο του ευρωπαϊκό τρόπαιο και να ξεκινήσει να χτίζει το μύθο του.

Εναντίον της ΤΣΣΚΑ στον ημιτελικό είχε (σε 40 λεπτά συμμετοχής) 35π με 8/14δ, 2/4τρ, 13/13β, 8ρ, 2ασ και 8λ ενώ στον τελικό κόντρα στην Μπάρτσα έπαιξε 38 λεπτά και είχε 16π (7/14δ, 0/1τρ, 2/3β) 10ρ, 1ασ, 1κλ, 1λ. Αναλόγου επιπέδου ήταν και οι επιδόσεις του στα πλέι-οφ με την Μπενετόν Τρεβίζο, όπου σε τρεις αγώνες είχε μ.ο 25π και 7ρ!

Όπως, βέβαια θα θυμούνται, ότι στον προημιτελικό του Κυπέλλου στις 21/2/1996 κόντρα στον Ολυμπιακό. Ο Παναθηναϊκός είχε νικήσει 85-72 τον Ολυμπιακό, με τον Ουίλκινς να δίνει ρεσιτάλ και να τελειώνει το ματς με 32π (11/16δ, 1/4τρ) και 11 ριμπάουντ. Είχε ανοίξει έτσι το δρόμο για την κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδας, ένα τίτλο ... πολύτιμο τότε για τον διψασμένο και "στερημένο" από το πρωτάθλημα (ο τελευταίος του τίτλος ήταν το 1984 και ο επόμενος θα αργούσε ακόμη δύο χρόνια) Παναθηναϊκό.

Το φινάλε, βέβαια, της σεζόν δεν ήταν αυτό που ούτε ο ίδιος, ούτε ο Παύλος Γιαννακόπουλος, πολύ περισσότερο ο κόσμος της ομάδας περίμεναν. Ο ίδιος ... να φεύγει, σχεδόν σαν κυνηγημένος, πριν ολοκληρωθεί η σειρά των τελικών των πλέι-οφ, με τον Ολυμπιακό να θριαμβεύει στον τελευταίο τελικό με 73-38 και το ΣΕΦ να δονείται από το σύνθημα "ήρθες στην Ελλάδα για πικ νικ".

Ό,τι και να έγινε, πάντως, στο τέλος της καριέρας του στην Ελλάδα, όσο κι αν δεν ήθελε να βλέπει στα μάτια του τον Μάλκοβιτς που ο αστικός μύθος τον ήθελε να κρατάει τον Αμερικανό στον πάγκο για να μη ... καρφώνει συνέχεια και παίρνει αέρα, όσο κι αν το +35 του Ολυμπιακού παραμένει ακόμη και τώρα η μεγαλύτερη διαφορά σε αιώνιο ντέρμπι πρωταθλήματος, ο Γουίλκινς παραμένει ο κορυφαίος Αμερικανός που πάτησε το πόδι του στην χώρα μας και μάλλον σε ολόκληρη την Ευρώπη: μέλος του hall of fame του NBA, στέλεχος της ντριμ-τιμ νο 2 (το 1994) εννιά φορές ολ-σταρ, μέλος της καλύτερης πεντάδας της λίγκας το 1986, δυο φορές νικητής στο διαγωνισμό καρφωμάτων (αργότερα στα γεράματα, δηλαδή το 2013 και το 2015, κερδίζει και το διαγωνισμό σουτ που οργανώνει το ΝΒΑ στα all star game) με 26.668 (24.8), 7.167 ριμπ (6.7) και 2.677 ασίστ (2.5) στην καριέρα του! Πρώτος σκόρερ όλων των εποχών για τους Ατλάντα Χοκς και ένα σωρό άλλες διακρίσεις, που θα μας έπαιρνε ώρες και δεκάδες ακόμη λέξεις μέχρι να φτάσουμε στο τέλος και να μην έχουμε ξεχάσει κάποια.

Οι ήττες από τον Ολυμπιακό (ήταν πολλές)

Για να καταλάβετε την εποχή θα πρέπει να θυμίσουμε ότι, πριν από 20 χρόνια ο Παναθηναϊκός:

- ζούσε στην σκιά του Ολυμπιακού, έχοντας φάει δυο βροντερές σφαλιάρες στους ημιτελικούς του φάιναλ-φορ το 1994 και το 1995, με ήττες και στις σειρές των τελικών του 1993 και του 1995.

- η οικογένεια Γιαννακόπουλου αποφασισμένη να "νικήσει" τον αιώνιο αντίπαλό της (και τον Σ.Κόκκαλη, βέβαια) δεν δίσταζε να ντύσει στα "πράσινα" τα ιερά τέρατα του ελληνικού μπάσκετ (Νίκος Γκάλης, Παναγιώτης Γιαννάκης) να φτάσει σε συμφωνία που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ λόγω του τραγικού δυστυχήματος στο Μόναχο με τον Ντράζεν Πέτροβιτς και να υπογράψει ηγεμονικά συμβόλαια με ξένους όπως ο Βολκόφ, ο Πάσπαλι και ο Βράνκοβιτς. Οι δυο πρώτοι, μάλιστα, πληρώνονταν από τον Παναθηναϊκό και μετά την αποχώρησή τους από το κλαμπ!

Το καλοκαίρι του 95 ο Παναθηναϊκός είχε αποτύχει ξανά. Παρότι στη Σαραγόσα πήγε σαν φαβορί και έπαιζε καλύτερα από τον Ολυμπιακό, γνώρισε την ήττα στον ημιτελικό. Στα πλέι-οφ, μέσα σε μια κολασμένη ατμόσφαιρα, έχανε με 3-2 και 45-44 στον τελευταίο τελικό. Το άστοχο τρίποντο του Οικονόμου, το ριμπάουντ του Βράνκοβιτς, αλλά και το κλέψιμο του Σιγάλα στον Σοκ (4'' πριν το τέλος) άφηναν μια στυφή γεύση στο στόμα όλων των "πρασίνων".

Ο Ευθύμης Κιουμουρτζόγλου, έφτασε μια ανάσα πριν από το "μπρέικ", αλλά η ήττα τον έστειλε στο γραφείο του Παύλου Γιαννακόπουλου για να υποβάλει την παραίτησή του. Μια ακόμη χρονιά, πήγαινε στράφι. Οι αποφάσεις της οικογένειας ήταν δραστικές και κινήθηκε σε τρεις άξονες.

Πρώτα ήταν το μεγάλο γήπεδο . Ο Παναθηναϊκός που έπαιζε σαν γηπεδούχος στη Γλυφάδα, με την ευκαιρία της κατασκευής του κλειστού του ΟΑΚΑ, έβρισκε τη νέα του έδρα. Μεγάλη υπόθεση, καθώς μέχρι τότε 10 και 15.000 κόσμο (με τις πτυσσόμενες εξέδρες) είχε μόνο ο Ολυμπιακός, που από την αρχή της εποχής Κόκκαλη-Ιωαννίδη μετακόμισε στο Ειρήνης και Φιλίας.

Μετά ήταν ο προπονητής . Ο Ιωαννίδης ήταν ένα ... μεγάλο εμπόδιο. Μια τεράστια προσωπικότητα, που οι "πράσινοι" καλώς ή κακώς δεν ήταν σε θέση να ξεπεράσουν. Ο αντίπαλος δεν είχε μόνο μια καλή ομάδα. Διέθετε και ένα μοναδικό πλεονέκτημα καθώς ο σταρ του Ολυμπιακού ήταν ο προπονητής του! Ο Παβλίσεβιτς και οι δυο κορυφαίοι Έλληνες (Πολίτης-Κιουμουρτζόγλου) είχαν αποτύχει. Έπρεπε να έρθει το αντίπαλον δέος. Ποιος νικούσε διαρκώς τον Ιωαννίδη; Στην Ελλάδα κανείς, στην Ευρώπη όμως υπήρχε ένας που ... δεν έχανε ποτέ. Ή σχεδόν ποτέ, καθώς στους εφτά μεταξύ τους αγώνες μετρούσε 6 νίκες και μόλις 1 ήττα. Ο Μπόζινταρ Μάλκοβιτς, δημιουργός της Γιουγκοπλάστικα και πρωταθλητής Ευρώπης το 1993 με τη Λιμόζ (στο τρίτο του ευρωπαϊκό τρόπαιο) ήταν ο κόουτς-μίδας. "Αυτόν θα πάρουμε" είπαν οι Γιαννακόπουλοι και δεν δίστασαν να του στρώσουν ένα χαλί από δολάρια (περίπου ένα εκατομμύριο δολάρια, ήταν οι ετήσιες αποδοχές του).

Στο τρίτο σκέλος , έπρεπε να προστεθεί ένας παίκτης. Ένα τεράστιο όνομα, που θα έκανε πάταγο. "Να πάρουμε τον καλύτερο" ήταν η εντολή του Παύλου. Ήδη εκείνο το καλοκαίρι, ο Παναθηναϊκός είχε πάρει τον Τζανή Σταυρακόπουλο, ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα και σκόρερ του πρωταθλήματος και τον έμπειρο Τζον Κόρφα. Είχε ξεκινήσει (ατελείωτες) διαπραγματεύσεις με τον Στόγιαν Βράνκοβιτς ενώ είχε φέρει και τον Σάσα Μάρκοβιτς με το επώνυμο Θεοδωράκης (στα ...πρότυπα των ελληνοποιήσεων της εποχής) που αργότερα εξελίχθηκε σε γυρολόγο του ελληνικού πρωταθλήματος.

Ένα χρόνο πριν, στο τραπέζι είχε πέσει το όνομα του Ντομινίκ Ουίλκινς! Από το καλοκαίρι του 94, όταν ο "Ζόιντ" είχε παίξει στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Τορόντο, ο Παναθηναϊκός εξέταζε το ενδεχόμενο της απόκτησής του. Σύμφωνα, μάλιστα, με μια εκδοχή ο Αμερικανός σούπερ-σταρ ήταν έτοιμος να μπει στο αεροπλάνο για να έρθει στην Αθήνα, αλλά μία ώρα πριν ακύρωσε την πτήση του. Μπορεί να' ναι κι έτσι, αν και οι "πράσινοι" μετά το στραπάτσο τους στο Τελ Αβίβ και την "αρπαγή" του Βολκόφ από τον Ολυμπιακό (με τη μέθοδο της δήθεν μετακόμισής του στο ΝΒΑ) αποφάσισαν να απαντήσουν με την απόκτηση του Ζάρκο Πάσπαλι, που επί μια τριετία οδηγούσε τον Ολυμπιακό από νίκη σε νίκη.

Θα σου φτιάξω ωραιότερο κήπο!

Το 1995, ο Ντομινίκ ολοκλήρωνε τη σεζόν στο ΝΒΑ με 17.8π και 5.2ρ. Οι μικρότεροι μετά τη ρούκι καριέρα του και ύστερα από 14 χρόνια καριέρας στη λίγκα. Μιλάμε για ένα παίκτη, που ως τότε είχε διαρκώς μέσο όρο πάνω από 20-25, ενώ δυο σεζόν είχε και πάνω από 30 (το 1986 με 30.3π ήταν πρώτος σκόρερ, ενώ το 1988 είχε 30.7π). Ακόμη κι έτσι, όμως, ήταν πρώτος σκόρερ των Σέλτικς και είχε συμβόλαιο ακόμη δυο ετών.

Ο Παναθηναϊκός ψάχνει την υπόθεση και μαθαίνει ότι παρότι ... δεσμευμένος με συμβόλαιο, ο Ουίλκινς δεν θα έλεγε όχι σε μια γενναία πρόταση. Οι Γιαννακόπουλοι (Παύλος, Θανάσης και Κώστας) κάνουν ξανά οικογενειακό συμβούλιο για να αποφασίσουν αν πρέπει να κάνουν μια τέτοια επένδυση. Ήδη είχαν "φάει πόρτα" από τον Άρβιντας Σαμπόνις, που δήλωνε με ...αποστροφή: "Δεν περνάω ούτε με αεροπλάνο πάνω από την Ελλάδα. Σε αυτή τη χώρα η πίεση είναι τεράστια. Αποκλείεται. Προτιμω να παίξω σε μια μέτρια ισπανική ομάδα, με λιγότερα χρήματα".

Ναι αλλά ο Ντομινίκ δεν είναι Σαμπόνις. Τα ... περισσότερα χρήματα τον συγκινούν. Οι Γιαννακόπουλοι κάνουν την κίνηση να εκδηλώσουν ενδιαφέρον και ξαφνικά καταμεσής του Ευρωμπάσκετ της Αθήνας, ο Παύλος εμφανίζεται με τον Ουίλκινς στα επίσημα του ΟΑΚΑ. Πάταγος! Οι παναθηναϊκοί του δείχνουν το γήπεδο στο οποίο θα έπαιζε και ο ΠΑΟ την επόμενη σεζόν (αργότερα ο Ντομινίκ θα το χαρακτήριζε ... σαν το πιο κρύο που έπαιξε ποτέ, λόγω των προβλημάτων στη θέρμανσή του, ειδικά στις προπονήσεις) αλλά και τον πάνε βόλτα στην (ακόμα ανέμελη) Αθήνα. Ο Αμερικανός μένει με ανοιχτό το στόμα όταν συνειδητοποιεί ότι στις τέσσερις τα ξημερώματα η κίνηση στην παραλιακή γίνεται με τρομερή δυσκολία και καταλαβαίνει ότι εδώ στην Ελλάδα η ζωή -ειδικά αν έχεις λεφτά- είναι ευλογία.

Η σύζυγός του Νικόλ μοιάζει ενθουσιασμένη και όσοι λένε ότι ήταν αυτή που έπαιξε τον κυριότερο ρόλο να πει το ναι, δεν πέφτουν πολύ έξω. Ο Παύλος Γιαννακόπουλος, ένα βράδυ της παραμονής του Αμερικανού, στην Αθήνα τραπεζώνεται τον Ντομινίκ, παρόντων του Μπόζα Μάλκοβιτς και του κοινού τους φίλου Ντίνο Ράτζα, που έπαιζε με την Κροατία στο Ευρωμπάσκετ και εκείνα τα χρόνια φορούσε τη φανέλα των Σέλτικς. Λένε ότι όλο το βράδυ δεν αντάλλαξαν τόσες πολλές κουβέντες για μπάσκετ, επειδή ενδόμυχα ο Μάλκοβιτς δεν πίστευε ότι τελικά ο Ουίλκινς θα πει ναι στην πρόταση του Παναθηναϊκού!

Αυτό, που εντυπωσιάζει τον παίκτη, όμως, είναι ο κήπος του σπιτιού του Γιαννακόπουλου: "Κύριε πρόεδρε έχετε πολύ ωραίο σπίτι και υπέροχο κήπο" σχολιάζει σε μια στιγμή ο Ντομινίκ. Ο Παύλος απαντάει με μια ιστορική ατάκα: "Πες εσύ το ναι και θα σου φτιάξω ένα ωραιότερο, όταν με το καλό έρθεις στην Αθήνα..."

Δύσκολες διαπραγματεύσεις (πολύ δύσκολες)

Αρχικά, η απόσταση Ουίλκινς και Παναθηναϊκού είναι μεγάλη. Η πλευρά του Αμερικανού παίκτη ζητάει τριετές συμβόλαιο (ο Ντομινίκ ήταν ήδη 35 ετών) με ετήσιες αποδοχές 3 εκατομμυρίων δολαρίων. Το ποσό, ακόμη και για τους Γιαννακόπουλους, είναι μεγάλο και ξεκινούν οι συζητήσεις.

Ξαφνικά, ο παίκτης εμφανίζεται να δηλώνει από τη Βοστώνη: "Το συμβόλαιο που έχω με τους Σέλτικς είναι ισχυρό. Δεν ξέρω τίποτε για την προσφορά του Παναθηναϊκού..." Τους Έλληνες αναλαμβάνει να καθυσηχάσει ο ατζέντης του παίκτη που τονίζει ότι "είναι υποχρεωμένος να τα πει όλα αυτά, γιατί το ΝΒΑ βρίσκεται σε λοκ-άουτ". Πράγματι, έτσι ήταν. Και επίσης ηταν ένα τρικ, για να μπορέσει ο Ντομινίκ να πάρει τα λεφτά και από τους Σέλτικς πριν έρθει στην Ελλάδα!

Αλλά οι μέρες περνούν. Οι συζητήσεις τελματώνουν, με τον Παύλο Γιαννακόπουλο να δηλώνει: "Αν ρίξει τις απαιτήσεις του, τον φέρνω στις επόμενες 48 ώρες, στην Ελλάδα". Η προσοχή του ΠΑΟ είναι στραμμένη στην υπόθεση Βράνκοβιτς με τον οποίο, εν τέλει, συμφωνεί για ανανέωση της συνεργασίας τους έναντι 1.600.000 δολαρίων κι ακόμη: ασφάλιση της οικογένειας, δίδακτρα παιδιών, απεριόριστα εισιτήρια για Κροατία και αύξηση των πριμ κατά 25% (αυτά είναι συμβόλαια)!

Και χρόνια πολλά και καλά!

Κλείνοντας τον Βράνκοβιτς, ο Παναθηναϊκός θέλει να βάλει τελεία και στην υπόθεση δεύτερος ξένος. Ο Ουίλκινς έχει ψιλοξεμπερδέψει με το συμβόλαιο των Σέλτικς και σκέφτεται ξανά την πρόταση της ελληνικής ομάδας. Ο ΠΑΟ κάνει κίνηση ματ. Προσφέρει 7 εκατομμύρια δολάρια, για δυο χρόνια! Δεν είναι εννιά για τρία, αλλά είναι 3,5 για δυο. Και τα περισσότερα είναι στην τσέπη του Ντομινίκ, όχι όπως στο ΝΒΑ που το 40% και πλέον πάει στην εφορία.

Η Νικόλ δεν έχει πλέον κάνενα ενδοιασμό. Λέει στον Ντομινίκ "πάμε Αθήνα". Στις 12 Αυγούστου η ανακοίνωση του ΤΑΚ Παναθηναϊκός μένει στην ιστορία καθώς "ανακοινώνει την απόκτηση του αθλητή Ουίλκινς". Ο Θανάσης Γιαννακόπουλος, την ημέρα της οριστικής συμφωνίας είναι έτοιμος να βγει στους δρόμους πανηγυρίζοντας τη μεγάλη μεταγραφή, αλλά θα χρειαστεί να περιμένουν όλοι μαζί λίγες μέρες ακόμη, για να καθαρογραφούν τα συμβόλαια.

Ο Ουίλκινς παίρνει σχεδόν τα μισά σαν προκαταβολή, υπογράφει πριν καν περάσει από ιατρικές εξετάσεις (τις έκανε ... μετά, όταν ήρθε στην Ελλάδα) και πάνω στον ενθουσιασμό του, ο Παύλος Γιαννακόπουλος μιλώντας σε τηλεοπτικό κανάλι λέει το εξής αμίμητο: "Άντε γειά σου παιδί μου τώρα, χρόνια πολλά και καλά"!

Πανζουρλισμός στο αεροδρόμιο

Την 1η Σεπτεμβρίου, ο "μεσίας" πατάει το πόδι του στο παλαιό ανατολικό αεροδρόμιο της Αθήνας. Έγινε της κακομοίρας. Πάνω από 4.000 κόσμος περίμενε τον Ντομινίκ, που προσγειώθηκε στις 4μμ. Μέχρι και ξύλο έπεσε, κάποια στιγμή. Πάνω στο συνωστισμό, ο Γουίλκινς έχασε ... προς στιγμή τη γυναίκα του Νικόλ, άρχισε να απωθεί κάποιους που είχαν πέσει πάνω του πανηγυρίζοντας. Όταν συνήλθε από το σοκ της υποδοχής δήλωνε στους δημοσιογράφους: " Ηταν απίστευτο και δεν θα τους απογοητεύσω. Είμαι ευχαριστημένος που γύρισα στην Αθήνα. Πριν φτάσω ένιωθα λίγο αμήχανος και νευρικός αλλά το ξεπέρασα μόλις είδα τι γινόταν στο αεροδρόμιο, ηρέμησα. Πιστεύω ότι είναι μία νέα αρχή για μένα. Είμαι σε μία νέα χώρα και μία νέα ομάδα. Γνωρίζω ότι η ομάδα έχει σπουδαίους φιλάθλους που έχουν συνηθίσει να κατακτούν τίτλους. Ελπίζω να φτάσουμε ένα σκαλί πιο ψηλά. Δούλεψα πολύ την τελευταία εβδομάδα. Ολο αυτό το διάστημα έκανα βάρη και σουτ. Νιώθω έτοιμος αλλά ίσως να μην είμαι στον ίδιο ρυθμό με τους υπόλοιπους συμπαίκτες μου. Το σίγουρο είναι ότι κάτι θα προσθέσω και θ' αφήσω τον χρόνο για να με κρίνουν".

Ο Θανάσης Γιαννακόπουλος και οι άνθρωποι του ΠΑΟ έβαλαν μετά βίας τον Ντομινίκ (και τη Νικόλ) στο αυτοκίνητο του, προλαβαίνοντας να πει: "Νιώθω βαθιά συγκινημένος από την υποδοχή του κόσμου στον Ντομινίκ Γουίλκινς. Κάναμε πράξη όσα υποσχεθήκαμε στον κόσμο του Παναθηναϊκού. Πάντως δεν περίμενα τέτοια υποδοχή. Στα 25 χρόνια που βρίσκομαι στον σύλλογο δεν έχω ξαναδεί κάτι τέτοιο. Τέλος θέλω να τονίσω ότι ο ερχομός του Γουίλκινς θ' ανοίξει το δρόμο για να έρθουν κι' άλλοι σπουδαίοι παίκτες στην Ελλάδα".

Επίσημη πρώτη με ... 10.000 κόσμο

Δυο μέρες αργότερα, ο Ντομινίκ πήγαινε στο αεροδρόμιο για να υποδεχθεί την ομάδα που επέστρεφε από το βασικό στάδιο της προετοιμασίας της, ενώ στις 6 Σεπτεμβρίου στην επίσημη παρουσίασή του δήλωνε έτοιμος να κάνει μεγάλα πράγματα με τον ΠΑΟ. Εκεί ήταν παρών και ο Μπόζα Μάλκοβιτς, οι δηλώσεις του οποίου έδειχναν πως ... αντιμετωπίζει το μεγάλο αστέρι της ομάδας του: " Αυτό που περιμένω από τον Ουίλκινς πρώτα θα το πω σ' αυτόν και μετά θα το παρουσιάσω σε όλους. Εγώ περιμένω πολύ γρήγορα να προσαμοστεί στα δεδομένα της ομάδας. Για μένα δεν υπάρχουν νεαροί και μεγάλοι σε ηλικία παίκτες. Σε όλες τις ομάδες που ήμουν στο παρελθόν, είχα μεγάλους σε ηλικία παίκτες. Σας θυμίζω ότι στη Γιουγκοπλάστικα είχα τον Ιβάνοβιτς, στην Μπαρτσελόνα τον Σαν Επιφάνιο, στη Λιμόζ τον Ντακουρί και τώρα, στον ΠΑΟ, τον Ντομινίκ Ουίλκινς. Η πείρα μου λέει ότι όχι μόνο δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, αλλά αντίθετα όλα κυλούν ομαλά".

Το ίδιο απόγευμα 10.000 κόσμος μαζεύτηκαν στο ΟΑΚΑ για την πρώτη προπόνηση του ΝΒΑερ στην Ελλάδα. Μιλάμε για πρωτόγνωρες καταστάσεις. Ο κόσμος είχε ενθουσιαστεί, οι παίκτες είχαν μείνει με ανοιχτό το στόμα και στο τέλος ... το γήπεδο κόντεψε να πέσει όταν ο "πολύς" Μάλκοβιτς έδωσε το οκέι, να κάνει ο Ντομινίκ δυο-τρία καρφώματα!

Στις πρώτες μέρες της παραμονής του στην Αθήνα κι αφού εγκαταστάθηκε σε μια βίλα στην Πολιτεία, του δόθηκε μια ασημένια πολυτελής BMW και ό,τι άλλο ζητούσε, γρήγορα συνειδητοποίησε την τρέλα των Ελλήνων. Σε μια επίσκεψή του στο αρχαιολογικό μουσείο, ένας οπαδός του Ολυμπιακού τον σταμάτησε και του φώναξε "Ντομινίκ, ο Σιγάλας will f@#qk you"!

Ένα άλλο πρωινό, του κόρναρε ένας οδηγός από πίσω του. Γύρισε να δει και μέχρι να καταλάβει τι είχε συμβεί τον είχαν περικυκλώσει ο ...οδηγός και άλλοι που είχαν κατέβει από τα αμάξια τους, φωνάζοντας συνθήματα υπέρ του Παναθηναϊκού. Γι αυτό και σε μια από τις σπάνιες συνεντεύξεις που έδωσε στη διάρκεια της παραμονής του στην Αθήνα, είχε δηλώσει: "Δεν περίμενα ότι στην Ελλάδα θα ένιωθα τόσο μεγάλη πίεση. Μου φαίνεται απίστευτο πόσο παθιασμένοι είστε με τη νίκη. Με το μπάσκετ. Ηρεμήστε. Για ένα παιχνίδι μιλάμε..."

Έχει άσθμα; Δεν το ...πιστεύω!

Ο θρίαμβος στο Παρίσι (και το Κύπελλο Ελλάδος) έδειχναν ότι ο Ουίλκινς θα εκπλήρωνε και την προφητεία της κατάκτησης του τίτλου. Ωστόσο το φινάλε, όπως είπαμε, δεν ήταν το ίδιο θριαμβευτικό με το ξεκίνημα και το ραντεβού με τη δόξα στην Πόλη του Φωτός.

Με τον Μάλκοβιτς είχε έρθει ... πολύ γρήγορα σε κόντρα. Δεν ήταν και δύσκολο. Από τη μια ένας αστέρας του ΝΒΑ κι από την άλλη ο υπερόπτης Μπόζα, που ήθελε το απόλυτα ελεγχόμενο μπάσκετ, με την ομάδα του να παίζει πέντε εναντίον πέντε. Οι προπονήσεις του Μάλκοβιτς ήταν ένα μαρτύριο (από εκείνον έχει εμπνευστεί, όπως λένε, ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς) και ο Ντομινίκ δεν ήταν συνηθισμένος να προπονείται δύο και τρεις ώρες.

Αλλά και ο Μπόζα δεν έκρυβε την δυσφορία του για την συμπεριφορά του στις προπονήσεις. Ακόμη και το σπρέι για να αποφύγει την κρίση του άσθματος, αμφισβητούσε: " Σιγά, μην έχει άσθμα. Δεν το πιστεύω. Επίτηδες κάθεται πίσω από την μπασκέτα, για να μη προπονείται" έλεγε στους συνεργάτες του! Αργότερα του απάντησε ο Ντομινίκ λέγοντας "είναι καλός προπονητής, αλλά στο ΝΒΑ δεν θα προπονούσε κανέναν. Είναι δυνατό να αμφισβητεί ότι έχω άσθμα;"

Εκτός των άλλων, μέσα στη χρονιά, του Ουίλκινς τον συνάντησε και η μοίρα. Ο θάνατος πρώτα και κύρια του πατέρα του, αλλά και της γιαγιάς του, τον έστειλαν στις ΗΠΑ. Βρήκε πάντως τον ρυθμό του, αλλά ποτέ την καλή σχέση με τον προπονητή του. Δεν ήθελε και ο ίδιος ο Μάλκοβιτς. Όταν τελείωσε ο τελικός στο Μπερσί, ο Ουίλκινς πήγε προς τον πάγκο. Ο Μπόζα φρόντισε να τον αποφύγει και ... πήγε στην αγκαλιά του Βράνκοβιτς.

Οι τελικοί του πρωταθλήματος, με τον Ολυμπιακό να είναι ξεκούραστος (και αποφασισμένος για όλα) εξελίχθηκαν σε τραγωδία τόσο για τον Παναθηναϊκό όσο και τον ίδιο τον Γουίλκινς. Έπαιξε στα δυο πρώτα ματς, δήλωσε τραυματίας και έπαιξε λίγο στον τρίτο αγώνα. Στο 4ο ματς της σειράς, όπου ο Παναθηναϊκός ισοφάρισε σε 2-2, ήταν στον πάγκο με πολιτικά. Είχε ήδη όμως βγάλει εισιτήρια για την Αμερική. Δεν είδε καν τον 5ο τελικό, όπου ο ΠΑΟ διαλύθηκε από τον Ολυμπιακό με το κλίμα να έχει γυρίσει ... αντίστροφα, αφού υπήρχαν φήμες ότι χρωστούσε δανεικά σε πολλούς από τους συμπαίκτες του! Λίγους μήνες αργότερα, ο επίσημος ΠΑΟ προσπαθούσε να γλιτώσει το δεύτερο χρόνο του συμβολαίου μέσω δικαστικής οδού...

Έτσι έμεινε στη μέση, ή αν προτιμάτε δεν ολοκλήρωσε όπως θα ήθελε. Αλλά όπως και να' χει θα τον θυμόμαστε όσα χρόνια κι αν περάσουν...