Όλα τα «κλισέ» της φετινής Ευρωλίγκας, ανέτρεψε η Ρεάλ που πήρε "αέρα" το φετινό φάιναλ-φορ αποδεικνύοντας εμπράκτως ότι ήταν καλύτερη από τις δυο … καλύτερες ομάδες της κανονικής περιόδου, που νίκησε διαδοχικά στο Βελιγράδι (ΤΣΣΚΑ και Φενέρ).

Στην τροπαιοθήκη της βρίσκεται από την Κυριακή η 10η Ευρωλίγκα και όπως στο ποδόσφαιρο, έτσι και στο μπάσκετ το κλαμπ της Μαδρίτης είναι το μεγαλύτερο της Ευρώπης.

Ναι, η Ρεάλ είναι ένας σύλλογος για να κερδίζει αυτές τις κούπες και τους «Madridistas» να μετράνε το δέκατο στο ένα σπορ , το 12ο στο άλλο ( πάνε για το 13ο ) και να αισθάνονται ευδαιμονία.

Ωστόσο το καπέλο σε αυτή την ομάδα του εξαιρετικού προπονητή Πάμπλο Λάσο, πρέπει να το βγάλουμε όλοι. Βασανίστηκε πάρα πολύ μέσα στη χρονιά, καθώς είδε βασικά της στελέχη να τσακίζουν χέρια και πόδια (Γιουλ, Κούζμιτς, Αγιόν, Ραντολφ, Ντόντσιτς) αλλά τελικά να συγκεντρώνονται όλοι μαζί στην τελική ευθεία.

Η ΙΣΟΦΑΡΙΣΗ ΣΤΟ ΟΑΚΑ

Σημείο καμπής είναι σίγουρα ο δεύτερος προημιτελικός με τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ. Έχοντας χάσει κατά κράτος στον πρώτο αγώνα με διαφορά 30 πόντων, μπήκε στο ματς με το μαχαίρι στα δόντια, ισοφαρίζοντας σε 1-1 και παίρνοντας την κατάσταση στα χέρια της!

Όσοι την παρακολουθούσαν όλο τον χρόνο επισταμένως, ήξεραν ότι η Ρεάλ δεν είναι αυτή … που νομίζουμε. Δεν είναι η ομάδα που παίζει μπάσκετ σε ανοιχτό γήπεδο. Δεν είναι σοφτ. Δεν είναι ομάδα των αστέρων. Και σίγουρα έχει ένα καλό προπονητή στον πάγκο της.

Η Ρεάλ έπαιξε μπάσκετ των 90 πόντων, αλλά όταν χρειάστηκε ήταν εξαιρετική και στο μισό γήπεδο. Το έκανε και με τον Παναθηναϊκό, το επανέλαβε και κόντρα στη Φενέρ. Η Ρεάλ βασίζεται στην επίθεσή της, αλλά μπορεί να παίξει και καταπληκτική άμυνα, όπως έδειξε και στους δυο αγώνες της στο φάιναλ-φορ. Και στον ημιτελικό και στον τελικό, ο τρόπος που απορύθμισε τα ατού των αντιπάλων της είναι υποδειγματικός.

Και η Ρεάλ δεν θολώνει, όπως έκανε παλιότερα. Συνδυάζει πείρα και νεανικό ενθουσιασμό και σαφώς πρέπει να της αναγνωρίσουμε και κάτι άλλο. Μας χάρισε, έστω και για δυο χρόνια, έναν από τους κορυφαίους Ευρωπαίους μπασκετμπολίστες. Δεν το κάνουν πολλές ομάδες, δεν το κάνουν πολλοί προπονητές. Η Ρεάλ και ο Λάσο, ωστόσο, άδειασαν το χώρο για αυτό το τρομερό ταλέντο που ακούει στο όνομα Λούκα Ντόντσιτς.

Η ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΚΑΙ Ο ΤΑΒΑΡΕΣ

Ο Λάσο αποδείχθηκε μετρ στη διαχείριση των παικτών, αλλά και των τραυματισμών που είχε η ομάδα, καθώς όλο το επιτελείο της βασίλισσας δούλεψε με τέτοιον τρόπο που με εξαίρεση τον Κούζμιτς ο οποίος επιστρέφει του χρόνου, οι υπόλοιποι βρέθηκαν σε θέση μάχης όταν έπρεπε. Σε κανένα προπονητή δεν είναι εύκολο να έχει ένα σωρό τραυματίες μέσα στη χρονιά, ο Λάσο ωστόσο βρήκε τον τρόπο να έχει την ομάδα του ζεστή σαν φρέσκο ψωμί στα πλέι-οφ και το φάιναλ-φορ.

Κίνηση ματ ήταν η απόκτηση του Ταβάρες. O πανύψηλος σέντερ, γεννημένος στο Κάπο Βέρντε, έκανε τη διαφορά χθες ακόμη κι όταν ο Ομπράντοβιτς θέλησε να παγιδεύσει τον πρώην παίκτη και μαθητή του με το σχήμα, χωρίς πεντάρι. Με τα μακριά του χέρια σάρωσε μέσα στη ρακέτα. Μόνο όταν έλειπε (στο πρώτο δεκάλεπτο) η Φενέρ μπόρεσε να ακουμπήσει την μπάλα μέσα στη ρακέτα.

Ήταν κλειδί και ο Φαμπιάν Κοσέρ, ο έξτρα-γκαρντ που ειδικά στο δεύτερο μέρος ακούμπησε πάνω του ολόκληρη η Ρεάλ. Η χρησιμοποίησή του στο αρχικό σχήμα υπέδειξε τι έβλεπε στο πρόσωπό του Γάλλου πλέι-μέικερ ο Λάσο.

Αλλά το μεγάλο προσόν της νέας Πρωταθλήτριας Ευρώπης είναι ότι μιλάμε για μια ομάδα 12 παικτών.

Προφανώς το αστέρι του Ντόντσιτς λάμπει όλη τη χρονιά και θα λάμπει από τη νέα χρονιά στο ΝΒΑ, αλλά όλοι μαζί έφτασαν στον θρίαμβο. Πώς να μην υποκλιθεί κανείς σε δυο μπαρουτοκαπνισμένους βετεράνους, όπως ο Ρέγιες και ο Ρούντι Φερνάντεθ; Συμβιβασμένοι με την … ηλικία τους, αλλά έτοιμοι, ανά πάσα στιγμή, να δώσουν τα πάντα πάνω στο παρκέ, μετέχοντας του συνόλου και βάζοντας το εγώ τους στην υπηρεσία της ομάδας.

Πώς να μην διαπιστώσει ότι οι δυο Αμερικανοί Τέιλορ και Τόμκινς είναι άριστοι στο ρόλο τους. Πώς να μην παραδεχθεί ότι ο Γιουλ εκτός από παικτάρα είναι και … ψυχάρα;

Μπορεί στο ποδόσφαιρο η Ρεάλ να θέλει «γκαλάκτικος». Να δίνει δις, στο μπάσκετ, πάντως, έφτασε στην κορυφή με άλλο τρόπο. Όχι επειδή ξόδεψε τα περισσότερα, αλλά γιατί δούλεψε πολύ. Τόσο όσο χρειάζεται για να κερδίσει κανείς το στέμμα της πρωταθλήτριας Ευρώπης.

ΥΓ: Στο φάιναλ-φορ δεν κερδίζουν … όλοι, αλλά ένας. Ναι, εντάξει έκανε τεράστια υπέρβαση ο Γιασικεβίτσιους με την πρόκριση της Ζαλγκίρις, αλλά μέχρι εκεί. Και φυσικά ο Ομπράντοβιτς δεν έγινε αυτός που είναι επειδή … χάνει τελικούς. Ας μη τρελαινόμαστε, λοιπόν. Ο μεγάλος νικητής, για φέτος, είναι ο Πάμπλο Λάσο!

Photo credits: Eurokinissi