Έχουν περάσει τρία χρόνια από την ημέρα που οι Αγγελόπουλοι έδιναν οριστικά τα χέρια με τον Γιώργο Μπαρτζώκα, για την επιστροφή του στον Ολυμπιακό. Κάπως έτσι έβαζαν μια τελεία στην πιο δύσκολη περίοδο της θητείας τους και ανοίγοντας ένα παράθυρο αισιοδοξίας για το μέλλον.

Θυμίζουμε ότι έπαιζε μόνο στην EuroLeague (με ρεκόρ 7-12). Η αναπτυξιακή του ομάδα βρισκόταν στην Α2, σε ένα πολύ δύσκολο δωδεκάμηνο, καθώς μετά την αποχώρηση από τον περίφημο αγώνα Κυπέλλου εναντίον του Παναθηναϊκού, είχαν μεσολαβήσει η ασθένεια του Μπλατ, ο θόρυβος με το "ηχητικό Πρίντεζη" και μια γενικότερη ανησυχία και αστάθεια που υποχρέωσε τους δυο προέδρους να καταβάλουν πολύ μεγάλη προσπάθεια, για να αναστρέψουν το κλίμα μέσα και έξω από τα αποδυτήρια του ΣΕΦ.

Τριάντα έξι μήνες μετά, χάρη σε μια σαρωτική εμφάνιση που δεν άφησε το παραμικρό περιθώριο αντίδρασης στο Περιστέρι, ο Ολυμπιακός πανηγυρίζει το δεύτερο σερί Κύπελλο Ελλάδος, ή αν προτιμάτε τον τέταρτο εθνικό τίτλο που διεκδίκησε. 'Εχουν προηγηθεί το πρωτάθλημα της περσινής σεζόν και το Σούπερ Καπ που άνοιξε τη φετινή.

Οι "ερυθρόλευκοι" μετράνε ένα εντυπωσιακό 49-0 εντός συνόρων (ανάμεσά τους και οι 11 σερί εναντίον του Παναθηναϊκού), παραμένοντας αήττητοι για 15 μήνες (από τις 22/11/2021) κι είναι το ακλόνητο φαβορί να κατακτήσουν ξανά τον τίτλο του πρωταθλητή.

Και δεν είναι μόνο αυτό. Έχουν επιστρέψει στην ελίτ της EuroLeague. Πέρσι πήραν το εισιτήριο για το Final Four, έχασαν την πρόκριση για τον τελικό στο σουτ του Μίτσιτς και φέτος είναι πρώτοι και καλύτεροι, οδηγώντας την κούρσα μαζί με τη Ρεάλ Μαδρίτης.

Χαίρονται πρώτα οι ίδιοι...

Δεν ξέρουμε τι είπαν στο πρώτο τους ραντεβού με τον Μπαρτζώκα πριν από τρία χρόνια οι Αγγελόπουλοι. Τα χαμόγελα τους, ωστόσο, μετά την απονομή και αυτού του τροπαίου, έδειχναν την απόλυτη ικανοποίηση τους για την εκτέλεση στην εντέλεια ενός πλάνου, που μπορεί να συγκριθεί μόνο με τους δυο μεγάλους σταθμούς της σύγχρονης ιστορίας της ομάδας.

Ο πρώτος στις αρχές της δεκαετίας του 90, όταν ο Σωκράτης Κόκκαλης και ο Γιάννης Ιωαννίδης εκτόξευαν την ομάδα από την αφάνεια 15 ετών στην κορυφή Ελλάδας και Ευρώπης και ο δεύτερος το 2010, όταν η μεταγραφή του Βασίλη Σπανούλη (και ένα χρόνο μετά η επιστροφή του Ντούσαν Ίβκοβιτς) άλλαξαν τη ροή της ιστορίας και τα δεδομένα του ελληνικού μπάσκετ.

Κάπως έτσι έμοιαζε όλο το σκηνικό που στήθηκε τον Γενάρη του 2020, όταν ο Μπαρτζώκας έπιανε ξανά δουλειά στον Πειραιά.

Ο κορμός των παικτών που υπήρχαν ή επιλέχθηκαν από προπονητή και διοίκηση, κινήσεις ματ όπως η απόκτηση του Κώστα Σλούκα, ή η καθιέρωση του Σάσα Βεζένκοβ (χάρη στη δουλειά και του ίδιου του παίκτη, βεβαίως) σε ρόλο πρωταγωνιστή και βέβαια σπουδαίες μεταγραφές ξένων παικτών όπως ο Τόμας Γουόκαπ ή ο Μουσταφά Φαλ.

Ο Μπαρτζώκας, επιστρέφοντας στον Ολυμπιακό μετά από μια εξαετία, κουβαλούσε στις πλάτες του την εμπειρία του από τις ομάδες, που εργάστηκε στο εξωτερικό και την δική του ώριμη μπασκετική σκέψη. Ξεκαθαρίζοντας τη φιλοσοφία του, τα βασικά σημεία της οποίας είναι η άμυνα, η διαρκής κίνηση και η άριστη κυκλοφορία της μπάλας, ήξερε ότι στο τέλος της ημέρας θα έφτιαχνε μια ομάδα η οποία, πρώτα απ' όλα θα χαιρόταν η ίδια το μπάσκετ που παίζει.

Χρόνο με το χρόνο ο Ολυμπιακός γινόταν καλύτερος. Χρόνο με το χρόνο, έπαιρνε και καλύτερους ξένους, καθώς άλλαζε σταδιακά και η αγωνιστική του υπόσταση.

Χωρίς να ξοδέψει πακτωλούς εκατομμυρίων, πιστεύοντας πρώτα απ' όλα στο σχέδιο, πέτυχε μέσα σε μια τριετία την πλήρη ανατροπή των δεδομένων και την επιστροφή του στο υψηλότερο επίπεδο. Κι όλα αυτά ενώ από την ομάδα αποχώρησαν διαδοχικά οι δυο πιο εμβληματικοί μπασκετμπολίστες της προηγούμενης δεκαετίας, οι δυο τεράστιοι αρχηγοί, Βασίλης Σπανούλης και Γιώργος Πρίντεζης.

Η μετάβαση του Ολυμπιακού, χωρίς τους δυο αστέρες του σε μια εποχή νικών και τίτλων, ίσως είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα του Μπαρτζώκα αλλά και των παικτών που αποδέχθηκαν την πρόκληση της διαδοχής και σήκωσαν όλο το βάρος είτε πάνω στο παρκέ, είτε έξω από το γήπεδο. Κορυφαίο παράδειγμα ο Κώστας Παπανικολάου, που στην πρώτη του σεζόν ως αρχηγός, είναι καλύτερος από ποτέ.

Έτσι άλλαξε και το τσιπάκι του. Κάποτε πήγαινε στο Ηράκλειο, αλλά έχανε από την ΑΕΚ, κάτι που τώρα μοιάζει αδιανόητο και εκτός λογικής. Είναι μια ομάδα που ξεχωρίζει, τη σέβονται και την αναγνωρίζουν πρώτα οι αντίπαλοί της και επέστρεψε εκεί που επιτάσσει η ιστορία και η φιλοσοφία του συλλόγου. Την κατάκτηση των τίτλων.

Η ανυπομονησία του κόσμου

Η πιο σημαντική κατάκτηση του, ωστόσο, δεν είναι ούτε η επιστροφή του στους τίτλους, ούτε οι σπουδαίοι παίκτες που φοράνε τη φανέλα του, ή ο προπονητής με τις σύγχρονες μπασκετικές ιδέες του. Είναι όλα αυτά μαζί και κάτι παραπάνω. Η αγάπη του κόσμου, που εκδηλώνεται με κάθε τρόπο, μοιάζει πρωτόγνωρη.

Δεν είναι η πρώτη φορά που οι φίλοι της ομάδας καμαρώνουν για την ομάδα μπάσκετ. Έχουν περάσει ανεπανάληπτες στιγμές είτε στη δεκαετία του 90, είτε αργότερα στην εποχή των δυο σερί ευρωπαϊκών τίτλων, ή των δυο συνεχόμενων πρωταθλημάτων (2015 και 16, ειδικά του δεύτερου με το έπος Σπανούλη).

Το δέσιμο, ωστόσο, που υπάρχει με το τωρινό ρόστερ και τον κόουτς Μπαρτζώκα, ξεπερνάει ενδεχομένως κάθε προηγούμενο. Το ΣΕΦ γεμίζει με ανυπόμονους αλλά και σίγουρους ότι θα απολαύσουν μια ακόμη μπασκετική παράσταση, οπαδούς. Τόσο ισχυρός, τόσο συναρπαστικός, ο μπασκετικός Ολυμπιακός ακόμη και στις καλύτερες μέρες του παρελθόντος του δεν ήταν ποτέ.

Πήγε, λοιπόν, στο πρώτο final eight της ιστορίας και ανέδειξε τη χαώδη διαφορά που τον χωρίζει από τις άλλες ομάδες της χώρας (ακόμη και από τον Παναθηναϊκό). Μια ομάδα με πρώτο σκόρερ του τελικού τον παίκτη που ήταν εκτός 12άδας στον ημιτελικό (Άλεκ Πίτερς).

Είναι και η εικόνα που βγάζει προς τα έξω ο φετινός Ολυμπιακός. Μια παρέα Ελλήνων και ξένων, που διασκεδάζουν είτε με τη θορυβώδη είσοδο τους -κάθε φορά στο γήπεδο- είτε με τις ομαδικές εξόδους τους, ή την αφιέρωση των επιτυχιών σε δυο μέλη του γκρουπ (τον τιμ μάνατζερ Χρήστο Μπαφέ και τον γυμναστή Ανδρέα Γκατζούλη) που πέρασαν περιπέτειες με την υγεία τους.

Δείχνουν πολλά όλα αυτά κι ο κόσμος λαμβάνει τα μηνύματα, αποθεώνοντας τους πάντες, ακόμα και τον Τζορτζ Πάπας που το καλοκαίρι ήρθε άγνωστος μεταξύ αγνώστων, αλλά έγινε ήδη το πουλέν της "ερυθρόλευκης" εξέδρας!

Η δίψα "καίει" την ομάδα

Χαμογελαστοί, ευτυχείς αλλά και ήρεμοι οι πρωταγωνιστές του Ολυμπιακού, κατέβηκαν από το βάθρο της απονομής του Κυπέλλου, ξέροντας ότι η δουλειά τους δεν τελείωσε στη λήξη του τελικού για το Κύπελλο Ελλάδας. "Θα ξεκουραστούμε μια μέρα και μετά έχουμε μπροστά μας ένα δύσκολο ματς στη Βαλένθια" σχολίασε ο Κώστας Σλούκας

Εκεί στρέφει, πλέον, την προσοχή του όλος ο "ερυθρόλευκος" οργανισμός, αφού ο επόμενος στόχος είναι η πρόκριση στα πλέι-οφ με αβαντάζ έδρας. Οι δέκα αγωνιστικές που απομένουν μέχρι τη λήξη της κανονικής περιόδου είναι αυτές που θα καθορίσουν και τη μάχη για το φετινό φάιναλ-φορ.

Η δίψα για διακρίσεις και τίτλους δεν σβήνει ποτέ στον Ολυμπιακό. Κι αυτό το ξέρουν καλύτερα απ' όλους οι ίδιοι οι άνθρωποι του. Η δουλειά συνεχίζεται και όπως είπε ο Μπαρτζώκας "εδώ είμαστε για να κάνουμε μια δουλειά". Και την κάνουν πολύ καλά, θα προσθέταμε...

ΥΓ: Το final eight που τόσο συζητάγαμε και σκεφτόμασταν εδώ και χρόνια, στα χρόνια της μιζέριας των τελικών του Ελληνικού με τους 600 "επιλεγμένους" νοματαίους, έγινε πραγματικότητα. Σίγουρα δεν ήταν του επιπέδου της Ιταλίας, ή την Ισπανίας και των άλλων ευρωπαϊκών χωρών, αλλά εκεί υπάρχει μια εμπειρία και τεχνογνωσία χρόνων. Καταλαβαίνουμε την διστακτικότητα των διοργανωτών και της αστυνομίας, για τη συνύπαρξη στο γήπεδο οπαδών όλων των ομάδων.

Παρόλα αυτά η διοργάνωση -έστω και με τις πολλές ατέλειες ή την τουλάχιστον απογοητευτική εικόνα των άδειων εξεδρών στις δυο πρώτες ημέρες- έπρεπε να γίνει. Έπρεπε να ξεκινήσει. Είμαστε πολλά χρόνια πίσω σε σχέση με τους Ευρωπαίους κι έχουμε να φάμε πολλά ψωμιά για να τους φτάσουμε σε αθλητική παιδεία και πολιτισμό. Σκεφτείτε τι έγινε την Κυριακή πριν από τον τελικό του ισπανικού F8, όταν δεκατέσσερις χιλιάδες φίλαθλοι είδαν τον τελικό του μίνι σουπερ κόπα. Με ομάδες 14χρονων παιδιών!

Ακόμη κι έτσι, ένα βήμα προς τα μπροστά έγινε. Αρκεί το επόμενο τουρνουά να είναι καλύτερο, με βάση τις αβλεψίες και τις αστοχίες που έγιναν φέτος...