Τα γεμάτα γήπεδα, η μόδα του μπάσκετ και οι ευκαιρίες μιας άλλης γενιάς

Το Σάββατο στους ημιτελικούς του Final Four της Elite League, της Α2 δηλαδή για να καταλαβαινόμαστε, μαζεύτηκε στα Λιόσια 5.000 κόσμος. Την Κυριακή στο ΣΕΦ στο τρίτο ματς της σειράς Ολυμπιακός-ΠΑΟΚ έδωσαν το παρών 7.000 φίλοι των "ερυθρολεύκων". Άλλοι τόσοι και περισσότεροι "κόκκινοι" οπαδοί ταξίδεψαν μέχρι το Κάουνας για το φετινό Final Four.

Μέσα στη σεζόν, ο Άρης έκανε διαδοχικά sold out στο Nick Galis Hall. Στο Περιστέρι οι αραχνιασμένες εξέδρες του "Ανδρέας Παπανδρέου" ξανάρχονται φίλοι από τα παλιά. Νωρίτερα το καλοκαίρι το ΟΑΚΑ είχε φισκάρει για τα ματς της Εθνικής Ομάδας, παρόντος του Γιάννη Αντετοκούνμπο.

Έγινε το μπάσκετ ξανά της μόδας ή μήπως η σπίθα δεν έσβησε ποτέ, απλά έψαχνε τις αφορμές να ανάψει και να διαπεράσει σαν ηλεκτρικό ρεύμα τις μάζες; Παίζει ρόλο το προτεινόμενο προϊόν; Είναι θέμα ενός φανταχτερού περιτυλίγματος, που προσελκύει πάλι το κοινό στα κλειστά γήπεδα;

Ένα κοινό, μάλιστα, που ξεπερνάει τα στενά πλαίσια των οργανωμένων οπαδών σε μια υπενθύμιση για το πραγματικό εύρος και δυναμική του αθλήματος.

Νομίζω ότι έδρασαν όλα αυτά μαζί και ταυτοχρόνως σε απανωτές συγκυρίες. Και δεν είναι όλες οι περιπτώσεις ίδιες, συγκλίνουν όμως σε μια συνισταμένη: εκείνη των γεμάτων εξεδρών. Το κέρδος είναι ίδιο, ακόμα όμως δεν ξέρουμε αν θα είναι ευκαιριακό ή μακροπρόθεσμο.

✍ Ο Ολυμπιακός προσέφερε φέτος μια ξεχωριστή ομάδα, την οποία απόλαυσαν οι φίλοι του σε μια πιο συναρπαστική έκδοση και συνέχεια της περσινής σεζόν. Η διετία που πέρασε περνάει στο "ερυθρόλευκο" πάνθεον των μεγάλων ομάδων που εμφάνισε ο Ολυμπιακός από το 1992 και μετά κι ας μην κατάφερε να κατακτήσει τον τίτλο ούτε στο Βελιγράδι, ούτε στο Κάουνας.

Η ανυπομονησία του κόσμου για το επόμενο παιχνίδι, η αγάπη σε παίκτες και προπονητή, το δέσιμο της εξέδρας με την ομάδα πάνω στο παρκέ, θύμισαν τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του '90. Παρά τα σουτ του Μίτσιτς πέρσι και του Γιουλ φέτος, που έκοψαν την ανάσα των οπαδών, ο Ολυμπιακός εδραιώθηκε στην καρδιά των φίλων του, απόδειξη η κοσμοσυρροή στο Ειρήνης και Φιλίας η μεγαλύτερη που σημειώθηκε στο ελληνικό πρωτάθλημα, πλην των ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό.

Με μέσο όρο 9.917 εισιτήρια και πολλά sold out, ο Ολυμπιακός ήταν έβδομος στον σχετικό πίνακα της EuroLeague, έχοντας πληρότητα 85%. Είναι αλήθεια ότι η "ερυθρόλευκη" ομάδα κέρδισε πολλούς νέους φίλους αυτά τα δυο χρόνια με ορόσημο τις ισάριθμες εκδρομές για το Final Four, που απέδειξαν και την ταύτιση του κόσμου μαζί της. Κι αν στο Βελιγράδι, λίγο πολύ είναι πολύ εύκολο να φτάσεις, από την Ελλάδα, το Κάουνας κάθε άλλο παρά κοντινός προορισμός ήταν.

✍ Ο Άρης μπορεί να μην σάρωσε την Ευρώπη, εξακολουθεί όμως να παραμένει το κλαμπ που γεμίζει -κατά παράδοση- τις εξέδρες του εμβληματικού γηπέδου που χρησιμοποιεί. Το Αλεξάνδρειο είναι συνυφασμένο με την ιστορία του και ο κόσμος της ομάδας όσα χρόνια κι αν περάσουν δεν ξεχνάει, οι νέοι μαθαίνουν να αγαπούν το κιτρινόμαυρο μπάσκετ και μια σχέση που φτάνει στη δεκαετία του '80 (και πιο πίσω ακόμα) συνεχίζεται λες και ήταν χθες που ο η φανέλα με το νο6 δεν ήταν αναρτημένη στον ουρανό του Παλέ, αλλά τη φορούσε ο απαράμιλλος Νίκος Γκάλης.

✍ Θα μπορούσε, επίσης, κανείς να σημειώσει την επιστροφή του κόσμου και στο Περιστέρι όπου ο Βασίλης Σπανούλης δημιούργησε μια εξαιρετική ομάδα, φιναλίστ στο Κύπελλο Ελλάδας και ισόπαλη με τον Παναθηναϊκό στην ημιτελική σειρά των playoffs πριν από τον πέμπτο αγώνα στο ΟΑΚΑ. Αλλά και οι οπαδοί του ΠΑΟΚ βρήκαν την ευκαιρία να χειροκροτήσουν μια καλή ομάδα μπάσκετ ειδικά στο τελείωμα της σεζόν, όπου ο Δικέφαλος με σπουδαίους Αμερικανούς έδειξε μια πολύ ωραία εικόνα.

✑ Αν όμως τα μεγάλα κλαμπ έχουν πάντα τον κόσμο στο πλευρό τους, το Σάββατο στα Λιόσια γίναμε μάρτυρες μιας άλλης, λίγο διαφορετικής, μπασκετοσύναξης. Περίπου πέντε χιλιάδες φίλαθλοι των τεσσάρων ομάδων του φάιναλ-φορ της Elite League και όχι μόνο είδαν την συναρπαστική μάχη για την άνοδο στην Basket League.

Μπορεί κανείς να έχει αρκετές ενστάσεις για την ουσιαστική ακύρωση της κανονικής περιόδου, καθώς τουλάχιστον ο πρώτος της βαθμολογίας θα έπρεπε να έχει ένα πλεονέκτημα (ίσως να ανέβαινε απευθείας και το Final Four να γινόταν ανάμεσα στις ομάδες από τη 2η μέχρι την 5η θέση, με το δεύτερο εισιτήριο να δίνεται στο νικητή του τελικού) από την άλλη όμως η εικόνα του κλειστού της ΑΕΚ, οι μάχες στο παρκέ, το πανηγύρι που συνυπήρξε με το δράμα, ήταν πρωτόγνωρα για τα ελληνικά δεδομένα.

Η -παρατημένη στην τύχη- της Α2 απέκτησε αίγλη, οντότητα και κύρος.

Η ΕΟΚ κατάφερε να ξαναδώσει χρώμα στη δεύτερη τη τάξει εθνικής κατηγορίας. Όπως είχε καταφέρει το προηγούμενο καλοκαίρι να γεμίσει το ΟΑΚΑ από κόσμο που διψούσε να παρακολουθήσει εκ του σύνεγγυς την Εθνική με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο σταρ του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος.

Κάπως έτσι μας δόθηκε πολλάκις η ευκαιρία να συζητήσουμε για μπάσκετ, να πάνε τα φώτα της δημοσιότητας και εκεί που δεν πριν από δυο-τρία χρόνια δεν ασχολιόταν κανείς και βέβαια στην κορυφογραμμή της ελίτ. Από την άλλη υπάρχει πάντα το ερώτημα "τι κάνουμε με αυτό τον κόσμο;"

Είναι πολύ ωραίο να βλέπεις γεμάτες εξέδρες, πέραν όμως από το προφανές, αναζητείται και το μακροπρόθεσμο όφελος. Αν η αναβαθμισμένη Elite League γίνει ακόμα καλύτερη του χρόνου, αν το πρωτάθλημα αρχίζει και παράγει χωρίς καν από τον κόσμο που πηγαίνει στα γήπεδα και ευχαριστιέται το μπάσκετ βγει μια μαγιά για να πλάσουμε μια και δυο φουρνιές νέων παικτών, τότε πέρα από τα πανηγύρια και τις ζητωκραυγές θα έχουμε πετύχει κάτι πολύ σημαντικό.

Είτε από προγραμματισμό είτε από συγκυρία δημιουργείται μια άλλη γενιά φιλάθλων και υποστηρικτών του σπορ, πέραν του οπαδικών συνόρων. Πολύ χρήσιμη και 100% μπασκετική!