Εντάξει, να δεχθούμε ότι ο Παναθηναϊκός θέλει τον χρόνο του, όπως είπε μετά την ήττα της ομάδας του στο Αλεξάνδρειο από τον φλογερό Άρη, ο Ντέγιαν Ράντονιτς. Νέα ομάδα είναι, ψάχνεται, της λείπει ο βασικός πόιντ-γκαρντ, θεωρητικά θα πάρει (;) και ένα τεσσάρι, δεν ήρθε δα και η καταστροφή, αφού βρισκόμαστε μόλις στην εκκίνηση της σεζόν.

Από δικαιολογίες, άλλο τίποτε, θα βρεθούν όχι μία, αλλά δεκάδες. Οι τραυματισμοί Γκριγκόνις-Παπαγιάννη, που τρέχουν να βρουν τον εαυτό τους, η καθυστερημένη άφιξη του Πονίτκα. "Η ζέστη, τα λόγια του παππά" όπως έλεγε και η Δέσπω Διαμαντίδου στο "η γυνή να φοβείται τον άνδρα"

Προφανώς - για να μην παρεξηγηθώ κιόλας- ο Άρης έχει δικαίωμα να νικήσει τον Παναθηναϊκό. Το έκανε και πέρσι (όπως, μάλιστα, σωστά παρατήρησε ο Γιάννης Καστρίτης ακολούθησαν τέσσερις σερί ήττες), έπαιξε με φανατισμό για τη νίκη και την άξιζε με το παραπάνω.

Ακόμη κι αν στο φετινό του ρόστερ βρίσκονται τρία κολεγιόπαιδα με μηδαμινή εμπειρία στην Ευρώπη (ο κορυφαίος Τζέβεζ Γκούντγουιν, από το Σάουθερν Καλιφόρνια, ο Τζέι Νότε από το Αρκάνσας και ο Νόα Χόρχλερ από το Πρόβιντενς) οι "κιτρινόμαυροι" όχι μόνο ήταν καλύτεροι στο μεγαλύτερο διάστημα του ματς, αλλά υποχρέωσαν τον αντίπαλο τους σε ένα ντροπιαστικό δεύτερο δεκάλεπτο, με μόλις 5π και ένα (!) καλάθι εντός παιδιάς.

Θέλει χρόνο ο Παναθηναϊκός, όχι όμως και να μην μπορεί να βάλει την μπάλα στο παρκέ, να κάνει 12 λάθη στο πρώτο μέρος, να ξεκινάει το ματς με 0/11 τρίποντα και να τελειώνει το ματς με 9/19 βολές. Δεν γίνεται σε τρίτο σερί ματς να παρουσιάζει τις ίδιες αδυναμίες, χωρίς μάλιστα να βελτιώνει κάτι στο παιχνίδι του.

Ο Ράντονιτς πρέπει να ψάξει τις λύσεις μέσα από τη δουλειά του στις προπονήσεις, που δεν είναι και πολλές αφού η σεζόν ήδη ξεκίνησε και τα ματς διαδέχονται το ένα ή το άλλο. Σίγουρα, η κακή κατάσταση των καλών παικτών του Παναθηναϊκού δένει τα χέρια του προπονητή, σε αυτές τις περιπτώσεις, όμως, και ειδικά στους αγώνες πρωταθλήματος, απαιτείται διεύρυνση του ροτέισον.

Οι δυο Έλληνες που συμπληρώνουν το ρόστερ (Χουγκάζ, Μαντζούκας) μοιάζουν να μην υπολογίζονται σοβαρά από τον Σέρβο κόουτς. Αυτή τη φορά τέθηκαν, σχεδόν, εκτός ματς και τα αδέρφια Καλαϊτζάκη. Αν δεν αγωνιστούν, τουλάχιστον εντός συνόρων, το βαρύ πρόγραμμα της σεζόν δεν βγαίνει με οκτώ, άντε ... οκτώμισι παίκτες.

Με το ίδιο νόμισμα

Ούτε η γνωστή προσήλωση στην άμυνα δεν έφτανε αυτή τη φορά στον πολύ κακό Παναθηναϊκό. Ο Άρης πίεσε περισσότερο, έκλεψε μπάλες και στάθηκε στα πόδια του ακόμη και όταν οι φιλοξενούμενοι επέστρεψαν από το -15, διαφορά που πήραν οι "κίτρινοι" στο ξεκίνημα της τρίτης περιόδου.

Θα περίμενε κανείς ότι μετά από αυτή την επιστροφή, ο Παναθηναϊκός που είχε βρει και την ευστοχία του από μακριά (το 0/11 διαδέχθηκε ένα 8/17) θα έπαιρνε μπροστά και θα λύγιζε τις όποιες φιλοδοξίες της νεανικής ομάδας του Καστρίτη.

Κι όμως τα άπειρα κολεγιόπαιδα, μαζί με τον Χάγκινς, τον Τολιόπουλο και τον Νεπήζογλου, όχι μόνο άντεξαν, αλλά έδειξαν και μεγάλη ωριμότητα δεν άφησαν τον Παναθηναϊκό να ξεφύγει, έβαλαν δυο τρία μεγάλα σουτ και στο τέλος πήραν όλες τις προσωπικές φάσεις δικές τους.

Είναι ένα ακόμη στοιχείο που πρέπει να προβληματίσει τους ανθρώπους του Παναθηναϊκού. Πως δηλαδή οι αντίπαλοί τους και στα τρία επίσημα ματς, που έπαιξαν διαλέγουν το σωστό στο τελείωμα των ματς, ενώ οι "πράσινοι" υποπίπτουν σε γκάφες, όπως αυτή του Μποχωρίδη με τα βήματα, στην πιο κρίσιμη επίθεση.

Κακή η ψυχολογία

Ο Παναθηναϊκός έδειξε σε ένα ακόμη ματς να αγκομαχάει. Δεν ξέρουμε αν είναι μόνο η απουσία του Γουόλτερς που τον έχει κόψει στα δύο. Είναι σημαντική η απουσία του βασικού πόιντ-γκαρντ στο τέλος όμως ο ξανθομάλλης Αμερικανός θα μετατραπεί σε ένα είδος Μάτζικ Τζόνσον και δεν είναι σωστό, γιατί οι δυνατότητες του ναι μεν είναι σπουδαίες, αλλά όχι ισοδύναμες με την μαγεία.

Είναι πολύ κακή και η ψυχολογία με την οποία εμφανίζεται ο ΠΑΟ πάνω στο παρκέ, ο χειρότερος σύμμαχος δηλαδή για μια ομάδα που ψάχνει τον εαυτό της.

Αλλιώς δεν εξηγείται η τρομακτική αστοχία στις βολές (δέκα χαμένες και σε αυτό το παιχνίδι), ή παιδαριώδη λάθη, σε χειρισμό της μπάλας, ακόμη και σε εύκολες πάσες.

Ο ΠΑΟ - εκτός των άλλων-υποφέρει και από τους αντίπαλους ψηλούς. Μετά τον Φαλ στον τελικό του Σούπερ Καπ, τον Ταβάρες βέβαια στο παιχνίδι με τη Ρεάλ, ήρθε ο άγραφος Γκουντγουιν για να κάνει πάρτι στη ρακέτα των πράσινων. Ούτε ο Παπαγιάννης, ούτε ο Γκουντάιτις, μπόρεσαν να τον σταματήσουν και ο σχεδόν "άγραφος" σέντερ έκανε ένα από τα κορυφαία ματς της μικρής του καριέρας.

Δεν μπορεί επίσης να επιβάλλει αυτός τον ρυθμό, γιατί... απλά δεν έχει. Μόνο, όταν η άμυνα του βγάλει δυο-τρεις καλές φάσεις, θα έρθουν εύκολα καλάθια στο τρανζίσιον. Ακόμη και τα σερί εύστοχα σουτ που επιχείρησε στο τρίτο δεκάλεπτο, κάποια στιγμή σταμάτησαν και στο τελείωμα του ματς, όταν έπρεπε να μπουν, βρήκαν και πάλι σίδερο.

Γενικά, ο Παναθηναϊκός πνίγεται σε μια κουταλιά νερό, δεν μπορεί να αντιδράσει και κυρίως δείχνει μπλοκαρισμένος σε αξεπέραστα αγωνιστικά προβλήματα.

Θέλει νίκες εδώ και τώρα

Για να ξεφύγει από τα διαφαινόμενα μεγάλα αδιέξοδα ο Παναθηναϊκός θα πρέπει να κυνηγήσει μεγάλες νίκες. Δεν έχει το χρόνο που ζητάει ο προπονητής του, πρέπει όμως να ψάξει και να βρει τον τρόπο να κερδίσει ματς που θα του ανορθώσουν το ήδη καταρρακωμένο ηθικό του.

Είναι, λοιπόν, το ματς με τον Αστέρα στο Βελιγράδι ένας πρώιμος τελικός. Δεν θα κριθεί η τύχη του Παναθηναϊκού στη φετινή Ευρωλίγκα, η νίκη όμως θα επαναφέρει μια ηρεμία που έχει χαθεί από νωρίς και η πράσινη ομάδα δείχνει να τρέχει και να μη φτάνει.

Και να χάνει είτε από ομάδες φαβορί της EuroLeague είπε από κολεγιόπαιδα όπως αυτά του Άρη...

Μην χάσετε την Game Night