Θρίαμβος και υπερβολές

H Eθνική Γυναικών επιστρέφει από την Τσεχία, έχοντας συνεγείρει το (μπασκετικό) έθνος, που ως συνήθως δεν απέφυγε τις υπερβολές. Η επιτυχία είναι ιστορική, όσο και δεδομένη, αφού ποτέ στο παρελθόν το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα των γυναικών δεν είχε μπει στην κορυφαία τετράδα ενός Ευρωμπάσκετ.

Σε όλο αυτό το δεκαημερο, όπου τα κορίτσια έκαναν τα μικρά και μεγάλα θαύματά τους, γίναμε μάρτυρες της κλασικής Ελλάδας. Όχι των αρχαίων, αλλά των νεοελλήνων. Τι διαβάσαμε και τι ακούσαμε, την ώρα που η Εθνική βάδιζε προς την τετράδα; Σταχυολογούμε τα περισσότερα:

- "Μην πανηγυρίζετε! Τώρα τις θυμηθήκατε τις γυναίκες;" Μετά συγχωρήσεως, πότε έπρεπε να ... πανγυρίσουμε, ακριβώς; Η προηγούμενη φορά που η ομάδα έφτασε κοντά στην τετράδα, ήταν το 2009 και ηττήθηκε στο τέλος από τη Γαλλία. Και τότε είχαμε μείνει με το "γαμώτο" στο στόμα. Ένα καλάθι ψάχναμε για δυο λεπτά και δεν το βάλαμε ποτέ. Ποιος όμως μπορεί να απαγορεύει στο ευρύ κοινό να πανηγυρίσει νίκες σαν αυτές των κοριτσιών; Αφού ... τώρα τις είδε, τώρα τις έμαθε, τώρα θα πανηγυρίσει κιόλας.

- "Οι νίκες ανήκουν στους κορίτσαρους και μόνο". Σωστό, αλλά δεν διαβάσαμε πουθενά ότι αντιστοίχως, στους ... κορίτσαρους ανήκουν και οι ήττες.

- "Δεν τις ήξερε κανένας, τώρα τις ξέρει όλη η Ευρώπη". Δεν είναι έτσι ακριβώς. Η Μάλτση και η Καλτσίδου είναι εδώ και χρόνια πολύ γνωστές παίκτριες στην Ευρώπη, έχοντας μια ξεχωριστή πορεία εντός και εκτών συνόρων. Στο εξωτερικό αγωνίζεται και η Άρτεμις Σπανού. Αμερικάνικα κολέγια έχουν επενδύσει σε παίκτριες όπως η Φασούλα και η Χριστινάκη. Μπορεί να μην είναι οι καλύτερες στην Ευρώπη, δεν είναι ήταν όμως αμελητέες ποσότητες. Και φυσικά ... δεν τους συζητούν απο το βράδυ της Κυριακής, όλοι οι Ευρωπαίοι μπασκετόφιλοι. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει ούτε και για τις νικήτριες του τουρνουα, Ισπανίδες...

-" Ήταν το δικό τους΄87 με την Μάλτση σε ρόλο θηλυκού Γκάλη". Αφού υπάρχει και ... αυθεντική Φασούλα, να ψάξουμε ποια είναι ο "Γιαννάκης". Η Μάλτση δεν είναι ο Γκάλης, αλλά η ... Μάλτση. Έχει τη δική της ιστορία και προσωπικότητα. Καλό θα είναι να βλέπουμε τα πράγματα όπως είναι και όχι όπως θα θέλαμε να είναι. Όχι δεν ήταν ένα "γυνακείο 87". Ήταν ένα πολύ ωραίο Ευρωμπάσκετ. Και θα το θυμόμαστε για την σπουδαία εμφάνιση της Εθνικής Ομάδας.

-" Σα να πήραμε μετάλλιο". Ναι μόνο, που δεν ... πήραμε. Μεταξύ μας χάσαμε και με μεγάλες διαφορές τόσο από τη Γαλλία στον ημιτελικό, όσο και από το Βέλγιο στον μικρό τελικό. Η 4η θέση παραμένει, ωστόσο, μια ιστορική επιτυχία πρώτου μεγέθους.

- "Να είχαμε και μια ψηλή, ή μια νατουραλιζέ". Δεν ξέρω τι θα μας προσφέρει μια "νατουραλιζέ" εκτός από το να πάρουμε ... ένα μετάλλιο. Θα μου πείτε, οι άλλες ομάδες γιατί έχουν; Δεν θεωρώ ότι οι "νατουραλιζέ" λύνουν το όποιο πρόβλημα. Αφήστε που ψηλή έχουμε. Η Μαριέλα Φασούλα μια χαρά είναι! Και θα παίζει, με βάση τη λογική, τα επόμενα δέκα, δεκαπέντε χρόνια...

Συμπέρασμα; Από τις υπερβολές που ακούστηκαν και γράφτηκαν, κρατάμε την αποφασιστικότητα, τον ενθουσιασμό και το πάθος της ομάδας. Προφανώς δεν τα έκαναν όλα καλά, αδυναμίες υπάρχουν. Σίγουρα, όμως, υπάρχει υλικό, υπάρχει και ...επόμενη μέρα και στόχος (παγκόσμιο). Προφανώς αυτή η επιτυχία δεν πρόκειται να αλλάξει το γυναικείο μπάσκετ στην Ελλάδα, έστω κι αν ο Ολυμπιακός που είναι, πλέον, η βάση της Εθνικής να συνεχίσει να πρωταγωνιστεί στην Ευρώπη, αυτή τη φορά σε επίπεδο συλλόγων.

Τα προβλήματα θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Αυτό, που πέτυχαν οι γυναίκες εκτός απο την σπουδαία 4η θέση, είναι να παρακινήσουν περισσότερα κορίτσια να πιάσουν την πορτοκαλί μπάλα. Και να γίνουν τα πρότυπά τους. Κι αυτό είναι, ενδεχομένως, το μεγαλύτερο επίτευγμά τους...