Το αλεξίπτωτο άνοιξε για τον Ντιρκ!

Εκεί που λες ότι θα ...πέσει βάζει ένα καλάθι! Τον βλέπεις έτοιμο να καταρρεύσει κι όμως παίρνει το ριμπάουντ, ή δίνει την πάσα που πρέπει. Ο Ντιρκ Νοβίτσκι έφτασε στην κορυφή της καριέρας του στο ΝΒΑ, με θριαμβευτικό τρόπο.

Το στραπάτσο του 2006 και η απώλεια του τίτλου (από 2-0 νίκες) μοιάζει μακρινό (κακό) όνειρο, αν και λίγες στιγμές μετά το τέλος του έκτου (και τελευταίου όπως αποδείχθηκε) τελικού έπιανε το κεφάλι του, δείχνοντας να μη πιστεύει ότι είχε κάνει πραγματικότητα το μεγάλο του όνειρο.

Πιο μακρινός μοιάζει ο εφιάλτης της πρώτης του σεζόν στο ΝΒΑ, όταν εν μέσω λοκ-άουτ και πήγαινε έλα από το Ντάλας στη Γερμανία, ξεκίνησε τη χρονιά, απογοητεύοντας σε σχέση με τις υψηλές προσδοκίες που είχε δημιουργήσει το νο 9 του ντραφτ του 1998.

Στα 20 του χρόνια, ο Ντιρκ έμοιαζε πολύ αδύνατος, κυρίως στην άμυνα, με αποτέλεσμα οι Αμερικανοί να κάνουν λογοπαίγνιο με το ονοματεπώνυμό του. Ο Dirk Nowitzki έγινε ...Irk Nowitzki. Το D αφαιρέθηκε λόγω ...Defence (=άμυνα).

"Ήμουν τόσο στενοχωρημένος, που ήθελα να επιστρέψω στη Γερμανία..." θυμάται όταν κοιτάει προς το παρελθόν. Και περιγράφει ως εξής την εμπειρία να βρεθεί από την δεύτερη κατηγορία της Μπουντεσλίγκα, όπου έπαιζε με την DJK Wurzburg, στο ΝΒΑ: "Ήταν σα να είχα πηδήξει από το αεροπλάνο, ελπίζοντας ότι κάποιος θα ανοίξει το αλεξίπτωτο". Οι Μάβερικς, έκαναν 19 νίκες στα 50 ματς που είχαν δώσει την πρώτη σεζόν του Γερμανού, που σαν ρούκι είχε 8.2π, 3.4 ρ σε 20 λεπτά συμμετοχής.

Δεκατρία χρόνια αργότερα, ο Νοβίτσκι είναι πρωταθλητής και MVP των τελικών. Τα πήρε όλα, τρελαίνοντας ακόμη περισσότερο τον ήδη ...θεότρελο πρόεδρο των Μάβερικς, Μαρκ Κιούμπαν. Το D έχει προστεθεί, εδώ και καιρό, στο όνομά του, οι Αμερικανοί και όχι μόνο, του βγάζουν το καπέλο και όλος ο κόσμος αποθεώνει αυτόν τον ξανθομάλλη πάουερ φόργουορντ, που μπορεί, όπως χθες, να έχει 3π σε ένα ημίχρονο, τη στιγμή που πρέπει όμως βάζει 10 ποντάκια (όπως έκανε στο τελευταίο δεκάλεπτο) και ...καθαρίζει τον τελικό!

Ο Ντιρκ είναι ο τέλειος συμπαίκτης. Δεν θα ακούσετε κανέναν να λέει ότι είναι "βεντέτα", ή ότι προτιμάει να τα κάνει όλα μόνος του. Όχι ότι δε μπορεί, αν χρειαστεί όμως γίνεται και "χαμάλης" για να δράσουν οι υπόλοιποι συμπαίκτες του.

Όταν ο Γουέιντ και ο ΛεΜπρον Τζέιμς κορόιδευαν τον Ντιρκ, επειδή στον προηγούμενο αγώνα έπαιζε με 39 πυρετό και μιμούνταν (με πολλή αμερικανιά) τον συνεχή βήχα του, αυτός πήγαινε απλά για ...μια προπόνηση. Κι όταν ο ΛεΜπρον, εξαφανιζόταν στο τελευταίο δεκάλεπτο κάθε τελικού, αυτός δήλωνε παρών και έπαιρνε την τελευταία επίθεση, ζαλίζοντας τον αντίπαλό του.

Ο μεγάλος Γερμανός μοιάζει να έρχεται από την old school του μπάσκετ, όπου η τεχνική ήταν ...ανώτερη της σωματικής διάπλασης. Όχι ότι δεν είναι δυνατός. Δεν είναι, όμως, εξωπραγματικός αλλά απολύτως γήινος, που αν δεν τον ήξερε όλος ο κόσμος θα μπορούσε κανείς να τον περάσει για ένα ψηλέα τουρίστα που βγάζει τα προς το ζην παίζοντας κιθάρα στα αεροδρόμια, όπως έκανε στην Κωνσταντινούπολη το 2001!

Αυτός ο σούπερ-σταρ που θα μπορούσε να κάθεται κάθε καλοκαίρι και να ξεκουράζει τις ...αρίδες του, εδώ και μια δεκαετία με εξαίρεση το περσινό Μουντομπάσκετ, παίρνει την Εθνική Γερμανίας από το χεράκι και την οδηγεί σε επιτυχίες που το γερμανικό μπάσκετ δεν μπορούσε να φανταστεί. Τα βάζει με όλους, ακόμη και μόνος του, σπρώχνεται, ιδρώνει και μάχεται για το εθνόσημο, βάζοντας τα κλάματα, μετά από μια ήττα, ή πανηγυρίζοντας σα μικρό παιδί για μια επιτυχία.

Το 2005 είχε βρεθεί αντίπαλος της Εθνικής Ελλάδας στον τελικό του Ευρωμπάσκετ . Όταν το ματς είχε κριθεί κι ο ελληνικός θρίαμβος ήταν κάτι περισσότερο από βέβαιος, ο Ντιρκ Μπάουερμαν τον απέσυρε για να γνωρίσει ένα πραγματικά συγκλονιστικό στάντινγκ οβέισον. Η Μπεογκράτσκα Αρένα σηκώθηκε στο πόδι για να χειροκροτήσει τον αξεπέραστο Ντιρκ, με Έλληνες και Γερμανούς να του προσφέρουν την αποθέωση!

Μιλώντας, λίγες ώρες μετά τον θρίαμβο των Μάβερικς στον Νίκο Παπαϊωάννου και στο ΝΒΑ Greece εξήγησε με ...ευρωπαϊκή απλότητα: " Είναι τόσο σπουδαίο αυτό που έγινε. Επένδυσα αμέτρητες ώρες στο γυμναστήριο για να βελτιωθώ, για το δικό μου καλό και της ομάδας. Είναι όμορφο όλοι αυτοί οι κόποι ν’ ανταμείβονται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, που δεν είναι άλλος από το πρωτάθλημα"

Το αλεξίπτωτο, πράγματι το άνοιξε κάποιος. Και ήταν ο καλός Θεός του μπάσκετ!