Το (ανύπαρκτο) σχέδιο αθλητισμού

Το Τόκιο πήρε ήδη την ολυμπιακή σημαία και οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Ρίο, πέρασαν ήδη στην ιστορία. Κάθε φορά που τελειώνουν οι Αγώνες, η επόμενη μέρα είναι περίεργη. Από τον "οργασμό" 15 ημερών, όπου τα πάντα κυλούσαν σε δαιμονιώδη ρυθμό και το ένα γεγονός διαδεχόταν το άλλο, στην απόλυτη ηρεμία.

Η τελετή λήξης, με το πάρτι των αθλητών και οι σταδιακές αναχωρήσεις από το Ρίο, όλη τη μέρα σήμερα, ρίχνουν οριστικά την αυλαία. Η τηλεόραση κλείνει, η προσμονή για τον επόμενο τελικό, για το επόμενο αγώνισμα ολοκληρώνεται. Έχουν μια μαγεία οι Ολυμπιακοί, έστω κι αν έχουν σημαδευτεί πλήρως από την εμπορευματοποίηση και το κέρδος των εταιριών, έστω κι αν δεν είναι καθαροί καθώς η χημεία προηγείται του αντιντόπινγκ.

Είναι οι Αγώνες, που κρατάνε όλη την υφήλιο μπροστά από την οθόνη. Είναι το 15ήμερο, όπου οι μανάδες και οι πατεράδες μας, εμείς οι ίδιοι που ουδέποτε θα βλέπαμε έναν αγώνα σκοποβολής 25 μέτρων, στηνόμαστε για να παρακολουθήσουμε τον τελικό της Άννας Κορακάκη. Θα στρέψουμε το βλέμμα μας σε όλο το εύρος του αθλητισμού, προσπαθώντας να απαντήσουμε ποιο σπορ είναι πιο δύσκολο.

Κι αυτός ο Αύγουστος μας έμεινε βαθιά χαραγμένο για:

• Το ξενύχτι να δούμε την Στεφανίδη, να ανεβαίνει στον ουρανό για να πάρει το χρυσό μετάλλιο.
• Την έκπληξή μας πως αυτή η όμορφη κοπέλα, η Άννα Κορακάκη, σημάδευε σωστά με το αεροβόλο πιστόλι της, παίρνοντας μάλιστα δυο μετάλλια, σε διάστημα τριών ημερών.
• Τον θαυμασμό μας μπροστά στην τελειότητα του προγράμματος του Λευτέρη Πετρούνια, που ανεβαίνει και κατεβαίνει ή στέκεται στους κρίκους, λες και περπατάει στο έδαφος.
• Τη μεγάλη προσπάθεια των δυο ιστιοπλόων στα 4.70, που ο ένας, συμπλήρωνε τον άλλον και γίνονταν οι δυο μαζί η επέκταση του σκάφους τους και του πανιού τους.
• Την κραυγή μας, το δάκρυ μας και την συγκίνησή μας, βλέποντας αυτό τον γίγαντα Σπύρο Γιαννιώτη να κολυμπάει τα δέκα χιλιόμετρα, στην τελευταία κούρσα της ζωής του και να δίνει αυτή την τρομερή μάχη, ως το τέλος.

Για την Ελλάδα, το Ρίο του 2016, θα έχει πάντοτε μια ευχάριστη ανάμνηση. Τα έξι μετάλλια που κατέκτησαν οι Έλληνες αθλητές και αθλήτριες, ήταν ο συνολικός απολογισμός μιας σπουδαίας παρουσίας. Μέσα σε δύσκολες συνθήκες κρίσης, με την προετοιμασία να επαφίεται οριστικά στην ιδιωτική πρωτοβουλία και τις χορηγίες, το ότι η Ελλάδα βρέθηκε τόσο ψηλά στον πίνακα των μεταλλίων, ισοδυναμεί με ένα μικρό θαύμα.

Η Στεφανίδη και η Κορακάκη, ο Πετρούνιας και ο Γιαννιώτης, οι Μάντης και Καγιαλής, αλλά και οι υπόλοιποι αθλητές μας που δεν τα κατάφεραν, αλλά έδωσαν τον καλό τους αγώνα στο Ρίο (όπως τα παιδιά του πόλο, ή τα κορίτσια της κωπηλασίας, ή ακόμη-ακόμη οι μαραθωνοδρόμοι μας κι ας τερμάτισαν μετά την 100ή θέση), στέλνουν ένα μήνυμα στην κοινωνία. Η προσπάθεια των ανθρώπων αυτής της χώρας για να πετύχουν κάτι καλό, συνεχίζεται. Και καμιά φορά πετυχαίνουν σε πείσμα όλων των προγνωστικών, όπως της goldman sachs που... προέβλεπε μηδέν μετάλλια για την Ελλάδα.

Η αλήθεια είναι ότι με το κράτος να υποχωρεί σε ό,τι αφορά στην προετοιμασία των πρωταθλητών, οι ίδιοι οι αθλητές σε συνεργασία με τους χορηγούς τους, πήραν την τύχη στα χέρια τους. Εξασφάλισαν τα στοιχειώδη για την προετοιμασία τους και κατάφεραν να πάνε έτοιμοι για ό,τι καλύτερο μπορούσαν.

Στις τσέπες των γονέων

Θα είναι αυτό το μέλλον του πρωταθλητισμού υψηλού επιπέδου. Θα βασίζεται στην ιδιωτική πρωτοβουλία και τις χορηγίες; Μπορεί. Κατά τη γνώμη μας, ωστόσο, πρωταθλητισμός χωρίς αθλητισμό δεν γίνεται να υπάρξει. Και από τη στιγμή, που δεν μπορούμε να παράξουμε αθλητές, θα είναι δύσκολο να βγάλουμε και πρωταθλητές. Δεν είναι κακό, ούτε ενοχλεί, η εμπλοκή των χορηγών στην προετοιμασία. Ίσως μάλιστα στην εποχή της τεράστιας κρίσης, να είναι ο μοναδικός δρόμος, που δείχνει μια διέξοδο.

Ωστόσο, το κράτος δεν μπορεί να κρύβεται πίσω από τις εταιρείες. Αφού δεν μπορεί να δώσει στους πρωταθλητές όσα απαιτεί η διάκρισή τους, ας φροντίσει να βγάλει όσο το δυνατόν περισσότερους αθλητές. Ας προσπαθήσει να βρει τρόπους, ή να σχεδιάσει ένα πρόγραμμα, για μαζική άθληση. Η εκμάθηση του αθλητισμού, στα νέα παιδιά, μετακυλίστηκε οριστικά στις τσέπες των γονέων. Δεν υπάρχει σύλλογος, που να παίρνει τα παιδιά δωρεάν για να παίξουν ποδόσφαιρο, μπάσκετ, να μάθουν στίβο, κολύμπι, γυμναστική κλπ. Με την ίδια τσέπη, που ματώνει καθημερινά για να βγαίνουν (αν βγαίνουν) οι υποχρεώσεις.

Ο ίδιος γονιός θα πρέπει να πάει το παιδί του να αθληθεί, πληρώνοντας. Όπως θα πληρώσει (το φροντιστήριο) για να περάσει στο Πανεπιστήμιο. Όπως θα πληρώσει (τον γιατρό) για να το κάνει καλά.

Διαβάσατε, πουθενά κανένα σχέδιο του υφυπουργείου αθλητισμού ή της ΓΓΑ για τον μαζικό αθλητισμό. Για την αξιοποίηση των ρημαγμένων ολυμπιακών εγκαταστάσεων; Πόση ώρα γυμναστική (και ...κυρίως σε ποιες εγκαταστάσεις;) περιλαμβάνει το σχολικό πρόγραμμα; Δεν θα διαβάσετε, φυσικά. Ο πολυάσχολος υφυπουργός και οι συνεργάτες του, έχουν αποκλειστική απασχόληση να επιλύσουν τα προβλήματα του... επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Ο αθλητισμός ουδόλως τους απασχολεί. Όπως δεν απασχόλησε τους προκατόχους τους, ή δεν θα απασχολήσει τους διαδόχους τους.