Το ευχαριστώ είναι λίγο, Νίκο...

Δεν το φανταζόταν έτσι το φινάλε του στην Εθνική Ελλάδος, ο Νίκος Ζήσης. Δηλαδή με μια λιτή επιστολή, με την οποία ανακοίνωνε την αποχώρησή του από το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα: 189 αγώνες ήταν αρκετοί. Εκείνος με την Λετονία στο Ευρωμπάσκετ της Γαλλίας , ήταν ο τελευταίος του.

Τέταρτος στον σχετικό πίνακα των συμμετοχών (πέρασε τον Γιώργο Σιγάλα). Μόνο, οι τρεις ... μεγάλοι σωματοφύλακες (Γιαννάκης, Φασούλας και Φάνης Χριστοδούλου) έχουν περισσότερες. Δεν φανταζόταν το "εθνικό" τέλος έτσι, γιατί ήθελε να ολοκληρωθεί ο κύκλος (μέσω του Ευρωμπάσκετ) στο ολυμπιακό τουρνουά του Ρίο. Ήξερε, όμως, ότι σε περίπτωση μη επιτυχίας στη Γαλλία, ο δρόμος για τους επόμενους έπρεπε να ανοίξει οριστικά. Κι αυτό το είπε στη μεγάλη συνέντευξη που είχε παραχωρήσει, παραμονές της αναχώρησης για τη Γαλλία, στο Sport24.gr

Δεν είχε λείψει ποτέ από κοντά μας. Δώδεκα χρόνια έπαιζε συνέχεια στην Εθνική. Από την εποχή που ο Παναγιώτης Γιαννάκης τον διάλεξε για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας ήταν διαρκώς παρών. Κάθε καλοκαίρι, κάθε τουρνουά, κάθε επιτυχία αλλά και απογοήτευση. Πανηγύρισε και δάκρυσε μαζί μας, όλα αυτά τα χρόνια.

Παίζοντας, άλλωστε, από τα 22 στο εξωτερικό, η επαφή του με το ελληνικό μπάσκετ γινόταν μέσω Εθνικής. "Αυτή είναι και η ομάδα μου" απαντούσε στην σχετική ερώτηση. Το να λες είμαι "εθνική Ελλάδος" μοιάζει με ... ξενερωσιά, ή αποφυγή να εκφράσεις τα συλλογικά σου συναισθήματα, ωστόσο, στην περίπτωση του Ζήση αποτελεί την απόλυτη πραγματικότητα.

Και τώρα, που είπε το αντίο, μου ξανάρχονται ένα-ένα:

Ο Νίκος δεν είπε ποτέ όχι στα εθνικά προσκλητήρια. Αυτός έκανε την πάσα στον Διαμαντίδη για το "βάλτο αγόρι μου" στο Ευρωμπάσκετ 2005, όπου (λίγοι το θυμούνται) ήταν και πρώτος σκόρερ της ομάδας με 10.6π και εκείνος που ... ξεκόλλησε την ομάδα στο λίαν αγχωτικό μπαράζ με το Ισραήλ (23π) για την πρόκριση στη δεύτερη φάση. Αν δε νικούσε σε αυτό το παιχνίδι η Εθνικη, όλα τα άλλα ... δεν θα γίνονταν πραγματικότητα. Αλλά η φάση ήταν η τελευταία. Όπως ο ίδιος μου είχε πει πέρι, όλα αυτά τα χρόνια στο εξωτερικό", αποκλείεται να μη πατήσω το βιντεάκι στο youtube, να δω το Ελλάδα-Γαλλία, από το Ευρωμπάσκετ του 2005. Όχι όλο το παιχνίδι, δεν το έχω δει. Αλλά τα τελευταία 45 δευτερόλεπτα, τα βλέπω και τα ξαναβλέπω. Πάει μόνο του το χέρι και κάνει το κλικ”!

Εκείνο το βράδυ, που τα αλλάξαμε όλα. Ο Νικόλας έφευγε τρέχοντας ανέβαινε σε μια διαφημιστική πινακίδα και πανηγύριζε εξαλλα.

Πριν φάει την γροθιά από τον Βαρεζάο και ξενυχτήσει στο νοσοκομείο της Χαμαμάτσου, ένα χρόνο αργότερα στο Παγκόσμιο της Ισπανίας, είχε προλάβει να "ξεράνει" την Αυστραλία, με ένα τρίποντο ακριβώς στην εκπνοή ενός αγώνα, που η Εθνική 11'' πριν από το τέλος έχανε με 69-66. Με τέτοιες νίκες έμενε αήττητη η ομάδα και ο Ζήσης, παρότι δεν αγωνίστηκε καθόλου στη δεύτερη φάση, είχε αφήσει και σε αυτό το τουρνουά την υπογραφή του. Θυμηθείτε:

Ο Νίκος ήταν παρών και το 2007. Πρωταγωνιστής, ίσως στη μεγαλύτερη ανατροπή αυτής της σπουδαίας ομάδας. Στον προημιτελικό του Ευρωμπάσκετ με τη Σλοβενία, όταν το -16, έγινε εν τέλει +1 για την Ελλάδα. Ο Ζήσης σκόραρε το τρίποντο που έφερε τη διαφορά στο -1 (62-61) στα 33'' πριν από το τέλος. Πριν δηλαδή, ο Παπαλουκάς σκοράρει για την τελική νίκη! Δείτε το ξανά (δεν χορταίνω να το βλέπω αυτό το ματς). Θα μπορούσε να γράψει ιστορία και στον ημιτελικό με την Ισπανία, όταν σκόραρε στα 18'' και μείωσε σε 78-76. Δεν ήταν γραφτό...

Με τρίποντο ο Ζήσης, είχε μειώσει σε 63-61 στον δραματικό προημιτελικό με την Τουρκία στο Ευρωμπάσκετ 2009: 1:41 πριν από τη λήξη, η Εθνική πραγματοποιούσε μια ακόμη ανατροπή, πλησιάζοντας στο 63-61. Σκόραρε επίσης μία βολή για το 65-63, πριν ο Αρσλάν ισοφαρίσει σε 65-65 και εν τέλει η Εθνική νικήσει στην παράταση. Ο Νικόλας, σφράγισε το μετάλλιο της Εθνικής στο μικρό τελικό με 2/2 βολές εναντίον της Σλοβενίας. Να πως:

Κάπως έτσι, ο Θεσσαλονικέας γκαρντ, που το δεκαπενταύγουστο κλείνει τα 33, έγινε μαζί με τον Βασίλη Σπανούλη και τον Αντώνη Φώτση, οι τρεις παίκτες της γενιάς τους, που πήραν και τα τρία μετάλλια της σύγχρονης εποχής. Το χρυσό στο Βελιγράδι, το αργυρό στην Σαϊτάμα και το χάλκινο στο Κατοβίτσε. Μια τεράστια διεθνής καριέρα έκλεισε οριστικά και ο μίστερ-Εθνική, θα μπορέσει να απολαύσει τα καλοκαίρια με την οικογένειά του, που... τα τελευταία χρόνια τραβολογούσε μαζί του σε κάθε τουρνουά.

Οι μικροί γιοι του είναι δύσκολο, ακόμη, να συνειδητοποιήσουν πόσο ... μεγάλος αθλητής υπήρξε ο πατέρας τους, ευτυχώς όμως ο Νίκος δεν αποφάσισε να σταματήσει ολότελα το μπάσκετ, άρα θα έχουν την ευκαιρία μεγαλώνοντας να τον θαυμάσουν είτε στην Μπάμπεργκ, είτε σε κάποια άλλη ομάδα, όπου θα συνεχίσει ή θα κλείσει την καριέρα του.

Για όλους εμάς, που τον ζήσαμε αυτή την 12ετία, πέραν από ένα μεγάλο ευχαριστώ αξίζει και ένα τεράστιο μπράβο. Ο Νίκος Ζήσης είναι από τους λίγους μπασκετμπολίστες που έχουμε δει να βάζουν το εγώ τους στην υπηρεσία της ομάδας. Ποτέ δεν είπε μια κουβέντα παραπάνω, ποτέ δεν αξίωσε κάτι υπερβολικό, ποτέ δεν είπε όχι. Ήταν πάντοτε παρών, πάντοτε συνεπής και έτοιμος να τιμήσει τη φανέλα με το εθνόσημο αγόγγυστα, χωρίς "ναι μεν, αλλά".

Ήσυχος με τον εαυτό του, πιο ήρεμος μέσα στην ομάδα. Αν του έμεινε κάποιο απωθημένο, ήταν ότι το 2008 αυτός και οι συμπαίκτες του έχασαν μια μεγάλη ευκαιρία. Μου ελεγε πέρσι: "Τότε, που για ένα σουτ δεν μπήκαμε στην τετράδα, να διεκδικήσουμε ένα ολυμπιακό μετάλλιο. Εντάξει, το 2006 θα μπορούσαμε να παίξουμε καλύτερα, να είμαστε παγκόσμιοι πρωταθλητές, αλλά για κάτσε, είχαμε προκριθεί στον τελικό με μια νίκη ορόσημο επί των Αμερικανών.

Το 2007, αυτό που μένει είναι ότι ... χάλασε το κλίμα από την αρχή. Αλλά παρότι δεν παίζαμε καλά, δείξαμε χαρακτήρα. Παίξαμε πολύ κακό μπάσκετ, παρόλα αυτά, όμως, φτάσαμε στον ημιτελικό όπου πέσαμε πάνω σε μια απίθανη διαιτησία. Κι αυτά τα βιντεάκια τα βλέπω στο youtube, με τους θεατρινισμούς των Ισπανών..."

Ακόμη και το αντίο, που σίγουρα το είχε σκεφτεί πριν από το τζάμπολ του αγώνα με την Λετονία, όταν ο Γιάννης Μπουρούσης ήρθε και τον αγκάλιασε μαζί με τον Σπανούλη, σε μια αρκούντως συμβολική χειρονομία, ο Νίκος το ζύγισε πολύ μέσα του. Σκέφτηκε αρκετά, αν έπρεπε να αποχωρήσει τώρα, ή αν δοκίμαζε για μια ακόμη χρονιά, ώστε να βοηθήσει την Εθνική. Δεν έπιασε κανέναν στον ύπνο. Το σκέφτηκε αρκετά, το αποφάσισε και μετά επικοινώνησε με όσους έπρεπε.

Θα του βγάλουμε το καπέλο, για μια ακόμη φορά, όπως όταν βρισκόταν με τη γαλανόλευκη και το θρυλικό νο 6 στην πλάτη. Θα του πούμε όλοι μαζί ένα μεγάλο ευχαριστώ, από τα βάθη της καρδιάς μας.

ΥΓ: Μεγάλη η κληρονομιά, που πέφτει στους ώμους των επόμενων γκαρντ της Εθνικής. Απο την θρυλικη τετράδα του 2005 (Παπαλουκάς, Διαμαντίδης, Σπανούλης, Ζήσης) δεν συνεχίζει πλέον κανενας με το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα. Και τωρα, που αποχώρησαν όλοι, σκεφτείτε καλά και αναρωτηθείτε πόσο τυχεροί ήμασταν που τους συναντήσαμε όλους αυτούς μαζί. Πόσο μεγάλοι παίκτες, ο καθένας ξεχωριστά και πόσο μαγική ήταν αυτή η τετράδα...

ΥΓ 2: Κι ο κλήρος πέφτει στον Μπουρούση. Ο Γιάννης, έμεινε ο μόνος που συνεχίζει ακάθεκτος από την χρυσή ομάδα του 2005. Το δικό του αντίο μετατίθεται για του χρόνου. Ή του ... παραχρόνου, γιατί όπως έπαιξε φέτος δεν δειχνει 33 αλλά 23!