Πρώτα απ’ όλα θα πρέπει να πούμε ότι νίκησε η ΑΕΚ, δεν έχασε δηλαδή ο Ολυμπιακός . Ο τελικός του Σαββάτου είναι ένα μπασκετικό κατόρθωμα του Σάκοτα και των συγκεκριμένων παικτών, που κατάφεραν είτε με το ένας εναντίον ενός, είτε με το «πάμε όλοι μαζί» να πάρουν δικαιότατα ένα τίτλο, που περίμενε δεκαεφτά χρόνια (άντε … δεκάξι γιατί είχε πάρει το πρωτάθλημα το 2002).

Η ΑΕΚ που ζει με την αύρα μιας ταινίας όπως το «1968» του Τάσου Μπουλμέτη , πενήντα χρόνια μετά το έπος του Καλλιμάρμαρου. Το παρελθόν, που η μπασκετική ΑΕΚ επικαλείται εδώ και μισό αιώνα, για πρώτη φορά δίνει έμπνευση στο παρόν και ορίζει το μέλλον της ομάδας.

Το θέμα μας, όμως, σε αυτό το σημείωμα είναι ο Ολυμπιακός. Και ο τρόπος με τον οποίο κατάφερε να ξενερώσει τον κόσμο του είναι … ιδανικός.

Θα λέγαμε ότι στο μπάσκετ οι «ερυθρόλευκοι» έχουν μια μοναδική ικανότητα να γκρεμίζουν ό,τι οι ίδιοι έχουν χτίσει, ειδικότερα τη σχέση εμπιστοσύνης και σεβασμού από το κοινό τους.

Πώς αλλιώς να εξηγηθεί ότι ενώ γυρνάνε με ένα τεράστιο διπλό επί της Ρεάλ Μαδρίτης, ή νικάνε την ΤΣΣΚΑ με μισή ομάδα, στην Ελλάδα έχασαν δυο φορές από τον Παναθηναϊκό, ηττήθηκαν από τον ΠΑΟΚ και δεν μπόρεσαν να κατακτήσουν το πρώτο τρόπαιο της χρονιάς.

Από το κρύο στη ζέστη και … φτού κι από την αρχή. Κάποιος είπε ότι μια ομάδα που έχει τόσα σκαμπανεβάσματα, δεν είναι καλή ομάδα. Δεν θα διαφωνήσουμε, αλλά μοιάζει με γενικό αφορισμό που δεν αντικατοπτρίζει την πραγματική εικόνα του Ολυμπιακού.

Τι συμβαίνει, λοιπόν, φέτος στους «ερυθρόλευκους»; Δεν είναι η στιγμή να κάνουμε το γενικό απολογισμό, από τη στιγμή που οι δυο κυριότερες διοργανώσεις (Ευρωλίγκα και πρωτάθλημα) βρίσκονται εν εξελίξει. Ό,τι λέμε τώρα, μπορεί τον Μάιο να είναι … ανέκδοτα!

Θα μείνουμε, λοιπόν, σε μερικές επισημάνσεις από το μέχρι τώρα δείγμα, που δεν είναι και μικρό, εδώ που τα λέμε

1. Στον τελικό οι περισσότεροι παίκτες παρουσιάστηκαν με πολύ κακή ψυχολογία. Αν εξαιρέσει κανείς τον Σπανούλη και τον Μιλουτίνοφ , ουδείς άλλος φάνηκε να έχει μπει στη νοοτροπία ενός τελικού, που έκρινε το Κύπελλο. Κάποιοι ήταν μπλαζέ, κάποιοι φοβισμένοι, κάποιοι αγχωμένοι πέραν του επιτρεπτού, χωρίς λόγο. Μια ομάδα που μόλις πριν από λίγες μέρες έχει νικήσει μέσα στη Μαδρίτη δεν επιτρέπεται να εμφανίζεται με τόσο εύθραυστη ψυχολογία απέναντι στην ΑΕΚ.

Ο Παπανικολάου έχασε τρία λέι-απ στην αρχή και στη συνέχεια φοβόταν και τη σκιά του σε κάθε προσπάθεια, ο Πρίντεζης πάσαρε για να ξεφορτωθεί την μπάλα, μέχρι και ο Στρέλνιεκς που είναι ο πιο εύστοχος παίκτης της ομάδας στις βολές, έχασε τρεις στο τέλος. Λιποψύχησε; Ήταν κουρασμένος; Σημασία έχει ότι … σημάδεψε το σίδερο. Η ψυχολογία, όμως, της ομάδας είναι θέμα προετοιμασίας. Και εδώ έχει ευθύνη το προπονητικό επιτελείο και ο περίγυρος της ομάδας. Στην ΑΕΚ πήγαν και είδαν την ταινία 1968, στον Ολυμπιακό τι έκαναν για να πείσουν όλη την ομάδα ότι το Κύπελλο δεν είναι … κυπελλάκι, κι οι «ερυθρόλευκοι» δεν έχουν κανένα δικαίωμα να περιφρονούν τους τίτλους.

2. Οι τρεις από τους έξι ξένους της ομάδας είχαν μηδέν πόντους. Και καλά, από τον Κάιλ Ουίλτζερ ας μην έχει κανείς τρομερές απαιτήσεις (ειδικά όταν παίζει με παίκτες πολύ πιο «δυναμικούς» απ’ αυτόν) αλλά οι Ρόμπερτς-Τόμπσον έμοιαζαν να έχουν βγει από τα πρώτα επεισόδια του … Lost.

Εδώ ας μας επιτραπεί μια παρέμβαση. Οι δυο συγκεκριμένοι παίκτες έχουν και ταλέντο και δυνατότητες. Μοιάζουν, ωστόσο, να έχουν χάσει ολότελα το ρόλο τους. Από την άλλη, μπαίνει και ένα βασικό ερώτημα. Ποια λογική υπαγορεύει κάθε φορά στον Ολυμπιακό να διαλέγει το καλοκαίρι ξένους παίκτες που θα έχουν ένα ρόλο και δεν θα είναι πρωταγωνιστές; Και ως πότε θα «τρελαίνει» τους ξένους, που έρχονται και δεν καταλαβαίνουν γιατί δεν παίζουν, ή … δεν μένουν στον Πειραιά.

3. Σε αντίθεση με τις άλλες σεζόν ο Ολυμπιακός έχει χάσει και το χαρακτηριστικό της ομάδας που δεν θέλει να χάσει . Που κάνει επιστροφές και μπορεί να γυρίζει τους αγώνες στα μέτρα του. Η περίφημη άμυνα, στα ματς που έχασε φέτος έχει πάει περίπατο κι αυτό είναι το πιο ανησυχητικό καθώς είναι το πρώτο που ζητάει ο προπονητής και δεν κάνουν οι παίκτες.

4. Ναι, θα συμφωνήσουμε ότι μια σωστή διοίκηση δεν δουλεύει με βάση τι γράφεται στα σόσιαλ μίντια . Από την άλλη οι ίδιοι οι Αγγελόπουλοι έχουν αποδείξει στο παρελθόν ότι μπορούν να πάρουν τολμηρές αποφάσεις. Θα δεχθούμε επίσης ότι οι αλλαγές μεσούσης της σεζόν δεν προσφέρουν συνήθως κάτι σπουδαίο. Εδώ, όμως, ο Ολυμπιακός φωνάζει ότι θέλει ένα περιφερειακό παίκτη, που να μπορεί να κάνει τα στοιχειώδη. Γιατί ο Ρόμπερτς που είδαμε το Σάββατο, ούτε αυτά ήταν σε θέση να εκτελέσει. Υπάρχουν δέκα μέρες για να βρεθεί ένας παίκτης που θα μπορέσει να επωμιστεί κάποιες (σημαντικές) ευθύνες. Έτσι κι αλλιώς σε λίγο θα δούμε και τον Τιλί στην δωδεκάδα, με τον Τόμπσον να μένει εκτός ροτέισον ελληνικών διοργανώσεων (και όπως αγωνίζεται, έξω γενικώς…).

Δεν είναι τόσο σημαντικός ο τίτλος του Κυπελλούχου Ελλάδος στα αλήθεια. Η χαρά κρατάει μόλις μια μέρα, άντε δυο. Μετά πρέπει να το ξεχάσεις γρήγορα για να αφιερωθείς στις υποχρεώσεις που έρχονται. Από την άλλη, όμως, η αποτυχία φέρνει μεγάλη εσωστρέφεια, μουρμούρα και γκρίνια.

Για μια ακόμη φορά ο Ολυμπιακός βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο και θα προσπαθήσει μέσω των αγώνων που έρχονται να ξαναβρεί τον εαυτό του.

Η Βαλένθια εν πρώτοις στο ΣΕΦ, μετά ο Άρης και στις 2/3 ο Παναθηναϊκός στο ΟΑΚΑ. Αν καταφέρει πάλι να το γυρίσει … μετά θα πρέπει να βάλει οριστικό τέλος στα ξενερώματα. Αν …