Το κομψοτέχνημα του Γκέραρντ

Δεν είναι δύσκολο να αγαπήσει κανείς την Κρήτη. Μια επίσκεψη και μόνο στο νησί φτάνει για να νιώσει κανείς την ευλογημένη γη του Μίνωα. Το ότι ο Ευγένιος Γκέραρντ, ένας Ολλανδός γεννημένος στο Μπρούνσουμ, λάτρεψε την Κρήτη δεν είναι καθόλου παράλογο. Στην περίπτωσή του, το παράδοξο που τον κάνει ακόμη πιο "εμβληματικό" είναι ότι ήταν ένας άνθρωπος του ποδοσφαίρου.

Ο Ρος Ντέιλι που από την Ιρλανδία μετακόμισε στην Κρήτη, παίζει παραδοσιακή μουσική. Έγινε λυράρης. Η Βικτόρια Χίσλοπ, είναι συγγραφέας. Έγραψε "Το Νησί" εμπνεόμενη από την ιστορία της Σπιναλόγκας. Ο Γουόλτερ Λάσαλι, που πέθανε τον περασμένο Οκτώβριο, ήταν ο κινηματογραφιστής του Ζορμπά.

Τρεις εξίσου διάσημοι "Κρητικοί εξ' αγχιστείας" που είχαν, όμως ένα λόγο να βρεθούν στην Κρήτη, να την αγαπήσουν και να γίνουν μόνιμοι κάτοικοί τους. Ο Γκέραρντ όμως; Ένας άνθρωπος του ολλανδικού ποδοσφαίρου, γιατί να γίνει ... Γκεραρντάκης και να κάτσει 15 χρόνια σε μια ομάδα, κάτι που κανένας άλλος προπονητής στη χώρα μας δεν έχει να "υπερηφανευτεί";

Ίσως αυτό να ήταν το πεπρωμένο. Και το δικό του και του ανθρώπου που τον έφεραν στην Κρήτη και τον ΟΦΗ, το 1985. Και της ομάδας που είχε την τύχη να είναι ο προπονητής της. Του ΟΦΗ.

Ο Εγκεν Γκέραρντ, ή Τζέραρντ ή Τζέραλντς όπως τον... έγραφαν οι εφημερίδες όταν είχε γίνει γνωστή η είδηση της άφιξης του στο Ηράκλειο, δεν ήταν ένας ακόμη ξένος προπονητής που πέρασε από την Ελλάδα. Η προσφορά του μπορεί να συγκριθεί μόνο με εκείνη του Ότο Ρεχάγκελ, σε άλλο βέβαια επίπεδο. Ο Γερμανός χάρισε στην χώρα μας μια από τις κορυφαίες ποδοσφαιρικές διακρίσεις, σε ένα θαύμα που δεν πρόκειται να μας ξανασυμβεί. Ο Ολλανδός έγινε ο κόουτς που δίδαξε τον κανονικό τρόπο, με τον οποίο χτίζονται οι ομάδες.

Οι Βαρδινογιάννηδες έχουν φέρει στην Ελλάδα ένα σωρό προπονητές. Ο Γκέραρντ ήταν ο... καλύτερος όλων, όσον αφορά στη φιλοσοφία του στο ποδόσφαιρο και την παραγωγή παικτών. Δεν δούλεψε, βέβαια, στον Παναθηναϊκό αλλά ποιος είπε ότι όλοι οι Βαρδινογιάννηδες ήταν με τους "πράσινους"; Ο μακαρίτης Θόδωρος Βαρδινογιάννης δεν ασχολιόταν με τον ΠΑΟ, είχε "κάψα" με τον ΟΦΗ και... έδεσε με τον Γκέραρντ από την πρώτη στιγμή.

Όταν ο Ολλανδός, με το αυστηρό βλέμμα και την βαριά φωνή, του ζήτησε φτιαχτεί ένα αθλητικό κέντρο ήταν η πρώτη απαίτηση που φρόντισε να ικανοποιήσει. Δύσκολα οι Έλληνες παράγοντες και δη οι επιχειρηματίες, σέβονται και ακούνε τους προπονητές. Ο αδερφός του Γιώργος... αλώνιζε στον ΠΑΟ, κάνοντας επί της ουσίας κουμάντο σε όλα, ο Θόδωρος όμως βρήκε στο πρόσωπο του Γκέραρντ ένα ιδανικό συνεργάτη.

Ο ΟΦΗ έγινε ένα μοναδικό μοντέλο ανάπτυξης του ποδοσφαίρου στην Ελλάδα και μια σχολή για πάρα πολλούς ποδοσφαιριστές, που είναι ευγνώμονες για τις σπουδές τους, δίπλα στον "δάσκαλο" Ευγένιο. Η ομάδα του Ηρακλείου, παρότι ήταν ιδιοκτησία της οικογένειας Βαρδινογιάννη, έγινε συμπαθής στην ευρεία μάζα των φιλάθλων, εξ αιτίας του προπονητή της και του τρόπου δουλειάς του.

Ναι, εντάξει το ξέρουμε. Οι οπαδοί θέλουν τίτλους, οι πρόεδροι ζητάνε... (και κόβουν) κεφάλια. Το αγαπημένο χόμπι των ιδιοκτητών είναι πότε θα φάνε τον προπονητή. Ο Γκέραρντ ανέτρεψε όλα τα καθιερωμένα. Όλα τα στάνταρ. Και ο ΟΦΗ ξεπέρασε τα στενά όρια του Ηρακλείου. Ο θάνατος του Θ.Βαρδινογιάννη και η αποχώρηση του Γκέραρντ καταδίκασαν το κλαμπ σε μια αιώνια σύγκριση. Μπορεί ο ΟΦΗ να ξαναγίνει μια μεγάλη ομάδα, ποτέ όμως δεν θα γίνει σαν αυτή του Γκέραρντ.

Μια ομάδα που είτε στο Γεντί Κουλέ, είτε μακριά απ' αυτό είχε ξεκάθαρες ποδοσφαιρικές αρχές, φιλοσοφία και ήταν ένας πολύ δύσκολος αντίπαλος. Τα χρόνια περνούσαν, αλλά το μοντέλο του ΟΦΗ άντεχε σε πείσμα των καιρών και της ελληνικής ποδοσφαιρικής τρέλας.

Έστω κι αν έφυγε πικραμένος ο Ολλανδός από τον ΟΦΗ, έστω κι αν περιπλανήθηκε σε άλλες ομάδες, στη συνείδηση όλων, όμως, παρέμεινε ο άνθρωπος που έφτιαξε ένα κομψοτέχνημα.

Αυτός είναι και ο λόγος που η απώλειά του συγκίνησε ολόκληρη την Ελλάδα. Όπως είχε συγκινήσει η τελευταία του εμφάνιση, στο πρόσφατο φιλικό που είχε διοργανωθεί στο Ηράκλειο. Δεν είχε αντέξει να το παρακολουθήσει όλο, αλλά το ότι όλοι όσοι συμμετείχαν έσκυψαν ευλαβικά να του φιλήσουν τα χέρια και τα πρόσωπά τους κυλούσαν ποτάμια από δάκρυα, δείχνει πολλά.

Δεν ξέρουμε αν ο βλοσυρός Ολλανδός με την χρυσή καρδιά, είχε πλήρη συνείδηση του τι γινόταν γύρω του. Σίγουρα, όμως, η ψυχή του είχε αγαλλιάσει, βλέποντας τα παιδιά του όλα, γύρω του. Το έργο της ζωής του, μέσα στο γήπεδο. Στο χορτάρι. Παρέα με την ασπρόμαυρη μπάλα...