Το νέο Εκεντρεβίλ της Ελλάδας δείχνει Ασία και Παρίσι, μόνο κοινό συμφέρουν έχουν EuroLeague και FIBA
Η νίκη στο Μονς θύμισε τον θρίαμβο του Εκεντρεβίλ (κόντρα στη Γαλλία) πριν από 37 χρόνια και ο Γιάννης Φιλέρης γράφει για την διετία που κέρδισε η Εθνική νικώντας το Βέλγιο (Παγκόσμιο Κύπελλο, διεκδίκηση θέσης στους Ολυμπιακούς Αγώνες) αλλά και το κοινό συμφέρον που δεν βλέπουν, ενώ είναι μπροστά τους, EuroLeague και FIBA
Το 1985 (τέτοιες μέρες ήταν, 21 Νοεμβρίου, για την ακρίβεια) στο περίφημο Εκεντρεβίλ, η Εθνική Ελλάδας πέτυχε μια ιστορική νίκη. Μετά από δυο παρατάσεις, επικρατούσε της Γαλλίας με 130-126 και ουσιαστικά σφράγισε την πρόκριση της στα τελικά του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος του 1986 (του πρώτου που θα έπαιρνε μέρος).
Ο Νίκος Γκάλης είχε πετύχει 43 πόντους, ο Γιαννάκης άλλους 21, εμφάνιση-κλειδί είχε κάνει ο Δημήτρης Κοκολάκης (επίσης 21 πόντους) ενώ στα 20 του χρόνια, ο Φάνης Χριστοδούλου είχε σκοράρει 18. Απέναντί τους η Γαλλία του Ερβέ Ντιμπουϊσόν (51π), του Φιλίπ Ζανιέλ (13π) του Ιφναγκέλ, του Μπενιό, του Μονκλάρ και των άλλων σπουδαίων παικτών της εποχής, έπεφτε μετά από μια τεράστια μάχη.
Ο αστικός μύθος λέει ότι αμέσως μετά το Παναγιώτης Φασούλας, ευρισκόμενος τότε στις ΗΠΑ για να παίξει μπάσκετ στο Νορθ Καρολάινα Στέιτ, επικοινώνησε με τον Νίκο Φιλίππου για να μάθει το σκορ του αγώνα (η Εθνική είχε πάει στο Εκεντρεβίλ μετά από την περιοδεία της στην Αμερική, όπου είχε παίξει με το κολέγιο του Φασούλα). Όταν ο "Φιλίπ" του είπε "130-126", ... ψηλός αντέδρασε με μια ιστορική ατάκα: "Ρε μ@λ@κ@, το σκορ του δικού μας αγώνα σε ρώτησα, όχι το Λέικερς-Σέλτικς"!
Η νίκη της Εθνικής ήταν σημαδιακή, από κάθε άποψη. Την έβαλε στη διαδικασία των μεγάλων διοργανώσεων. Πρώτα στο Παγκόσμιο της Ισπανίας το 1986 και ένα χρόνο μετά στην τρέλα και το έπος της Αθήνας. Όλα ξεκίνησαν από εκείνο το τρελό ματς στο Εκεντρεβίλ, που είχε μεταδοθεί μόνο ραδιοφωνικά και κράτησε σχεδόν τρεις ώρες!
Δεν ξέρω πόση απόσταση χωρίζει το Μονς του Βελγίου με το Εκεντρεβίλ. Ούτε θέλω να συγκρίνω τις εποχές. Παρόλα αυτά η νίκη της Εθνικής, κόντρα στην πεισματάρικη ομάδα του Βελγίου (θυμίζω ότι το καλοκαίρι υποχρέωσε την Ισπανία στη μοναδική της ήττα) είναι εξίσου σημαντική με εκείνη πριν από 37 χρόνια.
Τι κατάφερε το ελληνικό συγκρότημα, με αυτό το ζόρικο 70-72, που σε συνδυασμό με τη νίκη των Σέρβων επί της Τουρκίας, του έδωσε οριστικά το εισιτήριο για το Παγκόσμιο Κύπελλο της Ασίας; Πολλά και σημαντικά.
- Πρώτα απ' όλα θα παίξει ξανά σε ένα τόσο μεγάλο τουρνουά. Είναι η 9η φορά, που θα αγωνιστεί σε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο. Από το 1986 και τα γήπεδα της Ισπανίας, η Εθνική θα μετρήσει -με αυτή του ερχόμενου καλοκαιριού- εννιά συμμετοχές. Στις πρώτες εννιά διοργανώσεις δεν πλησίαζε ποτέ την τελική φάση και στις επόμενες δέκα (από το 1986) έχασε μόλις μία (το 2002 στην Ιντιανάπολις). Η παράδοση της μεγάλης ομάδας του 87 (δυο φορές στην 4η θέση), αλλά κι εκείνης του 2006 με το αργυρό μετάλλιο στην Σαϊτάμα, παραμένει ζωντανή.
- Αλλά δεν είναι μόνο το ερχόμενο καλοκαίρι, σε Ινδονησία, Φιλιππίνες και Ιαπωνία όπου η Ελλάδα θα κυνηγήσει μια διάκριση. Μέσω του Παγκοσμίου Κυπέλλου διεκδικεί και μια θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι το 2024. Είτε απευθείας, είτε μέσω των προολυμπιακών τουρνουά, Ανάλογα της τελικής της κατάταξης. Ουσιαστικά, με αυτή τη νίκη κόντρα στους Βέλγους, η Ελλάδα κέρδιζε ζωή για την επόμενη διετία.
Η νίκη παίρνει ακόμη μεγαλύτερη αξία, αν σκεφτούμε το αλαλούμ των τελευταίων ημερών, τον πανικό που βρίσκεται το ευρωπαϊκό μπάσκετ, τα πήγαινε-έλα των παικτών λες και είναι... αεροματεφερόμενη μεραρχία. Από τον καναπέ μας (ή μπροστά από τα πληκτρολόγια μας) το βρίσκουμε πολύ εύκολο ένας παίκτης να παίζει την Πέμπτη και την Παρασκευή με την ομάδα του στην Ευρωλίγκα, την επομένη να ταξιδεύει για να ενσωματωθεί με την Εθνική, να τα δίνει όλα για την πρόκριση και μετά να ξαναμπαίνει στο αεροπλάνο, όχι για να επιστρέψει σπίτι του, αλλά για να βρει ξανά την ομάδα του, της οποίας οι υποχρεώσεις της συνεχίζονται χωρίς διακοπή.
Εδώ είχαμε είχαμε βρει φυσιολογικό, που ο Παπαγιάννης πήγε με ταξί από τα Λιόσια στο ΟΑΚΑ και από το ματς Ελλάδας-Τουρκίας, βρέθηκε λίγη ώρα αργότερα στην... δωδεκάδα του Παναθηναϊκού για τον αγώνα με τον Ερυθρό Αστέρα!
Ο Κώστας Παπανικολάου περιέγραψε την κατάσταση όσο πιο γλαφυρά μπορούσε.
Κερδίζοντας το Βέλγιο και μαζί την πρόκριση στο Παγκόσμιο Κύπελλο, γλιτώσαμε την επόμενη ανακατωσούρα. Τον Φεβρουάριο τα ματς με Σερβία και Λετονία έχουν τυπική σημασία, αφού ό,τι κι αν γίνει δεν χάνουμε την πρόκριση, άρα δεν θα πιάνει τεταρταίος πυρετός την ΕΟΚ, Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό, δημοσιογράφους και φιλάθλους για το ρόστερ της ομάδας. Πάρα πολύ σημαντικό να αποφεύγει κανείς όλη αυτή τη μουρμούρα, τις παρεξηγήσεις και την εσωστρέφεια, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι λύθηκε και το πρόβλημα.
Μόνο το κοινό μέλλον είναι η λύση!
Το αυτάκι των ανθρώπων που διαφεντεύουν το μπάσκετ δεν ιδρώνει. Ούτε της FIBA με το οξύμωρο των παραθύρων να καταγγέλλεται πανταχόθεν, ούτε φυσικά της EuroLeague που δεν λέει να κάνει σκόντο στο καλεντάρι της, λες και θα' χανε η Βενετιά βελόνι, αν είχαμε μια διακοπή εφτά-δέκα ημερών. Ο καθένας το... χωραφάκι του.
Κι όμως. Αν είχαν -εδώ και χρόνια- μια στάλα ευφυίας και διορατικότητας, θα έβλεπαν ότι το κοινό τους μέλλον είναι η μοναδική λύση. Την FIBA την εξυπηρετεί μια όσο δυνατόν ισχυρότερη EuroLeague, ώστε να μη διαφημίζει στα social media της τα αστέρια του ΝΒΑ που έτσι κι αλλιώς απουσιάζουν από τα προκριματικά. Δεν χρειάζεται να της βάζει τρικλοποδιές, μιλώντας στη θεωρία για την ανάπτυξη του μπάσκετ, προσπαθώντας όμως τεχνηέντως να μπει στην πίτα της τηλεοπτικής αγοράς μέσω των εθνικών ομάδων.
Αυτή είναι, άλλωστε, η ουσία των παραθύρων καθώς FIBA θέλησε να δώσει μια ευκαιρία στις εθνικές ομοσπονδίες να βγάλουν χρήματα, είτε μέσω των τηλεοπτικών δικαιωμάτων, είτε με τα εισιτήρια που κόβονται στα γεμάτα γήπεδα των προκριματικών.
Αλλά και την EuroLeague την συμφέρει ο υψηλός ανταγωνισμός των εθνικών ομάδων, στο επίπεδο των προκριματικών. Όχι μόνο δεν πρέπει να απαγορεύει στους παίκτες της να αγωνίζονται στα παράθυρα, αλλά επιβάλλεται να τους στέλνει εκεί με την ευχή της. Είναι τα δικά της αστέρια αυτά που κάνουν τη διαφορά κι ας έχει το ΝΒΑ την αφαν γκατέ του ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Ο συναγωνισμός της EuroLeague, σφυρηλατεί χαρακτήρες και φτιάχνει παίκτες που παίρνουν προκρίσεις και στο τέλος φτάνουν και στις διακρίσεις. Η απήχηση που θα έχει η διοργάνωση της καλύτερης ευρωπαϊκής λίγκας θα' ναι ακόμη μεγαλύτερη, άρα εμμέσως πλην σαφώς αυξάνει και την αγοραστική της αξία. Μια ισχυρή Εθνική Ομάδα, για παράδειγμα, μεγαλώνει το μπάσκετ σαν συνολικό προϊόν. Κι αν οι παίκτες της Ευρωλίγκας είναι οι πρωταγωνιστές, τα κέρδη θα' ναι μακροπρόθεσμα και για τον Ολυμπιακό και για τον Παναθηναϊκό.
Το ισχύς εν τη ενώσει δεν βγήκε και δεν λέγεται τυχαία. Στο μπάσκετ, μόνο, το έχουμε ξεχάσει και πάει ο καθένας μόνος του ... εναντίον όλων. Νομίζω ότι έχει έρθει η ώρα να καταλάβουν πως πρέπει να βαδίσουν μαζί, χέρι-χέρι, χωρίς ακρότητες και μικροπολιτικές. Οι αμοιβαίες υποχωρήσεις θα φέρουν το πολυπόθητο ενιαίο καλεντάρι. Δεν θα λυθούν ως δια μαγείας τα πάντα. Θα είναι όμως μια πολύ καλή αρχή.
Έτσι δεν κερδίσαμε;
Κάνω λάθος; Δε νομίζω. Στο κάτω-κάτω, έτσι δεν κερδίσαμε το Βέλγιο; Με την επιρροή των παικτών της EuroLeague, που προστέθηκαν από την Παρασκευή το βράδυ στην ομάδα και πήγαν στο Μονς για να πάρουν αυτό το σπουδαίο διπλό;
Ο Καλάθης των 13 πόντων και των 10 ασίστ, ο Λαρεντζάκης των 20π με τα μεγάλα σουτ (4/10 τρίποντα) και τις σπουδαίες άμυνες, με αποκορύφωμα την τελευταία πάνω στον τρομερό Ομπασοχάν, ο Παπανικολάου που παρότι ήταν άστοχος (1/6τρ) όργωσε το γήπεδο, γέμισε την στατιστική του (9 πόντοι, 3 κλεψίματα, 1 κόψιμο) και έπαιξε περισσότερο απ' όλους (37:16), οι Λούντζης και Καλαϊτζάκης που ταίριαξαν στην πεντάδα με τα ψηλά γκαρντ, από την Ευρωλίγκα έρχονται.
Καλώς η κακώς αυτοί είναι που κάνουν τη διαφορά. Και με αυτούς, συν τον Γιώργο Τσαλμπούρη που έπαιξε και στα δυο δεκάλεπτα του β΄μέρους, στη θέση "5" (για να μπορεί να βοηθήσει στην άμυνα με αλλαγές) ο Δημήτρης Ιτούδης βρήκε το σχήμα που έφερε το ματς στα μέτρα της ομάδας του. Η Ελλάδα τα' χε σπάσει στο πρώτο μέρος σουτάροντας 1/11 τρίποντα, επέστρεψε όμως δριμύτερη καθώς στο δεύτερο μέρος είχε (8/19) δηλαδή 42% με το ένα πιο κρίσιμο σουτ από το άλλο.
Η άμυνα προσαρμόστηκε πάνω στο Ομπασοχάν. Ο άσος της Βιλερμπάν έκανε ό,τι ήθελε στο πρώτο μέρος με 20π και 6/8 σουτ, 5/5β) όχι όμως και στο δεύτερο, όταν έβαλε τους μισούς με λιγότερες προσπάθειες και πολλή πίεση. Οι Έλληνες βελτιώθηκαν και στα ριμπάουντ (πήραν 16, τα διπλάσια σε σχέση με το α' ημίχρονο) και βέβαια εκμεταλλεύτηκαν τα 26 λάθη των γηπεδούχων, που απέφεραν και αρκετούς πόντους στον αιφνιδιασμό.
Σε αυτό το τρελό ματς, με τα ακόμη πιο... τρελά σφυρίγματα των πολύ μέτριων διαιτητών, τελικά η Ελλάδα κρατήθηκε όρθια. Μεγάλη υπόθεση. Όπως τότε στο Εκεντρεβίλ...
