Το ποδόσφαιρο που μας αξίζει

Τριτοκοσμικές εικόνες. Καπνογόνα, κραυγές, βρισιές. Το ντέρμπι που μας αξίζει, τελείωσε. Η μάλλον τώρα αρχίζει, διότι η καφρίλα του αγωνιστικού χώρου και των εξεδρών θα μεταφερθεί, προφανώς, και στα πρωτοσέλιδα.

Ο Παναθηναϊκός, γιατί έχει αδικηθεί στη φάση του 83' όταν ο Κατσουράνης πέτυχε κανονικό γκολ, ο Ολυμπιακός επειδή με το +10 θα συμπεριφερθεί, όπως κάθε φορά, που ένας από τους δυο αιώνιους παίρνει τέτοια διαφορά.

Αυτό είναι το ποδόσφαιρο μας. Κακομούτσουνο, μίζερο και με τη μπάλα, ελάχιστες φορές, να ικανοποιεί το κοινό αίσθημα. Όποιος κάνει συγκρίσεις με την πρόσφατη πανδαισία Άρσεναλ-Μπαρτσελόνα θα πάθει βαθιά κατάθλιψη. Ενδεχομένως να μη ξαναπάει και σε γήπεδο, αν θεωρεί ότι πληρώνει εισιτήριο για να παρακολουθήσει ένα συναρπαστικό σπορ και όχι όλα αυτά που έγιναν στο Καραϊσκάκη και θα ξαναγίνουν σε άλλο γήπεδο.

Δεν στέκομαι στο γκολ που ακυρώθηκε στο 83΄, γιατί τέτοια λάθη (και χειρότερα) γίνονται από τους διαιτητές και τους βοηθούς. Θα μου πείτε, δεν στέκεσαι, ενώ έτσι αλλοιώνεται επί της ουσίας το τελικό αποτέλεσμα; Ο Παναθηναϊκός αντί να προηγηθεί με 2-1, έχασε με το ίδιο σκορ και η διαφορά αντί να πέσει στους 4 (ή στην χειρότερη περίπτωση γι αυτόν, να πάει στους 7) εκτοξεύτηκε στους 10, χάρη στο δεύτερο γκολ του Ολυμπιακού με τον Τζεμπούρ.

Νομίζω, όμως, ότι η όλη ατμόσφαιρα ήταν αρκούντως πιο προσβλητική για ένα νοήμονα φίλαθλο που εν έτει 2011, έχει σαφώς μεγαλύτερες απαιτήσεις πηγαίνοντας (ή να στηθεί στην τηλεόραση) να δει μπάλα από τις υποτιθέμενες κορυφαίες ομάδες του πρωταθλήματος. Ακόμη κι αυτό το ανθρώπινο μήνυμα για τον παιδικό καρκίνο, γραμμένο στα μπλουζάκια των ποδοσφαιριστών χάθηκε μέσα στα καπνογόνα και τη "δυναμική" κερκίδα των οπαδών του Ολυμπιακού.

Δέκα λεπτά για να ξεκινήσει ο αγώνας, άλλα τρία όταν σκόραρε ο Μιραλάς και ένα θέαμα, που μοιάζει να κρατάει φυλακισμένο το ποδόσφαιρο σε μπουντρούμι, αδύνατο να ξεφύγει και να "απελευθερώσει".

Σε αυτό το κλίμα, του φανατισμού για την ...εξαφάνιση του ενός από τον άλλον, είναι πολύ δύσκολο να παίξουν και οι ποδοσφαιριστές μπάλα. Το ένα φάουλ πίσω από το άλλο, τσαμπουκάδες χωρίς λόγο κι ένας διαιτητής φοβισμένος από την έκφραση του προσώπου του, να κρατάει τις κάρτες του λες και ντρεπόταν να τις δείξει σε όσους παρεκτρέπονταν πάνω στο χορτάρι.

Και στο τέλος, ομαδική εισβολή με τους φιλοξενούμενους να τρέχουν να σωθούν, τα δοκάρια να αναστενάζουν, καθώς το αγριεμένο πλήθος έβγαζε το άχτι του, μετά το τελικό 2-1. Τόσο πολύ έχει απαξιωθεί η έννοια του αντιπάλου, του φερ-πλέι, που όλα μοιάζουν λογικά. Ακόμη και όταν οι οπαδοί των γηπεδούχων κυνηγούν τους ποδοσφαιριστές των φιλοξενουμένων για τους χτυπήσουν. Και γιατί να μας προκαλούν έκπληξη όλα αυτά; Το μπες-βγες των χουλιγκάνων είναι μόνιμο θέαμα, πλέον. Άλλοι για να βαρέσουν τον μισητό αντίπαλο, άλλοι για να περιποιηθούν ένα χεράκι τους δικούς τους, όταν δεν τα καταφέρνουν.

Όλα αυτά συντηρούνται μέσω του τυφλού οπαδισμού, που αναπαράγεται με τον χειρότερο τρόπο από τα πρωτοσέλιδα της χυδαιότητας και του εκμαυλισμού. Όσο πιο πολύ μυρίζει μπαρούτι, άλλο τόσο πανηγυρίζουν οι έμποροι της καφρίλας.


Δεν έχει σημασία αν αυτά έγιναν στο Καραϊσκάκη (άραγε τι προβλέπουν οι περίφημοι κανονισμοί της Superleague, σε τέτοιες περιπτώσεις, κανένα πρόστιμο πάλι;). Ο φανατισμός το μόνο, που αλλάζει είναι το χρώμα. Πέρσι στο ΟΑΚΑ μια γυναίκα είχε χάσει τα δάχτυλά της, προσπαθώντας να μαζέψει μια κροτίδα. Παρόλα αυτά ο ΟΠΑΠ εξακολουθεί να θεωρεί την Superleague τεράστιο "κεφάλαιο" και όπως διαβάσαμε πριν από μια εβδομάδα στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία απαγορεύει λέει και την "κριτική" στο πρωτάθλημα, ενώ η Nova επενδύει τεράστια ποσά για να προσφέρει στους συνδρομητές της το σχετικό θέαμα.

Προφανώς, όλοι είναι ικανοποιημένοι. Μην παραπονούμαστε λοιπόν. Απλώς το ντέρμπι είναι η κορωνίδα για το ποδόσφαιρο που μας ...αξίζει!