Το Τρίποντο της ζωής μας

Το πιο ωραίο κομπλιμέντο που μου κάνουν καμιά φορά οι νεαροί συνάδελφοι είναι το "μεγαλώσαμε με το Τρίποντο". Ίσως γιατί κι εγώ μεγάλωσα μαζί του, ακολουθώντας την διαδρομή του, σχεδόν και στα 16 χρόνια της κυκλοφορίας του.

Με τις ημερομηνίες δεν τα πάω και τόσο καλά. Γι αυτό και ο Στέφανος Τριαντάφυλλος που όπως έχει εξομολογηθεί περίμενε να έρθει η Τρίτη ώστε να αγοράσει ένα περιοδικό που έγινε συνώνυμο του μπάσκετ στην Ελλάδα, ανέλαβε να μου θυμίσει ότι σαν σήμερα βγήκε το πρώτο του τεύχος.

Η ιδέα ανήκε στον Φίλιππο Συρίγο, που ενάμιση χρόνο μετά τον θρίαμβο του Ευρωμπάσκετ αφουγκράστηκε τον σφυγμό της εποχής και έπεισε δυο νεαρούς εκδότες τον Βασίλη Νασίκα και τον αείμνηστο Μανώλη Φλουράκη, να συνδράμουν στην προσπάθεια έκδοσης ενός αμιγούς μπασκετικού περιοδικού.

Τέτοια εγχειρήματα είχαν επαναληφθεί στην δεκαετία του 80 είχαν υπάρξει και παλιότερα με το "Σούπερ Μπάσκετ" και το "Μπασκετόραμα", ή οι "Ματιές στο Μπάσκετ", είχαν καλές προθέσεις, αλλά δεν ευδοκίμησαν. Όπως κι αυτή που την ίδια εποχή κάναμε στον "Φίλαθλο" μαζί με τον Μάνο Μανουσέλη, εκδίδοντας την εβδομαδιαία εφημερίδα "Μπάσκετ", ενώ ήδη υπήρχε το "Επταήμερο" του Θοδωρή Κοτσώνη.

Το "Τρίποντο" ήταν μια ευφυής κίνηση, όπως ο τίτλος που εμπνεύστηκε ο Φ.Συρίγος. Εκδόθηκε την κατάλληλη στιγμή, κάλυψε μια ολόκληρη εποχή και μεγάλωσε ...τουλάχιστον τρεις γενιές μπασκετόφιλων, με εμπεριστατωμένη ενημέρωση και πολύ περισσότερο με άποψη και θέσεις για το σπορ που έπαιζαν, έβλεπαν και υπεραγαπούσαν.

Με αρχισυντάκτη τον Βασίλη Σκουντή, την πρώτη συντακτική ομάδα αποτελούσαν οι Δημήτρης Καρύδας, Ηλίας Δρυμώνας, Νίκος Παπαδογιάννης, Παύλος Παπαδημητρίου, Γιάννης Ντεντόπουλος, Νίκος Πανταζίδης, Δημήτρης Τσιτσόπουλος. Από τη Θεσσαλονίκη ο Άρις Νικολάκης και ο Γιώργος Τραπεζανίδης, που έδωσε την θέση του στον Παναγιώτη Καπάζογλου. Κανά δυο εβδομάδες αργότερα προστέθηκε και ο Γιάννης Ψαράκης σε ρόλο γενικού συντονιστή στα Γραφεία. Μαζί και ο Κώστας Παπαδάκης που είχε μανία με το ΝΒΑ και μόλις στο τεύχος νο 3 πήρε συνέντευξη από τον Ντέιβιντ Στερν!

Οι φίλοι του Σκουντή στο εξωτερικό (Ντανίλο Σότρα, Σίστο Μιγκέλ Σεράνο, Ενρίκο Καμπάνα, Γιόσεφ Λεβίν, Νέβεντ Μπερτίτσεβιτς) έγιναν οι ανταποκριτές.

Αυτοί που χάθηκαν

Ήταν βεβαίως κι άλλοι τρεις, αγαπημένοι φίλοι που τους χάσαμε πρόωρα και μας λείπουν ακόμη: Ο Τάσος Ψαλτάκης, διευθυντής σύνταξης, με το καυστικό του χιούμορ και τις δηλητηριώδεις ατάκες του, ο αδερφός μου και συνοδοιπόρος στο ΦΩΣ των Σπορ Γιάννης Αντωνόπουλος και ο Κωστάκης ο Κωνσταντίνου, ο θρυλικός "Κως-Κως", που μαζί με τον Γιάννη Ψαράκη κρατούσαν τα πάντα όρθια στο περιοδικό.

Αργότερα μπήκαμε κι οι υπόλοιποι στην παρέα: Γιώργος Βαλαβάνης, Κώστας Πηγαδάς, Βασίλης Πουλάκος, Στράτος Κωσταλάς, Πάνος Παναγιωτόπουλος, Ιάκωβος Φιλιππούσης, Σοφία Γιαλελή, Νίκος Μπουρλάκης, Στάμος Θέος, Δημήτρης Σωτηρόπουλος, Νικόδημος Λιανός, Δημήτρης Μηναρετζής, Βαγγέλης Αρναούτογλου, Μαρία Μαμά, από τη Θεσσαλονίκη ο Στέλιος Γρηγοριάδης κι ένα σωρό άλλοι, που στο τέλος θα ξεχάσω κανέναν και θα με κυνηγάνε! Όπως σημείωνε πέρσι ο Παπαδογιάννης, στο Τρίποντο έγραψε τα πρώτα του κείμενα, στέλνοντας ανταποκρίσεις από το Λονδίνο ένας ακόμη συνάδελφος που θρηνήσαμε, ο Χαράλαμπος Τσιριμονάκης.

Μπαμπά πιάσε ένα ουίσκι

Το πρώτο τεύχος εκδόθηκε στις 8 Νοεμβρίου του 1988. Είκοσι τρία χρόνια πριν. Και σε μια σημαδιακή μάλιστα ημερομηνία. Δυο μέρες πριν ο ΠΑΟΚ νικούσε στο Αλεξάνδρειο τον Άρη με 81-78 σπάζοντας το τρομερό ρεκόρ των "κιτρινόμαυρων" που μετρούσαν 80 σερί νίκες, κρατώντας το αήττητο στο πρωτάθλημα για μια τριετία και βάλε!

Το τεύχος νο 1 (8/11/1988)

Το εξώφυλλο δεν είχε το σκορ του αγώνα, γιατί τα μέσα της εποχής δεν επέτρεπαν πολυτέλειες αναμονής. Γι αυτό και η μονομαχία Φασούλα-Γκάλη που εικονίζεται είναι προϊόν φωτομοντάζ. Ο τίτλος, ωστόσο, στην περιγραφή του ματς ήταν η ατάκα του Παναγιώτη Φασούλα: "Μπαμπά, πιάσε ένα ουίσκι", όπως είπε μετά τον θρίαμβο του ΠΑΟΚ στον πατέρα του Γιάννη.

Η σφοδρή σύγκρουση Άρη-Γιαννάκη, με τον "δράκο" να απέχει των προπονήσεων απαιτώντας την καταβολή των δεδουλευμένων ήταν ένα από τα κεντρικά θέματα του τεύχους νο 1, αν και η συνέντευξη του Κώστα Πολίτη προκάλεσε τη μεγαλύτερη αίσθηση.

Έχοντας αποχωρήσει, πλέον, από την Εθνική Ομάδα μετά την αποτυχία στο προολυμπιακό του Ρότερνταμ, εξηγούσε ότι "το λάθος μου ήταν ο Γκάλης". Εννοώντας ότι ανέχθηκε τα "καπρίτσια" του Νικ, μέχρι να ενσωματωθεί στην προετοιμασία κι αφού πρώτα η ΕΟΚ είχε ικανοποιήσει όλα τα αιτήματά του.

Μήτσο, φτιάξε ένα ...ωραίο!

Το 1990 θυμάμαι, που πέρασα για πρώτη φορά την είσοδο στην Κωνσταντινουπόλεως 164. Στα μέσα της στρατιωτικής μου θητείας, δηλαδή μεταξύ ...Καπανδριτίου, Υμηττού γνώρισα πρώτα απ' όλα το απέναντι μπαρ που εξυπηρετούσε και την Αθλητική Ηχώ, με την οποία το περιοδικό συστεγαζόταν.

Ο τρομερός Μήτσος, έφτιαχνε περιποιημένους καφέδες αλλά πάνω απ΄όλα έφτιαχνε τα πιο νόστιμα σάντουιτς που έχω δοκιμάσει (και πιστέψτε με, έχω δοκιμάσει αρκετά). Το πιο μεγάλο σοκ, άλλωστε, στην θητεία μου στο "Τρίποντο" ήταν όταν έμαθα ότι ο Μήτσος είχε πουλήσει το καφενείο σε άλλον ιδιοκτήτη!

"Πιάσε ένα ωραίο" (σάντουιτς) φυσικά ήταν το συνθηματικό στον Μήτσο, το καλοκαίρι του ίδιου έτους. Ο Σκουντής με είχε ρίξει σε ...παγίδα. Το "Τρίποντο" είχε μετακομίσει σύσσωμο στην Αργεντινή για το Μουντομπάσκετ, μετά ακολουθούσαν οι καλοκαιρινές άδειες κι ως πιστός στρατιώτης τρέχαμε με Ψαράκη και τον γίγαντα Κως-Κως, να κλείσουμε τις σελίδες του περιοδικού.

Καθώς, όμως, όλοι είχαν εξαφανιστεί έπρεπε να βρούμε θέματα, δύο και τριών σελίδων. Καλοκαίρι με μεταγραφές στο μηδέν, την Αθήνα άδεια, άρα κανέναν διαθέσιμο έστω για μια συνέντευξη (τότε δεν υπήρχαν κινητά τηλέφωνα) η ιδέα για τετρασέλιδα με φωτογραφίες εκτιμήθηκε δεόντως και απέδωσε τα μέγιστα

Οι στήλες και ο Πανούσης

Κάπου εκεί γεννήθηκε και μια ακόμη ιδέα. Για να γεμίσει η στήλη "Τρίποντα και Παρασκήνια", μου πρότειναν να σχολιάζω τις πιο σημαντικές δηλώσεις της εβδομάδας. "'Άμα θες μη βάζεις και όνομα, για να είσαι πιο...ελεύθερος". Άλλο, που δεν ήθελα. Αποφάσισα να υπογράφω σαν Λεπτολόγος, που ξεκίνησα από δίστηλος και μετά τις προτροπές του επόμενου αρχισυντάκτη Ηλία Δρυμωνα, από τη μια σελίδα φτάσαμε στις δύο.

Οι στήλες του "Τρίποντου" είχαν πάντοτε επιτυχία. Πρώτη και καλύτερη το "Δίχως μαλλιά στη γλώσσα" που έγραφε ο Συρίγος, αναλύοντας επί της ουσίας το βασικό θέμα του περιοδικού, ή εξαπολύοντας τους γνωστούς ...φιλιππικούς του. Μετά η περίφημη "Λεγεώνα των Ξένων", που υπέγραφε ο Καρύδας ανακαλύπτοντας απίθανα στοιχεία για τους ξένους που πέρασαν ή έπαιζαν στην Ελλάδα σε μια εποχή όπου το Ιντερνετ ήταν ...στη σφαίρα της φαντασίας και ο δημοσιογράφος έπρεπε να ανατρέχει σε αρχεία, πηγές, ξένα περιοδικά. Στη κανονική δημοσιογραφία δηλαδή.

Ο Παπαδογιάννης (εκτός από όλα τα άλλα) έγραφε το "Ματς της Εβδομάδας" ή τη "Γωνιά των Αστέρων", ενώ μια άλλη σειρά από συνεντεύξεις είχε τεράστια επιτυχία. Τις υπέγραφε ο Σωτήρης Κακίσης που φιλοξενούσε εκλεκτούς φίλους του μπάσκετ. Ανάμεσά τους, η Βούλα Πατουλίδου που πριν απογειωθεί στον στίβο, έπαιζε μπάσκετ αλλά και ο Τζίμης Πανούσης...

Πέτυχε γιατί...

Το "Τρίποντο" πέτυχε γιατί ήταν ένα μεγάλο μέρος της ζωής μας. Το αγαπήσαμε όσοι περάσαμε από εκεί, είτε για ένα, είτε για όλα τα τεύχη, έστω κι αν στο τέλος της διαδρομής του πέρασε από πολλές περιπέτειες μέχρι στις 4 Μαΐου του 2004, αναγγέλλοντας την κατάκτηση της Ευρωλίγκας από την Μακάμπι στο Τελ Αβίβ, με τον τίτλο "Γολιάθ" σταμάτησε να εκδίδεται. Ο αριθμός έγραφε τεύχος 808. Τιμή 2, 30 ευρώ. Είχε ξεκινήσει με 200 δραχμές, 16 χρόνια πριν...

Τελευταίο τεύχος (4/5/2004, νο 808)

Κι είχε καταφέρει μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια να κάνει μια μικρή επανάσταση στον αθλητικό Τύπο. Έκανε πρωτότυπες παρουσιάσεις, έδωσε σημασία στα στατιστικά, άφησε εποχή με τα αφιερώματά του και τα διάφορα γκάλοπ. Αποτέλεσε βήμα των ανθρώπων του μπάσκετ, διαμόρφωσε θέσεις και προτάσεις (επί παντός του μπασκετικού), έκανε σημαντικές εκδόσεις με κορυφαία την Ιστορία των 100 χρόνων του μπάσκετ (σε μια συλλογική δουλειά, ακόμη θυμάμαι το άγχος μου να τελειώσω το πρώτο κεφάλαιο που είχα επιφορτιστεί, γράφοντας ακατάπαυστα στην γραφομηχανή του 1ου Γραφείου της Πυροβολαρχίας Διοικήσεως της 180 ΜΚ ΧΩΚ) και συλλεκτικά τεύχη για τον Γκάλη και τον Τζόρνταν.

Μια από τις ιστορικές συνεντεύξεις του "Τ" με τον Παναγιώτη Φασούλα να συνομιλεί στον Βασίλη Σκουντή. Αμφότεροι ...23 χρόνια πριν!

Έμαθε σε όλη την Ελλάδα και μέσω του ...μανιακού Κώστα Παπαδάκη τι σημαίνει ΝΒΑ (ο νυν κορυφαίος μάνατζερ παικτών του μπάσκετ, έδινε ρεσιτάλ κάθε εβδομάδα, γράφοντας ασύστολα, σε σημείο να στριμώχνονται τα κείμενά του) πήρε συνεντεύξεις απ' όλα τα ιερά τέρατα του μπάσκετ σε Ελλάδα και εξωτερικό και κυρίως αγαπήθηκε από τον κόσμο, που ανταποκρινόταν κάθε Τρίτη με ιερή ευλάβεια.

Περάσαμε ωραία, κι ας πικραθήκαμε στο τέλος, ίσως γιατί μεγαλώνοντας αποκτήσαμε και τις επαγγελματικές παραξενιές μας. Και σίγουρα χρωστάμε πολλά σε εκείνη τη φαεινή ιδέα του Φίλιππου Συρίγου, που είδε μπροστά από την εποχή του και μας έδωσε την ευκαιρία για ένα δημοσιογραφικό "ευ ζην".

Από αριστερά, πάνω: Σκουντής, Παπαδογιάννης, Καρύδας, Συρίγος, Δρυμώνας, Κεχαγιάς. Κάτω: Φιλέρης, Ψαράκης, Ντεντόπουλος και ...Dranis!

Μέχρι και σκίτσο ...γίναμε, αργότερα όταν το περιοδικό ανήκε στο παρελθόν, σε μια αφιέρωση από τον Dranis!

ΥΓ: Τίποτε, βεβαίως, δεν θα λειτουργούσε καλά στο "Τ" αν δεν υπήρχε ένας άνθρωπος με ιώβεια υπομονή για να φτιάχνει τα εξώφυλλα, τις σελίδες και τα ωραία τυπογραφικά του. Ο Νίκος Κεχαγιάς, που μαζί με τους συνεργάτες του, είχε την καλλιτεχνική επιμέλεια, ήταν ο τελευταίος που ήθελα να ακούσω κάθε ...Παρασκευή μεσημέρι όταν έπρεπε δηλαδή να στείλω στο 5223413 τα φαξ με τον Λεπτολόγο. Μην ανησυχείς Νικόλα. Σε πέντε λεπτά τα στέλνω...