«Αν γίνει το 2-0 σε αυτή την διπλή εβδομάδα, το άλλο Σάββατο, ενδεχομένως κανείς να μη θυμάται αυτό το -32» γράφαμε την περασμένη εβδομάδα, μετά την συντριβή του Ολυμπιακού στην Μπασκόνια. Πέσαμε έξω. Γιατί κόντρα στην Χίμκι, οι «ερυθρόλευκοι» παρουσίασαν τα ίδια και χειρότερα συμπτώματα, χάνοντας με -28 πόντους. Κανείς δεν θυμάται ότι προηγήθηκε μια εξίσου εντυπωσιακή …τριαντάρα νίκης επί της Μακάμπι!

Φαινόμενα ανεξήγητα; Όχι τόσο. Ναι μεν τέτοιες ήττες δεν χωνεύονται, δεν επιτρέπεται κιόλας να επαναλαμβάνονται, αν προσπαθήσουμε ωστόσο να τις αναλύσουμε θα δούμε ότι έχουν εξήγηση.

Και προφανώς η λύση δεν είναι το να κόψουμε τον γόρδιο δεσμό, γιατί στα κεφάλια που ορισμένοι ζητάνε με ξεχωριστή σπουδή και μανία, υπάρχει κίνδυνος … πλήρους αστοχίας. Να πάει τζάμπα και η «εκτέλεση».

Προφανώς ο Ολυμπιακός δεν μπορεί κάθε φορά που βγαίνει από το ΣΕΦ να χάνει με 30 πόντους. Κάτι πρέπει να αλλάξει, αν θέλει να παραμείνει στην κορυφή της Ευρωλίγκας από την οποία ακόμη δεν έχει γκρεμιστεί, ωστόσο αν συνεχίσει να λιώνει σαν το βούτυρο, σύντομα δεν θα βρίσκει χώρο να στέκεται όρθιος.

Από την άλλη, αν με καθαρό μυαλό ψάξουμε να βρούμε ορισμένες απαντήσεις στα πολλά «γιατί» θα συμφωνήσουμε ότι αυτή η ομάδα:

Από την άλλη, αν με καθαρό μυαλό ψάξουμε να βρούμε ορισμένες απαντήσεις στα πολλά «γιατί» θα συμφωνήσουμε ότι αυτή η ομάδα:

• Δεν έπαιξε (ούτε καν προπονήθηκε) πλήρης σε όλο αυτό το διάστημα που γίνεται η Ευρωλίγκα. Από την αρχή της χρονιάς αντιμετωπίζει διαρκώς προβλήματα τραυματισμών, που δεν την αφήνουν σε ησυχία, ηρεμία και κυρίως άνεση να δείξει πως χτίστηκε το καλοκαίρι. Τα κρούσματα είναι συνεχόμενα. Να τώρα, που θεωρητικά θα επιστρέψει ο Μακ Λιν, υπάρχουν σοβαροί φόβοι για τον Παπαπέτρου!

• Οι τραυματισμοί δεν αφορούν μόνο τον παίκτη που λείπει. Κάποιοι επιβαρύνονται για να τον αντικαταστήσουν, ενώ όταν ο τραυματίας γυρίσει κάνει … αγώνα δρόμου να προλάβει τους υπόλοιπους. Ακόμη όμως κι όταν τα καταφέρει, κάποιοι άλλοι χτυπάνε με αποτέλεσμα τα κενά να υφίστανται διαρκώς.

• Με τόσες απώλειες οι ρόλοι έχουν ανακατανεμηθεί ουκ ολίγες φορές. Όσο καλοί κι αν είναι οι παίκτες, κάποια στιγμή θα τα μπερδέψουν. Και μπορεί ο Παπαπέτρου, για παράδειγμα, να είναι συνηθισμένος γιατί αυτή είναι η ζωή του στον Ολυμπιακό, δεν σημαίνει όμως το ίδιο με τους ξένους, που άλλα τους είπαν το καλοκαίρι, άλλα τους ζητήθηκαν κάποια στιγμή στο ξεκίνημα κι άλλα τους λένε τώρα.

• Είναι επίσης φυσιολογικό κάποιοι παίκτες να είναι κουρασμένοι. Σε όλες τις ομάδες συμβαίνει. Ο Στρέλνιεκς για παράδειγμα δεν έχει την φρεσκάδα των πρώτων μηνών γιατί είναι φανερά επηρεασμένος κι από τον μαραθώνιο του Ευρωμπάσκετ. Αν η ομάδα νικούσε, θα μπορούσε να συντηρηθεί … περισσότερο. Τώρα, πιέζεται κι αυτός με αποτέλεσμα να μην μπορεί να βοηθήσει επί της ουσίας.

Έτσι, λοιπόν, η περιφέρεια του Ολυμπιακού άλλαξε δυο φορές πρόσωπο και ταλαιπωρείται με αποτέλεσμα κάποιοι να ζητάνε επειγόντως τον … Βασίλη Τολιόπουλο, δηλαδή τον 14ο παίκτη της ομάδας, τον οποίο θεωρούν ικανό να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά. Μα δεν είναι ο ρόλος του νεαρού αυτός! Ξεκινώντας η χρονιά χωρίς τον Σπανούλη, με τον Μάντζαρη να έχει κι αυτός σημαντικό πρόβλημα στο δάχτυλο του ποδιού του και να μη κάνει προπονήσεις, το βάρος έπεσε σε Στρέλνιεκς-Ρόμπερτς. Ουσιαστικά το κουπί το τράβηξε ο Λετονός, καθώς ο εύθραυστος Αμερικανός τραυματίστηκε, επέστρεψε έπαιξε δυο-τρία καλά ματς και πάνω που είχε βρει ρυθμό πρώτα χτύπησε και εν συνεχεία … γύρισε ο Σπανούλης.

Ο Βασίλης είναι πλέον στα 36 του. Όσο τεράστια πείρα και κλάση διαθέτει δεν του ήταν εύκολο να προσαρμοστεί αμέσως, πολύ περισσότερο να ξαναπάρει με τη μία τα ηνία στα χέρια του. Την ώρα που αυτός προχωρούσε, Στρέλνιεκς και Ρόμπερτς υποχωρούσαν. Με δεδομένο ότι η επιστροφή του αρχηγού, άλλαζε τους ρόλους και καθώς ο Μάντζαρης επίσης ξεπέρασε το πρόβλημα του, η γραμμή των περιφερειακών μπερδεύτηκε για τα καλά.

Επίσης η επιστροφή του Σπανούλη έστειλε οριστικά τον Τόμπσον στο «3». Ο Αμερικανός, στο ξεκίνημα της χρονιάς, έβρισκε χώρο στο ροτέισον γιατί μπορούσε να μοιραστεί το «2» και με τον Παπανικολάου, που ξεκινούσε μαρκάροντας τον καλύτερο επιθετικό των αντιπάλων. Και ο ρόλος του Χόλις άλλαξε.

Πρόβλημα υπήρξε και εντός της ρακέτας. Μιλουτίνοφ και Πρίντεζης έλειψαν περίπου ένα 20ήμερο, ο Ολυμπιακός έκανε μεγάλες νίκες, αλλά δείτε … ποιοι επιβαρύνθηκαν. Ο Μακ Λιν που κάποιες στιγμές έπαιζε μόνος εναντίον όλων στο «5» και ο Παπαπέτρου που πήρε περισσότερο χρόνο στο «4» αλλά κινδυνεύει με κάταγμα κόπωσης. Με τον Τιλί μόνιμα έξω από το ξεκίνημα της σεζόν, τον Αγραβάνη να τίθεται οριστικά νοκ-άουτ, ο Ολυμπιακός ξεμένει από λύσεις στην φροντ-λάιν.

Τι γίνεται λοιπόν; Οι εύκολες λύσεις σε αυτές τις περιπτώσεις είναι δυο...

Αλλάζει ο προπονητής, ή κάποιοι από τους παίκτες. Ο Ολυμπιακός δεν είναι ομάδα που επιχειρεί τέτοιες κινήσεις (μόνο το 2012 άλλαξε τους ξένους της για αγωνιστικούς λόγους κι έφτασε, ωστόσο, στην κατάκτηση της Ευρωλίγκας). Λένε ότι ο Ολυμπιακός δεν έχει τους ξένους που του αξίζουν. Θα διαφωνήσουμε. Όχι γιατί δεν μπορεί να βρεθεί καλύτερος παίκτης από τον Ρόμπερτς ή τον Τόμπσον. Απλά, ο Ολυμπιακός δεν είναι ομάδα των … ξένων, αλλά των Ελλήνων.

Ο προπονητής είναι μια λεπτή υπόθεση, γιατί κανείς δεν εγγυάται ότι αυτός που θα πάρει τη θέση του Σφαιρόπουλου θα ξέρει καλύτερα να … κουμαντάρει το καράβι. Το ερώτημα είναι αν ο κόουτς των «ερυθρολεύκων» μπορεί να γυρίσει ξανά το τσιπάκι. Μετά το -28 από την Χίμκι ανέλαβε την ευθύνη. Είναι προφανές ότι ο χρόνος τον πιέζει και ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να αντέξει άλλες τριαντάρες εκτός έδρας...