Τρομάζει το μέγεθος Γιάννη και Παπαγιάννη, ενθουσιάζει η δήλωση Ιωάννη

Ο Στέφανος Μακρής ανέλυσε με ακρίβεια πόσο σημαντική ήταν η προσθήκη του Γιώργου Παπαγιάννη στην πεντάδα της Εθνικής, τόσο στην επίθεση, όσο -κυρίως- στην άμυνα, ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο, όταν ο πρώτος παίκτης που έβγαινε στον περιφερειακό των Ουκρανών ήταν ο Αντετοκούνμπο και πίσω περίμενε είτε ο Παπαγιάννης είτε ο Παπανικολάου.

Τόμπολα! Η ικανότητα της ουκρανικής ομάδας να διασπά την αντίπαλη άμυνα με "φονικές" διεισδύσεις πήγε περίπατο, οι αντίπαλοι έχαναν την μπάλα, άρα η ελληνική ομάδα είχε ελεύθερο πεδίο για να τρέξει, με οργανωτή της ορχήστρας τον μετρ σε αυτού το είδος παιχνίδι, Νικ Καλάθη και φίνισερ βέβαια τον τέλειο Γιάννη.

Συνηθισμένοι να βλέπουμε μπάσκετ με βάση αυτόν που έχει την μπάλα, παρασυρόμενοι από μια περίεργη άποψη της εποχής "φτάνει πια με την άμυνα", αγνοούμε συχνά το δόγμα ότι οι νίκες έρχονται από το ... πίσω κομμάτι του γηπέδου.

Προφανώς αν δεν βάλεις την μπάλα στο καλάθι δεν έχει νόημα να παίζεις μπάσκετ, σίγουρα η ισορροπία και στις δυο πλευρές του παρκέ είναι το ζητούμενο, πρώτα όμως απ' όλα φροντίζεις να στερήσεις από τον αντίπαλο την ευκαιρία να ελπίζει.

Για ένα ημίχρονο εναντίον της Ουκρανίας η Ελλάδα έμπαζε. Ο Γιάννης δεν είχε συγχρονιστεί ακόμη με τον Παπαγιάννη (όπως και ο Παπαγιάννης με τους περιφερειακούς της ομάδας) οπότε η συνύπαρξη τους στην ίδια πεντάδα ήταν σχεδόν μηδαμινή, αφού ο ένας αντικαθιστούσε τον άλλο.

Η ελληνική άμυνα αποδείχθηκε ευάλωτη στο αγαπημένο παιχνίδι των Ουκρανών, που πήγαν το ματς εκεί που ήθελαν εξ αρχής (στο πέντε εναντίον πέντε) και δημιούργησαν πονοκεφάλους στην Εθνική.

Χέρια και κορμιά σαν δέντρα

Ο Ιτούδης δεν κάθισε με σταυρωμένα τα χέρια. Μεσολάβησε και μια εμψυχωτική αντίδραση του Αντετοκούνμπο στα αποδυτήρια, ο κόουτς αποφάσισε να ξεκινήσει και με Γιάννη και με Παπαγιάννη και από τα μέσα του τρίτου δεκαλέπτου άρχισε η αποδόμηση κάθε ελπίδας της Ουκρανίας να κάνει μια ακόμη έκπληξη.

Η άμυνά μας δεν ήταν, πλέον, ελβετικό τυρί για να την "τρυπάνε" όπως ήθελαν οι αντίπαλοι. Αντίθετα γέμισε τεράστια χέρια και κορμιά σαν δέντρα που καθιστούσαν πολύ δύσκολη κάθε διείδυση προς τα μέσα. Κι άντε να περάσεις τον Αντετοκούνμπο, πώς θα βάλεις καλάθι πίσω στον Παπαγιάννη που περιμένει;

Η επιθετική λειτουργία της Ουκρανίας ξεχαρβαλώθηκε και η ελληνική ομάδα μπορούσε, πλέον, να τρέξει όπως θέλει να κάνει, σχεδόν σε κάθε φάση, και να βάλει 60 πόντους σε ένα ημίχρονο.

Φαινομενικά πήρε το ματς ο ανεπανάληπτος επιθετικός οίστρος του Γιάννη, το ξύπνημα του Ντόρσεϊ στην τρίτη περίοδο και τα δυο τρίποντα του Καλάθη από την κορυφή της ρακέτας. Σωστά. Μόνο, που για να γίνουν όλα αυτά, οι Ουκρανοί πάθαιναν βραχυκύκλωμα στην επίθεσή τους, χάνοντας την μπάλα και βλέποντας μετά με απόγνωση τον Αντετοκούνμπο να καλπάζει στο παρκέ. Τον σταματούσαν μόνο με φάουλ ή κάνοντας την προσευχή τους να αστοχήσει.

Ο Γιάννης έφτασε σε νέο ρεκόρ (41π) δείχνοντας την απεραντοσύνη του ταλέντου του, αλλά και το πόσο πλέον έχει προσαρμοστεί η ομάδα γύρω του. Άλλωστε όταν ξέρεις πως στην ομάδα σου έχεις ένα παίκτη που μπορεί... για πλάκα να βάλει 40 πόντους, είναι αυτονόητο ότι θα εκμεταλλευτείς αυτό το υπερόπλο.

Το μέγεθος της πεντάδας που αποκάλυψε ο Ιτούδης στο δεύτερο ημίχρονο είναι ίσως και η εικόνα που έχει στο μυαλό του ο ομοσπονδιακός προπονητής για την Εθνική των νοκ-άουτ, κυρίως κόντρα στις ομάδες που επίσης διαθέτουν μεγάλα ύψη. Η επιστροφή Παπαγιάννη γίνεται την κατάλληλη στιγμή, υπάρχει ένα ακόμη ματς (με την Εσθονία) και οι προπονήσεις επί γερμανικού εδάφους για να ετοιμαστεί ακόμη περισσότερο.

Με Γιάννη και Παπαγιάννη, βέβαια, στην ίδια πεντάδα γίνεται σημαντικός ο ρόλος του τρίτου ψηλού, δηλαδή του Κώστα Αντετοκούνμπο. Να υπάρχει δηλαδή κάποιος για τη θέση "5" σε περίπτωση που υπάρξει φθορά με τα φάουλ. Αν θυμάστε με Γιάννη και Κώστα, ο Ιτούδης είχε παίξει σε αρκετά φιλικά ματς, άρα το συγκεκριμένο σχήμα, βρισκόταν πάντα στο μυαλό του. Οι τραυματισμοί, ωστόσο, Παπαγιάννη και Κώστα το πήγαν ... λίγο πίσω. Τώρα, σιγά-σιγά, επανέρχεται, σε εξάρτηση βέβαια και με τον αντίπαλο.

Όλο το τεχνικό επιτελείο της ομάδας αξίζει τα εύσημα για τη δουλειά του. Το ροτέισον του Ιτούδη ήταν ιδανικό, με το ρεπό που πήρε ο Γιάννης να γίνεται ώστε να μην επιβαρυνθεί ο σταρ της ομάδας με back to back παιχνίδια. Λεπτομέρεια θα πείτε. Ναι, αλλά για να φτάσεις στον στόχο, οι λεπτομέρειες κάνουν τη διαφορά. Και μέχρι τώρα, προπονητές, γιατροί και φυσιοθαρεπευτές δεν έχουν λαθέψει στο παραμικρό, από τον σχεδιασμό τους.

"Μακάρι να μην τέλειωνε..."

Τα υπόλοιπα θα τα βρούμε εν ευθέτω. Με το καλό να τελειώσει η ομάδα τις υποχρεώσεις της στο Μιλάνο, να πάει στο Βερολίνο υγιής και βλέπουμε. Θα μείνω, ωστόσο, σε μια φράση που είπε στον Παντελή Διαμαντόπουλο, ο Ιωάννης Παπαπέτρου αμέσως μετά το ματς με την Ουκρανία. Όταν αναφέρθηκε στο κλίμα που επικρατεί στην ομάδα, που όπως λένε τα παιδιά τα οποία ακολούθησαν την αποστολή δεν έχει καμιά σχέση με τους παραλογισμούς του 2017 και την "επιφυλακτικότητα" του 2019.

"Όλοι απολαμβάνουμε τις στιγμές. Μακάρι να μην τελείωνε το τουρνουά αυτό" δήλωσε ο πρώην αρχηγός του Παναθηναϊκού και από του χρόνου στέλεχος της Παρτιζάν. Αν πράγματι στην Εθνική έχει φτιαχτεί ένα κλίμα, όπου άπαντες απολαμβάνουν την συμμετοχή, δεν γκρινιάζουν με το παραμικρό και η συμμετοχή στην ομάδα ισοδυναμεί με απόλαυση, τότε είμαστε σε πολύ καλό δρόμο.

Όχι μόνο για φέτος, όπου θα δοθεί η μεγάλη μάχη για επιστροφή σε μια μεγάλη διάκριση, όσο για τα επόμενα -τουλάχιστον- δυο χρόνια, αφού θεωρητικά ο κύκλος της τωρινής ομάδας θα κλείσει στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2024. Μακάρι να έρθει στο Βερολίνο αυτό που συζητάμε εδώ και ένα μήνα. Το μετάλλιο, που λείπει από το ελληνικό μπάσκετ εδώ και 13 χρόνια.

Ακόμη, όμως, και να μη γίνει αυτό, με αυτά που βλέπουμε και ακούμε από το Μιλάνο, φαίνεται ότι έχουν μπει γερά θεμέλια για μια απολαυστική Εθνική και στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ασίας του χρόνου το καλοκαίρι, πολύ περισσότερο στους Ολυμπιακούς Αγώνες, όπου ενδεχομένως να υπάρξει και η κορύφωση των ονείρων. Μη ξεχνάμε ότι σε αντίθεση με τις υπόλοιπες διοργανώσεις, σε ολυμπιακά τουρνουά, η Εθνική δεν έχει καταφέρει τίποτε πολύ σπουδαίο, αφού στις τρεις συμμετοχές που έχει μετρήσει (1996, 2004, 2008) ποτέ δεν μπόρεσε να μπει στην κορυφαία τετράδα.