Τζινόμπιλι, ο θρύλος
Ο Γιάννης Φιλέρης γράφει για τον απρόβλεπτο αριστερόχειρα, τον τεράστιο Μανού Τζινόμπιλι, που μας χάρισε στιγμές απίθανης μπασκετικής μαγείας
«Πάντοτε έπαιζα έτσι. Απρόβλεπτα», είχε πει ο Μανού Τζινόμπιλι περιγράφοντας τον εαυτό του. Ήξερε τι έλεγε. Δεν υπάρχει καλύτερη λέξη, από το απρόβλεπτος, για να απεικονίσεις μπασκετικά τον αριστερόχειρα Αργεντίνο πάνω στο παρκέ. Κανείς αντίπαλος δεν μπορούσε να προβλέψει τι θα κάνει στην επόμενη κίνησή του. Κανείς δεν ήταν σίγουρος ότι θα μπορούσε να τον σταματήσει.
Τον περασμένο Ιούλιο, έσβησε 41 κεράκια στην τούρτα γενεθλίων του. Αν και το κορμί του όχι μόνο αντέχει, αλλά μοιάζει ισάξιο παιδιών που έχουν τα μισά του χρόνια, ήξερε ότι κάπου έφτανε το φινάλε μιας δοξασμένης καριέρας.
Θα μπορούσε να παίζει … άλλα τρία-τέσσερα χρόνια, ακόμα χωρίς αμφιβολία. Πέρσι τελείωσε τη σεζόν, έχοντας 74 αγώνες και 9π σε 20 λεπτά συμμετοχής, κατά μέσο όρο.
Ποιο το νόημα όμως; Καλό είναι να φεύγεις όταν έχεις χορτάσει τα πάντα. Κι ο τεράστιος Αργεντίνος από μπάσκετ, εδώ και 25 χρόνια, είναι χορτασμένος όσο ελάχιστοι παίκτες στον κόσμο.
Αν πατήσει άλλωστε κανείς το όνομα του στην Wikipedia θα διαβάσει ότι μόνο αυτός και ο Μπιλ Μπράντλεϊ, πέρασαν στην ιστορία ως οι μοναδικοί μπασκετμπολίστες που έχουν κατακτήσει την Ευρωλίγκα, το ΝΒΑ και το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Οι πολυτιμότεροι τίτλοι, που υπάρχουν για να νιώσει κανείς … ο καλύτερος όλων. Ο Μανού δεν έγινε γερουσιαστής όπως ο Μπιλ Μπράντλεϊ (πρωταθλητής Ευρώπης με το Μιλάνο , στο ΝΒΑ με τους Νικς και χρυσό μετάλλιο με τις ΗΠΑ το 1964), σίγουρα όμως θα μπορούσε να είναι ένας … πρεσβευτής της Αργεντινής σε ολόκληρο τον μπασκετικό πλανήτη. Με την Εθνική Ομάδα της χώρας του, κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004. Τρία χρόνια νωρίτερα είχε προλάβει να στεφθεί πρωταθλητής Ευρώπης με την Κίντερ Μπολόνια (στην πρώτη χρονιά της σύγχρονης Ευρωλίγκας, σε σειρά τελικών με την Ταού την οποία η Μπολόνια νίκησε με 3-2 νίκες) ενώ από το 2002 και μετά φόρεσε τη φανέλα μιας ομάδας (Σαν Αντόνιο Σπερς) με την οποία κατέκτησε τέσσερα πρωταθλήματα ΝΒΑ και ήταν μέλος των Big 3. Ντάνκαν, Πάρκερ, Τζινόμπιλι.
Το ΝΒΑ υποκλίθηκε σύσσωμο όταν διάβασε την ανακοίνωση της αποχώρησής του, όλος ο κόσμος του μπάσκετ είχε να θυμηθεί κάτι από μια μαγική στιγμή του Μανού μέσα στα γήπεδα.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ
Ναι, ο Ολυμπιακός έφτασε μια ανάσα πριν από την απόκτησή του το καλοκαίρι του 2000, σε ένα στόρι που ανέλυσε ο Ηλίας Ζούρος στον Παντελή Βλαχόπουλο. Οι «ερυθρόλευκοι» είχαν συμφωνήσει με τον 23χρονο τότε Μανού, που έπαιζε με ιταλικό διαβατήριο, λόγω της καταγωγής του παππού του και θεωρούταν κοινοτικός. Δεν έπιανε θέση ξένου και ο Ολυμπιακός που ήδη είχε κλείσει τον Ράτζα (πρώτη μεταγραφή του Σωκράτη Κόκκαλη, εκείνο το καλοκαίρι) είχε εντοπίσει τον δαιμόνιο σκόρερ που έκανε θραύση με την Ρέτζιο Καλάμπρια. Στην ομάδα της Καλαβρίας, ο Μανού είχε πάει από την Αργεντινή και την Μπάια Μπλάνκα, ομάδα στην οποία έμαθε μπάσκετ. Έμαθε … τρόπος του λέγειν, διότι ο πατέρας του Χόρχε πολύ πριν τον πάρει στην Μπάια, του είχε μάθει τα μυστικά, μαζί με τα δυο αδέρφια του τα οποία επίσης έπαιζαν μπάσκετ. Ο μικρός τους ξεπέρασε όλους.
Το 1998 πήγε στην Καλαβρία και οδήγησε την Ρέτζιο στην άνοδο στην Α1 της Ιταλίας, όπου άρχισε να κάνει πράγματα και θαύματα. Ο Ολυμπιακός έκανε διάνα στην επιλογή του, αλλά το πρόβλημα με το μπάι-άουτ για το ΝΒΑ δεν ξεπεράστηκε ποτέ. Η Κίντερ που παραμόνευε, δεν είχε πρόβλημα να ρίξει το ποσό εξαγοράς για το επαγγελματικό πρωτάθλημα (ήταν σίγουρο ότι το 2002 ο Μανού θα πήγαινε στο ΝΒΑ) και … πήρε τον παίκτη. Στην Ευρώπη, όπως παραδέχθηκε αργότερα, βελτίωσε πάρα πολύ την ποιότητα του σαν μπασκετμπολίστας.
Ο Ολυμπιακός που εκείνο το καλοκαίρι είχε κάνει πρόταση και στον … Αντρέα Μενεγκίν (αλλά όταν ζήτησε για προπονητή τον Μπόγκνταν Τάνιεβιτς, αποχώρησαν), στράφηκε στον Αντουάν Ριγκοντό, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Ο Σ.Κόκκαλης τελικά επέλεξε τον Ρίβερς, που επέστρεψε χωρίς όμως να είναι ο παλιός καλός εαυτός του.
Η ΑΚΟΡΕΣΤΗ ΘΕΛΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΝΙΚΗ
Ο «καλύτερος έκτος παίκτης» (και με τη βούλα τη σεζόν 2007-8), ο άνθρωπος που έκανε το μεγαλύτερο γιουροστεπ στην ιστορία, ο Τζινόμπιλι με το απίστευτο πρώτο βήμα, με το καταπλητικό στεπ-μπακ για να σουτάρει συνήθως εύστοχο τρίποντο, ο γκαρντ που δεν φοβήθηκε ποτέ ένα ντράιβ με αντίπαλους όλα τα θηρία του ΝΒΑ. Αλλά κι ο παίκτης που έβαζε την ομάδα πάνω απ’ όλα, γινόταν θυσία για τη νίκη την οποία … λάτρευε. Και παράλληλα μισούσε την ήττα. Σε αντίθεση με τα δεδομένα του ΝΒΑ, όταν το Σαν Αντόνιο έχανε, δύσκολα του έπαιρνε κουβέντα.
«Θέλω να πάρω το πρωτάθλημα, τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο» έλεγε. Έμπαινε στο γήπεδο και … όποιον πάρει ο χάρος. Ελάχιστοι παίκτες είχαν την ορμή και την διάθεση του Μανού.
«Έχει τη θέληση να δώσει τα πάντα για τη νίκη και το κάνει στο πιο υψηλό επίπεδο έντασης που υπάρχει, σε κάθε λεπτό που περπατάει στο παρκέ» είπε στα πλέι-οφ του 2005 ο Γκρεγκ Πόποβιτς.
Με αυτή την ένταση έπαιζε ακόμη και στα 41 του. Σα να΄βλεπες ξανά και ξανά τον 21χρονο Μανού (λίγο πιο αδύνατο, με περισσότερα μαλλιά σίγουρα) στην πρώτη του εμφάνιση με την Εθνική ανδρών της Αργεντινής το 1998 στο Μουντομπάσκετ της Αθήνας. Η … γούρικη πόλη του, όπως και για πολλούς Αργεντίνους μπασκετμπολίστες καθώς έξι χρόνια αργότερα αναδεικνύονταν χρυσοί Ολυμπιονίκες.
ΤΟ ΑΞΕΧΑΣΤΟ ΜΠΑΖΕΡ-ΜΠΙΤΕΡ
Το ‘ 98 ήταν μόλις 21 ετών, αλλά ήδη ξεχώριζε για τις ικανότητές του στο γήπεδο. Η Αργεντινή τερμάτισε στην 8 θέση, αλλά ήδη ετοίμαζε τη μεγάλη ομάδα της … επόμενης δεκαετίας.
Στις επόμενες 10 διοργανώσεις, οι γκαούτσος πήραν … 7 μετάλλια. Ο Τζινόμπιλι δεν έλειψε ποτέ. Το ξεκίνημα έγινε στην Ινδιανάπολις το 2002 με το αργυρό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Το χρυσό πήγε στην Σερβία (άδικα κατά πολλούς, αλλά … πήγε) όμως η ρεβάνς ήρθε δύο χρόνια αργότερα. Στην πρεμιέρα του ολυμπιακού τουρνουά κι ενώ οι Σέρβοι προηγούνται με 82-81 χάρη σε δυο βολές του Ντέγιαν Τομάσεβιτς. Μένουν 3,4’’ και η Σερβία … ήδη πανηγυρίζει. Το κλειστό του Ελληνικού βλέπει μια απίστευτη επίθεση, με τον Πέπε Σάντσεθ να πασάρει στον κινούμενο Μανού, που πιάνει την μπάλα και σκοράρει με ταμπλό!
Η Αργεντινή κερδίζει 83-82 και στην ιστορία μένει το … τρελό γύρω-γύρω του γηπέδου από τον κόουτς Ρούμπεν Μανιάνο, που δεν μπορεί να συγκρατηθεί και τρέχει σε κατάσταση έκστασης!
Δείτε το:
Όσοι τυχεροί βρέθηκαν τότε στο κλειστό του ελληνικού το έχουν συγκρατήσει το καλάθι σαν ένα από τα πιο ιστορικά μπάζερ-μπίτερ όλων των εποχών. Ο Τζινόμπιλι σκοράρει 27 πόντους, αλλά φυλάει την καλύτερή του εμφάνιση για αργότερα. Ο ημιτελικός με τις ΗΠΑ είναι ένα προσωπικό ρεσιτάλ. Βάζει 29 πόντους με 5/7 δίποντα και 4/6 τρίποντα, γνωρίζοντας την αποθέωση στο ΟΑΚΑ. Η Αργεντινή προκρίνεται στον τελικό και νικώντας την Ιταλία, παίρνει το χρυσό μετάλλιο. Ο Τζινόμπιλι είναι … εθνικός ήρωας. Η σχέση του με την Εθνική Ομάδα, μένει αναλλοίωτη μέσα στο χρόνο. Το 2004, στα ντουζένια του, σκοράρει 19.2π παίρνει 4 ριμπ και δίνει 3.2 ασίστ. Οκτώ χρόνια αργότερα, το 2012 στο Λονδίνο, είναι 33 ετών αλλά η ηλικία δεν τον εμποδίζει να τελειώσει με 19.4π, 5.4ρ και 4.1ρ.
ΛΑΤΡΕΥΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ
«Το να κερδίσεις το πρωτάθλημα στο ΝΒΑ είναι το καλύτερο που μπορεί να σου συμβεί στην επαγγελματική σου καριέρα. Το να αντιπροσωπεύεις όμως την πατρίδα σου, με 30 εκατομμύρια ανθρώπους να πανηγυρίζουν, όταν σε βλέπουν στο πόντιουμ, είναι κάτι που δεν περιγράφεται εύκολα με λόγια» είχε πει μετά από κάποια επιτυχία της Εθνικής Ομάδας.
Οι Αργεντίνοι, παθιασμένοι και εκδηλωτικοί, τον αγάπησαν όσο λίγους αθλητές. Ο Τζινόμπιλι είναι στην πατρίδα του απλά ο «Μανού». Ένα συνηθισμένο όνομα, που όταν το φωνάζεις όλοι ξέρουν ότι εννοείς τον Τζινόμπιλι. Όπως όταν λες Ντιέγκο, οι πάντες σκέφτονται τον Μαραντόνα. Ο ίδιος σχολίαζε: «Όταν κάνεις κάτι καλό για τους Αργεντίνους, ταυτίζονται μαζί σου. Έχουν τόσα πολλά προβλήματα που πάντα αναζητούν κάποιον να τους κάνει να νιώσουν υπερήφανοι. Ποτέ δεν το ξεχνώ αυτό…»
Ο Τζινόμπιλι αποχωρεί πλήρης μπασκετικών ημερών, έχοντας κερδίσει τα πάντα. Έχοντας σκοράρει με κάθε απίθανο τρόπο, έχοντας παίξει άμυνες και έχοντας δώσει απίθανες ασίστ.
Θα τον θυμόμαστε περήφανο και νικητή πάνω στο παρκέ. Έτοιμο να τα δώσει όλα, για την επόμενη διεκδικούμενη μπάλα. Ένα παίκτη που πάνω απ’ όλα … πίστευε στην ομάδα και στη νίκη, μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Που δεν λογάριαζε τραυματισμούς, γιατί νικούσε τον πόνο.
Ο ίδιος τα έβλεπε λίγο πιο απλά: «Ήμουν ένας άνθρωπος που αγάπησε το μπάσκετ…»
Gracias …
Photo credits: AP Photo/Eric Gay
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ
