Σωτηρία την τελευταία στιγμή στο πρωτάθλημα, αγώνας για υπαγωγή σε κάποια άρθρα (44, 99 κ.λπ.) και αρχή της αγωνίας για την εξασφάλιση πιστοποιητικού εν’ όψει της νέας χρονιάς. Πίεση από πιστωτές, γκρίνια και προσπάθεια να εξασφαλιστούν παίκτες και προπονητής υπό το καθεστώς διαπραγμάτευσης, εφόσον καλά καλά δεν είχαν εξοφληθεί οι προηγούμενοι!

Σε όλα αυτά έλειπε το βασικό συστατικό της λύτρωσης, που ακολουθεί την σταύρωση, η ανάσταση. Πολύ απλά γιατί η ΑΕΚ δεν προλάβαινε να αναστηθεί και άρχιζε τον αγώνα εκ νέου για να καθυστερήσει την νέα σταύρωση !

Τώρα (και) από τα χέρια του αρχηγού της στη χρυσή εποχή στις αρχές του 2000 και παίκτη του Ηλυσιακού πλέον Νίκου Χατζή, όπου σήκωσε μαζεμένα ένα πρωτάθλημα, δύο κύπελλα και ένα Σαπόρτα, η ΑΕΚ έχει για πρώτη φορά εδώ και χρόνια την ευκαιρία να ζήσει και την ανάσταση.

Ο υποβιβασμός της για πρώτη φορά στην ιστορία της από την Α1, πέρα από τα δάκρυα και την πίκρα που λογικά προκάλεσε στους φίλους της αλλά και γενικότερα στους φίλους του αθλητισμού, δίνει την ευκαιρία μέσα από την στάχτη της να ξαναγεννηθεί και κυρίως (αν γίνουν οι σωστοί χειρισμοί επιτέλους) να επανέλθει δριμύτερη και καθαρή, ώστε να βάλει τις βάσεις για να ξαναγίνει και πάλι πραγματική «Βασίλισσα» και όχι απλά «Κόμισσα της φάμπρικας» όπως ήταν τα τελευταία χρόνια.

Ο Ηλυσιακός, μπορεί να μην είχε ούτε στα μισά, την ένδοξη ιστορία της ΑΕΚ αλλά και του Ηρακλή, με την μόνη διαφορά όμως ότι έσφυζε από υγεία κάτι που αντικατοπτριζόταν κάθε εβδομάδα στο παρκέ. Θα ήταν μπασκετική αδικία (όχι πως δεν υπάρχουν τέτοιες) αν τελικά υποβιβαζόταν η ομάδα του Κώστα Φλεβαράκη.