Η δόξα του ηττημένου

Ο τρόπος που πανηγύρισαν τη νίκη και τον τίτλο του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος πόλο οι Ιταλίδες αναδεικνύει ακόμα περισσότερο την αξία του ελληνικού συγκροτήματος του Γιώργου Μορφέση.

Μόλις ο συνεργάτης του Φάμπιο Κόντι, με τη λήξη του τελικού πήγε να τον ρίξει στην πισίνα, για τον καθιερωμένο στο πολο πανηγυρισμό, ο Ιταλός τεχνικός τον “πάγωσε” με το βλέμμα του δείχνοντάς του πως δεν είναι ώρα.

Πέρασε δίπλα του, και κατευθύνθηκε προς τον Ελληνα συνάδελφο του να τον ασπαστεί, δείγμα του σεβασμού που έχει προς το πρόσωπό του αλλά και το έργο που έχει επιτελέσει όλα αυτά τα χρόνια.

Οι Ιταλίδες, που προκρίθηκαν στα πέναλτι στον προημιτελικό με την Ολλανδία και στο γκολ στον ημιτελικό με την Ουγγαρία, δεν είχαν πανηγυρίσει τόσο έξαλλα σε αυτά τα δύο παιχνίδια, όσο έκαναν στον τελικό. Σε ένα παιχνίδι όπου είχαν προηγηθεί με 8-2 (!) και όμως όταν η διαφορά έπεσε στα τέσσερα γκολ ο προπονητής τους ζήτησε τάιμ άουτ.

Ναι η Ιταλία, η υπερδύναμη του πόλο με τα πέντε χρυσά Ευρωπαϊκά μετάλλια και τα δύο Παγκόσμια, πανηγύρισε τη νίκη επί της Ελλάδας όσο καμία άλλη. Τόσο ψηλά είμαστε στη συνείδηση των ξένων (ευτυχώς και σε αρκετών Ελλήνων).

Την ίδια στιγμή σε εμάς αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση αυτό το ασημένιο μετάλλιο, πολύ απλά γιατί η εθνική μας είχε δημιουργήσει μια απίστευτη παράδοση με την “Setterosa” συνεχόμενων νικών που δυστυχώς έσπασαν σε δύο τελικούς στην Ολυμπιάδα της Αθήνας το 2004 και σήμερα.

Εστω και έτσι, τρίτο συνεχόμενο μετάλλιο σε μεγάλη διοργάνωση δεν είναι και μικρό πράγμα για μια ομάδα που τουλάχιστον σε συνθήκες προετοιμασίας και απολαβές, βρίσκεται σε χειρότερο στάδιο από την αδύναμη Νότια Αφρική η οποία αποσύρθηκε από το Προολυμπιακό τουρνουά του Εντμοντον.

Οταν ο Γιώργος Μορφέσης, πριν τον τελικό μιλώντας στο Sport24.gr είπε πως αυτά τα κορίτσια είναι ήδη “χρυσές στην καρδιά του” δεν το είπε τυχαία. Βιώνει καθημερινά, ζώντας δίπλα τους εδώ και εννέα χρόνια, τις αγωνίες τους, τον προβληματισμό τους για την επόμενη μέρα και προσπαθεί να τις κρατάει πάντα απερίσπαστες σε αυτό που κάνουν τόσο καλά, στο να παίζουν πόλο.

Είναι κάτι που το διασκεδάζουν και τους δίνει έξτρα κίνητρο για να συνεχίζουν κάθε φορά πιο δυνατά, αλλά και η υπομονή έχει τα όριά της.

Δυστυχώς για την πολιτεία, τα μετάλλια…συσσωρεύονται και μαζί και τα πριμ, αν και με δεδομένο ότι ακόμα δεν έχει δοθεί ούτε αυτό του 2010 (ασημένιο μετάλλιο και πάλι σε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα) προβλέπουμε κανένα γενναίο “κούρεμα” σε στύλ τρόικας, που θα θυμίζει τις διαφημίσεις (Στα τρία το ένα δώρο…).

Οι κοπέλες και ο Γιώργος Μορφέσης, όσο μοναχικός και αν είναι ο δρόμος τους, θα συνεχίσουν με στόχο ένα ακόμα μετάλλιο στο Εντμοντον, που θα σημαίνει πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Θα το κάνουν για την πατρίδα τους και τη δική τους υστεροφημία, και όσοι θέλουν ας είναι δίπλα τους.

Ετσι και αλλιώς δεν παρακάλεσαν ποτέ κανέναν.