Είχα στο Λονδίνο μια δουλειά

Μας είχε λείψει είναι η αλήθεια, από τον περασμένο Αύγουστο όπου το είχαμε επισκεφτεί λόγω των Ολυμπιακών Αγώνων.

Το περίφημο By the book έκανε και πάλι δυναμικά την εμφάνισή του στο Λονδίνο για να μας θυμίσει πως ο θεός σώζει μεν τη Βασίλισσα, αλλά παίζει και με την υπομονή μας.

Από την πρώτη ώρα παραμονής στη βρετανική πρωτεύουσα μπαίνεις στο πετσί του βρετανικού ρόλου και καταλαβαίνεις πως είναι να βρίσκεσαι στον (ωραίο) κόσμο σου.

Πρώτο βράδυ άφιξης στο Λονδίνο και μια παρέα δέκα (πεινασμένων) συναδέλφων επισκεφτήκαμε τουλάχιστον 2-3 εστιατόρια και πάμπ (με φαγητό) στο γραφικό και ήρεμο Γκρίνουιτς, στην περιοχή στην οποία βρίσκεται και η Ο2 arena στην οποία γράφτηκε η "ερυθρόλευκη" εποποιία.

Η ώρα ήταν (με...βρετανική ακρίβεια) 22.07 και η απάντηση επίσης κλασσική βρετανική:

"Sorry guys but the kitchen closed"

Στις 22.00 οι κουζίνες κλείνουν και μόνο αν έχεις βύσμα στο... παλάτι μπορεί να σου δώσουν τουλάχιστον κανά ψωμάκι με λίγο τυρί.

Φανταστείτε μια παρέα 10 ατόμων, αρκετά...φαγανών (δεδομένου ότι ανάμεσα σε αυτούς ήταν ο υπογράφων αλλά και ο αδελφός Γιάννης Φιλέρης) να βρεθούν σε αντίστοιχη θέση σε Ελλάδα ή Ιταλία με ένα πρόχειρο λογαριασμό 150 ευρώ έτοιμο προς διάθεση και η κουζίνα να έχει κλείσει μόλις επτά λεπτά. Δεν υπήρχε περίπτωση να φύγουμε νηστικοί.

Δεν είναι τυχαίο πως τα τούρκικα μαγαζιά γρήγορου φαγητού (στο οποίο βρήκαμε και εμείς αρκετές φορές παρηγοριά) θησαυρίζουν στο Λονδίνο παίρνοντας και όλη την βρετανική πελατεία μετά τις 22.00, δεδομένου ότι το άτιμο το ποτό χτυπάει στο κεφάλι αν είσαι και νηστικός.

Στο ξενοδοχείο τα ίδια και χειρότερα, με τον μέτρ να αναγκάζεται να συγκαλέσει συμβούλιο με σεφ και προσωπικό για να αποφασίσουν αν θα σπάσουν το πρωτόκολλο ώστε να μας σερβίρουν 15 λεπτά μετά τις 22.00 ως πελάτες του ξενοδοχείου!

Η ετυμηγορία ήταν γνωστή από πριν, αλλά ειπώθηκε με τον γνωστό φλεγματικό τρόπο των Άγγλων: "Θα είναι χαρά μας να σας εξυπηρετήσουμε από τις 6.30 το πρωί στο μπρέκφαστ. Καλό σας βράδυ και λυπόμαστε για την αναστάτωση, αλλά οι μάγειροι έχουν πλύνει τις κουτάλες τους"!

Σε όλα αυτά πρέπει να κάνεις υπομονή και με τον καιρό, ξεκινώντας το πρωί με λιακάδα αλά Αθήνας, που όμως στην πορεία εξελίσσεται σε ανοιξιάτικη καταιγίδα.

Έξυπνη η κίνηση των διοργανωτών σε ένα πρόχειρο press kit προς τους δημοσιογράφους να βάλουν δώρο μια ομπρέλα. Πόσο χρήσιμη όμως να είναι στην Αθήνα ;

Δεδομένου ότι οι (λίγοι) συνάδελφοι που σταθήκαμε τυχεροί να την πάρουμε μας την έδωσαν τα μεσάνυχτα μετά τον τελικό !

Ναι, δεν την έδιναν (ό,τι πιο απλό και λογικό) με την παραλαβή της διαπίστευσης αλλά μόνο μετά το τέλος των αγώνων, προφανώς θεωρώντας πως με την κόρνα της λήξης του τελικού ή των ημιτελικών η δουλειά των δημοσιογράφων μόλις τελείωσε...

Όσο για τον αντάπτορα για την πρίζα, όσοι είχαμε την τύχη να έχουμε έρθει στους Ολυμπιακούς Αγώνες ήμασταν έτοιμοι αφού τον είχαμε στην τσάντα. Οι υπόλοιποι, βασίστηκαν στην οργανωτική επιτροπή η οποία όμως παρά το γεγονός ότι πρόσφερε τσάι και ζεστή αγγλική σούπα, δεν είχε σκεφτεί ότι η πλειονότητα των δημοσιογράφων από την Ευρώπη δεν είχαν ανταπτορα στην τσέπη.

Έτσι έφευγες για την εξέδρα Τύπου με ζεστή σούπα αλλά χωρίς δυνατότητα ηλεκτρικής τροφοδοσίας του κομπιούτερ ή του κινητού τηλεφώνου.

Ας είναι, ο επόμενος στόχος ήταν να φτάσουμε στην μικτή ζώνη μετά τους ημιτελικούς και τον τελικό. Μάταιος κόπος.

"Δεν περνάτε με τη χρωματιστή διαπίστευση, αλλά χρειάζεστε την μονόχρωμη" μας έλεγε ευγενικά ο σεκιούριτι, την ίδια στιγμή που προσπαθούσαμε να τον πείσουμε ότι απλά το δείγμα που του είχαν κολλήσει στον τοίχο ήταν ασπρόμαυρο, αφού δεν είχε τυπωθεί από έγχρωμο εκτυπωτή !

Με την παρέμβαση του επικεφαλής Τύπου της Ευρωλίγκα το πρόβλημα λύθηκε, απλά οι παίκτες είχαν ήδη μπει στα ντούς και έπρεπε να τους πείσουμε να βγούν για λίγο με...σαπουνάδες για να γίνει η δουλειά.

Στον τελικό ο απόλυτος συγχρονισμός μετά τη λήξη. Οι μισοί δημοσιογράφοι μαζι με φιλάθλους έχουν μπει μέσα στο παρκέ και κάνουν τη δουλειά τους με τους παίκτες του Ολυμπιακού.

Ξαφνικά οι διοργανωτές αποφασίζουν να κλείσουν την είσοδο, χωρίς φυσικά να απομακρύνουν κανέναν από το χώρο. Απλά απαγορεύοντας στους υπόλοιπους να μπουν ακόμα και στους δημοσιογράφους τηλεοπτικών συνεργείων με δικαιώματα !

Έτσι την ώρα που φίλαθλοι βγάζουν φωτογραφίες και παίρνουν αυτόγραφα, συνάδελφοι δεν μπορούν να πάρουν δηλώσεις...

Η ομάδα του Ολυμπιακού μέσω του συναδέλφου Χρήστου Μπαφέ από το γραφείο Τύπου έχει επιτρέψει να μπουν οι Έλληνες συνάδελφοι στα αποδυτήρια με το σχετικό πάσο. Την ώρα όμως που τα μοιράζει στους συναδέλφους ένας σεκιούριτι τον ακολουθεί από πίσω και τα μαζεύει (!) αφού ήθελε εντολή από τον εκπρόσωπο Τύπου της Ευρωλίγκα, κάνοντας έξαλλο Χρήστο αφού η Ευρωλίγκα είχε ήδη δώσει άδεια νωρίτερα. Όμως ο σεκιούριτι ήθελε διπλή επιβεβαίωση. Το πρωτόκολλο βλέπετε.

Στα δωμάτια του ξενοδοχείο η επιγραφή στο παράθυρο απολαυστική: "Απαγορεύεται αυστηρά το κάπνισμα σε κάθε χώρο του δωματίου ακόμα και έξω από αυτό το παράθυρο".

Πολύ ωραία, με τη διαφορά ότι αυτά τα παράθυρα είχαν κλειδαριά και ήταν μόνιμα κλειδωμένα...

Στο δρόμο, ισχύει το γνωστό πως αν μαζευτούν 3-4 άτομα και κάνουν μια ουρά, σε λίγο από πίσω τους θα έχουν μαζευτεί τουλάχιστον άλλοι δέκα χωρίς να ξέρουν τι περιμένουν στην ουρά. Είπαμε το πρόγραμμα πάνω απ’ όλα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι καλό να βρισκόμαστε στην εντελώς αντίθετη πλευρά της αταξίας και ανομίας που συναντάς στη χώρα μας. Εναν μέσο όρο ψάχνουμε, κυρίως λογικής η οποία πολλές φορές χάνεται στη Βρετανία.

Όπως στην λήξη των αγώνων, όπου μισή ώρα μετά τον τελικό οι υπεύθυνοι του γηπέδου αρχίζουν να παίρνουν τις πρίζες και τις οθόνες από τα δημοσιογραφικά διότι έτσι λέει το πρωτόκολλο και ας δουλεύουν δεκάδες συνάδελφοι. Η δουλειά συνεχίζεται αναγκαστικά στο κέντρο Τύπου, όπου ευγενικά μεν, σχολαστικά δε, ο υπεύθυνος της αίθουσας μας ενημερώνει: "Παιδιά σε 20 λεπτά κλείνουμε" !

Φεύγοντας ρωτάμε για την τσάντα με το διαφημιστικό υλικό της Ευρωλίγκας και ο συμπαθέστατος κύριος μας λέει: "Δεν έχουμε γιατί την πρώτη μέρα πολλοί συνάδελφοί σας πήραν από δύο και τρεις".

Τον ρωτάμε γιατί δεν τρυπάγαν κάθε διαπίστευση την ώρα της παράδοσης της τσάντας ή έστω να κρατούν ονόματα μέσω της διαπίστευσης όπως γίνεται σχεδόν σε όλες τις διοργανώσεις του κόσμου.

Το πρόσωπό του λάμπει και μας στέλνει αδιάβαστους: "Εξαιρετική ιδέα κύριε. Θα το προτείνω να την εφαρμόσουμε στην επόμενη διοργάνωση".

See you next year dear boy

Υ.Γ.: Ατάκα συναδέλφου για τις περιπέτειες με τους (συμπαθέστατους κατά τα άλλα) Βρετανούς: "Μα τι περιμένεις σε μια διοργάνωση όπου ακόμα και για τσιρλίντερς έχουν άνδρες...".