Το όνειρο του Ζακ Χόντσκινς να αγωνιστεί στην πρώτη κατηγορία του κολεγιακού πρωταθλήματος έγινε πραγματικότητα πριν από λίγες μέρες. Με τη φανέλα των Φλόριντα Γκέιτορς ο 18χρονος έκανε το ντεμπούτο του και τα φώτα της δημοσιότητας έπεσαν πάνω του. Πολύ απλά επειδή έχει γεννηθεί χωρίς τον αριστερό του βραχίονα, αλλά αυτό δεν τον εμποδίζει να είναι ένας εξαιρετικός παίκτης και μάλιστα με πολύ καλό σουτ.

Με την ευκαιρία της εμφάνισης του νεαρού στο κολλεγιακό, τοSport24.gr θυμήθηκε μια ελληνική περίπτωση και μίλησε με τον Κώστα τον Δόσπρα, τον παίκτη του Δημοκρίτου, που έπαιξε μέχρι και Α’ εθνική, αν και είχε χάσει από μικρός δύο δάχτυλα (αντίχειρα και δείκτη που θεωρούνται δικαίως τα σημαντικότερα). Μια περίπτωση σαν εκείνη του Μαρτίνας Πότσιους, με τη διαφορά ότι ο Λιθουανός έχει χάσει ένα δάχτυλο.

«Ήταν κάτι φυσιολογικό για μένα να ασχοληθώ με τον αθλητισμό τον οποίο και λάτρευα όπως και ιδιαίτερα το μπάσκετ. Έχοντας πάθει το ατύχημα σε πολύ μικρή ηλικία αφού μόλις τριών ετών έχασα τα δάχτυλά μου, δεν με έκανε καν να σκεφτώ αργότερα το θέμα του αθλητισμού. Ήταν δεδομένο ότι θα καταπιανόμουν με τα σπορ όπως και έγινε» μας λέει ο 52χρονος πλέον δάσκαλος φυσικής αγωγής σε σχολείο στη Ρόδο.

Το γεγονός ότι του έλειπαν δύο πολύ σημαντικά δάχτυλα ήταν κάτι που: « Με έκανε να γίνω καλύτερος σε άλλα πράγματα. Για παράδειγμα είχε δυναμώσει απίστευτα το δεξί μου χέρι, πολύ καλύτερα από παίκτες χωρίς πρόβλημα.

Δεν κρύβω ότι ήταν δύσκολο και να κοντρολάρω αλλά και να σουτάρω, αλλά η αγάπη μου για το άθλημα με έκανε να πηγαίνω αρκετά νωρίτερα για προπόνηση και να φεύγω αργότερα. Έτσι βελτιώθηκα σημαντικά και κάλυψα σε μεγάλο βαθμό τη δυσκολία» μας λέει ο Κώστας Δόσπρας, που θυμάται φυσικά τον προπονητή του στο Δημόκριτο και τον καμαρώνει ακόμα και σήμερα.

«Ο Σούλης Μαρκόπουλος είχε δείξει από τότε το ταλέντο που είχε στην προπονητική και δεν είναι τυχαίο που έφτασε τόσο ψηλά. Χαίρομαι ειλικρινά που έχει αυτή την πορεία. Όμως ξεχωρίζω και τον Θόδωρο Ροδόπουλο, που επίσης με έχει βοηθήσει πολύ όπως και γενικότερα το μπάσκετ» λέει ο πρώην αθλητής του Δημοκρίτου, μια ομάδα που έπαιξε για εννέα χρόνια (στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και στις αρχές αυτής του 1980) στην Α’ εθνική τότε με στάθηκε με αξιοπρέπεια πετυχαίνοντας μάλιστα μεγάλες νίκες επί του Αρη, του ΠΑΟΚ, του Ολυμπιακού και όλων των ομάδων πλην Παναθηναϊκού.

Ο Δημόκριτος της Α Εθνικής. Ο Κώστας Δόσπρας είναι δεύτερος από αριστερά στην κάτω σειρά. Πρώτος, όρθιος από αριστερά, ο κόουτς Σούλης Μαρκόπουλος, αγκαλιά με τον γιο του Χάρη!

Ο Δημόκριτος έμεινε στην κατηγορία έξι χρόνια, σε μια ομάδα που έπαιζαν ακόμη ο Αχιλλέας Παπαργυρίου, αλλά και οι Κιτσούκαλης, Γκίνης, Τσίτσκαρης, Τίλης. Ο Δόσπρας ήταν από τους καλύτερους παίκτες της ομάδας. Πολύ αθλητικός, με εξαιρετικό άλμα αλλά και τηρουμένων των αναλογιών πολύ καλό σουτ.

Αυτή η φυσική του δύναμη, προϊόν και της συστηματικής προπόνησής του, τον έφερε μέχρι την Γυμναστική Ακαδημία. Ο αστικός μύθος λέει ότι όταν εξετάστηκε σε όλα τα αγωνίσματα άφησε άναυδους όλους τους καθηγητές του, με αποτέλεσμα να παρακαμφθεί ο κανονισμός που υπήρχε τότε και έλεγε ότι στην ΕΑΣΑ (όπως λεγόταν) έμπαιναν μόνο "αρτιμελείς φοιτητές".

Ο Κώστας Δόσπρας θυμάται πόσο φορτωμένο ήταν το πρόγραμμα της ομάδας« Δίναμε κάθε Σαββατοκύριακο δύο παιχνίδια σε Θεσσαλονίκη ή Αθήνα, για οικονομία στις μετακινήσεις όπως γινόταν τότε και η επιβάρυνση ήταν πολύ μεγαλύτερη φυσικά για όλους. Φοβάμαι όμως πως έτσι όπως πάμε με την κρίση, θα επανέλθουμε σε εποχές να παίζονται περισσότερα παιχνίδια μαζί» λέει και δεν κρύβει και την πικρία του για την αθλητική εικόνα των παιδιών σήμερα, την οποία διαπιστώνει από πρώτο χέρι και στο σχολείο που διδάσκει, αλλά και στον Ιαλυσό Ρόδου όπου είναι υπεύθυνος για την ακαδημία του συλλόγου.

«Τότε θυμάμαι να περνάμε όλη τη μέρα στο δρόμο, στις αλάνες στα γήπεδα. Υπήρχε μέρα που γύρισα βράδυ σπίτι και έτρεμαν τα πόδια μου. Συνειδητοποίησα ότι είχα παίξει 11 ώρες ποδόσφαιρο. Όμως τότε έκανα και για πλάκα 100 κάμψεις ως άσκηση, ενώ βλέπεις σήμερα τα παιδιά παρά την πολύ καλύτερη σωματοδομή τους και την ανάπτυξη που έχουν να είναι «κενά» από μέσα κυρίως λόγω έλλειψης άθλησης.

Λυπάμαι γιατί φταίμε και εμείς οι γονείς που τα τρέχουμε όλοι μέρα σε μαθήματα και δραστηριότητες έχοντας γεμίσει με τόσα πράγματα το πρόγραμμά τους, ξεχνώντας το πιο βασικό που είναι το παιχνίδι για ένα παιδί.

Από την άλλη τα έχουμε κάνει να χάνουν και το μέτρο, έχοντας για παράδειγμα πολλά υλικά αγαθά με αποτέλεσμα να μην μπορούν ουσιαστικά να εκτιμήσουν το τι έχουν.

Εμείς για παράδειγμα χρειαζόταν και ένας χρόνος για να μαζέψουμε τις 1200 δραχμές, πενηνταράκι πενηνταράκι για να πάρουμε ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια με τα οποία μετά…κοιμόμασταν μαζί.

Σημεία των καιρών δυστυχώς σήμερα είναι το να μην συνειδητοποιούν τα παιδιά ακόμα και την αξία ενός πράγματος.

Όπως και να έχει θα πρέπει να τα δώσει όλα η πολιτεία για να φέρει παιδιά στον αθλητισμό και να φτιάξει περισσότερα γήπεδα και αθλητικούς χώρους. Εκεί είναι το μέλλον της νεολαίας» κλείνει αυτό το νοσταλγικό ταξίδι ο Κώστας Δόσπρας που είχε γράψει τη δική του ιστορία τότε ξεπερνώντας μια μεγάλη δυσκολία με όπλο την αγάπη του για το μπάσκετ.