Το ημερολόγιο της ευτυχίας» θα μπορούσε να είναι κάλλιστα ο τίτλος στο κομμάτι που ακολουθεί, και ξυπνάει μνήμες ενθουσιασμού, νωπές ακόμα, λες και ήταν χθες. Και όμως έχουν περάσει δέκα (ναι 10 !) ολόκληρα χρόνια, από το έπος της Πορτογαλίας και κανείς δεν μπορεί να το ξεχάσει.

Σε κανέναν (όχι μόνο στην Ελλάδα) δεν μπορεί να βγει εύκολα από το μυαλό του η εικόνα αυτών των υπέροχων Ελλήνων με τον Γερμανό τους, που οδήγησαν μια χώρα στην κορυφή του (ευρωπαϊκού) Ολύμπου.

Όμως το σημαντικότερο είναι ότι άφησαν και μια παρακαταθήκη όχι μόνο για τη νέα γενιά, αλλά και για την ίδια την εθνική ομάδα που άλλαξε για τα καλά επίπεδο, δεν γύρισε ποτέ το κεφάλι να κοιτάξει πίσω, και μας έφτασε όλους στο σημείο να μένει στα πέναλτι εκτός προημιτελικών ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου και να είμαστε σκασμένοι, θεωρώντας (δικαίως) ότι χάσαμε την ευκαιρία της ζωής μας.

Η ίδια η εθνική όλα αυτά τα χρόνια, με αρχή το 2004, μας έκανε να πιστέψουμε ότι μπορούμε όλο και πιο πάνω, όλο και καλύτερα.

ΤοSport24.gr παραχωρεί τον λόγο σε έναν άνθρωπο που έζησε από πρώτο (κυριολεκτικά) χέρι τα πράγματα και μοιράζεται μαζί μας αυτό το ημερολόγιο της ευτυχίας.

Ο Γιάννης Τοπαλίδης, το δεξί χέρι και συνεργάτης του Οτο Ρεχάγκελ, μας μεταφέρει σε ένα νοσταλγικό ταξίδι στο χρόνο, δέκα χρόνια πριν και μας βάζει στα αποδυτήρια της πιο επιτυχημένης εθνικής ομάδας όλων των εποχών. Και θυμάται τα λόγια του κόουτς, την ακύρωση της πτήσης, τον εφιάλτη, την βιασύνη του να πανηγυρίσουν, μέχρι και το πιο δύσκολο αίτημα που του έχει θέσει ποτέ παίκτης από την ομάδα του, ο Γιώργος Καραγκούνης !

Ξετυλίγει μαζί μας το κουβάρι των αναμνήσεων, ενθυμούμενος στιγμές από κάθε παιχνίδι, ξεκινώντας με τη σειρά από την πρεμιέρα με την Πορτογαλία και φτάνοντας ως το φινάλε πάλι με τους (άτυχους που έπεσαν πάνω μας) Πορτογάλους.

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν το όμορφο ταξίδι

Σάββατο 12 Ιουνίου 2004 - Ωρα 19.00

Στάδιο «Ντραγκάο» - Πόρτο

Ελλάδα-Πορτογαλία 2-1 (7’ Καραγκούνης, 51’ Μπασινάς – 90’ Ρονάλντο).

Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός

«Δεν θα ξεχάσω τον ενθουσιασμό με τον οποίο είχαμε φτάσει όλοι στο γήπεδο. Γενικά υπήρχε από την πρώτη στιγμή που φτάσαμε στην Πορτογαλία, σε κάθε παίκτη, στον προπονητή, σε όλους και το έβλεπες σε κάθε μας εκδήλωση. Μην ξεχνάτε ότι η εθνική Ελλάδος είχε προκριθεί μετά από δέκα χρόνια και πάλι σε μεγάλη διοργάνωση και αυτό από μόνο του έλεγε πολλά.

Ακούγαμε όμως από πολλούς και όχι μόνο Έλληνες, ότι θα πάθουμε ότι και η ομάδα του 1994 στις ΗΠΑ και θα φύγουμε με τρεις ήττες. Αυτό ήταν κάτι που…τσίγκλισε τον εγωϊσμό μας και είχαμε δώσει μια υπόσχεση λίγο πριν την έναρξη των αγώνων. Να τα δώσουμε όλα για να πάμε όσο το δυνατόν καλύτερα και πιστέψτε με, ήμασταν αισιόδοξοι όχι μόνο ότι δεν θα διασυρθούμε αλλά και ότι θα κάνουμε τουλάχιστον τρία καλά παιχνίδια.

Ξεκινάει το παιχνίδι και παίρνουμε γρήγορα το προβάδισμα, ενώ φτάνουμε σε μια απίστευτη νίκη. Στα αποδυτήρια ο ενθουσιασμός είναι μεγάλος και πολύ γρήγορα από την αγωνία της πρεμιέρας και το πώς θα πάμε, είχαμε περάσει στα…κομπιουτεράκια και υπολογίζαμε πλέον ότι μπορούμε να προκριθούμε. Απίστευτο συναίσθημα».

Τετάρτη 16 Ιουνίου 2004 - Ώρα 19.00

Στάδιο «Μπέσσα» - Πόρτο

Ελλάδα-Ισπανία 1-1 (66’ Χαριστέας – 38’ Μοριέντες)

Η γνωστή Ισπανία και η θεά τύχη

«Ήταν εκ των πραγμάτων από τα πιο δύσκολα παιχνίδια μας, αλλά η νίκη μας στη Σαραγόσα, στα προκριματικά λίγους μήνες νωρίτερα αποτέλεσε τον οδηγό μας. Ο προπονητής, αυτό ακριβώς επεσήμανε στους παίκτες μας, ακόμα και λίγη ώρα πριν βγούμε στο γήπεδο. «Θυμηθείτε πως τους μπλοκάραμε στην έδρα τους και δεν σκόραραν. Μπορούμε να τους κόψουμε το ρυθμό αλλά θέλει αυτοθυσία» τους είπε. Τελικά γκολ δεχτήκαμε, αλλά αποδείξαμε ότι μπορούσαμε να παίξουμε και επίθεση, γι’ αυτό και ισοφαρίσαμε. Όμως θέλω να είμαι ειλικρινής, περάσαμε ένα εξαιρετικά δύσκολο τελευταίο ημίωρο όπου δεχτήκαμε τρομερή πίεση από τους Ισπανούς και σταθήκαμε τυχεροί που δεν δεχτήκαμε δεύτερο γκολ.

Επιτίθονταν κατά κύματα από τα πλάγια και θυμάμαι ακόμα τον Χοακίμ, που είχε κάνει πάρτι και μας είχε βάλει δύσκολα. Σε αυτό το παιχνίδι όμως η ομάδα χαλυβδώθηκε ακόμα περισσότερο, εκεί πιστέψαμε εκ νέου στις δυνάμεις μας. Μην ξεχνάμε ότι ήμασταν σε έναν όμιλο φωτιά με υπερδυνάμεις».

Κυριακή 20 Ιουνίου 2004 - Ώρα 21.45

Στάδιο «Αλγκάρβε» - Φάρο Λούλε

Ρωσία-Ελλάδα 2-1 (2’ Κριτσένκο, 17’ Μπουλίκιν – 43’ Βρύζας)

Καραγκούνης: "Ρε σεις χαμογελάστε! Προκριθήκαμε..."

«Αυτό το παιχνίδι ήταν ένας πραγματικός εφιάλτης και θεωρώ ότι το πρώτο εικοσάλεπτο ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι που ζήσαμε σε αυτή τη διοργάνωση. Οι Ρώσοι είχαν προηγηθεί με 2-0 στο 17’ και θα μπορούσαν να προηγούνται ακόμα και με 4-0 !

Είχαμε μπει και εμείς λίγο χαλαρά, ίσως και με λίγη υπεροψία, αλλά υπήρχε και ένα σημαντικότατο πρόβλημα που αντιμετωπίσαμε. Σε όλα τα παιχνίδια ήμασταν άψογα διαβασμένοι και οι παίκτες είχαν πάρει όλες τις οδηγίες μέχρι…κεραίας. Άλλωστε φαινόταν στους αγώνες. Με τη Ρωσία είχαμε κάνει τα πλάνα μας, αλλά ο τεχνικός τους δεδομένου ότι είχαν αποκλειστεί έκανε την ομάδα άνω κάτω με πολλούς αναπληρωματικούς και τα σχέδια πήγαν περίπατο.

Στο ημίχρονο, που είχαμε μειώσει το σκορ με τον Βρύζα, γνωρίζαμε ότι προκρινόμασταν με αυτό το σκορ και την ήττα της Ισπανίας, αλλά στα αποδυτήρια ο κόουτς επέμεινε ότι δεν πάμε να κρατήσουμε την ήττα με ένα γκολ, αλλά να κυνηγήσουμε την ισοφάριση. Και αν δείτε στο δεύτερο ημίχρονο είχαμε χάσει σημαντικές ευκαιρίες.

Στα αποδυτήρια μετά τη λήξη όλοι είμαστε παγωμένοι, σαστισμένοι ακόμα από την εξέλιξη του αγώνα, όταν μπήκε ο Γιώργος ο Καραγκούνης με μια σημαία μέσα, καθώς δεν έπαιζε λόγω τιμωρίας.

«Τι έγινε ρε παιδιά, πως είστε έτσι ;Προκριθήκαμε στον επόμενο γύρο. Καταλάβατε τι έχουμε πετύχει, για χαμογελάστε λίγο» μας είπε και το κλίμα αμέσως άλλαξε.

Ο Οτο Ρεχάγκελ, μιλώντας στους παίκτες τους είπε χαμογελώντας : «Εδώ και μέρες η πτήση ήταν έτοιμη για την Αθήνα. Μπράβο σας γιατί ακυρώσατε αυτά τα εισιτήρια και αλλάξατε το δρομολόγιο. Αντί για την Αθήνα πάμε στη Λισαβόνα» τους είπε και έγινε ο χαμός. Αξέχαστε στιγμές πραγματικά».

Παρασκευή 25 Ιουνίου 2004 - Ώρα 21.45

Στάδιο «Ζοζέ Αλβαλάντε» - Λισαβόνα

Προημιτελικός: Ελλάδα-Γαλλία 1-0 (65’ Χαριστέας)

Ρεχάγκελ: "Οι Γάλλοι θα χάσουν σήμερα"

«Μια υπερδύναμη του ποδοσφαίρου, Πρωταθλήτρια Ευρώπης και φιναλίστ μετά από δύο χρόνια στο Παγκόσμιο κύπελλο. Είχε να χάσει δύο χρόνια, αλλά δεν θα ξεχάσω στα αποδυτήρια πριν τον αγώνα την πίστη του Οτο Ρεχάγκελ.

«Λοιπόν ο αντίπαλός μας έχει να χάσει δύο χρόνια, αλλά απόψε ήρθε η ώρα να κάνει την πρώτη του ήττα. Αρκεί να παίξουμε με μυαλό» είπε στους παίκτες μας στους οποίους ζητήσαμε βασικά να μην φάμε γκολ, καθώς ήμασταν σίγουροι ότι θα σκοράρουμε. Είχαμε εστιάσει βασικά στους δύο κινητήριους μοχλούς του αντιπάλου, τον Ζιντάν και τον Ανρί, λέγοντας στους παίκτες ότι αν περιορίσουμε αυτούς τους δύο έχουμε μεγάλη τύχη όπως και έγινε.

Στο φινάλε στα αποδυτήρια, ήταν η πρώτη φορά που πλέον υπήρχε η πίστη ότι μπορούσαμε να παίξουμε ακόμα και στον τελικό αν και μας περίμενε στον ημιτελικό ένα από τα μεγαλύτερα φαβορί της διοργάνωσης η Τσεχία».

Πέμπτη 1 Ιουλίου 2004 - Ώρα 21.45

Στάδιο «Ντραγκάο» - Πόρτο

Ημιτελικός: Ελλάδα-Τσεχία 1-0 (105’ Δέλλας)

Τι λες ρε Ότο; Τελείωσε!!!

«Απίστευτο παιχνίδι, από τα κορυφαία που μπορεί να παίξει κανείς σε τέτοιο επίπεδο. Ο κόουτς ήταν αισιόδοξος και στα αποδυτήρια είπε στους παίκτες: «Όταν έχετε αποκλείσει την Πρωταθλήτρια Ευρώπης, είστε ικανοί για τα πάντα. Δεν έχετε να φοβηθείτε τίποτε».

Είχαμε σχεδιάσει να πάει πάνω στον Κόλερ ο Καψής και ήταν η καλύτερη επιλογή μας.

Ο Κόλερ, με τον Νέντβεντ και τον Ροζίσκι ήταν οι παίκτες που είχαμε στρέψει την προσοχή μας και σίγουρα ο τραυματισμός του Νέντβεντ μας βοήθησε σημαντικά. Όσο το σκορ έμενε στο 0-0 και περνούσε η ώρα, εμείς ανεβαίναμε ενώ η απόδοση της Τσεχίας έπεφτε. Μόλις φτάσαμε στην παράταση με τον κόουτς θα κάναμε μια αλλαγή και ήταν υποψήφιοι ο Νικολαϊδης και ο Τσιάρτας για να αντικαταστήσουν τον Βρύζα.

Αποφασίσαμε να βάλουμε τον Τσιάρτα, γιατί γνωρίζαμε ότι θα εφαρμοζόταν ο κανονισμός του ασημένιου γκολ, που αν σκοράρεις στο πρώτο ημίχρονο της παράτασης και αυτό ολοκληρωθεί προκρίνεσαι.

Τελικά ο Τσιάρτας ήταν αυτός που χτύπησε το κόρνερ και ο Δέλλας πέτυχε το γκολ της πρόκρισης. Θυμάμαι ότι όλοι φύγαμε τρέχοντας μέσα στο γήπεδο ενώ ο κόουτς μας έδειχνε το ρολόι του: «Τι κάνετε, δεν έχει τελειώσει ο αγώνας. Ελάτε έξω».

Μην ανησυχείς του λέω, το γκολ μπήκε στις καθυστερήσεις του ημιχρόνου, δεν θα κρατήσει ούτε λεπτό παραπάνω και πράγματι ο Κολίνα σφύριξε αμέσως».

Κυριακή 4 Ιουλίου 2004 - Ώρα 21.45

Στάδιο «Ντα Λουζ» - Λισαβόνα

Τελικός: Ελλάδα-Πορτογαλία 1-0 (57’ Χαριστέας)

Μπήκε ο Τζίμι Τζαμπ; Το πήραμε!

«Ημέρα τελικού, φοβερή ανυπομονησία για να παίξουμε. Πλέον εδώ που έχουμε φτάσει θέλουμε το κύπελλο, αλλά ξέρουμε ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο καθώς έχουμε νικήσει την Πορτογαλία στην πρεμιέρα και είναι υποψιασμένη.

Φοβερές εικόνες στην παραμονή με τους χιλιάδες Έλληνες να είναι στο πλευρό μας, τον κόσμο να τραγουδάει, το κλίμα υπέροχο και ξαφνικά μου ζητάνε το πιο απίθανο πράγμα.

Με…δράστη ποιόν άλλο τον υπέροχο Γιώργο Καραγκούνη τον οποίο λατρεύω και είμαστε πολύ φίλοι. Πρόκειται για έναν υπέροχο άνθρωπο και κυρίως για έναν παίκτη που αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση με την συμπεριφορά του εντός και εκτός γηπέδου. Έρχεται λοιπόν την παραμονή του τελικού, τον οποίο θα έχανε λόγω καρτών, και με πιάνει: «Γιάννη θα τρελαθώ, κάντε κάτι να παίξω, δεν θα αντέξω να είμαι και πάλι εκτός, ιδιαίτερα σε ένα τέτοιο παιχνίδι».

Έμεινα…άφωνος και στη συνέχεια του είπα: «Γιώργο δεν γίνεται αυτό, πώς να το κάνουμε». Ήταν σίγουρα από τις πιο δύσκολες στιγμές της καριέρας του, αλλά αποζημιώθηκε στο φινάλε και ήταν πρώτος στους πανηγυρισμούς.

Όταν είδαμε τους Πορτογάλους, ιδιαίτερα μετά το πρώτο ημίχρονο, παρατηρήσαμε κάτι που είχαμε δει και στους Τσέχους στον ημιτελικό. Υπήρχε φόβος ή αγωνία αν θέλετε καλύτερα, στα μάτια τους. Το βλέπαμε, αλλά το νοιώθαμε κιόλας. Μετά την πρόκρισή μας επί της Γαλλίας όλοι μας έβλεπαν με άλλο μάτι. Αντίθετα οι Γάλλοι δεν είχαν αυτό το φόβο και ήταν μάλιστα και σίγουροι για την πρόκριση.

Ο Χαριστέας σκοράρει και πλέον αρχίζουμε να πιστεύουμε περισσότερο στην κατάκτηση του τροπαίου. Που βεβαιωθήκαμε ; Όταν έκανε την είσοδό του στο γήπεδο, αυτός ο άνθρωπος που το έχει συνήθειο να εισβάλει σε αγωνιστικούς χώρους (σ.σ. ο Τζίμι Τζάμπ). Εκεί γύρισα και κοίταξα τον κόουτς και είπαμε: «Τελείωσε είμαστε Πρωταθλητές Ευρώπης».

Μας βοήθησε και ο Σκολάρι άθελά του, καθώς ενώ εμείς μετά το γκολ οπισθοχωρήσαμε ολοκληρωτικά αυτός δεν έβαλε δεύτερο επιθετικό και έκανε αλλαγή απλά σε ίδια θέση. Το κάνει αν το προσέξετε και τώρα με τη Βραζιλία στο Μουντιάλ.

Αυτό ήταν βούτυρο στο ψωμί μας και μας βοήθησε να βγάλουμε με άνεση το τελευταίο ημίωρο του αγώνα χωρίς να νοιώσουμε καθόλου πίεση.

Στα αποδυτήρια ο χαμός, με πανηγυρισμούς, γέλια, φωνές για τον θρίαμβο, όταν μας χτύπησαν την πόρτα και ρώτησαν τον κόουτς εάν μπορεί να μας επισκεφτεί στα αποδυτήρια ο Πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής.

Ευγενέστατος, έβαλε να ρωτήσουν και δεν…μπούκαρε μόνος του. Μας έδωσε συγχαρητήρια μαζί με τη σύζυγό του και αποχώρησε.

Μετά επιστροφή στο ξενοδοχείο, αποθέωση και γενικότερα από τότε, ζήσαμε και άλλες μαγικές στιγμές με την τρομερή υποδοχή και πορεία μαζί με χιλιάδες Έλληνες προς το Παναθηναϊκό Στάδιο»

Ως επίλογο, ο Γιάννης Τοπαλίδης, συνεργάτης και φίλος του Οτο Ρεχάγκελ, θυμίζει πως ότι έγινε πριν από δέκα χρόνια: «Στη μνήμη μας είναι τόσο φρέσκο λες και έγινε χθες. Ο κόσμος μας το υπενθυμίζει παντού, όπου βρεθούμε κάθε μέρα και κάθε στιγμή και αυτό δείχνει το πόσο σημαντική ήταν αυτή η επιτυχία, για μια χώρα σαν την Ελλάδα. Δεν θα το ξεχάσουμε ποτέ όσο ζούμε».

Ούτε εμείς κόουτς και σας ευχαριστούμε θερμά όλους για τις μαγικές στιγμές που μας χαρίσατε.