Θεωρούσαμε δεδομένο, ότι έχοντας ζήσει έντονα την εμπειρία του εξωτερικού την τελευταία δεκαετία, οι διεθνείς παίκτες θα είχαν πιο ανοιχτό ορίζοντα από τους προκατόχους τους σε πολλά θέματα.

Όταν για παράδειγμα ο Μίμης Δομάζος στα τέλη της δεκαετίας του 1960 είχε το επεισόδιο με τον Ντάν Γεωργιάδη, ήρθε σε άμεση ρήξη και εκείνη η εκπληκτική Εθνική ομάδα (από τις καλύτερες όλων των εποχών) έχασε την ευκαιρία πρόκρισης στο Μουντιάλ του Μεξικού (1970) όπου μάλιστα θα κληρωνόμασταν στον ίδιο όμιλο με τη Βραζιλία του Πελέ.

Όμως ποιες ήταν τότε οι παραστάσεις που είχαν εκτός Ελλάδος οι παίκτες μας ; Μηδαμινές, απλά από τα ταξίδια των 2-3 ημερών για κάποια ευρωπαϊκά παιχνίδια.


Εξωτερικό μεν, Έλληνες δε...

Η γενιά του EURO 2004 όμως, περισσότερο «ζούσε» στο εξωτερικό παρά εδώ. Οι παίκτες μας παίζοντας στα καλύτερα πρωταθλήματα του κόσμου, συμμετείχαν, είδαν και σύγκριναν πράγματα και καταστάσεις, αλλά όπως φαίνεται δεν κατάφεραν όλοι να αποβάλλουν από μέσα τους θλιβερά κατάλοιπα της ελληνικής νοοτροπίας.

Διότι ο τρόπος που κινήθηκε ο Φάνης Γκέκας, φεύγοντας αρχικά από το Ζάγκρεμπ χωρίς να ενημερώσει τον προπονητή του και στη συνέχεια χωρίς να τον πάρει καν τηλέφωνο να ανακοινώνει μέσω ίντερνετ την αποχώρησή του από την εθνική, θυμίζει μάλλον ερασιτέχνη και όχι έναν παίκτη που ζει στο αποκορύφωμα του επαγγελματισμού (θυμίζουμε ότι αγωνίζεται στη Μπουντεσλίγκα).

Τη στιγμή που παραδέχεται δημόσια ότι ήταν λάθος που δεν μίλησε πρώτα στον προπονητή του (για τον οποίο μάλιστα τονίζει ότι δεν φταίει σε τίποτε για την κατάσταση που βρήκε στην ομάδα), συνεχίζει να παίρνει σβάρνα σάιτ και ραδιόφωνα και να μιλάει χωρίς να αποκαλύπτει ουσιαστικά το τι έγινε.

Δεν ήταν απλό, να αρνηθεί ευγενικά τις δηλώσεις, να μιλήσει πρώτα με τον Πορτογάλο και μετά να πει ότι θέλει στη συνάντηση των παικτών με την ομοσπονδία (μέσα στην άλλη εβδομάδα);

Να λυθεί δηλαδή το πρόβλημα πρώτα μέσα στην ίδια την οικογένεια ; Η μήπως θεωρεί ότι λύθηκε τώρα που είπε και 2-3 αόριστες (σχετικά με το πρόβλημα) κουβέντες;

Ο Τζόρβας και ο Σεϊταρίδης (που φέρονται να είναι και αυτοί χολωμένοι) διάλεξαν το σωστό μονοπάτι της υπομονής, μέχρι να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα μεταξύ των καθ’ ύλην αρμοδίων, μεταξύ των οποίων είναι και οι ίδιοι οι παίκτες.


Σεβασμός στην Εθνική

Σε τελική ανάλυση η εθνική δεν σου δίνει βήμα για να βγαίνεις και να βγάζεις τα προσωπικά σου ουσιαστικά εις βάρος της, τη στιγμή που έχει ήδη μπει σε μια κρίσιμη διαδικασία πρόκρισης για το επόμενο EURO.

Οφείλεις να την σέβεσαι περισσότερο από κάθε άλλο σωματείο, διότι αντιπροσωπεύει τη χώρα σου και εκφράζει την φιλοσοφία και τη νοοτροπία που θέλεις να δείχνεις ως έθνος.

Καλό είναι όλα αυτά τα παιδιά που ανδρώθηκαν με την εθνική ομάδα, να θυμηθούν πως δεν της κάνουν τιμή που παίζουν, αλλά πως πρωτίστως είναι δική τους τιμή να συμμετέχουν σε αυτήν.

Η οποία εθνική μάλιστα την τελευταία δεκαετία έχει εκτοξεύσει στα ύψη τις μετοχές της και μαζί και των παικτών της, στο χρηματιστήριο των ποδοσφαιρικών αξιών.

Η εθνική δεν ανήκει σε κανέναν προσωπικά, αλλά πάνω απ’ όλα σε όλους τους Έλληνες και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάει κανείς.

Αυτό δεν σημαίνει ότι αν υπάρχουν (πραγματικά) κακώς κείμενα και προβλήματα μέσα στην ομάδα, δεν θα πρέπει κάποιος να μιλήσει. Όταν το κάνει όμως θα πρέπει να είναι με ονοματεπώνυμα και όχι με γενικολογίες.

Πάνω κάτω τα ίδια ισχύουν και για την στάση των Κυργιάκου και Αμανατίδη, που απλά επέλεξαν να αποχωρήσουν αφήνοντας κυρίως αιχμές. Τουλάχιστον αν δεν θέλεις να αποκαλύψεις το πρόβλημα μη μιλήσεις καθόλου. Πες ότι έκλεισες τον κύκλο σου και τέλος.

Το πιο άσχημο όμως για τον Φάνη Γκέκα, ήταν ο επίλογος των δηλώσεών του: « Αν αλλάξουν κάποια πράγματα, τότε μπορεί να επιστρέψω και εγώ και άλλοι παίκτες».

Τον Σάντος (που δεν ενημερώθηκε μάλιστα όπως επιβαλλόταν, πρώτος απ’ όλους) τον ρώτησε κανείς;

Τον τελευταίο λόγο για το αν (και πότε) θα γυρίσουν κάποιοι τον έχει μόνο ο Πορτογάλος.

Κρίμα, γιατί αυτή η ομάδα, με τα καλά και τα στραβά της πορεύθηκε σε ιδιαίτερα υψηλό επίπεδο την τελευταία δεκαετία. Και είναι λυπηρό, μια νέα προσπάθεια, να...τορπιλίζεται εκ των έσω από το ξεκίνημά της.

Οφείλουν όλοι οι εμπλεκόμενοι τον απαιτούμενο σεβασμό στο εθνόσημο, που τους έκανε (και αυτό) μάγκες.