Είναι αλήθεια ότι ακόμα ως χώρα δεν έχουμε αλλάξει επίπεδο (σε νοοτροπία και συμπεριφορά) για να πλησιάσουμε τις προηγμένες χώρες της Ευρώπης. Και αυτό έχει να κάνει ακόμα και με την συμπεριφορά του καθένα μας ξεχωριστά στο κοινωνικό σύνολο.

Και όμως ένα κομμάτι αυτού του τόπου, που έχει μπει εδώ και χρόνια στο σωστό δρόμο είναι η εθνική ομάδα.

Χάρις σε αυτόν τον άνθρωπο, τον Οτο Ρεχάγκελ που η ΕΠΟ χθες του απέδωσε τα εύσημα με την βράβευσή του. Ο Γερμανός, κατάφερε να αλλάξει μια και καλή επίπεδο σε μια εθνική ομάδα που όχι μόνο δεν είχε σαφή προσανατολισμό, αλλά κυρίως κουβαλούσε παιδικές ασθένειες εδώ και χρόνια και παρουσίαζε και φαινόμενα παλιμπαιδισμού. Δηλαδή εκεί που έλεγες δόξα το θεό που κάναμε ένα βήμα μπροστά, ερχόταν η απογοήτευση και τα δύο βήματα πίσω.

Αυτό αποτελεί παρελθόν ανεπιστρεπτί, αφού το πρώτο (και σημαντικότερο κατά την άποψή μας) πράγμα που πέρασε ο Ρεχάγκελ στην πρώτη γενιά παικτών που είχε στα χέρια του, ήταν ακριβώς αυτό. Το να προχωρήσουν μπροστά, να εκσυγχρονιστούν ανεξάρτητα από την πορεία και την γενικότερη συμπεριφορά της χώρας σε όλα τα θέματα.

Έγιναν Ευρωπαίοι στη νοοτροπία οι παίκτες και έτσι αντιμετώπιζαν πλέον την πρόκληση που είχαν με αυτή την ομάδα. Η οποία «καθαρίζει» πλέον και τα περισσότερα φιλικά, που εκτός από χρήσιμα τεστ, δίνουν και πολύτιμους πόντους στην βαθμολογία της διεθνούς ομοσπονδίας ποδοσφαίρου. Ποτέ στο παρελθόν για παράδειγμα δεν αντιμετώπιζαν οι παίκτες μας στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα με τέτοια σοβαρότητα τα φιλικά παιχνίδια.

Ο Γερμανός, γνώρισε την αποθέωση που του άξιζε, όχι αυτή τη φορά σε ένα Παναθηναϊκό Στάδιο με 100.000 θεατές όπως σε εκείνη τη μαγική βραδιά στην επιστροφή από τη Λισαβόνα, το 2004. Αλλά σε ένα υπερσύγχρονο στάδιο (επίσης όραμα ενός ανθρώπου που έχει ξεφύγει από την ελληνική νοοτροπία) στο κέντρο της περιφέρειας στη Λάρισα, που δικαιούται, όπως και άλλες πόλεις να φιλοξενούν την εθνική.

Ο κόσμος αποθέωσε τον Ρεχάγκελ, και αυτός αποδεικνύοντας ότι όλα ήταν αποτέλεσμα ομαδικής δουλειάς, πήρε από το χέρι τον συνεργάτη του Γιάννη Τοπαλίδη, για να πάρει και αυτός μέρος της αποθέωσης. Όπως ο ηθοποιός που παίρνει το όσκαρ και αυτόματα αναφέρεται και στους πολύτιμους συνεργάτες του.

Ο Οτο Ρεχάγκελ, ο δικός μας «Οθωνας» άφησε το στίγμα του σε μια χώρα που τον ευγνωμονεί, καθώς έγραψε ιστορία, προβάλλοντας την πατρίδα μας στα πέρατα του κόσμου. Ακριβώς όπως χρόνια τώρα έκαναν τεράστιοι λόγιοι του πνεύματος, άνθρωποι των επιστημών και των γραμμάτων και γενικά μεγάλοι Έλληνες που έβγαλε αυτός ο τόπος. Απλά ο Ρεχάγκελ δεν ήταν Έλληνας, δεν έμαθε καν ελληνικά τόσα χρόνια αλλά πρόσφερε ανεκτίμητο έργο για γενιές ολόκληρες, αλλάζοντας ακόμα και τον τρόπο που σκεπτόμαστε κάποια πράγματα.

Θα είναι πάντα στην καρδιά μας.