Ναι δεν κατάφεραν να κοντράρουν ως το φινάλε τους Γερμανούς (οι οποίοι στα τελικά του 1980 την είχαν γλυτώσει φτηνά με το 0-0), αλλά παίκτες και Σάντος έκλεισαν ένα όμορφο ταξίδι γεμάτο συναισθήματα σαφώς με θετικό (συνολικά) πρόσημο.

Ειλικρινά δεν περιμέναμε πρόκριση κόντρα στην καλύτερη Γερμανία των τελευταίων χρόνων (σαφώς δημιούργημα του σεμνού αλλά ιδιαίτερα δουλευταρά Γιόακιμ Λέβ) αλλά πιστεύαμε πως θα τους βγάζαμε το λάδι μέχρι το τέλος. Διαψευστήκαμε.

Αφ’ ενός διότι τα «πάντσερ» ευτύχησαν να έχουν σε μεγάλη μέρα πάνω από 2-3 παίκτες (με αποκορύφωμα τον «Διάβολο της Τασμανίας» Μεσούτ Οζίλ αλλά και τον Σάμι Κεντίρα) και αφ’ ετέρου διότι οι παίκτες μας στο πρώτο ημίχρονο στάθηκαν απέναντι στους αντιπάλους τους, όπως στέκονται συνήθως οι πολιτικοί μας απέναντι στην κα Μέρκελ. Με υπερβολικό (σε σημείο παρεξηγήσεως) σεβασμό. Ισως και λίγο φόβο. Και χωρίς να έχουν απέναντί τους, προσωπικότητες σαν τον Μπεκενμπάουερ, τον Μίλερ, τον Ρουμενίγκε και σία. Απλά μια καλοκουρδισμένη μηχανή.

Τέτοια συναισθήματα τα πιάνουν στον…αέρα οι Γερμανοί και φυσικά το εκμεταλλεύονται στο έπακρο, με αποτέλεσμα η θεά τύχη και ο Μιχάλης Σηφάκης να είναι οι βασικές αιτίες που πήγαμε στα αποδυτήρια στο ημίχρονο μόλις με ένα γκολ στην πλάτη μας.

Δυστυχώς όλες οι φάσεις των Γερμανών που δεν βγήκαν στο πρώτο μέρος, τις εξαργύρωσαν στο δεύτερο εκεί που είχαμε ανέβει αγωνιστικά.

Ο Σωτήρης Νίνης δεν κατάφερε να ανταποκριθεί στο ελάχιστο στις απαιτήσεις του Σάντος για να καλύψει το δυσαναπλήρωτο κενό του Καραγκούνη. Και δεν ήταν τόσο η έλλειψη δημιουργικότητας αλλά κυρίως το ό,τι υστέρησε στην ανασταλτική λειτουργία. Εκεί είχαμε αρκετά κενά (ο Τζαβέλας δέχτηκε αφόρητη πίεση χωρίς να πάρει βοήθειες, ο Παπαδόπουλος δεν ήταν σε καλή βραδιά και ο Τοροσίδης επιβαρύνθηκε επίσης πάρα πολύ) και αυτό επέτρεψε στους Γερμανούς να πάρουν τους χώρους και κυρίως να επιχειρήσουν πολλά σούτ. Και όταν σουτάρουν οι Γερμανοί, τότε συνήθως κάνεις το σταυρό σου.

Δεν μας αδικεί το τελικό σκορ με βάση τη συνολική εικόνα των δύο ομάδων (οι αντίπαλοί μας ήταν τουλάχιστον ένα σκαλί παραπάνω) αλλά σίγουρα δεν αρμόζει στην γενικότερη παρουσία αυτής της ομάδας ιδιαίτερα στην αμυντική λειτουργία.

Το μέλλον ανήκει σε αυτή την εθνική του Φερνάντο Σάντος με τις απαραίτητες προσθήκες καθώς ήδη είχαμε δύο –επίσημες- αποχωρήσεις του Χαλκιά και του Λυμπερόπουλου σε μια συγκινητική βραδιά στα αποδυτήρια και ήταν εξαιρετική η κίνηση του Σάντος να δώσει στον «Λύμπε» (από τους κορυφαίους Ελληνες παίκτες όλων των εποχών) το δικαίωμα στην τελευταία συμμετοχή.

Το γκολ του Δημήτρη Σαλπιγγίδη (κορυφαίου παίκτη μας χθες) στο φινάλε μας άφησε μια γλυκόπικρη γεύση γιατί δεν βάζεις κάθε μέρα δύο γκολ στη Γερμανία. Και όμως χωρίς να πάρεις την πρόκριση. Δεν πειράζει, ευχαριστούμε για το ταξίδι και η συνέχεια στη χώρα όπου η μπάλα λατρεύεται ως θεά, τη Βραζιλία.

Υ.Γ. Την προηγούμενη φορά που μας βρήκε στο δρόμο της η (Δυτική) Γερμανία σε τελική φάση του Euro, στο μακρινό 1980, πήρε το τρόπαιο. Θεωρούμε πως είναι το απόλυτο φαβορί αλλά ο δρόμος δεν θα είναι τόσο εύκολος όσο κόντρα σε εμάς. Ιδιαίτερα εάν αύριο βράδυ περάσουν στα ημιτελικά οι «Ατζούρι» και όχι οι φλεγματικοί Βρεταννοί που αποτελούν τον καλύτερο πελάτη της Γερμανίας.

Υ.Γ 1: Δυστυχώς για μας, ο Γιόακιμ Λέβ (θυμίζουμε την ατάκα του περί «Καλλιτέχνες της επιβίωσης» που χρησιμοποίησε για την ομάδα μας) και οι παίκτες του ήταν οι μόνοι ίσως στην Γερμανία που δεν υποτίμησαν στο ελάχιστο την Ελλάδα και αυτό φάνηκε στο χορτάρι. Ιδιαίτερα με την κίνησή του Λέβ να αφήσει στον πάγκο τον Σούπερ Μάριο (αλλά εύκολα προβλέψιμο) και να βάλει την πολωνική αλεπού Μίροσλαβ Κλόζε, που βγαίνει και έξω από την περιοχή και παίζει πολύ και χωρίς τη μπάλα.