Σίγουρα η εύκολη λύση είναι να πει κανείς, ότι ο Ολυμπιακός πλήρωσε την ανυπαρξία (και την ηλιθιότητα) του Ντιόγο, τις τραγικές επιλογές του Λίνεν, την αδράνεια του Νικοπολίδη, την έλλειψη πάθους κ.λπ. για το στραπάτσο στο Τελ Αβίβ.

Κάποιος όμως έφερε τον Βραζιλιάνο, ως τον νέο…Πελέ και μαζί πίεσε τον έμπειρο Νικοπολίδη να επεκτείνει την καριέρα του, την ώρα που ο ίδιος είχε (σωστά) καταλάβει ότι είχε φτάσει το πλήρωμα του χρόνου.

Επίσης ο Λίνεν ήταν μια ακόμα επιλογή, του ισχυρού (τότε) άντρα των «ερυθρολεύκων» που σαφώς «απογείωσε» τον Ολυμπιακό στη θητεία του ως πρόεδρος της ΠΑΕ, αλλά στα χνάρια του μπάσκετ, την ώρα που πλησίαζε η αποχώρηση του, άφησε πίσω του αποκαίδια.

« Μια από τις πιο άσχημες νύχτες στην θητεία μου στον Ολυμπιακό, ήταν εκείνο το βράδυ του Απριλίου του 1994 στο Τελ Αβίβ όταν χάσαμε από την Μπανταλόνα το πρωταθλητριών στο μπάσκετ» είπε συγκινημένος ο Σωκράτης Κόκκαλης τη μέρα που παρέδωσε το πλειοψηφικό πακέτο των μετοχών στον Βαγγέλη Μαρινάκη.

Όμως δεν φανταζόταν ότι οι απίστευτες αλχημείες (προϊόν περισσότερο εγωισμού) που έκανε τον τελευταίο χρόνο θα οδηγούσαν την αγαπημένη του ομάδα σε ένα νέο ναυάγιο στην πρωτεύουσα του Ισραήλ.

Αν μη τι άλλο για το 1994 είχε (δικαίως) ήσυχη τη συνείδησή του γιατί είχε φτιάξει την καλύτερη ομάδα της Ευρώπης, αλλά χθες μάλλον θα ήταν αδικία να περάσει αυτό το…έκτρωμα που παρακολουθήσαμε στα πλέι οφ του Γιουρόπα Λίγκ.

Το μεγάλο έγκλημα όμως από τον Κόκκαλη δεν έγινε εφέτος, αλλά πέρυσι όταν άλλαξε τον Βαλβέρντε (με στρωμένη ομάδα και ντάμπλ) για να φέρει αρχικά τον Κετσπάγια, στη συνέχεια τον (κάθε τι άλλο εκτός από προπονητή) Ζίκο και να ολοκληρώσει τη σεζόν με κάθε άλλη πιθανή και απίθανη λύση στον πάγκο.

Θύμιζε λίγο των εγωισμό που έδειξε στο μπάσκετ το καλοκαίρι του 2000 όταν δεν τήρησε το συμβόλαιο με τον Ιωαννίδη (με αστείες δικαιολογίες, αφού το θέμα ήταν ότι δεν του συγχώρησε ποτέ την ιστορία με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας) και άφησε στον πάγκο πρώτο προπονητή τον Ηλία Ζούρο, με σούπερ μπάτζετ για να αποδείξει ότι πάντα το αφεντικό είναι αυτός και μόνο.

Στο ποδόσφαιρο είχε πάρει πολλά πρωταθλήματα με δικούς του προπονητές, αλλά η επιλογή Βαλβέρντε έμοιαζε ευλογία. Και όμως και εκεί ήθελε να έχει τον πρώτο και τελευταίο λόγο και τα απόνερα εκείνης της τραγικής απόφασης (και αυτών φυσικά που ακολούθησαν) χτυπάνε ακόμα πάνω στο ταλαιπωρημένο σκαρί της ομάδας.

Η οποία κόντεψε να διαλυθεί πέρυσι, φτάνοντας να τερματίσει 5η (δεν μπορούσε παρακάτω αφού τόσες ομάδες συμμετείχαν στα πλέι οφ) και υποχρεώθηκε να παίζει από Ιούλιο στην Ευρώπη.

Το μόνο στοίχημα που δεν κατάφερε να πετύχει όλα αυτά τα χρόνια ο Σωκράτης Κόκκαλης ήταν μια μεγάλη πορεία με τον Ολυμπιακό στην Ευρώπη παρά τις μεγάλες επενδύσεις που έκανε σε παίκτες (όχι όμως και σε προπονητές, που όπως αποδείχθηκε περίτρανα και πέρυσι από τον Μουρίνιο αποτελούν κομβικό σημείο).

Αντίθετα στην αποχώρησή του κατάφερε να μείνει ο Ολυμπιακός για πρώτη φορά εκτός Ευρώπης πριν αρχίσουν οι άδειες του δεκαπενταύγουστου!

Αν μη τι άλλο ο Βαγγέλης Μαρινάκης έχει έναν καλό μπούσουλα για τα πρώτα χρόνια του στη διοίκηση του Ολυμπιακού αν μάθει βέβαια από τα λάθη του προκατόχου του.