Κύριε Κοντονή, μη γελάς, κινδυνεύει η Ελλάς

Στο πρόσωπο της χρυσής ολυμπιονίκης μας στο επί κοντώ Κατερίνας Στεφανίδη (αλλά και των άλλων ολυμπιονικών μας) που μπήκε πρώτη και καμαρωτή χθες στο Μαρακανά με την ελληνική σημαία στην τελετή λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων, βλέπεις το πρόσωπο της Ελλάδας που ονειρεύεσαι.

Ένα φρέσκο πρόσωπο, γεμάτο ελπίδα, πάθος και ικανότητα για να φτάνει (πηδάει) ψηλά με τις δικές του δυνάμεις και στηριζόμενο αποκλειστικά στα πόδια του και όχι σε ξένα (μνημόνια) δεκανίκια.

Τα οποία είναι σαθρά και ουσιαστικά σου τρώνε σαν το σαράκι τις όποιες στερεές βάσεις σε ένα φαύλο κύκλο.

Δυστυχώς αυτό το πρόσωπο της Ελλάδας, πολλές φορές αναγκάζεται να βγει στο εξωτερικό όχι μόνο για να μεγαλουργήσει (όπως κάνει και η Κατερίνα που μένει και εργάζεται με το σύζυγό της Μιτσέλ Κρίερ τα τελευταία χρόνια στις ΗΠΑ) αλλά και για να μπορέσει να αναπνεύσει και να έχει κάποια καλύτερα εφόδια για το μέλλον.

Η ευχή όλων μας είναι αυτή η γενιά των νεαρών ολυμπιονικών μας και όχι μόνο (καθώς υπάρχουν ανάλογοι νέοι και ελπιδοφόροι Έλληνες και Ελληνίδες σε όλους τους τομείς) να είναι ουσιαστικά εκείνη που θα αλλάξει το πρόσωπο της πατρίδας μας, ώστε να μοιάζει με το δικό τους.

Φωτεινό, ελπιδοφόρο, αισιόδοξο, δυνατό και είπαμε πατώντας στα δικά του πρόσωπα. Χωρίς δεσμεύσεις, υποχρεώσεις σε τρίτους και ανάγκη συνέχεια για βοήθεια. Αυτή η γενιά είναι η ελπίδα μας ότι κάτι καλό μπορεί τελικά να βγει από αυτή την κρίση. Ας το ευχηθούμε γιατί είναι από τις τελευταίες μας ελπίδες.

Όσον αφορά όμως και το κομμάτι του αθλητισμού, το υγιές, το αγνό, το (ακόμα) αμόλυντο σε πολλές περιπτώσεις, οφείλει η πολιτεία να το διαφυλάξει ως κόρην οφθαλμού ώστε αυτό να μεταλαμπαδευτεί και στις επόμενες γενιές.

Βεβαίως να κλείσει αυτή η ΕΠΟ κύριε Κοντονή εφόσον έχει διαπιστωθεί διαφθορά, ασυδοσία και ότι άλλο. Αλλά ας κλείσει βρε αδελφέ και αυτή η τρύπια στέγη στο προπονητήριο του ΟΑΚΑ ώστε να μπορούν να προπονούνται και το χειμώνα οι αθλητές. Και όχι μόνο να κλείνουμε. Ας ανοίξουμε και τίποτε.

Ας ανοίξει το σπίτι του στίβου στην Παιανία, το Ολυμπιακό κολυμβητήριο στολίδι του Ζαππείου και επιτέλους ωραία η ονοματοδοσία αθλητικών εγκαταστάσεων σε κορυφαία ονόματα του ελληνικού αθλητισμού, αλλά καλό είναι να φροντίσουμε για την προετοιμασία και των υπολοίπων, των επόμενων, έτσι ώστε να έχουμε τη δυνατότητα και στη επόμενη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων να χαμογελάμε για μια λαμπρή παρουσία Ελλήνων πρωταθλητών και πρωταθλητριών μέσα στην κρίση.

Για τους φίλους μας τους Βραζιλιάνους, σαφώς ένα πολύ ζεστό “Obrigado” τους αξίζει παρά τις σημαντικές παραλείψεις γιατί απέδειξαν ότι είναι περήφανος λαός και κατάφεραν παρά την πολύ δύσκολη (οικονομική και όχι μόνο) κατάσταση που περνάνε να μεταδώσουν σε όλους τους επισκέπτες το κέφι και το ρυθμό που υπάρχει μέσα τους από τη στιγμή που γεννιούνται, από μωρά. Είναι αυτός που τους κάνει να ξεφεύγουν αρκετά από την καθημερινότητά τους, έστω κάποιες στιγμές.

Ο δε απλός λαός του Ρίο και γενικότερα της Βραζιλίας, έχει και το χαρακτηριστικό του Έλληνα, το φιλότιμο, που όμως δυστυχώς λείπει (και εκεί ίσως σε μεγαλύτερη δόση) κλασσικά από τους πολιτικούς. Για αυτό και μια χώρα που ήταν μέσα στις πέντε ταχύτερα αναπτυσσόμενες οικονομίες του κόσμου, έχει μπει ίσως στη χειρότερη κρίση των τελευταίων δεκαετιών.