Το πιο υγιές κομμάτι του δύσμοιρου ελληνικού ποδοσφαίρου και μας το στέρησαν. Κρίμα.

Το γκολ όνειρο του Νίνη και την εξαιρετική εμφάνιση της ομάδας, περιοριστήκαμε να την ζήσουμε μέσω ραδιοφώνου ή (γρήγορου) ίντερνετ.

Η εθνική μας ομάδα πάει κόντρα στη λογική και ειλικρινά δεν είναι λίγες οι φορές την τελευταία επταετία, που μας κάνει και αναρωτιόμαστε: " Βρε μπας και δεν ζούμε τελικά στην Ελλάδα;".

Διότι δεν μπορεί αυτή η εθνική ομάδα να είναι προϊόν αυτού του άθλιου πρωταθλήματος (σε διοικητικό και οργανωτικό επίπεδο) το οποίο θυμίζει κακόγουστο ανέκδοτο. Έχοντας αρχίσει παράνομα, συνεχίζοντας…κολοβό και με χίλια δυο κουσούρια, αποτελεί την ντροπή του αθλήματος και όχι μόνο στη χώρα μας.

Την ίδια στιγμή μέσα από τα γαϊδουράγκαθα αυτής της παρωδίας, ξεφυτρώνει αυτή η γαλανόλευκη ραψωδία του Φερνάντο Σάντος και μας απογειώνει, έστω ιντερνετικά, αφού στο πιο κρίσιμο μέχρι τώρα παιχνίδι το Mega Channel έκανε πίσω μπροστά στον πακτωλό των ευρώ που ζήτησαν οι (γνωστοί για την ικανότητά τους σε τέτοια θέματα) εβραίοι.

Η ειρωνεία εδώ είναι πως το πακέτο δεν αγοράστηκε ούτε από το Mega (που είχε τα δικαιώματα των αγώνων) αλλά ούτε και από άλλο κανάλι, διότι θεωρήθηκαν πολλά τα λεφτά (κοντά στα 500.000 ευρώ) για αγώνα που δεν είναι σε prime time (ώρα αιχμής) αλλά ντάλα μεσημέρι.

Ναι βρε παιδιά, αλλά εδώ μιλάμε για εθνική ομάδα, την οποία όταν την έχετε κάνετε διαφημιστικό πάρτι, είτε πρόκειται για το Mega, είτε για την ΕΡΤ, είτε για οποιοδήποτε άλλο κανάλι. Και να θυμάστε τα μεταξωτά βρακιά θέλουν και ανάλογους… πωπούς, αλλιώς καλύτερα να μασάς, παρά να μιλάς.

Ομαδικότητα από το Α μέχρι το Ω

Έστω και έτσι η Ελλάδα έκανε κατά τη γνώμη μας την καλύτερη της εμφάνιση ως τώρα στα προκριματικά, κόντρα σε μια ομάδα ιδιαίτερα μαχητική και σκληροτράχηλη, που σε συλλογικό επίπεδο τουλάχιστον μας βγάζει το λάδι (ρωτήστε τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό…).

Μεστή, σοβαρή εμφάνιση και κυρίως ομαδικότητα που ήταν το Α και το Ω. Με την άμυνα μας το γνωστό μπετόν, ήταν απλά θέμα χρόνου το πότε θα έρθει το γκολ και απλά να θυμίσουμε πως αν βλέπαμε τέτοιο τέρμα σαν του Σωτήρη Νίνη από κανέναν Λιονέλ Μέσι θα μιλάγαμε για μια εβδομάδα, για τη διεθνή κλάση του Αργεντίνου και όλα τα συναφή. Ήταν από τα πιο όμορφα τέρματα, σε ατομική δημιουργία, που έχει βάλει ποτέ η εθνική μας. Από το σημείο όπου παίρνει τη μπάλα, κάνει την πιρουέτα και αρχίζει τους ελιγμούς μέχρι το τελείωμα. Πραγματικό ποίημα.

Ποιόν όμως να πρωτοξεχωρίσεις; Τον νεαρό Ζαραδούκα που έπεσε όχι απλά στα βαθιά, αλλά πάνω στον Μπεναγιούν και τον «εξαφάνισε».

Τον Νίνη για το εκπληκτικό γκολ και την εν γένει παρουσία του, ή τον Σαμαρά που άνοιγε συνέχεια διαδρόμους και έκανε όλη τη δουλειά από τα αριστερά ως μεσοεπιθετικός.

Τον Αβραάμ ή τον Κυριάκο Παπαδόπουλο που ήταν απροσπέλαστοι ή μήπως τον Τοροσίδη που αν και έχει να αγωνιστεί τόσο καιρό ήταν άψογος. Μήπως τον Κατσουράνη σε ένα από τα πιο ποιοτικά παιχνίδια του με την εθνική ή τον Σαλπιγγίδη για την αναστάτωση της αντίπαλης άμυνας.

Όποιον και να βάλουμε mvp θα αδικήσουμε κάποιον άλλο, για αυτό προτιμάμε να δώσουμε αυτόν τον άτυπο τίτλο στον Σάντος και την ίδια την ομάδα. Διότι είπαμε αυτά που καταφέρνουν κάθε φορά, δεν συνάδουν με την λογική του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Διότι αυτά τα παιδιά ενός κατώτερου θεού (ας όψεται η ελληνική ποδοσφαιρική πραγματικότητα) αρνούνται να συμβιβαστούν με την κατάντια του ποδοσφαίρου μας.

Αν δεν το καταλάβατε η εθνική μας είναι ήδη στα μπαράζ (έχει εξασφαλίσει μια θέση στην πρώτη δυάδα του ομίλου) και έχει το ξεκάθαρο προβάδισμα για την πρωτιά και την απ΄ευθείας πρόκριση, ιδιαίτερα εφόσον περάσει και σε τέσσερα βραδιά και από τη Ρίγα.