Χωρίς αμφιβολία αυτό το ντέρμπι Ολυμπιακού-ΑΕΚ (εις διπλούν μάλιστα καθώς θα υπάρξει και επαναληπτικός στο ΟΑΚΑ) είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά όλων των εποχών πολύ απλά διότι για πρώτη φορά στη μεγάλη ιστορία και των δύο συλλόγων, οι δύο ομάδες θα κοντραριστούν ενώ της χωρίζει μια ολόκληρη κατηγορία.

Ουσιαστικά βέβαια είναι εικόνες από το άμεσο μέλλον, καθώς η “Ενωση” είναι κάτι παραπάνω από εμφανές ότι δεν “χωράει” στην Football League και ήδη κινείται σε ρυθμούς Super League.

Τις δύο ομάδες τις ενώνουν και τις χωρίζουν πολλά, αλλά ένα πρόσωπο είναι αυτό που έχει αφήσει ανεξίτηλο το σημάδι του πάνω τους, με ευεργετικές συνέπειες τις περισσότερες φορές.

Απλά ο Ντούσαν Μπάγιεβιτς ήταν – άθελά του – η αιτία που το μίσος μεταξύ των οπαδών των δύο συλλόγων μεγάλωσε, σχεδόν γιγαντώθηκε και αυτό είχε να κάνει κυρίως με την πλευρά των φίλων της ΑΕΚ που ένιωσαν προδομένοι.

Ήταν η δική τους περίπτωση “Κούδα” μόνο που είχε να κάνει με προπονητή, καθώς ο Ντούσαν Μπάγιεβιτς, το ποδοσφαιρικό του ταλέντο το είχε ξεδιπλώσει στο χορτάρι, μόνο για την ομάδα της καρδιάς του την ΑΕΚ.

Μια ομάδα στην οποία υπάρχει σε καθημερινή βάση εδώ και 38 χρόνια, ακόμα και ως αντικείμενο συζήτησης.

Το καλοκαίρι του 2013 επέστρεψε στην οικογένειά του, την αγαπημένη του ΑΕΚ. Αυτή τη φορά σε έναν νέο γι' αυτόν ρόλο, του διευθυντή του ποδοσφαιρικού τμήματος.

Διότι ο κόσμος της “Ενωσης” τον είχε αποθεώσει ως παίκτη της ομάδας (1977-81) και άλλες τρεις ως προπονητή (1988-96, 2002-04 και 2008-10) ενώ στα μεσοδιαστήματα της δεκαετίας 1996-2006 περισσότερο τον έβριζε, με την μετακίνηση στο λιμάνι και την ομάδα του (τότε) πανίσχυρου προέδρου Σωκράτη Κόκκαλη. Στον Ολυμπιακό, τον οποίο ανέλαβε και κατάφερε με μοναδική επιτυχία να τον ξεκολλήσει από τα πέτρινα χρόνια και την 9ετή ανομβρία από τους τίτλους του ελληνικού πρωταθλήματος.

Ήταν τότε που ο πρίγκιπας (του Νερέτβα) γινόταν βάτραχος, ξανά πρίγκιπας και πάλι πίσω στη λίμνη με τα βατράχια.

Για να είμαστε ειλικρινείς δεν έχει υπάρξει άλλος άνθρωπος στην ιστορία της ΑΕΚ αλλά ενδεχομένως και γενικότερα του ελληνικού αθλητισμού που να αγαπήθηκε αλλά και να μισήθηκε τόσο πολύ διχάζοντας αλλά και ενώνοντας παράλληλα ανθρώπους και συναισθήματα στην ΑΕΚ.

Πολύ απλά γιατί στον Ολυμπιακό (1996-99), ουσιαστικά οι αναμνήσεις ήταν μόνο καλές με τον κόσμο να τον αποθεώνει στην πρώτη του θητεία και να του αναγνωρίζει ότι επί των ημερών του, βγήκε το κάρο της πιο δημοφιλούς ομάδας της χώρας, από τη λάσπη.

Ακόμα και στη δεύτερη θητεία του στους Πειραιώτες (2004-05), επίσης επιτυχημένη, ο κόσμος τον αποδέχτηκε θερμά και του απέδωσε εκ νέου τα εύσημα που του αναλογούσαν για ακόμα μια επιτυχία.

Την Τετάρτη το απόγευμα θα επιστρέψει και πάλι ως αντίπαλος στο “Καραϊσκάκης” αν και οι φίλοι του Ολυμπιακού αναμένεται να ασχολούνται εκείνη την ώρα, γενικότερα με την ΑΕΚ και όχι με τον δικό τους πρίγκιπα, ο οποίος στα μάτια τους δεν έγινε ποτέ βάτραχος, ούτε όταν πήγε στον ΠΑΟΚ, ούτε στον Άρη, ούτε όταν επέστρεψε στην ΑΕΚ, πολύ απλά γιατί η συνεργασία του με την ομάδα του Πειραιά είχε ολοκληρωθεί.

Στο λιμάνι ήταν άρχοντας με τους οπαδούς του Ολυμπιακού ενώ διατήρησε καλές σχέσεις με τον πρόεδρο Σωκράτη Κόκκαλη ακόμα και μετά το δεύτερο (σαφώς πιο βελούδινο) διαζύγιο. Όλοι πάντως αναγνώρισαν τη δουλειά του, και μάλιστα στη δεύτερη θητεία του μπορεί να πήρε τον τίτλο στο φινάλε, με το γκολ του Ριβάλντο στο βαρύ αγωνιστικό χώρο του Καυτατζογλείου (1-0 στο 61’), αλλά παρουσίασε γενικά μια ομάδα που πήρε το ντάμπλ, έμεινε εκτός στο Τσάμπιονς Λίγκ στην περίφημη ισοβαθμία στους 10 βαθμούς με την Λίβερπουλ και το γκολ του Τζέραρντ στο φινάλε, ενώ πέρασε με δύο νίκες τη Σοσό και αποκλείστηκε από τη Νιουκάστλ στους «16» του Γιουρόπα Λίγκ.

Αντίθετα στην ΑΕΚ δεν υπήρχε μέση λύση τα τελευταία χρόνια αφού ή τον λάτρευαν ή τον μισούσαν, δύσκολα έβρισκες μέση κατάσταση. Οι παλαιότεροι τον είχαν λατρέψει ως βιρτουόζο της μπάλας, όταν έκανε τα μαγικά του ως παίκτης, αλλά μετά την πρόσληψή του για πρώτη φορά ως προπονητής της ΑΕΚ το 1988 μετέτρεψε σε καθολική λατρεία την αγάπη των οπαδών προς το πρόσωπό του. Μόλις μάλιστα ήρθε και το πρώτο πρωτάθλημα το 1989, μετά από μια δεκαετία ανομβρίας στην ΑΕΚ το όνομά του έγινε σύνθημα στα χείλη των Αεκτζήδων, ακόμα και των πιο φανατικών, καθώς τότε στη σκεπαστή της Νέας Φιλαδέλφειας, το σύνθημα που ξεχώριζε ήταν το “ΑΕΚ, Ντούσαν”. Ο Ντούσκο ήταν υπεράνω προσώπων και ομάδων, όπως υπερψηφίστηκε από τον κόσμο στην διοικητική κρίση με τον Στράτο Γιδόπουλο στις αρχές της δεκαετίας του 1990.

Τότε που διοικήσεις άλλάζαν (Γιδόπουλος, Γενεράκης, Μελισσανίδης) αλλά ο Μπάγιεβιτς ήταν ακλόνητος, παντός καιρού και παντός προέδρου. Δεν ήταν απλά στο απυρόβλητο, αλλά πιο πάνω, έχοντας για πολλούς Ενωσίτες μια θεϊκή υπόσταση ! Μετά την μαγική τριετία, την καλύτερη ίσως στην ιστορία της ΑΕΚ (σε επίπεδο αποτελέσματος αλλά και θεάματος) με τα τρία συνεχόμενα πρωταθλήματα (1992-94) η ΑΕΚ χάνει το πρωτάθλημα από τον Παναθηναϊκό (1995) και ο Μπάγιεβιτς βάζει πείσμα να φτιάξει την καλύτερη ομάδα της ζωής του. Με ηγέτη τον Τσιάρτα η “Ενωση” παίζει τρομερό ποδόσφαιρο και φαίνεται ακλόνητο φαβορί για το πρωτάθλημα του 1996 και την επανάκτηση των σκήπτρων.

Ο Παναθηναϊκός είναι από κοντά και τελικά κάνει την αντεπίθεσή του και παίρνει τον τίτλο που για πολλούς “χρεώθηκε” στην κόντρα του Μιχάλη Τροχανά με τους οργανωμένους και στο γεγονός ότι από τον Φεβρουάριο του 1996 είχαν βγει οι πρώτες φήμες πως ο πρίγκιπας έχει συμφωνήσει με τον Σωκράτη Κόκκαλη για να κατέβει στον Ολυμπιακό το καλοκαίρι. Στην καθοριστική ήττα από τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ (1-0 με γκολ του Μπορέλι) το γυαλί σπάει όταν οι οργανωμένοι της ΑΕΚ του τη χρεώνουν και μαζί την απώλεια του πρωταθλήματος. Όμως ο Ντούσκο δεν φαντάζεται (δεν μπορούσε άλλωστε να το σκεφτεί ανθρώπινος νους) το τι τον περιμένει στην πρώτη του επίσκεψη στο...σπίτι του στη Νέα Φιλαδέλφεια, ως προπονητής του Ολυμπιακού πια !

Τα συνθήματα για τη γυναίκα του, τους δικούς του, τα πεντοχίλιαρα με τη μορφή του ήταν τα πιο χαρακτηριστικά μιας εξαιρετικά δύσκολης βραδιάς ή μάλλον...δύο καθώς το παιχνίδι λόγω έντονης βροχόπτωσης δεν έγινε την Κυριακή αλλά τη Δευτέρα τότε. Πιο έντονα απ' όλους ίσως τη νίκη της “Ενωσης” με 2-0 πανηγύρισε ο φυσιοθεραπευτής της ΑΕΚ Νίκος Πανταζής, μέχρι πρότινος κολλητός φίλος και υποστηρικτής του Μπάγιεβιτς. Το κλίμα είχε γυρίσει απόλυτα εναντίον του.

Σε κάθε επιστροφή και ένα νέο επεισόδιο ντροπής και ακατάσχετων ύβρεων για τον Ντούσκο που προσπαθούσε να κλείσει αυτιά και μάτια και ξεχνιόταν μασώντας την αγαπημένη του μαστίχα Χίου και παίζοντας το κομπολόι του, σήμα κατατεθέν του στους πάγκους από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 όταν και είχε καταφέρει να κόψει το κάπνισμα.

Αυτό που δεν φανταζόταν ήταν ότι δεν θα άντεχε τις ύβρεις των οργανωμένων της ΑΕΚ, όχι ως αντίπαλος, αλλά ως προπονητής της ομάδας !

Έγινε και στις δύο επιστροφές του, με άσχημο τρόπο ενώ στην τελευταία του θητεία ως τεχνικός της «Ενωσης» ο (με διαφορά) κορυφαίος και πιο πετυχημένος προπονητής όλων των εποχών έφτασε στα όρια της απομυθοποίησης.

Την πρώτη φορά πέταξε τα γάντια του και έφυγε στο ημίχρονο του αγώνα με τον Ηρακλή στα Άνω Λιόσια, μην αντέχοντας άλλο τα υβριστικά συνθήματα για την οικογένειά του. Ήταν η περίοδος που είχε αγωνιστικά αποτελέσματα με αήττητο σερί (6 ισοπαλίες) στο Τσάμπιονς Λίγκ με τη Ρεάλ Μαδρίτης του Ζιντάν και του Ρονάλντο (3-3 και 2-2) και καμιά ντουζίνα συνεχόμενες νίκες στο πρωτάθλημα.

Αργότερα το σκηνικό χόντρυνε καθώς οι οργανωμένοι (μεταξύ των οποίων και αρκετοί επώνυμοι) αρνούνταν καν να τον δεχτούν. Είχε δεχτεί επίθεση στο γήπεδο της Καλλιθέας στις αρχές της τρίτης του θητείας, όπου παραδέχτηκε αργότερα ότι έπρεπε εκεί να είχε αποχωρήσει από την ομάδα. Ακολούθησαν και άλλα περιστατικά με ένα ακόμα χοντρό επεισόδιο σε αγώνα στο Βόλο όπου του επιτέθηκαν οπαδοί με καρέκλες, μπουκάλια και άλλα αντικείμενα, εκεί που ο Μπάγεβιτς κατάλαβε ότι είχε κλείσει τον κύκλο του στην ΑΕΚ και έφυγε. Άλλωστε σε αυτή την 3θητεία που δεν είχε και τα αποτελέσματα που θα ήθελε του χρέωναν μέχρι και τον…καιρό, αν θα βρέξει ή θα χιονίσει, οι οργανωμένοι.

Έπρεπε να είχε φύγει νωρίτερα, ίσως όταν είδε τον εξίσου έμπειρο σε ανάλογες καταστάσεις Στέλιο Μανωλά να μην μένει δίπλα του και να του λέει: «Κόουτς δεν πάει άλλο αυτή η κατάσταση. Μας κοροϊδεύουν».

Φυσιολογικά ήρθε το τέλος λοιπόν, όμως ποτέ μην λες ποτέ και στην 4θητεία του δείχνει πιο αποστασιοποιημένος από έναν άλλο ρόλο που μπορεί να δουλέψει τουλάχιστον πιο απερίσπαστος. Χωρίς να του στέλνουν σφαίρες στο σπίτι (!), χωρίς να πλακώνεται με οπαδούς σε φαστφουντάδικα στην εθνική οδό και χωρίς να βρίζουν συνέχεια την οικογένειά του.