Εκείνο το μουντό απόγευμα της 13ης Αυγούστου του 2008 στο “Αντώνης Παπαδόπουλος” τα σύννεφα είχαν μαζευτεί νωρίς πάνω από το κυπριακό ουρανό για τον Ολυμπιακό.

Ήταν η πρεμιέρα του Ερνέστο Βαλβέρντε στους Ερυθρόλευκους. Ο άνθρωπος, στο πρόσωπο του οποίου ο Σωκράτης Κόκκαλης είχε δει την πρόκληση της δημιουργίας μιας ομάδας που μπορεί να σταθεί επάξια στην Ευρώπη, που αποτελούσε χρόνια το μεγάλο στοίχημα του κορυφαίου προέδρου του Ολυμπιακού όλων των εποχών.

Ο Μήτρογλου (ίσως να του το κρατάει ακόμα…μανιάτικο ο Ισπανός) πήρε απόφαση να χτυπήσει μόνος του το πέναλτι το οποίο χάθηκε και μαζί η μισή πρόκριση, ο Κετσπάγια αποδείχθηκε “μανούλα” στον ανταρτοπόλεμο, ο Βαλβέρντε ψαχνόταν και το βαρύ 3-0, όχι μόνο άφησε εκτός ομίλων των Ολυμπιακό, αλλά “κλόνισε” ακόμα και τον Κόκκαλη για την προπονητική αξία του Ισπανού.

Δεν ενέδωσε όμως στις…σειρήνες, κράτησε τον Βαλβέρντε και πρόσθεσε ένα ακόμα ντάμπλ στην προσθήκη της ομάδας. Απλά το καλοκαίρι δεν κατάφερε να τον πείσει τελικά να παραμείνει.

Από εκεί που τελείωσε ο Σωκράτης Κόκκαλης, άρχισε ο Βαγγέλης Μαρινάκης που επέμεινε όσο κανείς άλλος στο να ξαναφέρει πέρυσι τον Ισπανό στο λιμάνι. Σαφώς και δικαιώθηκε, αφού ο Βαλβέρντε μετά από μια χρονιά χωρίς Ευρώπη (όταν ανέλαβε ο Ολυμπιακός είχε ήδη αποχαιρετήσει όλες τις διοργανώσεις) άρχισε να “μαθαίνει” καλύτερα την ομάδα και να περνά τη δική του φιλοσοφία.

Η ατάκα του στην συνέντευξη Τύπου, παραμονές του αγώνα με την Μαρσέιγ στη Μασσαλία, την έδειξε καθαρά: “Εμείς ήρθαμε εδώ για να διεκδικήσουμε τη νίκη πρόκριση. Θέλουμε το Τσάμπιονς Λίγκ” είπε αντί να αρκεστεί στη βολική – για το Europa League – ισοπαλία. Το έδειξε και με τις κινήσεις του στο χορτάρι πως πήγαινε για τη νίκη.

Χθες “ξαναχτύπησε” με άλλη μεγάλη (για τα ελληνικά δεδομένα, όχι όμως για τα ευρωπαϊκά) δήλωση: “Δεν αξίζουν δάκρυα γι’ αυτή την ομάδα. Απλά περηφάνια για την πορεία που πρέπει να συνεχιστεί στο Europa League".

Και επειδή πολλοί στέκονται αποκλειστικά στην (εντυπωσιακή ομολογουμένως) εμφάνιση με την Αρσεναλ, θα θυμίσουμε πως με εξαίρεση το παιχνίδι με την Μαρσέιγ στην πρεμιέρα και το πρώτο εικοσάλεπτο στο Ντόρτμουντ, ο Ολυμπιακός έκανε την καλύτερη-συνολικά-εμφάνιση της ιστορίας του σε όμιλο του Τσάμπιονς Λίγκ. Ισως και να είναι η καλύτερη εμφάνιση (επαναλαμβάνουμε σε σειρά συνεχόμενων αγώνων) ελληνικής ομάδας στη διοργάνωση.

Ο Αβραάμ Παπαδόπουλος και ο Βασίλης Τοροσίδης ήταν οι μόνοι παίκτες από τη σημερινή ομάδα που έπαιξαν τότε σε εκείνο το αλησμόνητο παιχνίδι και βλέπουν πλέον τη διαφορά

Έχουν περάσει τρία χρόνια και κάτι, από εκείνη τη βραδιά και είναι δεδομένο πως ο Ολυμπιακός έχει αλλάξει επίπεδο. Δεν είναι μια πρόκριση που ήρθε ή που δεν ήρθε. Είναι η γενικότερη φιλοσοφία με την οποία η ομάδα του Πειραιά αντιμετώπισε όλα της τα παιχνίδια στον όμιλο.

Ο τρόπος που αγωνίστηκε και που διεκδίκησε αποτέλεσμα και στα έξι παιχνίδια, ακόμα και σε αυτό το –καθοριστικό- της πρεμιέρας, όπου ήταν φανερά ανέτοιμη.

Μια ομάδα με πλάνο, ξεκάθαρο στόχο και παιχνίδι υπεροχής, όχι τον γνωστό “κλεφτοπόλεμο”.

Αυτό είναι και το μεγαλύτερο κέρδος και ο Μαρινάκης θα κάνει άλμα για τον Ολυμπιακό, αν καταφέρει να διατηρήσει τον Βάσκο τουλάχιστον για έναν (ή και περισσότερα) ακόμα χρόνο στο λιμάνι. Αν τα καταφέρει θα είναι μεγαλύτερη επιτυχία ίσως ακόμα και από την κατάκτηση του πρωταθλήματος, στο οποίο είναι ξεκάθαρο φαβορί (και λόγω προγράμματος πλέον) ο Παναθηναϊκός.

Y.Γ: Το γεγονός πως μετά από μια τέτοια εμφάνιση οι παίκτες έφυγαν πικραμένοι από το γήπεδο για τον αποκλεισμό, δείχνει την αλλαγή νοοτροπίας και είναι το μεγάλο κέρδος. Παλαιότερα μια τέτοια νίκη μπορεί να εορταζόταν και μια…εβδομάδα.

Υ.Γ 2: Δεν θα μπω στο “τρυπάκι” περί στησίματος, συμφωνίας και διάφορα άλλα τέτοια σενάρια γαλλογερμανικής συμφωνίας. Απλά επισημαίνω: Αν στη θέση της Ντόρτμουν ήταν ο Ολυμπιακός χθες και έχανε 2-3 (από 2-1 στο 85’) από Μαρσέιγ ή Ντόρτμουντ, φαντάζεστε τις θα έγραφαν την άλλη μέρα για τους Ελληνες οι φίλοι μας (;) οι Γάλλοι και οι Γερμανοί.