O "Λεονάρντο ντα Βίντσι" της πισίνας

Olympico palanuoto Βαρκελώνης 1992. Ο Μασιμιλιάνο Φερέτι, βρίσκει δίχτυα ένα λεπτό πριν το τέλος της τρίτης εξάλεπτης (!) παράτασης και χρίζει τους Ιταλούς για πρώτη φορά στην ιστορία τους χρυσούς Ολυμπιονίκες.

Πρόκειται για τον πιο συναρπαστικό τελικό πόλο στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων (και ίσως όχι μόνο) όπου οι Ιταλοί "λυγίζουν" τους διοργανωτές Ισπανούς με 9-8 μετά από τρεις συνεχόμενες παρατάσεις (η κάθε μια των δύο τρίλεπτων ημιχρόνων) αφού δεν εφαρμοζόταν τότε η διαδικασία των πέναλτι. Οι πολίστες των δύο ομάδων είχαν αγωνιστεί συνολικά σε έναν αγώνα ρεκόρ (για το πόλο) 46 λεπτών!

Ο πρώτος που σπεύδει να αγκαλιάσει τον αρχιτέκτονα της επιτυχίας, Ράτκο Ρούντιτς, είναι ο καλύτερός του παίκτης Σάντρο Καμπάνια. Ο ίδιος που δύο χρόνια αργότερα στη Ρώμη (Παγκόσμιο πρωτάθλημα) τον έριξε στην πισίνα μετά το τέλος του νικηφόρου τελικού κόντρα και πάλι στη μεγάλη Ισπανία.

Η ιστορία τα έφερε έτσι ώστε οι δύο άντρες τα τελευταία χρόνια να βρεθούν αντίπαλοι ως προπονητές στις εθνικές ομάδες των χωρών τους. Ο Ρουντιτς πήρε άνετα τον τίτλο του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος (7-3 την Ιταλία στον τελικό του 2010 στο Ζάγκρεμπ), ο Καμπάνια απάντησε με Παγκόσμιο τίτλο έναν χρόνο αργότερα, "καθαρίζοντας" στον ημιτελικό της Σανγκάης την Κροατία με 9-8, αλλά τώρα ήταν και πάλι η σειρά του δασκάλου Ράτκο Ρούντιτς να οδηγήσει στην κορυφή του Ολύμπου την Κροατία, χρυσή Ολυμπιονίκης για πρώτη φορά στην ιστορία της ( 8-6 την Ιταλία). Και να φανταστεί κανείς ότι αυτές τις δύο ομάδες κόντραρε στα ίσια η εθνική μας ομάδα, αλλά την πάτησε στα άλλα παιχνίδια.

" Ξέρετε από όσους τίτλους έχω πάρει, αυτόν τον χάρηκα ίσως περισσότερο απ΄όλους γιατί ήταν για την χώρα μου και ίσως λίγο πιο απρόσμενος", τόνισε όλο περηφάνεια ο μυστακοφόρος τεχνικός, κορυφαίος στον κόσμο, ξεπερνώντας πλέον και τα τρία χρυσά του Ούγγρου Κέμενι με την "αυτοκράτειρα" των Ολυμπιακών Αγώνων Ουγγαρία, που μετά από μια 12ετία παρέδωσε νωρίς στο στέμμα όταν αποκλείστηκε από την Ιταλία του Καμπάνια στα προημιτελικά. Ο Ιταλός ονειρευόταν να γίνει ο πρώτος χρυσός Ολυμπιονίκης ως παίκτης και μετά προπονητής, αλλά λογάριαζε χωρίς τον δάσκαλό του Ράτκο Ρούντιτς που αποτελεί την προπονητική επιτομή στο πόλο.

Ενας…επιστήμονας του αθλήματος, που ότι δεν είχε καταφέρει ως παίκτης (Χρυσό Ολυμπιακό Μετάλλιο) το επανέλαβε τέσσερις φορές ως προπονητής.

Αν και γεννημένος στο Βελιγράδι ο Ρούντιτς είναι Κροάτης και λατρεύεται σαν θεός στο Ζάγκρεμπ. Όταν έκλεισε την πλούσια καριέρα του ως παίκτης στη Μόσχα το 1980 (ασημένιο μετάλλιο), όλοι ήξεραν τη συνέχεια. Ηταν εγκεφαλικός παίκτης και είχαν προβλέψει οι ειδικοί πως θα γινόταν καλός προπονητής. Τόσο καλός; Ισως δεν το φανταζόντουσαν. Πρώτοι που το διαπίστωσαν οι συμπαίκτες του στη Μόσχα και παίκτες του το 1984 Κριβοκάπιτς και Ρόγε.

Στην πρεμιέρα των αγώνων του Λονδίνου δεν βρήκε απέναντί του τον παίκτη του το 1984 και 1988 Ντράγκαν Αντριτς, αφού ήταν τιμωρημένος, συνηθισμένο φαινόμενο με αρκετές…επιθέσεις σε διαιτητές (και όχι μόνο) στην καριέρα του. Αλλωστε ένα από τα…παράσημά του, είναι η ουλή που κληρονόμησε από χτύπημα του Σωτήρη Σταθάκη σε αγώνα Παρτίζαν-Εθνικός στο Βελιγράδι για το Πρωταθλητριών τη δεκαετία του 1970. Οπου καυγάς και η…βασίλω (Ρούντιτς) πρώτη.

Κυκλοθυμικός, εγωϊστής, φωνακλάς, αλλά τεράστιος, ο κορυφαίος προπονητής που ανέδειξε ποτέ το Παγκόσμιο πόλο μετατρέπει τα σκ… σε χρυσάφι όπου και αν έχει δουλέψει. Μετά τα δύο Ολυμπιακά χρυσά μετάλια με τους ενωμένους "Πλάβι" στο… κουτσουρεμένο (λόγω μποϊκοτάζ των ανατολικών) Ολυμπιακό τουρνουά του Λος Αντζελες το 1984 (χάρις στην ισοπαλία με 5-5 κόντρα στους δεύτερους Αμερικάνους) και στο πλήρες τουρνουά της Σεούλ το 1988 (με τη νίκη επί των Αμερικάνων στην παράταση με 7-5), ο Ρούντιτς συνέχισε απτόητος. Πήρε χρυσό και με την Ιταλία το 1992 στη Βαρκελώνη (στερώντας τη χαρά από τον μεγάλο Μανουέλ Εστιάρτε που έπρεπε να περιμένει άλλα τέσσερα χρόνια για τον δικό του θρίαμβο στην Ατλάντα) και τώρα με τους Κροάτες κερδίζοντας δύο φορές καθαρά την Ιταλία (11-6 στον όμιλο και 8-6 στον τελικό).

Στο Πεκίνο είχε πάει ως Πρωταθλητής κόσμου (από τη Μελβούρνη το 2007) αλλά η Κροατία απέτυχε με τον Ρούντιτς να αποδίδει στη… μεταφυσική μια ήττα από τις ΗΠΑ ιδιαίτερα καθοριστική. Τελικά η Κροατία έμεινε 6η, αλλά ο Ρούντιτς είπε και ελάλησε: "Θα επανέλθουμε δριμύτεροι". Σιγά μην δεν το έκανε.

Με την Ιταλία, που τον είχε διαδεχθεί ο Καμπάνια τελείωσε το 2000 στο Σίδνεϊ όπου μετά τον αποκλεισμό στους προημιτελικούς την έπεσε πάλι σε διαιτητές και «έφαγε» ένα χρόνο. Τότε τον πήραν οι Αμερικάνοι που την είχαν «πάθει» δύο φορές σε Λος Αντζελες και Σεούλ όταν οι Γιουγκοσλάβοι με τον δικό μας πλέον ομοσπονδιακό Ντράγκαν Αντριτς και τον μεγάλο Ιγκόρ Μιλάνοβιτς "κεντούσαν" στην πισίνα. Με τις ΗΠΑ δεν πήρε Ολυμπιακό μετάλλιο αλλά τους ξαναέβαλε στον Παγκόσμιο χάρτη με τον πρόεδρο της αμερικανικής ομοσπονδίας Ρίτσαρντ Φόστερ να δηλώνει τότε υπερήφανος: " Ήταν η πιο σωστή επιλογή. Αφού δεν μπορούσαμε να τον κερδίσουμε, τον… προσλάβαμε"

Οι Αμερικανοί πολίστες τα…είδαν όλα και μιλούσαν για πρωτοφανείς καταστάσεις, όπου κολυμπούσαν ατελείωτα χιλιόμετρα (οι φήμες λένε πως κάποιες φορές έφτασαν και τα 15 χιλιόμετρα), χαρακτηρίζοντας πολλές φορές τις προπονήσεις ως τις χειρότερες μέρες στη ζωή τους. Κάπως έτσι όμως έφτασαν από την αφάνεια και πάλι στα μετάλλια (ασημένιο το 2004 στην Αθήνα). Ηταν η ώρα να φύγει και πάλι και να βρεθεί για πρώτη φορά στην αγαπημένη του χώρα την Κροατία.

Μπορεί να έχασε από την Ελλάδα το χάλκινο μετάλλιο στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα του Μόντρεαλ (2005), και να ήρθε 7ος στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ένα χρόνο αργότερα αλλά είχε βάλει τις βάσεις. Το 2007 ήρθε ο Παγκόσμιος τίτλος στη Μελβούρνη με μεγάλη νίκη (πρώτη φορά) επί των Σέρβων στον ημιτελικό σε μια προπονητική παράταση του Ράτκο.

Η συνέχεια γνωστή με πρωτάθλημα Ευρώπης (2010) και τώρα χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο.

Επος ήταν και ο τελικός του 1986 στη Μαδρίτη όταν οδήγησε τους "Πλάβι" ενδιάμεσα στους δύο Ολυμπιακούς θριάμβους τους και στον Παγκόσμιο τίτλο με την επική νίκη με 12-11 επί των Ιταλών (οι οποίοι λίγα χρόνια μετά τον…προσέλαβαν αφού δεν μπορούσαν να τον κερδίσουν όπως και οι Αμερικάνοι).

Στα αποδυτήρια και μεταξύ σαμπάνιας και πανηγυρισμών ο Ρούντιτς "ωμός" όπως συνήθιζε να είναι τους προσγείωσε στην πραγματικότητα λέγοντας πως για οκτώ παίκτες του (από τους 13 που είχε) ήταν η τελευταία τους συμμετοχή στην εθνική και δεν θα τους ξανακαλούσε γιατί είχαν φτάσει ή ξεπεράσει τα 27 και τους θεωρούσε μεγάλους !

Ο Τύπος τον έβαλε στο…απόσπασμα, αλλά ο ίδιος με νέα ταλέντα δύο χρόνια αργότερα έκανε παρέλαση στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Σεούλ και έτριβε χαμογελώντας το μουστάκι του, βλεποντας τους Σέρβους δημοσιογράφους να…τρώνε τα γραπτά τους. Όπως τα κατάπιαν και οι Κροάτες που του έκαναν σκληρή κριτική όταν έδιωξε έξι παίκτες από την 4η στο Παγκόσμιο του Μόντρεαλ (2005) Κροατία την οποία όμως έστεψε Πρωταθλήτρια Κόσμου στη Μελβούρνη (2007) με νίκες για πρώτη φορά επί της Σερβίας (ημιτελικό) και Ουγγαρίας (τελικό).

Οκτώ Ολυμπιακοί Αγώνες, τέσσερα χρυσά μετάλλια (1984, 1988, 1992, 2012) και ένα χάλκινο (1996) ως προπονητής, ένα χάλκινο (1980). Κανείς, ποτέ, δεν κατάφερε κάτι παρόμοιο. Μόνο ο Ντένες Κέμενι πλησίασε λίγο με τρία συνεχόμενα Ολυμπιακά χρυσά ως προπονητής της μεγάλης Ουγγαρίας (2000,2004,2008).

Εκρηκτικό μείγμα Σέρβου πατέρα και Κροάτισσας μητέρας ο Ράτκο Ρούντιτς είναι ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι του πόλο, αφού κάθε δημιούργημά του είναι και ένας ασύλληπτος πίνακας ζωγραφικής.

" Ξέρετε πεθαίνω και εγώ μαζί με τους παίκτες μου, για αυτό και μου αρέσει να τους βάζω δύσκολα και θέλω να…πεθαίνουν στην πισίνα. Βάζω μια κόκκινη γραμμή και τους λέω: Θέλω να την περάσουμε μαζί", εξηγούσε ο ίδιος τις… απάνθρωπες πολλές φορές συνθήκες που επικρατούν στις προπονήσεις του. Ολοι πάντως στάζουν μέλι για τον μαέστρο του παγκόσμιου πόλο.

Ο ίδιος το 1994 κοιτάζοντας τον αγαπημένο του Ιταλό παίκτη Σάντρο Καμπάνια να πανηγυρίζει, είχε βγάλει το συμπέρασμα: " Αυτός θα γίνει καλός προπονητής, γιατί παίζει πολύ με το μυαλό του", είχε πει.

Πράγματι πολύ καλός, αλλά όχι σαν τον δάσκαλό του, στον οποίο και υποκλίθηκε στο "Aquatics Centre" του Λονδίνου.