Η προσπάθεια των αδελφών Αγγελόπουλων από την πρώτη στιγμή που ανέλαβαν την ομάδα ήταν να την κάνουν και πάλι ανταγωνιστική και αναγνωρίσιμη και το κατάφεραν πολύ σύντομα.

Η διαφορά ήταν πως επειδή ιδιαίτερα στην Ελλάδα το αποτέλεσμα είναι το πρωταρχικό και βασικό κριτήριο της επιτυχίας ο Ολυμπιακός αποτελούσε τα τελευταία χρόνια (χάρις και στην γαλαντομία των προέδρων) την ιερή αγελάδα του Ευρωπαϊκού και Ελληνικού μπάσκετ που όλοι οι μάνατζερ (και κατά συνέπεια οι παίκτες) ήθελαν να ξεζουμίσουν εξασφαλίζοντας υπερτιμημένα συμβόλαια στις περισσότερες περιπτώσεις.

Για να μάθεις πρέπει να πληρώσεις, λέει ο άγραφος νόμος του πρωταθλητισμού στην Ελλάδα και τα δύο αδέλφια από το πάθος και την τρέλα τους για τον Ολυμπιακό το έκαναν και με το παραπάνω.

Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου

Επειδή όμως κάποια στιγμή σε αυτή τη χώρα πρέπει να δικαιώνονται και οι αξίες, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και βίωσαν πανηγυρική δικαίωση εφέτος που αντιστοιχεί σε ειδικό βάρος για όλα τα χρόνια που είναι στην ομάδα.

Η αλλαγή φιλοσοφίας και πολιτικής τους, πέτυχε διάνα, αφού είχαν την τύχη να έχουν επιλέξει τον καταλληλότερο άνθρωπο στην Ευρώπη για να δουλέψει αυτό το πρότζεκτ, τον Ντούσαν Ιβκοβιτς.

Η ανακοίνωσή τους πέρυσι τέτοια εποχή, περί αποχώρησης είχε βγει περισσότερο από ένα συσσωρευμένο αίσθημα πίκρας όλων αυτών των χρόνων και μεταξύ τους τα δύο αδέλφια γνώριζαν πως δεν ήταν δυνατόν (και δεν θα το έκαναν) να αφήσουν την αγαπημένη τους ομάδα να πέσει πάλι στα Τάρταρα. Δεν το άντεχε η καρδιά τους και δεν υπήρχε περίπτωση να έφευγαν, ακόμα και αν βρισκόταν επενδυτής (προσωπική μας άποψη).

Πλέον κατάφεραν ανατρέποντας όλο το σκηνικό για τα υλικά και τον τρόπο που πρέπει να στήνεται μια ομάδα, να κάνουν τον Ολυμπιακό την πιο ελκυστική ομάδα για να δουλέψει κάποιος. Οχι πλέον ζητώντας τον ουρανό με τα άστρα, αλλά διεκδικώντας απλά μια θέση σε αυτή την όμορφη παρέα και οικογένεια. Αφού πλέον ένας παίκτης ανεβάζει τις μετοχές του παίζοντας σε ένα τέτοιο σύλλογο.

Η μεγαλύτερη πρόκληση είναι ο Ολυμπιακός

Ο Ολυμπιακός δεν αποτελεί πια τη χρυσή ευκαιρία των μάνατζερ και παικτών για εύκολο κέρδος, αλλά τη μεγαλύτερη πρόκληση και το στοίχημα της καριέρας του κάθε παίκτη.

Ετσι και αλλιώς, επειδή οι πρόεδροι είναι μπασκετάνθρωποι όσο λίγοι, θεωρούμε πως δεν θα υπάρξουν πολλές κενές θέσεις στο ρόστερ για να συμπληρωθούν απ΄ έξω. Απλά γιατί ξέρουν μπάσκετ και το έχουν αποδείξει.

Είναι από τις λίγες φορές, που το μερτικό μιας διοίκησης είναι τόσο σημαντικό στην κατάκτηση τροπαίων και όχι επειδή έβαλαν ένα σκασμό λεφτά. Αλλά γιατί έκαναν σωστές επιλογές και (όπως πάντα) άφησαν διακριτικά τον προπονητή και τους παίκτες να κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα.

ΥΓ 1: Για τις εικόνες που βιώσαμε στη συνέντευξη Τύπου (ο θεός να την κάνει) του Ζέλικο Ομπράντοβιτς και του Δημήτρη Διαμαντίδη, μια λέξη υπάρχει μόνο. ΝΤΡΟΠΗ ή ΟΝΕΙΔΟΣ αν προτιμάτε. Ο,τι άλλο πούμε απλά θα δώσουμε αξία στους -λίγους ευτυχώς- ηλίθιους και ως γνωστόν, η βλακεία είναι ανίκητη.

ΥΓ 2: Επιτέλους, είδαμε και έναν διαιτητή (Τόμι Σχινάς) που να έχει ευαισθησία πρώτα στις μάνες των άλλων και μετά στη δική του. Δίνοντας εντολή να γραφτούν τα συνθήματα εις βάρος του Δημήτρη Ιτούδη και άλλων μελών του Παναθηναϊκού, ενώ αγνόησε τις ύβρεις προς τον ίδιο. Ακόμα και γι' αυτό (αλλά και για τη συνολική του διαιτητική παρουσία στους τελικούς) παίρνει για μας τον υψηλότερο βαθμό από τους ρέφερι που σφύριξαν στα παιχνίδια. Και ας μην έγραψε (μοναδική του παράλειψη) στο φύλλο αγώνα του 4ου τελικού, τη συμπεριφορά του αντιπροέδρου του Παναθηναϊκού Θανάση Γιαννακόπουλου προς το πρόσωπό του.