Ο πατέρας, Θανάσης Βέγγος
Ο Γιάννης Λαμπίρης θυμάται τον γιο του μεγάλου Θανάση Βέγγου, Χάρη, με τον οποίο υπηρέτησε μαζί στο ναυτικό και εξιστορεί στιγμές που έζησαν και πόσα καλά είχε κληρονομήσει τον σπουδαίο ηθοποιό.
"Χάρη, είναι ακόμα τεσσεράμισι το πρωί. Το εγερτήριο είναι στις έξι. Ξάπλωσε λίγο μην αγχώνεσαι από τώρα". Κλασσική ατάκα που χρησιμοποιούσαμε εκείνο το καλοκαίρι του 1987 στο θάλαμό μας, στο κέντρο εκπαίδευσης του ναυτικού στον Παλάσκα.
Ο Χάρης Βέγγος, γιος του αείμνηστου Θανάση, "ψαρωμένος" νεοσύλλεκτος σαν και εμάς ήταν πάντα πρώτος, έσω έτοιμος, σαν να είχε πάρει αυτή την ενέργεια από τον πατέρα του. Δεν μπορούσες να τον πετύχεις ακίνητο, ήταν αέρας, αλλά παράλληλα πρώτος σε όλες τις δουλειές, τις υποχρεώσεις, την ορκωμοσία.
Δεν ήταν σπασίκλας, το αντίθετο η καλύτερη παρέα, ο καλύτερος (μετά τον πατέρα του) άνθρωπος και πάντα πρόθυμος να βοηθήσει τους κληρούχες του.
Στον χώρο του θερινού σινεμά, η παλιοσειρά, ο Βασίλης Βέγγος, ο άλλος γιος του Θανάση, φρόντιζε για τη διασκέδασή μας, αφού ήταν ο άνθρωπος που έβαζε τις ταινίες.
"Βάλε καμία του πατέρα σου, πήξαμε στις ξένες υπερπαραγωγές» του λέγαμε συχνά-πυκνά, αλλά δυστυχώς οι ταινίες που μας έστελναν ήταν στην πλειονότητα τους ξένες. Ενώ εμείς θέλαμε Θου-Βού.
Με τον Χάρη, βρεθήκαμε ξανά και εκτός ναυτικού, όταν ως τεχνικός και καμεραμάν του MEGA, επισκεπτόταν αρκετά γήπεδα για την κάλυψη των αγώνων. Η σεμνότητα και η άψογη συμπεριφορά του είχε αυξηθεί σε υπερθετικό βαθμό.
Δεν είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε ποτέ από κοντά αυτόν τον κολοσσό του παγκόσμιου κινηματογράφου (αλήθεια σε τι διέφερε από τον Τσάρλι Τσάπλιν, τον Μπάστερ Κίτον ή τον Λουί Ντε Φινές ;) αλλά μέσα από τα μάτια και κυρίως την στάση ζωής και συμπεριφοράς των γιων του, μάθαμε τη φιλοσοφία του. Τις αρχές που πρεσβεύει και τις οποίες είχε περάσει στους διαδόχους του.
Όχι δεν ήταν ο καλός μας άνθρωπος, ήταν ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ, γιατί ποτέ δεν ξέχασε πως ξεκίνησε και πως έζησε τη ζωή του. Έτσι ταπεινά, αντιμετώπισε και την τεράστια επιτυχία και τη δόξα και δεν είναι τυχαίο που ταυτίστηκε με τον μέσο Έλληνα.
Δυστυχώς για τους οικείους του η απώλεια είναι μεγάλη αφού δεν θα τον έχουν πλέον δίπλα τους, στο σπίτι. Για μας, παρά τη θλίψη μας, θα είναι πάντα στις καρδιές μας, στη συνείδησή μας και στη σκέψη μας.
Αγαπημένε Θανάση, ευχαριστούμε για τις αναμνήσεις.